από harddog-sport
Μεσημεράκι με λιακάδα στο Μοναστηράκι. Η πλατεία, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, είναι να τη λατρεύεις. Κούκλα! Και παραδίπλα στην εκβολή τής Ερμού που κατεβάζει ποτάμια τον κόσμο, απλώνεται τα κεμπατζίδικα. Στου Θανάση και στου Μπαϊρακτάρη η πληρότητα είναι πάνω από εβδομήντα τοις εκατό. Καθημερινή, αλλά ο κόσμος γεμίζει τα τραπέζια σαν Κυριακή. Οι πελάτες ανακυκλώνονται. Τρώνε,
φεύγουν και τα τραπέζια δεν καθαρίζονται αμέσως από τα γκαρσόνια που τρέχουν για να προλάβουν. Και τότε συμβαίνει κάτι καταπληκτικό.
Ένας νέος άνθρωπος κατευθύνεται με γρήγορα βήματα σε τραπέζι που μόλις έχει αδειάσει, παίρνει δυο από τις αφημένες πίτες (που αποτελούν τη βάση στα πιάτα του κεμπάπ και συχνά ο κόσμος δεν τις τρώει, τουλάχιστον όλες), τις ρίχνει πάνω σε ένα μάτσο χαρτοπετσέτες που κρατάει στο ανοικτό του χέρι, πετάει πάνω μερικές τηγανιτές πατάτες-υπολείμματα και φεύγει με γρήγορα βήματα. Σε λίγο επανέρχεται, κάνει το ίδιο, ξαναφεύγει και ξανάρχεται σε άλλο τραπέζι που έχει αδειάσει. Οι δυο πρώτες επιχειρήσεις ήταν για να ταΐσει την οικογένεια, η τελευταία για να φάει ο ίδιος. Φτιάχνοντας τη «μερίδα» του μάλιστα, πήρε από το τραπέζι ένα χρησιμοποιημένο πιρούνι και με ταχύτητα έριξε πάνω στη «σύνθεση» της πίτας με τις πατάτες, μερικές πιρουνιές από τζατζίκι που είχε απομείνει στα πιάτα. Το γεύμα ήταν, πλέον, πλούσιο...
Ο νέος που μας απάλλαξε από λίγα αποφάγια, αυτά που θα κατέληγαν στα σκουπίδια, ήταν ξένος, μελαχρινός και αξιοπρεπής. Έκανε ό,τι έκανε γρήγορα, σε λίγα δευτερόλεπτα κάθε επιχείρηση, χωρίς να ενοχλήσει και δίχως να τον ενοχλήσουν. Δεν ντράπηκε, σημασία για εκείνον είχε η επιβίωση. Σε αυτό το αληθινό Σαρβάιβορ της ζωής υπάρχει πλήρης κατανόηση.
Και θλίψη για τον κόσμο που ζούμε.
φεύγουν και τα τραπέζια δεν καθαρίζονται αμέσως από τα γκαρσόνια που τρέχουν για να προλάβουν. Και τότε συμβαίνει κάτι καταπληκτικό.
Ένας νέος άνθρωπος κατευθύνεται με γρήγορα βήματα σε τραπέζι που μόλις έχει αδειάσει, παίρνει δυο από τις αφημένες πίτες (που αποτελούν τη βάση στα πιάτα του κεμπάπ και συχνά ο κόσμος δεν τις τρώει, τουλάχιστον όλες), τις ρίχνει πάνω σε ένα μάτσο χαρτοπετσέτες που κρατάει στο ανοικτό του χέρι, πετάει πάνω μερικές τηγανιτές πατάτες-υπολείμματα και φεύγει με γρήγορα βήματα. Σε λίγο επανέρχεται, κάνει το ίδιο, ξαναφεύγει και ξανάρχεται σε άλλο τραπέζι που έχει αδειάσει. Οι δυο πρώτες επιχειρήσεις ήταν για να ταΐσει την οικογένεια, η τελευταία για να φάει ο ίδιος. Φτιάχνοντας τη «μερίδα» του μάλιστα, πήρε από το τραπέζι ένα χρησιμοποιημένο πιρούνι και με ταχύτητα έριξε πάνω στη «σύνθεση» της πίτας με τις πατάτες, μερικές πιρουνιές από τζατζίκι που είχε απομείνει στα πιάτα. Το γεύμα ήταν, πλέον, πλούσιο...
Ο νέος που μας απάλλαξε από λίγα αποφάγια, αυτά που θα κατέληγαν στα σκουπίδια, ήταν ξένος, μελαχρινός και αξιοπρεπής. Έκανε ό,τι έκανε γρήγορα, σε λίγα δευτερόλεπτα κάθε επιχείρηση, χωρίς να ενοχλήσει και δίχως να τον ενοχλήσουν. Δεν ντράπηκε, σημασία για εκείνον είχε η επιβίωση. Σε αυτό το αληθινό Σαρβάιβορ της ζωής υπάρχει πλήρης κατανόηση.
Και θλίψη για τον κόσμο που ζούμε.
Λύσιππε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε για τη μεταφορά αυτής της στιγμής που οι ευαίσθητες κεραίες σου κατέγραψαν. Ο ίδιος αυτός κόσμος στον οποίο η θλίψη, όπως γράφεις κι εσύ στο τέλος, σαν την ομίχλη εισβάλλει "από παντού στο σπίτι" χωράει αλλά και επιζητάει και τη δική μας ευαισθησία, συμμετοχικότητα, επινοητικότητα, παρεμβατικότητα, αλληλεγγύη. Και όσο η κεντρική εξουσία δείχνει απρόθυμη ή ανίκανη να διεκπεραιώσει κάποιους ρόλους που λογικά της ανήκουν, ας στελεχώνουμε δράσεις και κινήσεις στην κατεύθυνση της κοινωνικής σύμπραξης και αλληλεγγύης. Προφανώς δε θα το λύσουμε εδώ, σε ένα σχόλιο, όλο αυτό, αλλά το ότι το καταγράφεις και το θέτεις για προβληματισμό είναι ήδη ένα στοιχειώδες μεν, απαραίτητο δε βήμα.
Καλημέρα
Ευχαριστώ.
ΔιαγραφήΗ συγκεκριμένη ανάρτηση ΔΕΝ γράφτηκε από μένα,αλλά είναι αναδημοσίευση από harddog-sport όπως αναγράφεται στην αρχή.
Ω, απροσεξία. Ωστόσο, οι παρατηρήσεις δεν αλλάζουν..
Διαγραφή