Περιπλανήσεις

Πατριδογνωσία μόλις 100 χρόνων,εκπληκτική από έναν Καρκαβίτσα τολμηρό,ευαίσθητο και αιχμηρό.Αλλά και με λεπτό χιούμορ για την ανθρώπινη γελοιότητα.Εξαιρετική η εισαγωγή του συμπατριώτη του και επίσης γιατρού και συγγραφέα Ηλία Χ.Παπαδημητρακόπουλου.
Θεσσαλονίκη-Μωριάς-Ρούμελη-Θεσσαλία.Μαζί και το συγκλονιστικό "Οι φυλακές του Ναυπλίου" .
Δεν ήξερα ότι αυτά τα κείμενα τα έγραψε όταν ήταν περίπου 25 ετών,ούτε ότι νεώτερος ακόμη συμμετείχε στο Αναρχικό κίνημα της Πάτρας.







Κορυφαίοι Ρώσοι κλασσικοί ζουν και γράφουν για τη μεγάλη πείνα και όχι μόνο, στις περιοχές του Βόλγα.Ένα φαινόμενο που επαναλήφθηκε πολλές φορές στην συγκεκριμένη χώρα.Οι ίδιοι συμμετέχουν στην προσπάθεια βοήθειας προς τον πληθυσμό και έχουν την εμπειρία για να ψάξουν όχι μόνο τα αίτια της σιτοδείας,αλλά και τους λόγους για την ανεπαρκή αντιμετώπιση του προβλήματος.Έτσι στα κείμενα τους περιέχονται κριτική,οργή και αγανάκτηση που χτυπούν τόσο τη κοινωνική
διαστρωμάτωση όσο και την κεντρική τσαρική εξουσία και διοίκηση.Γι'αυτό λογοκρίθηκαν ή απαγορεύτηκε η δημοσίευση τους.

Εκτενές διήγημα του πρωτοπόρου Κωνσταντίνου Θεοτόκη που δημοσιεύτηκε το1898. Σκοτεινό και μεταφυσικό στη μορφή όμως σαφέστατα υπαρξιακό με τον μόνιμο προβληματισμό του Θεοτόκη για τον ρόλο του χρήματος.

Επαναφορά στον Έσσε μετά από χρόνια σε ένα έργο της ωριμότητας του με ψυχαναλυτικές αναφορές.Οι δύο ήρωες, όψεις διαφορετικές του νομίσματος ζωή.

"Από εδώ πέρασε ο Κιλρόι".Πως περνούν οι άνθρωποι από το μάταιο τούτο κόσμο,η σύντομη και δωρική γραφή του Χαριτόπουλου με την μορφή διαλόγου,το δείχνει.Και ποιος είναι ο Κιλρόι το μαθαίνουμε πάλι.

Κάφκα,ο μέγας και βαθύς γνώστης κάθε εξουσίας και της αδυναμίας του ατόμου απέναντι της, στη "Σωφρονιστική αποικία" κάνει ένα βήμα παραπέρα.Το απόλυτα αλλοτριωμένο άτομο ως γρανάζι και εκτελεστικό όργανο μιας μηχανής που αχρηστεύθηκε.
Μικρό διαμάντι,γράφτηκε το 1914-1916 και  δημοσιεύτηκε το 1918.
Το βιβλίο εκτός από το κείμενο περιέχει και την θεατρική του διασκευή που ανέβηκε πριν κάποια χρόνια σε Αθηναϊκή σκηνή.






Μαρτυρίες του Βίκτωρα Ουγκώ ως λεπτομέρειες της ιστορίας.Μερικές ενδιαφέρουσες όπως η καρατόμηση του Λουδοβίκου 16ου ή ο θάνατος του Μπαλζάκ.










Και το θέατρο με Πιραντέλλο.Έργα που δεν έχω δει να παίζονται."Όπως με θέλεις" και το μονόπρακτο "Ένας ηλίθιος".
Στο πρώτο μια πλαστοπροσωπία που θα αποκαλύψει πολλά,στο δεύτερο-ιδιαίτερα δυνατό-ένας νεαρός αποφασισμένος να αυτοκτονήσει διεκδικεί την αξιοπρέπεια και εξευτελίζει τους πολιτικάντηδες...

Δεν την αντέχεις εύκολα την Άνοιξη

Σκληρή εποχή
Και προκαλεί κάθε είδους ψυχοπαθολογία να αφήσει τη χειμερία νάρκη της,να ξεχυθεί και να χτυπήσει ότι βρει μπροστά της.
Υπομονή και χειρισμοί...

Οἱ Γάτες τ᾿ Ἅι-Νικόλα

Τὸν δ᾿ ἄνευ λύρας ὅμως ὑμνωδεῖ θρῆνον Ἐρινύος αὐτοδίδακτος ἔσωθεν θυμός,
οὐ τὸ πᾶν ἔχων ἐλπίδος φίλον θράσος. ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ. 990 ἔπ.

«Φαίνεται ὁ Κάβο-Γάτα...», μοῦ εἶπε ὁ καπετάνιος δείχνοντας ἕνα χαμηλὸ γιαλὸ μέσα στὸ πούσι τ᾿ ἄδειο ἀκρογιάλι ἀνήμερα Χριστούγεννα, «... καὶ κατὰ τὸν Πουνέντε ἀλάργα τὸ κύμα γέννησε τὴν Ἀφροδίτη λένε τὸν τόπο Πέτρα τοῦ Ρωμιοῦ. Τρία καρτίνια ἀριστερά!» Εἶχε τὰ μάτια τῆς Σαλώμης ἡ γάτα ποὺ ἔχασα τὸν ἄλλο χρόνο κι ὁ Ραμαζὰν πῶς κοίταζε κατάματα τὸ θάνατο, μέρες ὁλόκληρες μέσα στὸ χιόνι τῆς Ἀνατολῆς στὸν παγωμένον ἥλιο κατάματα μέρες ὁλόκληρες ὁ μικρὸς ἐφέστιος θεός. Μὴ σταθεῖς ταξιδιώτη. «Τρία καρτίνια ἀριστερά» μουρμούρισε ὁ τιμονιέρης. ...ἴσως ὁ φίλος μου νὰ κοντοστέκουνταν, ξέμπαρκος τώρα κλειστὸς σ᾿ ἕνα μικρὸ σπίτι μὲ εἰκόνες γυρεύοντας παράθυρα πίσω ἀπ᾿ τὰ κάδρα. Χτύπησε ἡ καμπάνα τοῦ καραβιοῦ σὰν τὴ μονέδα πολιτείας ποὺ χάθηκε κι ἦρθε νὰ ζωντανέψει πέφτοντας ἀλλοτινὲς ἐλεημοσύνες. «Παράξενο», ξανάειπε ὁ καπετάνιος. «Τούτη ἡ καμπάνα-μέρα ποὺ εἶναι- μοῦ θύμισε τὴν ἄλλη ἐκείνη, τὴ μοναστηρίσια. Διηγότανε τὴν ἱστορία ἕνας καλόγερος ἕνας μισότρελος, ἕνας ὀνειροπόλος. «Τὸν καιρὸ τῆς μεγάλης στέγνιας, - σαράντα χρόνια ἀναβροχιὰ - ρημάχτηκε ὅλο τὸ νησὶ πέθαινε ὁ κόσμος καὶ γεννιοῦνταν φίδια. Μιλιούνια φίδια τοῦτο τ᾿ ἀκρωτήρι, χοντρὰ σὰν τὸ ποδάρι ἄνθρωπου καὶ φαρμακερά. Τὸ μοναστήρι τ᾿ Ἅι-Νικόλα τὸ εἶχαν τότε Ἁγιοβασιλεῖτες καλογέροι κι οὔτε μποροῦσαν νὰ δουλέψουν τὰ χωράφια κι οὔτε νὰ βγάλουν τὰ κοπάδια στὴ βοσκὴ τοὺς ἔσωσαν οἱ γάτες ποὺ ἀναθρέφαν. Τὴν κάθε αὐγὴ χτυποῦσε μία καμπάνα καὶ ξεκινοῦσαν τσοῦρμο γιὰ τὴ μάχη. Ὅλη μέρα χτυπιοῦνταν ὡς τὴν ὥρα ποῦ σήμαιναν τὸ βραδινὸ ταγίνι. Ἀπόδειπνα πάλι ἡ καμπάνα καὶ βγαῖναν γιὰ τὸν πόλεμο τῆς νύχτας. Ἤτανε θαῦμα νὰ τὶς βλέπεις, λένε, ἄλλη κουτσή, κι ἄλλη στραβή, τὴν ἄλλη χωρὶς μύτη, χωρὶς αὐτί, προβιὰ κουρέλι. Ἔτσι μὲ τέσσερεις καμπάνες τὴν ἡμέρα πέρασαν μῆνες, χρόνια, καιροὶ κι ἄλλοι καιροί. Ἄγρια πεισματικὲς καὶ πάντα λαβωμένες ξολόθρεψαν τὰ φίδια μὰ στὸ τέλος χαθήκανε, δὲν ἄντεξαν τόσο φαρμάκι. Ὡσὰν καράβι καταποντισμένο τίποτε δὲν ἀφῆσαν στὸν ἀφρὸ μήτε νιαούρισμα, μήτε καμπάνα. Γραμμή! Τί νὰ σοῦ κάνουν οἱ ταλαίπωρες παλεύοντας καὶ πίνοντας μέρα καὶ νύχτα τὸ αἷμα τὸ φαρμακερὸ τῶν ἑρπετῶν. Αἰῶνες φαρμάκι γενιὲς φαρμάκι». «Γραμμή! Τί νὰ σοῦ κάνουν οἱ ταλαίπωρες παλεύοντας καὶ πίνοντας μέρα καὶ νύχτα τὸ αἷμα τὸ φαρμακερὸ τῶν ἑρπετῶν. Αἰῶνες φαρμάκι, γενιὲς φαρμάκι». «Γραμμή!» ἀντιλάλησε ἀδιάφορος ὁ τιμονιέρης. Τετάρτη, 5 Φεβρουαρίου 1969                                                                            Γιῶργος Σεφέρης