Ο Μπόρις Πάστερνακ (1890-1960) έγινε παγκόσμια γνωστός με τον "Δόκτωρ Ζιβάγκο" (εκδ.1957) ως πεζογράφος.Όμως ήταν από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του,ιδιαίτερα αναγνωρισμένος στη πατρίδα του Ρωσία και προπολεμικά.
Το Δοκίμιο αυτοβιογραφίας εκδόθηκε το 1956 πριν τον Ζιβάγκο.
Παρόλο που έζησε το συγκλονιστικό πρώτο μισό του 20ου αιώνα της πατρίδας του,στο μικρό αυτό βιβλίο δεν θα βρούμε ούτε την ελάχιστη αναφορά σε ιστορικά ή πολιτικά γεγονότα.
Είναι μια σύντομη καταγραφή της πορείας του ίδιου και σημαντικών συγχρόνων του ποιητών μόνο όσο αφορά την ποίηση.Αναφέρονται πολλοί και σημαντικοί. Μπλόκ, Μαγιακόφσκι, Ρίλκε, Αχμάτοβα, Μάντελσταμ, Τσβεντάγιεβα, Γεσένιν, κ.α.Και πάλι όμως σχεδόν καμία πληροφορία/μαρτυρία για την τραγική ζωή πολλών απ' αυτούς.
Μιλώντας για την δική του πνευματική και ποιητική πορεία,συμπυκνώνει το νόημα μιας παλιάς του διάλεξης με τίτλο "Ο συμβολισμός και η Αθανασία",γιατί όπως λέει,η συμβατική συμβολική φύση της κάθε τέχνης ήταν βεβαιωμένη,όπως μιλάμε για τον συμβολισμό στην άλγεβρα.Η ξεχωριστή αναφορά της δείχνει ότι της έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα,την θεωρούσε έγκυρη και επίκαιρη και γι' αυτό την περιλαμβάνει στον απολογισμό του.
Γράφει:
"..Η ομιλία μου κατέληγε σε μια θεωρία της αντικειμενικότητας των αντιλήψεων μας πάνω στο γεγονός ότι,στους ήχους και στα χρώματα της φύσης αντιστοιχεί μια διακύμανση ηχητικών και φωτεινών κυμάτων.Το νήμα οδηγούσε στην ιδέα ότι η υποκειμενικότητα δεν είναι ιδιότητα ενός ανθρώπου(π.χ.κύμα) ειδικά,αλλά μια ιδιότητα του γένους υπερατομική,όπως η υποκειμενικότητα του ανθρώπινου σύμπαντος,του ανθρώπινου γένους (π.χ.χρώμα/ολότητα).Έκανα την υπόθεση πως σε κάθε άνθρωπο που πεθαίνει,απομένει ένα κομματάκι από αυτή την υποκειμενικότητα του αθάνατου γένους που βρίσκεται στον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του και τον κάνει να μετέχει στην ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Διατύπωνα την υπόθεση ότι,ίσως,αυτή η γωνιά ή τμήμα της ψυχής,ιδιαζόντως ανθρώπινο και τα μέγιστα υποκειμενικό ήταν για όλη την αιωνιότητα ο τόπος δράσης και η ύλη της τέχνης.....
Το Δοκίμιο αυτοβιογραφίας εκδόθηκε το 1956 πριν τον Ζιβάγκο.
Παρόλο που έζησε το συγκλονιστικό πρώτο μισό του 20ου αιώνα της πατρίδας του,στο μικρό αυτό βιβλίο δεν θα βρούμε ούτε την ελάχιστη αναφορά σε ιστορικά ή πολιτικά γεγονότα.
Είναι μια σύντομη καταγραφή της πορείας του ίδιου και σημαντικών συγχρόνων του ποιητών μόνο όσο αφορά την ποίηση.Αναφέρονται πολλοί και σημαντικοί. Μπλόκ, Μαγιακόφσκι, Ρίλκε, Αχμάτοβα, Μάντελσταμ, Τσβεντάγιεβα, Γεσένιν, κ.α.Και πάλι όμως σχεδόν καμία πληροφορία/μαρτυρία για την τραγική ζωή πολλών απ' αυτούς.
Μιλώντας για την δική του πνευματική και ποιητική πορεία,συμπυκνώνει το νόημα μιας παλιάς του διάλεξης με τίτλο "Ο συμβολισμός και η Αθανασία",γιατί όπως λέει,η συμβατική συμβολική φύση της κάθε τέχνης ήταν βεβαιωμένη,όπως μιλάμε για τον συμβολισμό στην άλγεβρα.Η ξεχωριστή αναφορά της δείχνει ότι της έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα,την θεωρούσε έγκυρη και επίκαιρη και γι' αυτό την περιλαμβάνει στον απολογισμό του.
Γράφει:
"..Η ομιλία μου κατέληγε σε μια θεωρία της αντικειμενικότητας των αντιλήψεων μας πάνω στο γεγονός ότι,στους ήχους και στα χρώματα της φύσης αντιστοιχεί μια διακύμανση ηχητικών και φωτεινών κυμάτων.Το νήμα οδηγούσε στην ιδέα ότι η υποκειμενικότητα δεν είναι ιδιότητα ενός ανθρώπου(π.χ.κύμα) ειδικά,αλλά μια ιδιότητα του γένους υπερατομική,όπως η υποκειμενικότητα του ανθρώπινου σύμπαντος,του ανθρώπινου γένους (π.χ.χρώμα/ολότητα).Έκανα την υπόθεση πως σε κάθε άνθρωπο που πεθαίνει,απομένει ένα κομματάκι από αυτή την υποκειμενικότητα του αθάνατου γένους που βρίσκεται στον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του και τον κάνει να μετέχει στην ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Διατύπωνα την υπόθεση ότι,ίσως,αυτή η γωνιά ή τμήμα της ψυχής,ιδιαζόντως ανθρώπινο και τα μέγιστα υποκειμενικό ήταν για όλη την αιωνιότητα ο τόπος δράσης και η ύλη της τέχνης.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου