Ίσως κάποιο πρωί πηγαίνοντας μέσα στο γυάλινο ξερό
αέρα,θ' αντικρίσω,στρέφοντας,να πραγματώνεται το θαύμα:
το τίποτα στη ράχη μου,το κενό
πίσω μου,με τον τρόμο του μεθυσμένου.
Κατόπι σαν σε οθόνη,θα στηθούνε μονομιάς
δέντρα σπίτια λόφοι για τη συνηθισμένη πλάνη.
Μα θα' ναι πια πολύ αργά και θα κινήσω σιωπηλός
ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν βλέπουν πίσω,μαζί με το μυστικό μου.
αέρα,θ' αντικρίσω,στρέφοντας,να πραγματώνεται το θαύμα:
 |
| Eugenio Montale 1896-1981 |
το τίποτα στη ράχη μου,το κενό
πίσω μου,με τον τρόμο του μεθυσμένου.
Κατόπι σαν σε οθόνη,θα στηθούνε μονομιάς
δέντρα σπίτια λόφοι για τη συνηθισμένη πλάνη.
Μα θα' ναι πια πολύ αργά και θα κινήσω σιωπηλός
ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν βλέπουν πίσω,μαζί με το μυστικό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου