Ζαν Ζενέ-Το εργαστήρι του Αλμπέρτο Τζακομέτι

ΤΖΑΚΟΜΈΤΙ

ΖΕΝΕ

Γύρω στο 1957 ο Ζαν Ζενέ (1910-1986) κάνει συχνά συντροφιά με το γνωστό ήδη  γλύπτη Αλμπέρτο Τζακομέτι  (A. Giacometti 1901-1966).
Στο βιβλίο περιλαμβάνονται οι σκέψεις του Ζενέ για το έργο του,οι εντυπώσεις από το σπίτι-ατελιέ αλλά και λόγια του ίδιου του καλλιτέχνη για τη ζωή και την τέχνη.
Να σημειώσουμε ότι ο Τζακομέτι τότε έχει επιλέξει μαζί με τη σύντροφο του ένα τρόπο ζωής σχεδόν ασκητικό.

• ..Λες κι αυτός ο καλλιτέχνης βρήκε τον τρόπο να απομακρύνει ό,τι σκότιζε το βλέμμα του για να ανακαλύψει τι θα απομείνει από τον άνθρωπο όταν αποσυρθούν τα προσωπεία.

• ...κάθε έργο τέχνης αν θέλει να προσλάβει πιο μεγαλειώδεις διαστάσεις,πρέπει με άπειρη υπομονή να καταδυθεί τις χιλιετίες,να ανταμωθεί με την αμνημόνευτη νύχτα....

• Όχι το έργο τέχνης δεν προορίζεται για τις νήπιες γενεές.Προσφέρεται στο αναρίθμητο πλήθος των νεκρών.Που το ασπάζονται ή το απορρίπτουν...

Ακέφαλος καβαλάρης

• Ο Αλμπέρτο μιλάει τραχιά και διαλέγει τις λέξεις που κάνουν τη κουβέντα πιο καθημερινή.Σαν τα μαστόρια.

...τη γνώση για τη μοναξιά του κάθε όντος και κάθε πράγματος,και τούτη η μοναξιά είναι η πιο βέβαιη δόξα μας.

• Τα αγάλματα του μοιάζουν σαν να ανήκουν σε μια εκλιπούσα εποχή,σαν να έχουν ανακαλυφθεί αφού ο Χρόνος και η Νύχτα-που τα κατεργάστηκαν με μαστοριά-τα διέβρωσαν,για να τους παραδώσουν αυτή την γλυκιά και σκληρή όψη της αιωνιότητας που περνάει. 

• Το πιο ωραίο άγαλμα του Τζακομέτι το ανακάλυψα κάτω από το τραπέζι,καθώς έσκυβα να μαζέψω τη γόπα μου.Ήταν κατασκονισμένο,τό'κρυβε,κινδύνευε να το σπάσει το πόδι ενός επισκέπτη...

ΕΊΠΕ:Αν πράγματι είναι δυνατό, θα παρουσιαστεί μόνο του όσο κι αν εγώ το κρύβω.

•  Η κάμαρα του,η δική του και της Αννέτ είναι στρωμένη μ' ένα όμορφο κόκκινο πλακάκι.Πριν το δάπεδο ήταν πατικωμένο χώμα.Έβρεχε μες στην κάμαρα.Με χίλια ζόρια δέχτηκε να μπει το πλακάκι.Μου λέει πως δεν θα αποκτήσει ποτέ άλλη κατοικία,άλλη απ' αυτή την κάμαρα και το εργαστήρι.Κι αν γινόταν,θα τα' θελε ακόμα πιο ταπεινά.

• Κάθε αντικείμενο από τον Τζακομέτι μας απευθύνει την πιο φιλική,την πιο τρυφερή του σκέψη.Ποτέ η μορφή του δεν μας ταράζει,δεν είναι τερατώδης.Αντιθέτως,φέρνει από πολύ μακριά ένα είδος φιλίας και ειρήνης που εμπνέουν σιγουριά.