Νέγκρι,Βόμβες και Μπολονέζ Σόγιας

Άρχισαν τα όργανα?
Η έκρηξη στη τράπεζα Ελλάδος είναι η έναρξη των όσων μαγειρεύουν έως τις εκλογές,δηλ.ενέσεις φόβου και κυβερνητικών επιτυχιών για το κοπάδι.Το βαθύ κράτος και παρακράτος θα κάνουν υπερωρίες.
Μια παλιά και γνωστή ιστορία...

από Γελωτοποιός

(Επαναστατική Κουζίνα)

Καλησπέρα σας, κύριες και κύριοι. Καλωσορίσατε σε ένα ακόμα επεισόδιο της Επαναστατικής Κουζίνας του Γελωτοποιού. Σήμερα θα πανηγυρίσουμε για τα νέα δανεικά που θα πάρει η κυβέρνηση -και οι τράπεζες- τρώγοντας μακαρόνια με κιμά σόγιας, πικάντικα σαν την Κόλαση.

Και θα κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στη γειτονική Ιταλία, για να γνωρίζουμε τον Τόνι Νέγκρι, τον άνθρωπο που κατηγορήθηκε ως εγκέφαλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών, ενώ την ίδια στιγμή εκείνοι τον είχαν επικηρύξει.

Πριν δούμε τι υλικά θα χρειαστούμε ας μεταφερθούμε στο 1969.

~~{}~~

Το Δεκέμβρη του ’69 εξερράγη έξω από την Αγροτική τράπεζα στην πιάτσα Φοντάνα, στη Μπολόνια, μια βόμβα, προκαλώντας το θάνατο 17 ανθρώπων και τραυματίζοντας άλλους 88. Οι αρχές συνέλαβαν έναν αναρχικό, τον Πινέλι. Κατά τη διάρκεια της ανακριτικής διαδικασίας ο Πινέλι εκπαραθυρώθηκε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες από τον τέταρτο όροφο και σκοτώθηκε.

Οι έρευνες που έγιναν αργότερα, αφού ο Πινέλι είχε εκπαραθυρωθεί, έδειξαν ότι ήταν αθώος. Ο αναρχικός χώρος δεν είχε καμία σχέση με τη βόμβα της πλατείας Φοντάνα. Τη βόμβα είχαν τοποθετήσει και πυροδοτήσει ακροδεξιές-παρακρατικές οργανώσεις σε αγαστή σύμπνοια με τις μυστικές υπηρεσίες της Ιταλίας -και τη «διακριτική» βοήθεια της CIA.

Η εφημερίδα Lotta Continua, η οποία άνηκε στην ομώνυμη ακρο-αριστερή ομάδα, κατηγόρησε και στοχοποίησε τον αστυνόμο Καλαμπρέζι, ο οποίος διεξήγαγε την ανάκριση (και την εκπαραθύρωση;) του Πινέλι.

Το 1972 τρεις ελεύθεροι σκοπευτές δολοφόνησαν τον Καλαμπρέζι. Οι δράστες δεν βρέθηκαν.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά ένας «μεταμεληθείς» της Lotta Continua κατηγόρησε για τη δολοφονία Καλαμπρέζι τρία άτομα της διαλυμένης πλεόν ομάδας. Σε μια δίκη που ομοίαζε με «κυνήγι μαγισσών», ο αρχηγός της Lotta και άλλοι δύο καταδικάστηκαν σε είκοσι δύο χρόνια φυλάκισης, ενώ οι αποδείξεις «χάθηκαν» κατά τη διάρκεια της δίκης.

~~{}~~

Η «Σφαγή της Πιάτσα Φοντάνα» ήταν η αρχή για τη λεγόμενη «στρατηγική της έντασης» στην Ιταλία. 

Τη δεκαετία του εβδομήντα συνεχίζονται οι βομβιστικές επιθέσεις: Πιάτσα ντελά Λότζια, Μπρέσια (μια βόμβα με θύματα συνδικαλιστές), Italicus (βόμβα σε τρένο). Σε κάθε νέα απόπειρα αποκαλύπτεται η συμπαγνία ανάμεσα στους ακροδεξιούς κύκλους και τις μυστικές υπηρεσίες.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Η κοινοβουλευτική αριστερά στην Ιταλία είχε φτάσει το 35%. Όμως ο Μπερλίνγκουερ, ο αρχηγός του πανίσχυρου Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, είχε δηλώσει ότι ακόμα και αν το κόμμα του έφτανε το 51% δεν θα έκανε κυβέρνηση (γιατί τότε έπαιρναν μέρος στην εκλογική διαδικασία;)

Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά ήταν πανίσχυρη. Εκμεταλλευόμενη την αδράνεια του ΚΚΙ έχει αποκτήσει μεγάλη δύναμη στα εργοστάσια, στα πανεπιστήμια και στις πόλεις.

Στο Μιλάνο, για παράδειγμα, υπήρχαν γειτονιές αυτοδιαχειριζόμενες, οι οποίες δεν πλήρωναν φόρους ούτε μεταφορές. Κάθε ελεύθερο σπίτι είχε καταληφθεί και δοκιμαζόταν η «οργάνωση της εντυπωσιακής χαράς». Η αστυνομία δεν τολμούσε καν να μπει σ” αυτές τις γειτονιές, αλλά (παραδόξως λέτε;) δεν υπήρχε έγκλημα ούτε ναρκωτικά ή πορνεία, αφού οι ίδιοι οι πολίτες είχαν αναλάβει να διαφυλάσσουν τη γειτονιά τους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα επαναπροσδιορισμού της κοινωνικότητας και ειδικά με τις αυτόνομες (όχικομματικές) μεγάλες διαδηλώσεις του ’77 στη Ρώμη και στη Μπολόνια, το κράτος απαντάει με καταστολή. Σκοτώνονται διαδηλωτές και τανκς περικυκλώνουν την πανεπιστημιακή συνοικία, στο κέντρο της Μπολόνια (τα τανκς ήταν το αντίπαλο δέος των πανεπιστημίων εκείνη τη δεκαετία, όπως γνωρίζουν και οι Έλληνες).

Οι διαδηλώσεις όμως συνεχίζονται, με τους διαδηλωτές να κατεβαίνουν πλέον ένοπλοι, ενώ τα εργοστάσια, τα πανεπιστήμια και οι γειτονιές τελούν υπό κατάληψη.

Και καθώς το Κράτος αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να συνεχίσει με τα στρατεύματα στο δρόμο (αφού υπήρχε μεγάλη διεθνή κατακραυγή για τις δολοφονίες διαδηλωτών), βρίσκει άλλο τρόπο να αντιδράσει: Τη «Δικαιοσύνη των μεταμεληθέντων».

Το καθόλου παράξενο είναι ότι εκείνη τη στιγμή το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας συμμαχεί με το Χριστιανο-δημοκρατικό (καθολικοί και κομμουνιστές ενωμένοι, ποτέ νικημένοι), οργανώνοντας και υποστηρίζοντας τις δίκες που έστειλαν στη φυλακή τον Τόνι Νέγκρι, και πολλούς ακόμα διανοούμενους/πανεπιστημιακούς, με τη δίκη της 7ης Απριλίου.

Ποιοι ήταν οι «μεταμεληθέντες» και ποιος ο Νέγκρι, θα το δούμε αφού παρουσιάσουμε τα υλικά για τη μακαρονάδα μας.

~~{}~~

Για τη πικάντικη μπολονέζ σόγιας θα χρειαστούμε:

200 γρ σόγιας σε κιμά (αυτή καλύτερα να τη βρείτε σε καταστήματα βιολογικών προϊόντων, γιατί εκείνη του σούπερ-μάρκετ είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προέρχεται από μεταλλαγμένα της Μονσάντο)

Ένα ξερό κρεμμύδι (μεγάλο)

Δυο σκελίδες σκόρδο

Ένα κομμάτι τζίντζερ (ίσο με σκελίδα σκόρδου)

Πιπεριές (πράσινες και Φλωρίνης)

Τοματοχυμός

Μπαχαρικά σε αφθονία, αλλά κατά βούληση (πάπρικα, κύμινο, κάρι, ρίγανη, μοσχοκάρυδο)

Πιπέρι τσίλι

Ταμπάσκο

Ελαιόλαδο

Και (φυσικά) μακαρόνια, pasta, σε όποια μορφή προτιμάτε.

Μέχρι να πάρετε τα υλικά (το φαγητό αυτό δεν στοιχίζει πάνω από πέντε ευρώ για τέσσερα άτομα και δεν έχει χοληστερίνη ούτε χρειάζεται να βασανίσουμε ένα ζώο για να φάμε) ας γνωρίσουμε τον «εγκέφαλο» των Ερυθρών Ταξιαρχιών.

~~{}~~

Ο Τόνι Νέγκρι γεννήθηκε το 1934 στην Πάδοβα, σε οικογένεια φτωχή, όπως οι περισσότερεςιταλικές οικογένειες της περιοχής. Σπούδασε σε πανεπιστήμια της Ιταλίας και της Γαλλίας, δίδασκε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της Πάδοβας και πήρε μέρος ενεργά στην κοινωνική αλλαγή που επιχειρήθηκε στην Ιταλία του εξήντα και του εβδομήντα.

Στις 7 Απριλίου 1979, συνελήφθη με άλλους 60 πανεπιστημιακούς, με κατηγορίες όπως «ένοπλη εξέγερση κατά του κράτους», κατηγορία για την οποία προβλεπόταν η ισόβια κάθειρξη! Το ΚΚΙ υποστήριζε αυτές τις «σταλινικές» δίκες και ίσως παρείχε και την «τεχνογνωσία».

Ο Νέγκρι γνώριζε κάποιους από τους ηγέτες των Ερυθρών Ταξιαρχιών και όπως λέει ο ίδιος: «Έβλεπα με συμπάθεια αυτό το κίνημα… Μέχρι που άρχισαν να σκοτώνουν.»

Ο Νέγκρι δεν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει ειρηνική επανάσταση, αλλά υποστηρίζει ότι η αντίδραση πρέπει να είναι μη-βίαιη, στοχεύοντας όχι στους ανθρώπους, αλλά στους θεσμούς, ανατρέποντας “τους με τα ίδια τους τα όπλα, ήτοι η παγκοσμιοποίηση, η οικονομία, η πληροφόρηση.

Όταν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες απήγαγαν τον Άλντο Μόρο, ο Νέγκρι έκανε ό,τι μπορούσε για να τον σώσει. Δεν τα κατάφερε.

Το παράδοξο είναι ότι ενώ ο Νέγκρι αποκήρυξε τη δράση των Ερυθρών Ταξιαρχιών και εκείνοι τον επικήρυξαν, ως εχθρό τους, η δικαιοσύνη τον καταδίκασε ως εγκέφαλο των Ταξιαρχιών! Ο Νέγκρι βρέθηκε στη φυλακή, όντας εχθρός των πάντων.

Οι δίκες βασίστηκαν στο εφεύρημα (τόσο σταλινικό!) των «μεταμεληθέντων». Βασιζόμενοι στην δικονομία ενάντια της Μαφίας, οι δικαστές αποφάνθηκαν ότιόποιος κατηγορούμενος κατέδιδε τρομοκράτες θα αθωωνόταν! Έτσι άνθρωποι με δέκα φόνους στο ενεργητικό τους, αξιοποιώντας τη δικαιοσύνη της κατάδοσης, κατέδιδαν όποιον ήθελαν (φίλους και εχθρούς, ένοχους και αθώους) και έβγαιναν από τη φυλακή.

Χωρίς κανένα στοιχείο εναντίον του, πέρα από την «ομολογία» των μεταμεληθέντων, ο Νέγκρι βρέθηκε στη φυλακή μαζί με τους ανθρώπους που είχαν ορκιστεί να τον σκοτώσουν.

Έμεινε αρκετά χρόνια για να γράψει πέντε βιβλία και οργάνωσε με τους «δολοφόνους» του, δράσεις υπέρ των κρατούμενων.

Το 1983 αποφυλακίστηκε, αφού εκλέχτηκε βουλευτής με το Ριζοσπαστικό κόμμα. Και όταν η Ιταλική Βουλή, με ψήφους 300 αντί 296, αποφάσισε να τον ξαναστείλει στη φυλακή, ο Νέγκρι διέφυγε στη Γαλλία, όπου ζήτησε και πήρε πολιτικό άσυλο.

Τότε όλοι στραφήκανε εναντίον του. Οι αριστεροί τον κατηγορούσαν για προδότη, αφού έπρεπε να μείνει και να φυλακιστεί, παρά την αδικία, όπως έκανε ο Σωκράτης. Οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Κομμουνιστές είδαν στην αυτοεξορία την απόδειξη της ενοχής του. Τα ΜΜΕ τον παρουσίαζαν ως τον διαβολικό δάσκαλο τρομοκρατών. Όλη η Ιταλία ήταν εναντίον του Νέγκρι.

Αλλά καλό θα ήταν να φάμε κάτι πριν συνεχίσουμε και τελειώσουμε.

~~{}~~

Εκτέλεση (ή εκπαραθύρωση) μακαρονάδας:

Η σόγια από μόνη της δεν έχει καμία γεύση. Αλλά απορροφάει τέλεια την περιρρέουσα κατάσταση… Από λάδι θα χρειαστεί να βάλουμε το διπλάσιο από αυτό που βάζουμε στο κρέας. Η σόγια δεν έχει λίπος.

Βάζουμε τη σόγια σε νερό για να φουσκώσει (μία ώρα τουλάχιστον) και μετά τη στραγγίζουμε όσο γίνεται. Στο λάδι τσιγαρίζουμε τα κρεμμύδια (ψιλοκομμένα), τις πιπεριές, το σκόρδο και το τζίντζερ. Ρίχνουμε όλα τα μπαχαρικά και μετά τη σόγια, για να ρουφήξει αρώματα.

Ρίχνουμε τη σόγια, την ντομάτα, τη ζάχαρη και ελάχιστο νερό.Βράζουμε σε χαμηλή φωτιά.

Το ταμπάσκο χάνει το άρωμα του αν το βράσουμε. Ετοιμάζουμε τον κιμά μας και την pasta, και αφήνουμε το μπουκάλι του ταμπάσκο πάνω στο τραπέζι. Καθένας θα προσθέσει όσο του -αρέσει και αντέχει.

Πόσο πικάντικη θέλει να είναι η πάστα του και η ζωή του, ο καθένας το αποφασίζει μόνος. Όπως ο Νέγκρι.

~~{}~~

Ο Νέγκρι έμεινε δεκατέσσερα χρόνια στη Γαλλία. Παντρεύτηκε, έκανε ένα παιδί, διετέλεσε καθηγητής στη Σορβόνη και έγραψε, με τον αμερικάνο φιλόσοφο Μάικλ Χαρντ, το εμβληματικό βιβλίο «Αυτοκρατορία», όπου αποσαφηνίζεται η νέα οικονομική παντοκρατορία, αυτή της Αγοράς (εκεί όπου βγαίνει πανηγυρικά και η χώρα μας -ξανά, σαν γαλοπούλα που γιορτάζει τα Χριστούγεννα).

Τον Ιούνιο του 1997 επέστρεψε οικειοθελώς στην Ιταλία, μια πράξη που ούτε ο ίδιος δεν επιχειρεί να την αιτιολογήσει. Ήταν νοσταλγία για τη χώρα του; Αν ήταν κάτι τέτοιο έπαιξε και έχασε. Ο δικαστής του προσέθεσε τρισήμιση χρόνια στην ποινή του και ο Νέγκρι, την 1η Ιουλίου 1997, μπήκε στη φυλακή για να εκτίσει δεκατριάχρονη ποινή (για συμμετοχή σε ένοπλη ομάδα).

Στις αρχές του 2001 τέθηκε σε καθεστώς ημιελευθερίας: Μπορεί πλέον να ζει στο σπίτι του, αλλά απαγορεύεται να κυκλοφορεί από τις 7 το απόγευμα μέχρι τις 7 το πρωί.

Και επιτρέπεται να τρώει μακαρόνια με πικάντικη μπολονέζ σόγιας.

~~{}~~

(Επί του πιεστηρίου: Τελειώνοντας αυτή την επαναστατική κουζίνα ανακαλύπτω ότι ένα αυτοκίνητο εξερράγη έξω από Τράπεζα στην Αθήνα! Ετοιμαστείτε για εκπαραθυρώσεις!)

Στοιχεία ο Γελωτοποιός άντλησε από το «Τόνι Νέγκρι, Η ζωή μου από το άλφα ως το ωμέγα», εκδόσεις Μεταίχμιο, μτφ Μαρία Κουνέζη.