Φταίω εγώ?

Πρέπει να αμυνθούμε.Κανένα έλεος,Καμία δικαιολογία
Η επέλαση είναι ραγδαία παντού.
Βρίστε τους,φτύστε τους,κράξτε τους.Παραγωγούς-προαγωγούς και το κοινό τους.

από Το τέταρτο κουδούνι

Ιδού, όμως, τώρα και ταινία. Αναλόγου θέματος: «Η Ρόζα της Σμύρνης» του Γιώργου Κορδέλλα. Δεν έχω διαβάσει το μυθιστόρημα απ’ το οποίο είναι «εμπνευσμένη» αλλά χωριό που φαίνεται… Φαντάζομαι θα διαβάστηκε -του 2004 είναι (Εκδόσεις Πατάκη)- από κυρίες -ειδικά απογόνους Μικρασιατών- σε καλοκαιρινές αμμουδιές κατά κόρον…

Αυτό, πάντως, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο -ποιον κινηματογράφο δηλαδή;…- και που το ’δα, ε, όχι! Ο ελληνικός κινηματογράφος του 2016 να κάνει στροφή 180 μοιρών και πρόσω -δηλαδή όπισθεν- ολοταχώς να κατευθύνεται προς τη δεκαετία του ’60 και τις ταινίες του Νίκου Ξανθόπουλου και της Άννας Ιασωνίδου. Που εκείνες, μάλιστα, είχαν μια αλήθεια κι έναν πριμιτιβισμό τα οποία τις αθώωναν ενώ η τωρινή τα στερείται παντελώς.

Εδώ είδα ένα μελό απίστευτων απιθανοτήτων- με κρυμμένα μυστικά, γάμους ορθόδοξους χριστιανικούς ημιτελείς που τους διακόπτουν βίαια ερωτευμένοι Τούρκοι, ματωμένα νυφικά απ’ το 1922 με καταχωνιασμένα στις τσέπες τους γράμματα μαμάδων, που κανείς δεν τα βρήκε ποτέ επί δεκαετίες ούτε τρίφτηκαν απ’ το χρόνο, με επιστολές που ποτέ δεν ανοίχτηκαν, με νόθα παιδιά που σκοτώθηκαν σε ατυχήματα, με θυρίδες (όχι της λίστας Λαγκάρντ) ξεχασμένες σ’ ελβετικές τράπεζες και ελληνοτουρκικούς έρωτες που καταπιέστηκαν επί 65 χρόνια κι όταν οι εραστές, επιτέλους, συναντιούνται πεθαίνουν ΚΑΙ οι δυο -ο ένας στο νοσοκομείο, από καρκίνο, η άλλη στην ακτή του Βοσπόρου, από, καρδιακό προφανώς-, και.. και…- κακήν-κακώς προχειροστημένο και με ηθοποιούς -απ’ τους οποίους ορισμένους εκτιμώ έως και πάρα πολύ- που ο καθένας τους κάνει ό,τι του κατέβηκε με αποτελέσματα που αγγίζουν τα όρια του τίποτα, της υπερβολής, για να μην πω και του γελοίου, συν κάποιους Τούρκους, προφανώς ερασιτέχνες, ανεκδιήγητους. Για να μη μιλήσω για ρυθμούς και λοιπά στοιχεία… Δηλαδή , έλεος! Είδα σε κριτικές και κάτι δυο αστεράκια -αχ, αυτά τ’ αστεράκια, τι πληγή…- που μεταφράζονται σε «ενδιαφέρον», λέει, και απόρησα… Μα πολύ.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Κλεισ’ το, το γαμημένο!

Τα εικοστέσσερα χρόνια τους πάνε να κλείσουν τα κινητά τηλέφωνα στην Ελλάδα -απ’ το ’93. Τα κινητά που αποδείχτηκαν πολύ χρήσιμα αλλά και μεγάααλη πληγή. Ειδικά στο θέατρο και στον κινηματογράφο και γενικά στο θέαμα/ακρόαμα μεγάλο πλήγμα έχουν επιφέρει. Όχι ότι έλειπαν οι αναιδείς, άσχετοι θεατές με τα κομπολόγια που μπεγλέριζαν, τις γρανίτες που ρουφούσαν και τα τσιπς, τα ποπ κορν και τα λοιπά φαγώσιμα που μασουλούσαν. Αλλά τώρα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί, αν όχι εκτραπεί. Κι η βλάβη προφανώς είναι ανήκεστος -εκτός ελέγχου πλέον, στο απροχώρητο...

Βλέπεις παράσταση, παρακολουθείς ταινία, τα κινητά, πανταχού παρόντα,κάνουν αισθητή την παρουσία τους... -παρά τις προειδοποιήσεις που ακούγονται πριν απ’ την παράσταση ή την προβολή να τα απενεργοποιήσουν οι κάτοχοι. Χέστηκαν -επιτρέψτε μου την έκφραση -αυτοί: να χτυπάνε τα κινητά, να γουργουρίζουν σε τσάντες, να ’ρχονται -πλινκ, πλονκ- οι ειδοποιήσεις για μηνύματα, ν’ απαντούν οι αναίσθητοι -ναι, ΚΑΙ να απαντούν!...

Στην ίδια κατηγορία «γιαγιάδες» ειν’ κι αυτές με τις καραμελίτσες. 

Α, οι καραμελίτσες…, άλλο κεφάλαιο -η ενδέκατη πληγή του Φαραώ. Γίνεται διάλειμμα αλλά μόνον ΟΤΑΝ, και ΜΟΛΙΣ, κι ΑΦΟΥ τελειώσει το διάλειμμα αποφασίζουν να δροσίσουν τοΝ στόμα τους με καραμελίτσα οι περί ων ο λόγος κυρίες -ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω γιατί δεν το κάνουν ΣΤΟ διάλειμμα, ΚΑΤΑ ΤΟ διάλειμμα. Κι αρχίζουν ν’ ανοίγουν -κρΑκ, ζίιιπ- την τσάντα κι ύστερα -κι ύυυστερα…- ανοίγουν το πακετάκι -κρρρ- με τις καραμελίτσες και ξεκινούν, «διακριτικά», για να μην κάνουν, λέει, θόρυβο, και την ξετυλίγουν αργά και προσεκτικά κι «αθόρυβα» την καραμελίτσα: κριτς-κριτς, κριτς- κριτς, κριτς-κριτς… Κάνε ένα αποφασιστικό κΡατς, κυρία μου, και ξετύλιξέ την με τη μια, μη μας βασανίζεις με το βασανιστήριο του αργού, επαναλαμβανόμενου, κριτς-κριτς. ΚΡατς και μια κι έξω! Άντε! Και μετά, επειδή είναι νοικοκυρές και δεν πετούν κάτω σκουπίδια, διπλώνουν και το χαρτάκι για να το βάλουν την τσάντα -κρίτσι-κρίτσι, κρίτσι-κρίτσι… Aφήστε που, συνήθως, οι κυρίες αυτής της κατηγορίας πάνε πέντε-πέντε μαζί στο θέατρο και κερνάνε καραμελίτσες και στις υπόλοιπες τέσσερις φίλες τους. Οπότε, κριτς-κριτς βασανιστήριο -και ασυντόνιστο, βεβαίως, να ’ταν, τουλάχιστον, συντονισμένες όλες μαζί…- επί 5… Συν τα «ευχαριστώ, Λίτσα μου» και «παρακαλώ Πόπη μου»… Κι έρχεσαι και γίνεσαι -γίνομαι- Τούρκος