Ντάλα Μεσημέρι

Δεν έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και Γλώσσα.

(Διονύσιος Σολωμός)

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.

(Οδυσσέας Ελύτης-Άξιον Εστί)

Είμαστε στο θερινό ηλιοστάσιο.Οι μεγαλύτερες μέρες του χρόνου.Νυχτώνει σχεδόν στις εννιάμισι.

Κι όμως ντάλα μεσημέρι στις 11 ή 12 σε προσφωνούν λέγοντας "Καλησπέρα".Σιωπώ χρόνια σ' αυτή τη γελοιότητα αλλά σήμερα δεν άντεξα και απάντησα στη προσφώνηση μέλους του πτυχιούχου όχλου λέγοντας "Καληνύχτα".Η προσφωνούσα κατάλαβε ότι υπήρχε ειρωνεία αλλά δεν κατάλαβε που οφειλόταν.Αναγκάστηκα να εξηγώ τα -για μένα μάλλον-αυτονόητα.

Ο πλούτος της γλώσσας μας είναι γνωστός καθώς και η χρήση διαφορετικών λέξεων που διαχωρίζουν με λεπτότητα και ακρίβεια έννοιες συγγενείς μεν αλλά όχι ταυτόσημες.

Το "χαίρετε"ως προσφώνηση έχει εξαφανιστεί από πλήθος Ελλήνων ειδικά νέων.

Πώς και γιατί? 

Ηλικία και μνήμη έχουμε και μαρτυρία μπορούμε να δώσουμε.

Από το '90 περίπου και μετά οι εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικοί μετανάστες που ήρθαν στη χώρα έπρεπε να πορευτούν με τις ελάχιστες βασικές λέξεις που ήταν άκρως απαραίτητες.Τούς αρκούσε το "καλημέρα" και το "καλησπέρα" και περίσσευαν το "χαίρετε" η "καληνύχτα" το "καλό ξημέρωμα" κλπ.

Κατανοητό!

Το ακατανόητο είναι γιατί κάποιοι Έλληνες υιοθέτησαν αυτή την γλωσσική εκφραστική και νοηματική φτώχεια και ανεπάρκεια.