Ο Σουηδός Γκούσταβ Γκέιγερσταμ (1850-1909) συγχρονος του Στρίντμεργκ είναι η τελευταία μου ανακάλυψη.
Μεταφράζει ο Λέων Κουκούλας που τον ανακαλύπτει τυχαία προπολεμικά.
Δυνατή νουβέλα με λιτό λόγο και βάθος.
Από τις παλιές ωραίες εκδόσεις "Αστρολάβος/Ευθύνη" που δεν υπάρχουν πλέον,αν και αρκετοί τίτλοι κυκλοφορούν ακόμη.
Σ'ένα πανηγύρι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων γύφτων πουλούσε...βιβλία.Προφανώς αναλφάβητοι πολλά βιβλία ήταν ανάποδα διότι το οπισθόφυλλο τους ήταν περισσότερο οικείο.
Ανάμεσα σε ότι σαβούρα κυκλοφορεί, υπήρχε ένας Γκόγκολ,ένας Δαρβίνος,και ένας Έμερσον,που έκλαιγαν γοερά για το που τους έριξε η μοίρα τους.
Με 3 ευρώ τους έσωσα και τους τρείς.
Ετσι ξαναδιάβασα το "πορτραίτο" του αγαπητού μου Γκόγκολ.
Το ασυμβίβαστο τέχνης/δημιουργίας και χρήματος/δόξας, με φαουστικές προεκτάσεις είναι μόνο μία διάσταση αυτού του έργου.
Λίγοι ξέρουν τον Τάκη Μενδράκο (1927-2014).Σεμνή, ευγενής, και ελεύθερη μορφή.Ποιητής.Δούλεψε όμως κυρίως ως μεταφραστής μετά τις διώξεις και τις εξορίες δίνοντας σημαντικό έργο.
Στο "ΕΞ ΑΚΑΝΘΩΝ" καταγράφει την δική του εσωτερική εμπειρία της Μακρονήσου και της εξορίας.
Ο Τσάτουιν περιπλανιέται στην Αυστραλία,μελετάει και καταγράφει τους άγραφους κώδικες των ιθαγενών.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου εκτενή αποσπάσματα από τα σημειωματάρια του που κράτησε στα ταξίδια του σε όλον το κόσμο.Μερικά πολύ ενδιαφέροντα,και όλα φωτίζουν την προσωπικότητα και την οπτική του.
Πως είναι δυνατό για μια τόσο μεγάλη μορφή όπως η Φρίντα Κάλο να γραφεί μια τόσο μεγάλη μαλακία?
Την απάντηση την ξέρουμε.
Τα λεφτά των εμπόρων....
Πολλοί έχουν την εμπειρία που περιγράφει ο Θωμάς Κοροβίνης.
Μέσα σε μια εξουσιαστική δομή,προστατευόμενος απ'αυτή, δρα ανεξέλεγκτα ένας βρωμερός άνθρωπος.
Τον συναντάς μετά από χρόνια, έξω πια από το κέλυφος που τον προστάτευε.
Η Ισπανίδα μεταφράστρια και νυν κάτοικος Ελλάδας γράφει για τις συναντήσεις και συζητήσεις που είχε με τον Πάτρικ Λη Φέρμορ στο σπίτι του στη Μάνη,Ο ίδιος πάνω από 90 ετών με ελάχιστη όραση επιζητεί αυτή την συντροφιά που θα του κάνει παρέα και στη κατανάλωση κρασιών και ποτών.
Δεν προσθέτει τίποτα σπουδαίο αν κάποιος έχει διαβάσει τη βιογραφία του από την Άρτεμις Κούπερ.
Αυτοβιογραφικό κείμενο της μεγάλης ηθοποιού Ελένης Ζαφειρίου, έως την αποφοίτηση της από την σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Χωρίς συνέχεια στην διαδρομή της μεταπολεμικά στον κινηματογράφο και στο θέατρο.
Θα άξιζε η μαρτυρία της.
Ο Βαλτινός το ονομάζει μυθιστόρημα.
Θα έχει τους λόγους του που εμείς μπορούμε να υποθέσουμε.
Τρία πεζά που φωτογραφίζουν την πορεία της ελληνικής κοινωνίας των δεκαετιών'50-'70.
Χαριτόπουλος και τον εκτιμάμε....
Εξαιρετικές οι παραθέσεις και χρήσιμα τα σχόλια που κάνεις. Για τον Φέρμορ, να προτείνω και το αυτοβιογραφικό Κρυφτό; Και για τον Τσάτουιν την Παταγωνία; Θ' αναζητήσω τον πρώτο που δεν τον ήξερα και το αυτοβιογραφικό της Ζαφειρίου γιατί μου φέρνει γλύκα η θύμιση της εικόνας της στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛύσιππε,να ανεβάσω το κείμενό σου στο fcb ή δεν θέλεις καμία σχέση με το μέσο παρόλο που έχεις το σχετικό σηματάκι(σε ρωτάω γιατί όσον αφορά την βιβλιοκίνηση έχει γίνει εμπορικό αλώνι κι εμείς συχνά διαφημιστές άθελά μας διαφόρων).Όπως και να΄χει σ΄ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή