Κούρος τσίτσιδος...

της Λώρης Κέζα

 Στα ελληνικά υπάρχουν πολλές λέξεις για να περιγραφεί ένα σώμα χωρίς ρούχα. Είναι γδυτό, είναι τσίτσιδο, είναι γυμνό. Καθεμιά λέξη έχει τη δική της ειδική χροιά.
.....Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Στην Ντόχα (Κατάρ) αποφάσισαν να οργανώσουν μια έκθεση με θέμα «Ολυμπιακοί Αγώνες: Παρελθόν - Παρόν». Προχωρημένα πράγματα: έχουν και μουσείο Ολυμπιακών Αγώνων. Από ελλιπή πληροφόρηση ή απλά επειδή εθελοτυφλούν  δεν κατανόησαν ότι στην αρχαία Ελλάδα οι άνδρες αγωνίζονταν όπως τους γέννησε η μάνα τους. Ετσι απεικονίζονται, ακριβώς όπως αγωνίζονταν.

Αρχικά οι δρομείς έτρεχαν με γυμνά πόδια φορώντας ένα περίζωμα. Στη 15η Ολυμπιάδα, 720 π.Χ. ο Όρσιππος από τα Μέγαρα είχε ένα ατύχημα: έπεσε το ύφασμα που τον κάλυπτε. Απτόητος συνέχισε να τρέχει ολόγυμνος και μάλιστα νίκησε. Από τότε καθιερώθηκε οι αθλητές να αγωνίζονται γυμνοί. Δεν έγινε δα και καμία ηθική επανάσταση από τη γύμνια. Οι αρχαίοι ήταν εξοικειωμένοι. Και οι σύγχρονοι είναι εξοικειωμένοι. Οι σύγχρονοι άνθρωποι του δυτικού κόσμου μπορούν να εκτιμήσουν την ομορφιά του γυμνού και να διακρίνουν τη διαφορά της από το τσίτσιδο.

Πήγε λοιπόν ο  στην προαναφερθείσα έκθεση και είδε ότι δυο γυμνά αγάλματα τοποθετήθηκαν πίσω από παραβάν. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε κάποια βίαιη παρέμβαση από τους διοργανωτές: δεν τα έντυσαν τα αγάλματα με κάποια τοπική φορεσιά. Εντούτοις  ζήτησε να αποσυρθούν και να επιστραφούν τα εκθέματα. Καλά έκανε. Δεν θα μπορούσε να είναι απολογητικός ούτε θα ήταν σωστό να ανεχτεί μια τέτοια μεταχείριση για τα έργα τέχνης......