Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Κυνηγός ιστοριών,το τελευταίο έργο του Εδουάρδο Γκαλεάνο


Ο «Κυνηγός Ιστοριών» είναι το τελευταίο έργο που είχε ετοιμάσει, σαν αντιχάρισμα ίσως Εντουάρντο Γκαλεάνο προτού φύγει από τούτη τη ζωή τον Απρίλιο του 2015. Και είναι ίσως το πιο προσωπικό του· σε αυτό διάλεξε να συνοψίσει τα θέματα που σφράγισαν τη ζωή, τη σκέψη και το έργο του –τη μνήμη και τη λήθη, τον ταπεινό άνθρωπο που γράφει με τη ζωή του την ιστορία, τη βία της εξουσίας και την επανάσταση ενάντιά της, τον έρωτα, την τέχνη, το ποδόσφαιρο–, μα και να ανοίξει, απροσδόκητα, το εργαστήρι του, να μιλήσει για το πώς εμπνεύστηκε τα βιβλία του, πώς έχτισε την ποιητική του· και, ακόμα πιο απροσδόκητα, να μιλήσει για τα παιδικά του χρόνια, για την πορεία του, για τους ανθρώπους που σημάδεψαν τη ζωή του και τη γραφή του, για τα ταξίδια του, για το τι σήμαινε γι’ αυτόν ζωή και θάνατος.

Μεταξύ άλλων ο Γκαλεάνο εξομολογείται ότι την τεχνική που εφάρμοσε σε όλα τα σημαντικά έργα του, να αφηγείται δηλαδή την ιστορία σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από τη «μικρή ιστορία», την εμπνεύστηκε από τον Κωνσταντίνο Καβάφη: «Η τριλογία μου Μνήμη της Φωτιάς γεννήθηκε από ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη. Διαβάζοντας τον μεγάλο Έλληνα ποιητή από την Αλεξάνδρεια, ένιωσα μια πρόκληση: γιατί να μη δω τον κόσμο μέσα από την κλειδαρότρυπα; Γιατί να μη γράψω για το παρελθόν, να μην αφηγηθώ τη μεγάλη Ιστορία, μέσα από τη μικρή ιστορία; Στο ποίημα του Καβάφη, η νίκη του Μάρκου Αντώνιου στην Ελλάδα περιγράφεται από έναν φτωχό μικροπωλητή, ανεβασμένο στο γαϊδουράκι του, που διαλαλεί την πραμάτεια του, και δεν τον ακούει κανείς». Και είναι συγκινητικό να περιλαμβάνει σε αυτό τον απολογισμό μιας ζωής και μια ιστορία για τον Κανέλο, τον σκύλο που κουλουριαζόταν στα πόδια του όταν είχε μιλήσει στους φοιτητές του Πολυτεχνείου στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 2003: «… διέκρινες, ανάμεσα στα δακρυγόνα και τις φωτιές, ένα σκυλί.
Τον αναγνώρισα στις φωτογραφίες. Ήταν ο Κανέλος. Όμως οι Έλληνες φίλοι μου με πληροφόρησαν ότι ο Κανέλος είχε πεθάνει πριν από ενάμιση χρόνο. Εγώ επέμενα ότι έκαναν λάθος. Εκείνος ο διαδηλωτής σκύλος, εκείνος ο άγαρμπος αγανακτισμένος, ήταν ο Κανέλος. Τώρα τον έλεγαν Λουκάνικο, για να παραπλανήσει τον εχθρό.» Αυτό το προσωπικό, άλλοτε τρυφερό και άλλοτε πικρό βιβλίο, διανθισμένο όμως πάντοτε με το μοναδικό του χιούμορ και με σκίτσα από την πένα του, είναι το υστερόγραφο μιας δημιουργικής πορείας που ύμνησε τη ζωή· το υστερόγραφο ενός ποιητή που αγάπησε πάνω απ’ όλα τον Άνθρωπο.
από "Ν"

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

Άντε να βολευτεί κι αυτός

Μόλις κυκλοφόρησε,βγήκε ο ίδιος να δηλώσει ότι ΟΥΤΕ διαψεύδει ΟΥΤΕ επιβεβαιώνει.
Φοβερό.
Ναι ο λόγος για τον Κιμούλη αυτόν τον υπηρέτη της υποκριτικής τέχνης που μαθήτευσε ως γνωστό στη μεγάλη Σχολή της Μαρίας Δαμανάκη.(Αλήθεια αυτή η μαντάμ που βόσκει τώρα και σκορπά τα αργύρια της που με τόσο μόχθο απέκτησε).
Τον θυμάστε στη κορυφαία του παράσταση στο Σύνταγμα παραμονές Δημοψηφίσματος που κραύγαζε ΟΧΙ και αποθέωνε τον Τσίπρα,τον λεβέντη,το καραμπουζουκλή?
Μετά ξέχασε τους αλαλαγμούς του για το ΟΧΙ,και ήρθε η ώρα να αναγνωριστούν οι υπηρεσίες του.
Σου λέει η άλλη τραγωδός έγινε κοτζάμ υπουργός για αυτόν δεν περίσσεψε μια καρέκλα.Αδικία.
Κι έτσι ένας ολόχρυσος καινούργιος θρόνος τον περιμένει.Αυτός του Κ.Π.Ι.Σ.Ν.-Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος(άντε να το ξεστομίσεις).
Είπαμε όμως,ούτε επιβεβαίωση ούτε διάψευση."Τραβάτε με κι ας κλαίω".

Πάλι θα υποστούμε πολιτιστικό overdose.Νηστικοί όμως.Ή έστω με λίγο παντεσπάνι.

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

Με αφορμή..

Υπάρχουν αρκετοί στιχουργοί που έγραψαν ελάχιστα τραγούδια αλλά κάποια απ' αυτά έμειναν για πάντα.Μπορεί να τα αγαπάμε και να τα τραγουδάμε,αλλά ούτε το όνομα τους δεν θυμόμαστε,αν το ξέρουμε.Ο Καρυωτάκης έγραψε την μπαλάντα για τους άδοξους ποιητές κάποτε...

Ποιος ήταν λοιπόν ο Χρήστος Αργυρόπουλος?

 Ο Χρήστος Αργυρόπουλος γεννήθηκε στα Μαζέικα Καλαβρύτων, (Κλειτορία) το 1915.Το 1932 σε ηλικία 17 ετών έρχεται στην Αθήνα όπου και ξεκινά τις νομικές του σπουδές. Το 1936 αναγκάζεται να διακόψει τις σπουδές του και να καταταγεί στον Ελληνικό Στρατό όπου υπηρετεί με το βαθμό του έφεδρου ανθυπολοχαγού. Ο πόλεμος τον βρίσκει στα βουνά της Αλβανίας και αργότερα στην ένοπλη αντίσταση του ΕΛΑΣ.Το 1949 εκτοπίζεται στη Μακρόνησο απ’ όπου και επιστρέφει το 1950. 









Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Όταν η Γερμανία έχει φαγούρα

από hard-dog

Όταν η Γερμανία έχει φαγούρα

Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΤΑ ΒΟΥΒΑΛΙΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΤΡΑΧΙΑ 

Δύο και σήμερα απέμειναν ώς την ορκωμοσία του Τραμπ για να φορέσει ο πιο παράδοξος Αμερικανός πρόεδρος το στέμμα τού νέου πλανητάρχη και να περιβληθεί την τήβεννο του παγκόσμιου κριτή και δικαστή. Αυτά επισήμως. Γιατί ανεπισήμως ο Ντόναλντ έπιασε δουλειά με την πρώιμη 
συνέντευξή του και οι απανταχού πιστοί (και εξωφρενικοί) οπαδοί του εκτοξεύτηκαν από τις θέσεις τους σαν να πανηγύριζαν γκολ νίκης στο τελευταίο δευτερόλεπτο.

Εδώ που τα λέμε, ωραία τα έχωσε στην αυτοκράτειρα της ηπείρου: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει γίνει κατά βάση όχημα επιβολής της Γερμανίας», είπε. Δεν είναι ψέματα, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις σημασία δεν έχει τι λέγεται αλλά ποιος το λέει. Και το να γίνεται αυτός ο κύριος υπερασπιστής τής ελευθερίας της ηπείρου, δεν είναι ό,τι καλύτερο θα θέλαμε. Είναι, όμως, «κάτι» το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι, και κυρίως οι Γερμανοί, ταράχθηκαν με την επίθεση Τραμπ. Και, ακόμα, είναι «κάτι» που οι ίδιοι πήραν και μερικά δυσάρεστα αμερικανικά μηνύματα για τα υπερατλαντικά οικονομικά τους συμφέροντα –για την αυτοκινητοβιομηχανία τους εν προκειμένω.

Ανάμεσα στη συγχορδία κακαρισμάτων που ακούγονται από όλες της χώρας της Ευρώπης απέναντι στο «κάνω ό,τι θέλω» τής Γερμανίας, παίρνεις ευχάριστα την επίθεση του Τραμπ και ας μην είναι ο ίδιος ευχάριστος. Τα λόγια Τραμπ, και μόνο τα λόγια, είναι το, ας το πούμε, θετικό της ιστορίας. Το αρνητικό είναι ότι έπιασε φαγούρα τη Γερμανία. Και όταν η Γερμανία τρώγεται, ξύνεται η υπόλοιπη Ευρώπη. Ήδη, ο τέως πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Μανουέλ Βαλς, ερμήνευσε τα λόγια τού Τραμπ κατά των Γερμανών ως «κήρυξη πολέμου στην Ευρώπη»! Όπως και να έχει, με αυτήν την κόντρα των βουβαλιών στον βάλτο του Κόσμου (δηλαδή γερμανοκρατούμενη Ευρώπη κατά τραμπουκοκρατούμενης Αμερικής), το πιθανότερο είναι να την πληρώσουν τα βατράχια.

Προς το παρόν έχουμε τη δήλωση της κυρίας Μέρκελ που είπε ότι «οι Ευρωπαίοι κρατούν τη μοίρα τους στα χέρια τους». Και οι Γερμανοί , θα πούμε εμείς, κρατούν τη μοίρα τη δική μας στα πόδια τους. Κάτω από την μπότα συγκεκριμένα, για να παραπέμψουμε σε ιστορικούς συνειρμούς.

Διον, Βραϊμάκης
(Δημοσιεύεται στη Live Sort της Τετάρτης)

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Εξεγερμένοι ποιητές

Η ποίηση βέβαια δεν μεταφράζεται.Ξαναγράφεται.Έστω και έτσι,μπορούμε και αξίζει να την πλησιάσουμε.Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μεγάλους ποιητές που πέρασαν τη δοκιμασία του χρόνου και η φωνή τους ακούγεται δυνατή και επίκαιρη πάντα.
Όμως έχουν κάτι κοινό αυτοί οι μεγάλοι ποιητές όλου του κόσμου.Δεν κλείνουν τα μάτια και τ' αυτιά στα πάθη του λαού τους.Τον συμπονούν δεν τον ελεεινολογούν.Απεχθάνονται τις μαύρες εξουσίες που τον δυναστεύουν,τον διαφθείρουν και τον κακοποιούν με αμέτρητους τρόπους.Μπορούν να ξεχωρίσουν το θύτη από το θύμα,και πολλοί πλήρωσαν το βαρύ τίμημα επειδή δεν σιώπησαν.

Στο ολιγοσέλιδο βιβλίο συνυπάρχει μια επιλογή από το έργο πέντε τέτοιων Ρώσων ποιητών που καλύπτει περίπου έναν αιώνα 1822-1925.Από τον Δεκεμβριστή Ραγέφσκι στον Γεσένιν.

Βλαντίμιρ Ραγέφσκι - Ο ποιητής στο μπουντρούμι
Αλεξάντρ Πούσκιν - Στα βάθη των σιβηρικών ορυχείων
Νικολάι Νεκράσοφ - Σιδηροδρομική γραμμή
Αλεξάντρ Μπλοκ - Οι δώδεκα
Σεργκέι Γεσένιν - Μια ανάμνηση


Ακολουθούν μερικοί στίχοι του Βλαντιμίρ Ραγέφσκι


Εξαφανίστηκε σαν σκιά ο λαός,
δεν ακούγεται πια η φωνή του
Στην πλατεία πια δεν συχνάζει,
.....
Στην άκρη του τάφου του έπεσε,
μα αργά ή γρήγορα πάλι
παντοδύναμος θα σηκώσει ξανά το κεφάλι!


  

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

Διώξεις

από Συντονιστικό Συλλογ/των Θεσ/νίκης

Και δεύτερη πολιτική δίωξη για το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς στη Θεσσαλονίκη…

Τι κι αν όλος ο κρατικός μηχανισμός μέρες τώρα φαίνεται να ‘χει παραλύσει μπροστά σε λίγα εκατοστά χιόνι… Αστυνομία και δικαστές παράγουν (άλλο) έργο: σκηνοθετούν εγκλήματα, σκιαγραφούν ενόχους και το έργο «Φόβος κι Υποταγή» θα παίζει για πολλά χρόνια ακόμη στον κινηματογράφο της ζωής μας
Τι κι αν ο τόπος ζέχνει από σκανδαλώδεις παραχωρήσεις του δημόσιου πλούτου και δισεκατομμύρια που με μια υπογραφή οδεύουν προς τις τσέπες τραπεζιτών, μεγαλοεργολάβων, εφοπλιστών… Κυβερνήσεις, Ε.Ε. και ΔΝΤ θα μας μιλούν για δημόσιο χρέος, για επενδύσεις, εξυγίανση, επιχειρηματικότητα και το έργο «Ανάπτυξη» στα «Προσεχώς» του κινηματογράφου της ζωής μας
Τι κι αν οι τράπεζες και τα κοράκια τους, οι μεγαλοσυμβολαιογράφοι, παραβιάζουν κάθε νομότυπη διαδικασία στους πλειστηριασμούς… Κυβέρνηση, θεσμοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί «Όλα για τις τράπεζες» φωνάζουν και δεκάρα δε δίνουν για τη ζωή μας

Και δεύτερη δικογραφία λοιπόν για το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς. Η ανώνυμη και παντελώς αόριστη καταγγελία κατά δύο μελών του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ προφανώς δεν ήταν αρκετή και μια δεύτερη δικογραφία στήνεται, με βάση την αυτεπάγγελτη ανάληψη δράσης της αστυνομίας, που (την επόμενη κιόλας μέρα της ματαίωσης των πλειστηριασμών της 19ης του Οκτώβρη) παίρνει καταθέσεις και συγκεντρώνει στοιχεία για να τα αποστείλει στην εισαγγελία και να διαταχθεί προκαταρκτική εξέταση. Με βάση δε τις καταθέσεις των “τραυματιών” αστυνομικών και των επικεφαλής τους καθώς και της “τρομοκρατημένης” προέδρου των συμβολαιογράφων Θεσ/νίκης όχι μόνο σκηνοθετούν το έγκλημα αλλά ανακαλύπτεται και ο υποκινητής του εγκλήματος, ο οποίος (μέσα σε λιγότερο από μια ώρα) κατάφερε να παραβεί… το μισό ποινικό κώδικα: διατάραξη οικιακής ειρήνης, παράνομη βία, παρακώλυση συναγωνισμού, απρόκλητη σωματική βλάβη, διατάραξη κοινής ειρήνης (ως υποκινητής και τελών βιαιοπραγίες). Και επειδή η στοχοποίηση δεν είναι αρκετή (κι ο φόβος πρέπει να απλωθεί…), αφήνεται ορθάνοιχτο το παράθυρο για την κατασκευή κι άλλων ενόχων, καθώς καλείται η αστυνομία να κατονομάσει και άλλα πρόσωπα που συμμετείχαν στην τέλεση αυτών των ποινικών αδικημάτων. 


Μια δεύτερη πολιτική δίωξη λοιπόν για το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς και μάλιστα με πολύ πιο ξεκάθαρα χαρακτηριστικά και στόχους. Φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή όχι γενικά και αόριστα κάποιων αστυνομικών και δικαστών της Θεσσαλονίκης, αλλά της ίδιας της πολιτικής ηγεσίας, του υπουργείου “Προστασίας ” του Πολίτη και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σύμφωνα δε και με το λαϊκό, «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος», αφού απέτυχαν, με πρωθυπουργικές υποσχέσεις και “δεσμεύσεις” και λάσπη για το κίνημα, να το ξεφουσκώσουν, έβαλαν μπροστά την παλιά δοκιμασμένη μέθοδο: εκφοβισμός κι υποταγή στην τρομερή εξουσία!

Δεν τον λένε Μαρινάκη, ούτε Μαρινόπουλο αυτόν τον πρώτο διωκόμενο από τους “εγκληματίες”. Δεν είναι επιχειρηματίας, εφοπλιστής ή κάποιος από τους γνωστούς αστέρες της πολιτικής μας ζωής. Ηλία τον φωνάζουν, δάσκαλος είναι σε κάποια από τις εργατικές γειτονιές της πόλης μας και κάθε Τετάρτη, μετά τη δουλειά, μαζί με άλλους ανθρώπους της τάξης του, άνεργους, χαμηλοσυνταξιούχους και νέους (υποψήφιους άνεργους ή μετανάστες) πάνε στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης φραγμό στα σχέδια των Τραπεζών να βάλουν. «Κάτω τα χέρια από τα σπίτια και τη μικρή περιουσία του φτωχού λαού» φωνάζουν και το εννοούν, δεν κάνουν πίσω. Στα σχέδια κυβέρνησης, Ε.Ε. και κεφαλαίου για απελευθέρωση των πλειστηριασμών και αρπαγή της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας, κάθε Τετάρτη κάνουν χαλάστρα! 


Είναι επικίνδυνοι λοιπόν και πρέπει πάραυτα να διαλυθούν, πριν ακολουθήσουν κι άλλοι το παράδειγμα τους, συνολικά αυτή την αντιλαϊκή πολιτική αμφισβητήσουν και η καπιταλιστική βαρβαρότητα που έχουν επιβάλλει στη ζωή μας ανατραπεί…
Είναι όμως γελασμένοι. Δεν κατάλαβαν ότι αυτό το χιλιοπαιγμένο έργο το ‘χουμε βαρεθεί κι είμαστε αποφασισμένοι μόνοι μας να γράψουμε το έργο της ζωής μας!
Να τους το ξαναπούμε: Όχι μόνο δεν μας φοβίζουν αλλά μας δυναμώνουν!

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ.  ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ!

Και όπως όλο το κίνημα διώκεται, όλοι μαζί θα πάμε

τη Δευτέρα 16 Γενάρη 2017, 1μ.μ. στα Δικαστήρια Θεσ/νίκης, να απαιτήσουμε τη διακοπή κάθε προκαταρκτικής εξέτασης και την άρση κάθε δίωξης εναντίον μελών του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ, εναντίον του κινήματος!

Και την Τετάρτη 18 του Γενάρη, στις 3.30μ.μ., στο Ειρηνοδικείο πολλές εκατοντάδες φωνές, περισσότερες από κάθε άλλη φορά, θα ενωθούν σε μία, κάνοντας ξανά το δικαστικό μέγαρο να σείεται με το:
ΚΑΝΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ!

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

'Ενα αξέχαστο καλοκαίρι

Μια ακόμη ταινία-διαμάντι που βγήκε στους κινηματογράφους σε πρώτη προβολή ντάλα καλοκαίρι.

1925.Ρουμάνος Αξιωματικός παίρνει δυσμενή μετάθεση στα σύνορα με Βουλγαρία.Με τη γυναίκα του και τα παιδιά του συνδέονται με τους μειονοτικούς χωρικούς.Οι διαταγές όμως είναι απάνθρωπες και αμείλικτες και θα βρεθούν να πληρώνουν βαρύ τίμημα.






Στη ταινία υπάρχει μια σκηνή από τις κορυφαίες του παγκόσμιου κιν/φου κατά την άποψη μου. Συμπυκνώνει τον σπαραγμό,το συμβολισμό,το ανεξέλεγκτο της ζωής πάνω στους ανθρώπους.


Ψάχνω χρόνια για ελληνικούς υπότιτλους και δεν βρίσκω.Αναγκαστικά λοιπόν με αγγλικούς.

Η Ταινία  ΕΔΩ

Για όσο μείνει

Θα υπάρχει κάτω δεξιά στη ταινιοθήκη.

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Ανώφελα


Antonio Machado 1875-1939
Το γένος των ανθρώπων 

τέσσερα πράγματα διαθέτει,

Ανώφελα όμως στο πέλαγο-

Πηδάλιο,άγκυρα,κουπιά,

Και του ναυάγιου το φόβο.


Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017

Φταίω εγώ?

Πρέπει να αμυνθούμε.Κανένα έλεος,Καμία δικαιολογία
Η επέλαση είναι ραγδαία παντού.
Βρίστε τους,φτύστε τους,κράξτε τους.Παραγωγούς-προαγωγούς και το κοινό τους.

από Το τέταρτο κουδούνι

Ιδού, όμως, τώρα και ταινία. Αναλόγου θέματος: «Η Ρόζα της Σμύρνης» του Γιώργου Κορδέλλα. Δεν έχω διαβάσει το μυθιστόρημα απ’ το οποίο είναι «εμπνευσμένη» αλλά χωριό που φαίνεται… Φαντάζομαι θα διαβάστηκε -του 2004 είναι (Εκδόσεις Πατάκη)- από κυρίες -ειδικά απογόνους Μικρασιατών- σε καλοκαιρινές αμμουδιές κατά κόρον…
Αυτό, πάντως, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο -ποιον κινηματογράφο δηλαδή;…- και που το ’δα, ε, όχι! Ο ελληνικός κινηματογράφος του 2016 να κάνει στροφή 180 μοιρών και πρόσω -δηλαδή όπισθεν- ολοταχώς να κατευθύνεται προς τη δεκαετία του ’60 και τις ταινίες του Νίκου Ξανθόπουλου και της Άννας Ιασωνίδου. Που εκείνες, μάλιστα, είχαν μια αλήθεια κι έναν πριμιτιβισμό τα οποία τις αθώωναν ενώ η τωρινή τα στερείται παντελώς.

Εδώ είδα ένα μελό απίστευτων απιθανοτήτων- με κρυμμένα μυστικά, γάμους ορθόδοξους χριστιανικούς ημιτελείς που τους διακόπτουν βίαια ερωτευμένοι Τούρκοι, ματωμένα νυφικά απ’ το 1922 με καταχωνιασμένα στις τσέπες τους γράμματα μαμάδων, που κανείς δεν τα βρήκε ποτέ επί δεκαετίες ούτε τρίφτηκαν απ’ το χρόνο, με επιστολές που ποτέ δεν ανοίχτηκαν, με νόθα παιδιά που σκοτώθηκαν σε ατυχήματα, με θυρίδες (όχι της λίστας Λαγκάρντ) ξεχασμένες σ’ ελβετικές τράπεζες και ελληνοτουρκικούς έρωτες που καταπιέστηκαν επί 65 χρόνια κι όταν οι εραστές, επιτέλους, συναντιούνται πεθαίνουν ΚΑΙ οι δυο -ο ένας στο νοσοκομείο, από καρκίνο, η άλλη στην ακτή του Βοσπόρου, από, καρδιακό προφανώς-, και.. και…- κακήν-κακώς προχειροστημένο και με ηθοποιούς -απ’ τους οποίους ορισμένους εκτιμώ έως και πάρα πολύ- που ο καθένας τους κάνει ό,τι του κατέβηκε με αποτελέσματα που αγγίζουν τα όρια του τίποτα, της υπερβολής, για να μην πω και του γελοίου, συν κάποιους Τούρκους, προφανώς ερασιτέχνες, ανεκδιήγητους. Για να μη μιλήσω για ρυθμούς και λοιπά στοιχεία… Δηλαδή , έλεος! Είδα σε κριτικές και κάτι δυο αστεράκια -αχ, αυτά τ’ αστεράκια, τι πληγή…- που μεταφράζονται σε «ενδιαφέρον», λέει, και απόρησα… Μα πολύ.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Κλεισ’ το, το γαμημένο!


Τα εικοστέσσερα χρόνια τους πάνε να κλείσουν τα κινητά τηλέφωνα στην Ελλάδα -απ’ το ’93. Τα κινητά που αποδείχτηκαν πολύ χρήσιμα αλλά και μεγάααλη πληγή. Ειδικά στο θέατρο και στον κινηματογράφο και γενικά στο θέαμα/ακρόαμα μεγάλο πλήγμα έχουν επιφέρει. Όχι ότι έλειπαν οι αναιδείς, άσχετοι θεατές με τα κομπολόγια που μπεγλέριζαν, τις γρανίτες που ρουφούσαν και τα τσιπς, τα ποπ κορν και τα λοιπά φαγώσιμα που μασουλούσαν. Αλλά τώρα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί, αν όχι εκτραπεί. Κι η βλάβη προφανώς είναι ανήκεστος -εκτός ελέγχου πλέον, στο απροχώρητο...
Βλέπεις παράσταση, παρακολουθείς ταινία, τα κινητά, πανταχού παρόντα,κάνουν αισθητή την παρουσία τους... -παρά τις προειδοποιήσεις που ακούγονται πριν απ’ την παράσταση ή την προβολή να τα απενεργοποιήσουν οι κάτοχοι. Χέστηκαν -επιτρέψτε μου την έκφραση -αυτοί: να χτυπάνε τα κινητά, να γουργουρίζουν σε τσάντες, να ’ρχονται -πλινκ, πλονκ- οι ειδοποιήσεις για μηνύματα, ν’ απαντούν οι αναίσθητοι -ναι, ΚΑΙ να απαντούν!...


Στην ίδια κατηγορία «γιαγιάδες» ειν’ κι αυτές με τις καραμελίτσες. 
Α, οι καραμελίτσες…, άλλο κεφάλαιο -η ενδέκατη πληγή του Φαραώ. Γίνεται διάλειμμα αλλά μόνον ΟΤΑΝ, και ΜΟΛΙΣ, κι ΑΦΟΥ τελειώσει το διάλειμμα αποφασίζουν να δροσίσουν τοΝ στόμα τους με καραμελίτσα οι περί ων ο λόγος κυρίες -ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω γιατί δεν το κάνουν ΣΤΟ διάλειμμα, ΚΑΤΑ ΤΟ διάλειμμα. Κι αρχίζουν ν’ ανοίγουν -κρΑκ, ζίιιπ- την τσάντα κι ύστερα -κι ύυυστερα…- ανοίγουν το πακετάκι -κρρρ- με τις καραμελίτσες και ξεκινούν, «διακριτικά», για να μην κάνουν, λέει, θόρυβο, και την ξετυλίγουν αργά και προσεκτικά κι «αθόρυβα» την καραμελίτσα: κριτς-κριτς, κριτς- κριτς, κριτς-κριτς… Κάνε ένα αποφασιστικό κΡατς, κυρία μου, και ξετύλιξέ την με τη μια, μη μας βασανίζεις με το βασανιστήριο του αργού, επαναλαμβανόμενου, κριτς-κριτς. ΚΡατς και μια κι έξω! Άντε! Και μετά, επειδή είναι νοικοκυρές και δεν πετούν κάτω σκουπίδια, διπλώνουν και το χαρτάκι για να το βάλουν την τσάντα -κρίτσι-κρίτσι, κρίτσι-κρίτσι… Aφήστε που, συνήθως, οι κυρίες αυτής της κατηγορίας πάνε πέντε-πέντε μαζί στο θέατρο και κερνάνε καραμελίτσες και στις υπόλοιπες τέσσερις φίλες τους. Οπότε, κριτς-κριτς βασανιστήριο -και ασυντόνιστο, βεβαίως, να ’ταν, τουλάχιστον, συντονισμένες όλες μαζί…- επί 5… Συν τα «ευχαριστώ, Λίτσα μου» και «παρακαλώ Πόπη μου»… Κι έρχεσαι και γίνεσαι -γίνομαι- Τούρκος

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Eduardo Úrculo


Eduardo Úrculo (1938-2003).Βάσκος ζωγράφος και γλύπτης.

Παντοτινός ταξιδιώτης της ζωής ο άνθρωπος,κουβαλώντας τις "αποσκευές" του.Αυτές που του φόρτωσαν κι αυτές που διάλεξε να φορτωθεί.Ουσιαστικά μόνο θεατής για λίγο κι ας νομίζει διαφορετικά.Το πρόσωπο δεν έχει σημασία μπροστά στο παγκόσμιο περιπλανώμενο σώμα του και το χρόνο.




























Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

Ανεξέλεγκτη Αρχή

από Λεωνίδα Βατικιώτη

Τις χειρότερες μέρες υποτέλειας και διεθνούς κηδεμονίας που έχει ζήσει η Ελλάδα, όταν συγκεκριμένα με τον περίφημο νόμο ΒΦΙΘ’ της 26ης Φεβρουαρίου 1898 επιβλήθηκε ο διεθνής οικονομικός έλεγχος «επί πασών των προσόδων του κράτους», θυμίζει ο νόμος για τη σύσταση της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων, που θα ξεκινήσει να εφαρμόζεται την 1η Ιανουαρίου 2017. 

Η διοίκηση της νέας Ανεξάρτητης Αρχής θα ασκείται από το συμβούλιο Διοίκησης που θα είναι πενταμελές, αποτελούμενο από τον πρόεδρο και τέσσερα ακόμη τακτικά μέλη και τον διοικητή. Πλάι τους προστίθεται ένας ακόμη μανδαρίνος ο «Εμπειρογνώμονας».

«ο Εμπειρογνώμονας ορίζεται με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, βάσει καταλόγου τριών υποψηφίων, τον οποίο καταρτίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή» (άρθρο 10.5). Επί της ουσίας δηλαδή θα αποφασίζουν οι Βρυξέλλες ποιος θα είναι ο Εμπειρογνώμονας της Αρχής Δημοσίων Εσόδων.

Στην πράξη η Ελλάδα μετατρέπεται σε κράτος περιορισμένης κυριαρχίας, στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου νεοαποικιακού υπερνεοφιλελεύθερου καθεστώτος.


Προς επίρρωση, οι ακρογωνιαίοι λίθοι αυτού του καθεστώτος που σε ό,τι αφορά την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων είναι η ασυδοσία κι ένας βαθύς αυταρχισμός που καταστρατηγεί βασικές δημοκρατικές ελευθερίες, οι οποίες διέπουν τη λειτουργία κάθε άλλης δημόσιας υπηερσίας.

Δημοσιονομικό Χότελ Καλιφόρνια η Αρχή Δημοσίων Εσόδων μπορεί μόνο να μεγεθύνεται, με βάση το νόμο που περισσότερο από το λιγότερο κράτος λατρεύει την Μεγάλη Αρχή Δημοσίων Εσόδων. Με αυτή την πρόβλεψη εξασφαλίζεται ο μη αντιστρεπτός χαρακτήρας του γιγαντισμού της. Έτσι, μια πιθανή αριστερή μελλοντική αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα θελήσει να ξηλώσει το μνημονιακό παρακράτος, κατά την προσφιλή έκφραση σημερινού υπουργού, θα αδυνατεί να αποδυναμώσει την Αρχή Δημοσίων Εσόδων και να επαναφέρει σε ένα καθεστώς δημόσιας λογοδοσίας τα φορολογικά έσοδα.
Πλέον, η μεταφορά των εσόδων που θα μαζεύουν οι εφορίες και τα τελωνεία στην Ασύδοτη Αρχή Δημοσίων Εσόδων συμπίπτει με το χτίσιμο ενός αδιαφανούς τείχους που απαγορεύει οποιοδήποτε έλεγχο. «Ο πρόεδρος, τα μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης, ο Εμπειρογνώμονας και ο Διοικητής κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους…  δεν υπόκεινται σε ιεραρχικό έλεγχο ούτε σε διοικητική εποπτεία από κυβερνητικά όργανα ή άλλες διοικητικές αρχές ή άλλον δημόσιο ή ιδιωτικό οργανισμό» (άρθρο 3).
«Σε περίπτωση διαφωνίας του Υπουργού Οικονομικών με τον Διοικητή της Αρχής, σχετικά με την εφαρμογή της φορολογικής πολιτικής, το ζήτημα παραπέμπεται από τον Υπουργό Οικονομικών στο Συμβούλιο Διοίκησης της Αρχής» (άρθρο 5.4). Έτσι, ο υπουργός πάντα χάνει.
Ο αυταρχισμός που εισάγεται είναι πρωτοφανής, ακυρώνοντας θεσμοθετημένες διαδικασίες της δημόσιας διοίκησης που αν δεν εγγυώνται την αξιοκρατία, μετά βεβαιότητας περιορίζουν την ευνοιοκρατία. Προβλέπει για παράδειγμα ο νόμος ότι ο διοικητής (που μετατρέπεται σε μεσαιωνικό ηγεμόνα) «επιλέγει και τοποθετεί τους προϊσταμένους των οργανικών μονάδων κάθε επιπέδου της Αρχής και αποφασίζει την πρόωρη λήξη της θητείας τους και την απαλλαγή ή μετακίνησή τους» (14.3α)
Συνολικά, η δημιουργία της Ασύδοτης Αρχής Δημοσίων Εσόδων προσθέτει ένα ακόμη λιθαράκι στο τείχος του αίσχους που ορθώνουν οι περίφημες ανεξάρτητες αρχές απέναντι στο δημόσιο έλεγχο, μετατρέποντας το κράτος σε πεδίο δόξης λαμπρό για τα ιδιωτικά συμφέροντα, τους δανειστές και τους διεθνείς οργανισμούς (ΕΕ, ΔΝΤ).
Η Ανεξέλεγκτη Αρχή Δημοσίων Εσόδων προστίθεται στις τουλάχιστον 7 μη συνταγματικά κατοχυρωμένες και τις άλλες 5 συνταγματικά κατοχυρωμένες ανεξάρτητες αρχές που συστηματικά αποσπούν από τον έλεγχο των πολιτών κρίσιμα πεδία της Πολιτικής.