Η Ελλάδα του 1830

 Ο Εντγκάρ Κινέ (Edgar Quinet 1803-1875) εξαιρετικά μορφωμένος στις κλασσικές σπουδές και απεριόριστα φιλελεύθερος(συμμετείχε στην επανάσταση του Παρισιού το 1848,εξορίστηκε με την παλινόρθωση), επισκέπτεται την Ελλάδα το 1829 ως μέλος των επιστημονικών ομάδων που συνοδεύουν το Γαλλικό εκστρατευτικό σώμα του Μαιζώνος, που υποτίθεται ότι στάλθηκε από τις δυνάμεις για να επιβλέψει την αποχώρηση του Ιμπραήμ μετά το Ναυαρίνο,στη πραγματικότητα για να περιορίσει την επιρροή της Ρωσίας καθότι ήδη είναι κυβερνήτης ο Καποδίστριας και η Ακρόπολη της Αθήνας κρατείται ακόμη από τους Τούρκους. Διασχίζει μόνος του την Πελοπόννησο, Αττική, Νησιά. Βρίσκει μια ρημαγμένη χώρα.Όμως η ματιά του βλέπει σε βάθος και με άμετρη συμπάθεια.

• "...τα ίχνη των επικών αναμνήσεων είναι τα τελευταία που χάνονται σ'ένα λαό".

• (Για τον Νικηταρά που συνάντησε στο δρόμο)"Αν ήθελε κανείς να δώσει την προσωπογραφία του παλικαριού,θα περιέγραφε έναν άντρα που βαδίζει πανάλαφρα,που τον διακρίνει περισσότερο η χάρη παρά η δύναμη.Ο κρότος του ντουφεκιού κι η λάμψη του σπαθιού είναι γι'αυτόν ερωτική πανδαισία.Και θα έπρεπε επίσης να ζωγραφίσει το Νικήτα δίχως να αφαιρέσει ούτε ένα χαρακτηριστικό,ούτε ακόμα το φυλαχτό που κρέμεται απ'το λαιμό του.Είναι ψηλός,σβέλτος,έτοιμος να ορμήσει.Είναι γοργοπόδαρος σαν τους άντρες της αρχαιότητας.Όταν τον είδα ο πυρετός είχε χλομιάσει το ευγενικό και όμορφο πρόσωπο του.Είναι αδύνατο να υπάρχει κάποιος με πιο περήφανο και αθώο κεφάλι.Λάμψη αγνή, σαν κι αυτή του σπαθιού ξεπετάγεται από τα γαλάζια του μάτια.Η άγρια ψυχή του,που προσπαθεί να χαμογελάσει,ανεμίζει πάνω στα χείλη του,κάτω από τα μουστάκια του,που έχουν το χρώμα σαν τα ρείκια του βουνού.Κι αυτή η αυστηρότητα αποκαλύπτει το βάθος της γλυκύτητας,της ειλικρίνειας και του έμφυτου ενθουσιασμού που φωτίζει το πρόσωπο του.Ντυμένος στα άσπρα,χωρίς πλουμίδια,δεν έχει παρά το όμορφο σπαθί του κρεμασμένο στο στήθος του.Ήξερα ότι ήταν αυτός που σε μια στιγμή μεγάλης ανάγκης είχε προσφέρει το σπαθί του,τη μόνη του περιουσία,για να ενισχύσει με μερικά χρήματα το Μεσολόγγι..."

• "Πάρα πολλοί ξένοι,οργισμένοι,πίστεψαν ότι αγόρασαν πολύ ακριβά το δικαίωμα να ταπεινώσουν [τον ελληνικό λαό].Μην καταθέτετε τις υπηρεσίες σας με αυτό το αντίτιμο.Εκείνοι που άφησαν μνήμες στους βράχους και για τους οποίους ο λαός εύχεται πολλά καλά δεν τον ταπείνωσαν ποτέ.Είναι αυτό που συγχωρεί λιγότερο."

• "Μόνο οι Έλληνες αγάπησαν την τέχνη ανυστερόβουλα,καθώς τη χρησιμοποίησαν περισσότερο για τους θεούς τους κι ελάχιστα για τους εαυτούς τους.Χωρίς να την υποβιβάσουν στις καθημερινές τους ανάγκες,την άφησαν να εξελιχθεί μέσα στο θείο και ηρωικό της κόσμο".