La dirrita via era smarrita.

...Ἀνέβαινα καὶ ἀνέβαινα τὸ ρεῦμα, 

καὶ ὁλονὲν ἐχανόμην. 

Δὲν ἐπανεύρισκα, ὄχι, τὸν ἑαυτόν 

μου, ἀλλὰ μᾶλλον τὸν ἔχανα. 

 Ὤ, ναί, εἶχε χαθῆ δι᾽ ἐμὲ ἡ εὐθεῖα ὁδός.

La  dirrita  via  era smarrita...

(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης"Τα δαιμόνια στο ρέμα",1900)