O τσαγκάρης της γειτονιάς μου

Είναι κάποια πράγματα που σε εκπλήσσουν με την διάρκεια τους και την επικαιρότητα τους αν και σιωπηλά διατρέχουν αιώνες.

Ο Έρικ Χομπσμπάουμ (Eric Hobsbawm 1917-2012) στο βιβλίο του  "Ξεχωριστοί άνθρωποι" έχει την μελέτη "πολιτικοποιημένοι παπουτσήδες" που προσπαθεί να εξηγήσει το φαινόμενο που παρατηρείται ήδη από τoν 19ο αιώνα σε όλη την Ευρώπη (ισχύει και για την Ελλάδα.) και Αμερική, μια επαγγελματική ομάδα,οι τσαγκάρηδες,να είναι οι κατεξοχήν συνειδητοποιημένοι αλλά και να συμμετέχουν ενεργά στα επαναστατικά κινήματα.
Αν θυμάμαι καλά η εξήγηση που δίνει είναι ότι αυτό οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους:

-Την επαφή τους με τα φτωχά λαϊκά στρώματα

-Τις συνθήκες εργασίας τους που προσφέρουν δυνατότητες στοχασμού και συζητήσεων.

Μπαίνοντας πρώτη φορά στο μαγαζί αντικρίζω έναν τσαγκάρη κάτω των 40 με την ευγένεια του ανθρώπου του μόχθου που κατάλαβε τη ζωή νωρίς. 
Στην επόμενη επίσκεψη για την παραλαβή, υπάρχει η αφορμή και ο χρόνος για συζήτηση.Μου λέει ότι δούλεψε από νεαρός σε διάφορες θέσεις σε εργοστάσια παπουτσιών-έχει μείνει άραγε κανένα στην Ελλάδα?-και όταν έκλεισαν,δεν είχε παρά να ζήσει με την τέχνη που ήξερε όπως μπορούσε και αν τον άφηνε η ληστρική συμμορία που λέγεται κράτος.
Οι απόψεις του δείχνουν γνώσεις και ορθή σκέψη.Χωρίς αυταπάτες και κομματίλα. Και προπαντός εκφράζεται με ηρεμία και πραότητα παρόλο που έχει -όπως όλοι μας-κάθε λόγο να είναι οργισμένος.

Φεύγω έχοντας αυτή την αίσθηση: του μυστικού νήματος που διατρέχει και συνδέει το χρόνο και τα ανθρώπινα.