Ad Libitum

 Πάει καιρός που δεν έχω πει μια λέξη

                                       σα να μ'αγνόησαν τα γεγονότα

                                       ή και το αντίστροφο

……

7. Και ιδού το τελικό συμπέρασμα: να 'σαι ο αριστοκράτης αλλ'
               από την ανάποδη

               του λευκού σιδερωμένου σου μανικετιού
να κάνεις συμφωνίες με τον Άγιον

                           που λέει κι ο Μακρυγιάννης
                           ξέροντας

να φέρεσαι όπως η βροχή στους τσίγκους

ρυθμικά με ανωτερότητα

               είδα πάντοτε τις πράξεις που έτειναν
               με τρόπο δόλιο να μ' εξουθενώσουν

 

                           τι να πει κανείς

 

εωσότου γίνουμε άνθρωποι που να μη μας ανιά η υγεία
θα ταξιδεύει παραπλανητικά μέσα στο διάστημα
κάποια μη χτυπημένη από κανέναν Ομορφιά

 

                           είδωλο που ακόμη

 

ξέρει να διατηρεί το ύφος του ελαιόδεντρου

                           ανάμεσα στους Σκύθες
               και θα μας επιστραφεί
               σαν ωραία ηχώ από τη Μεσόγειο
               μυρίζοντας ακόμη πελαγίσιο γίδι

 

ο ένας για τον άλλονα Οδυσσέα
                    πάνω σε μια σχεδία

                               αιώνες τώρα

 

φωνάζω ελληνικά κι ούτε που μου αποκρίνεται κανένας

 

               είναι που πλέον δε νογάει κανένας
               τι πάει να πει αντανάκλαση μεσημεριού
               πως κι από που ακουμπάει τ' ωμέγα στο άλφα
               ποιος εντέλει αποσυνδέει τον Χρόνο

 

                            Ad Libitum.

 

ΥΓ. Μόνο που υπάρχει και μια διαφορετική εκδοχή: μη με πιστεύετε

               όσο γερνώ τόσο λιγότερο καταλαβαίνω

 

                     η πείρα μου ξέμαθε τον κόσμο.