Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

31ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου


Το παλαιότερο φεστιβάλ κιν/φου στην Αθήνα με εξαιρετικές νέες και παλιές ταινίες καθώς και διαγωνιστικό τμήμα σε καινούργιε παραγωγές.Κάποιες μπορεί να μη βγουν στις αίθουσες ποτέ, καθότι ελάχιστα εμπορικές, οπότε η μοναδική ευκαιρία να τις δούμε.Φέτος στο επίκεντρο η γυναίκα.


Το πρόγραμμα ΕΔΩ

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2018

Είσαι για ένα καρτούτσο;

από harddog


ΟΤΑΝ Ο ΑΡΗΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΕ ΜΙΑ ΧΕΙΜΩΝΤΑΤΙΚΗ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΥΦΛΟΥΖΕΛΗ, ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΦΘΗΚΕ...

Νύχτα άφεγγη, χειμωνιάτικη, και χιονόνερο. Διαβάτης στην έρημη Αθηνάς ανάμεσα από ελάχιστους που ξέμειναν και σπεύδουν για το σπιτικό τους. Σε λίγο θα ’χουν απομείνει μόνο τα λίγα κορίτσια τυλιγμένα στις ιμιτασιόν 
γούνες και τα μίνι, ακουμπισμένα στ’ απάγκιο των κλειστών καταστημάτων. Καβαντζάρησα το Μοναστηράκι και πήρα την ανηφόρα για Πλάκα. Τότε τον αντάμωσα...

Φορούσε ένα γκρι παλιοκαιρισμένο παλτό κι από μέσα σαν κάτι να ξεχώριζε. Το μπαγλαμαδάκι ήταν που ξεχώριζε. Μ’ αναγνώρισε:
- Είσαι για ένα καρτούτσο; Έχει ένα ταβερνάκι εδώ πιο κάτω.
Είμαι

Κατεβήκαμε τα σκαλιά μιας υπόγας και βρεθήκαμε σ’ ένα ταβερνείο που πουλούσε κάρβουνα και είχε τρία βαρέλια κρασί όλα κι όλα και τέσσερα τραπεζάκια σιδερένια, από κείνα τα παλιά… Κάποιοι ξέμπαρκοι κουτσόπιναν… Αράξαμε σ' ένα τραπέζι. Παράγγειλε φέτα με λάδι και ρίγανη κι ένα καρτούτσο ρετσίνα. Ήρθανε μαζί με μια λαδόκολλα για τραπεζομάντιλοκαι με μια ξερή «καλησπέρα» του καρβουνιάρη.

Άρχισε να μου μιλά. Γι εκείνη την λεγάμενη, την παστρικιά, από τη Λέσβο. Πώς την έβγαλε από τα μπουρδέλα και την έκαμε κυρά κι αρχόντισσα. Ποιος αυτός, που είχε λέει, γνωρίσει, κάμποσες ως τότε. Της έβαλε στεφάνι κι αυτή τον παράτησε αμανάτι στην ψυχρά και το παιδί τους και την κοπάνησε μ’ έναν άλλο η προκομμένη. Μολαταύτα, αυτός ακόμα την αγαπάει κι άμα γυρίσει είναι έτοιμος να τη συγχωρήσει. Δεν ματαπήγε, λέει, με γυναίκα γιατί δεν του ‘ρχονταν. Του ‘φτανε το παιδί που το μεγάλωσε και που ’γινε μια χαρά παιδί και χαίρεται που το βλέπει.

Σ’ όλη του τη ζωή υπήρξε απόλυτα άφραγκος κι ανελέητος στην.. παραφωνία. Έπιανε το φάλτσο στο δεκαμίλι. Απ όλο το σινάφι πάγαινε φουλ τον Πατσιφά, της «Λύρας» γιατί μ’ αυτόνανε είδε μια άσπρη μέρα. Είχε σε μεγάλη υπόληψη τον Μάρκο μιας κι η ζωή του είχε παρόμοιες κακοτοπιές μ’ εκείνου.

Από εβίβα σε εβίβα ψιλομεθύσαμε. Έβγαλε το μπαγλαμαδάκι από το παλτό και το ρίξαμε στο τραγούδι από το «Μωρή ξεμυαλισμένη» και το «Άσπρα μούρα μαύρα μούρα» ώς τα δικά του «Πού ’σουν μάγκα τον χειμώνα». Περασμένα μεσάνυχτα, τα μαζέψαμε. Για «καληνύχτα» μου πέταξε ένα «ίσα ρε μάγκα και σ’ άλλα με υγεία».

Την άλλη μέρα, όταν πρότεινα στην εφημερίδα μια συνέντευξη με τον Μουφλουζέλη, ο μαλάκας ο διευθυντής με αντιμετώπισε απαξιωτικά με ένα «ποιος είναι αυτός, δεν μας ενδιαφέρει».
Λέω τώρα εγώ: Τον διευθυντή δεν τον θυμάται σήμερα ούτε ο εγγονός του.

** Το κείμενο έχει αναρτηθεί, λίγο παλιότερα, στο σελίδα του Άρη Σκιαδόπουλου στο fb. Είναι το 51ο θέμα της σειράς «Μνήμη», ορισμένα από τα οποία έχουν δημοσιευτεί σε τούτο το μπλογκ. Βρείτε τα εδώ.









Δευτέρα 20 Αυγούστου 2018

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία

σχ.Γιάννης Kεφαλληνός
..Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,

κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,

απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,

να δούμε τι απομένει πια, μετά

τόση δεινότητα χειρουργική.—      
                                                                        


(1928)

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2018

La dirrita via era smarrita.


...Ἀνέβαινα καὶ ἀνέβαινα τὸ ρεῦμα

καὶ ὁλονὲν ἐχανόμην

Δὲν πανεύρισκα, ὄχι, τὸν ἑαυτόν 

μου, ἀλλὰ μᾶλλον τὸν ἔχανα

 , ναί, εἶχε χαθῆ δι᾽ ἐμὲ εὐθεῖα ὁδός.

La  dirrita  via  era smarrita...


(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης"Τα δαιμόνια στο ρέμα",1900)

Κυριακή 22 Ιουλίου 2018

Μνήμη Μάνου Ελευθερίου

Ο Μάνος Ελευθερίου έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο,αφού μας δώρισε πολλά,κυρίως όμως τους στίχους-ποιήματα για ένα πλήθος από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια που γράφτηκαν από το '60 έως το '80.

















Κυριακή 24 Ιουνίου 2018

Η συμφωνία της γραβάτας

.
...Έτσι πορεύτηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα επόμενα δύο χρόνια και αναδείχθηκε στην πλέον πειθήνια μνημονιακή κυβέρνηση που γνώρισε η Ελλάδα. Για την ακρίβεια βασιλικότερη του βασιλέως πετυχαίνοντας πλεονάσματα λιτότητας πολύ μεγαλύτερα από αυτά που απαιτούσε το Γιούρογκρουπ. Το 2017 ξεπέρασε το 4%, πολύ πάνω από το 1,75% που προέβλεπε το Τρίτο Μνημόνια. Όχι απλώς καλοί μαθητές, αλλά αριστούχοι, υποδείγματα.

Το Γιούρογκρουπ του Ιουνίου 2018 

Πέρασε λοιπόν ο καιρός, ακολουθήθηκε πιστά το Τρίτο Μνημόνιο, εφαρμόστηκαν και τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, και φτάσαμε στην ώρα της ρύθμισης του χρέους, της τελικής πράξης της μνημονιακής περιόδου. Τι αποφάσισε το Γιούρογκρουπ;

Πρώτο, την κατάργηση της πληρωμής τόκων για το περίφημο ποσό που είχε χρησιμοποιηθεί για να γίνει η επαναγορά χρέους με το Δεύτερο Μνημόνιο.
Δεύτερο, την επιστροφή των κερδών από τα ομόλογα της ΕΚΤ και του ESM.
Τρίτο, για το χρέος προς το EFSF, την επέκταση της περιόδου χάριτος κατά δέκα χρόνια (δηλαδή μέχρι το 2032) και την επιμήκυνση της μέσης ωρίμανσης επίσης κατά δέκα χρόνια.

Αυτά.

Το Γιούρογκρουπ δεν υιοθέτησε ούτε καν όσα μεσοπρόθεσμα μέτρα είχαν προταθεί στη συμφωνία του Μαΐου του 2016. Δεν υπήρξε δηλαδή συμφωνία να χρησιμοποιηθεί ένα σοβαρό ποσό από τα αδιάθετα κονδύλια του Τρίτου Μνημονίου για να γίνει αποπληρωμή άλλων, ακριβότερων χρεών ώστε να υπάρξει συνολική ελάφρυνση.

Συμφωνήθηκε όμως να πάρει η Ελλάδα την πέμπτη και τελευταία δόση του προγράμματος, ύψους 15 δις, από τα οποία τα 5,5 δις θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για διευκόλυνση της εξυπηρέτησης του χρέους (ίσως για αποπληρωμή ενός μέρους του χρέους προς το ΔΝΤ) και τα 9,5 δις για να σχηματιστεί το περιβόητο ‘μαξιλάρι’, που πλέον θα ξεπεράσει τα 24 δις, ώστε να βγει η χώρα στις αγορές. Όλα αυτά υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι η χώρα θα έχει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% μέχρι το 2022 και 2,2% κατά μέσο όρο μέχρι το 2060! Και φυσικά θα υπάρξει ‘ενισχυμένη εποπτεία’ με τέσσερις επισκέψεις το χρόνο, καθώς και σταδιακή επιστροφή των κερδών από τα ομόλογα της ΕΚΤ και του ESM – με αιρεσιμότητα – ώστε να τηρείται το πλαίσιο. 

Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση Τσίπρα ηττήθηκε στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Για μια ακόμη φορά οι ‘εταίροι’ μας φάνηκαν αμείλικτοι, δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους και στη ουσία έδειξαν ότι το κεφάλαιο Ελλάδα έχει κλείσει γι’ αυτούς. Η μακροπρόθεσμη πρόβλεψη που έκαναν για το χρέος είναι ότι, όταν με το καλό έρθει το 2032, θα το ξανασκεφτούν ...

Τι θα ακολουθήσει;

Η συμφωνία αυτή είναι η τελική. Δεν υπάρχουν άλλες διαπραγματεύσεις, τα μνημόνια τελειώνουν επισήμως τον Αύγουστο του 2018 και η Ελλάδα θα ζήσει με αυτούς τους όρους. Τι σημαίνει αυτό;

Μέχρι το 2022 η χώρα θα είναι υποχρεωμένη να κινηθεί σε καθεστώς εξαιρετικά  σκληρής λιτότητας με πρωτοφανή πλεονάσματα που σημαίνουν συνεχή φορολογική πίεση και ελάχιστο δημοσιονομικό χώρο για παροχές και ελαφρύνσεις προς τα στρώματα που έχουν χτυπηθεί ανελέητα. Θα πρέπει επίσης να εφαρμόσει τα μέτρα περικοπής των συντάξεων το 2019 και κατόπιν τα μέτρα μείωσης του αφορολόγητου. Θα πρέπει τέλος να συνεχίσει να εφαρμόζει σειρά δομικών νεοφιλεύθερων αλλαγών υπό την εποπτεία των δανειστών. Με τόσο μεγάλη πίεση στην ενεργό ζήτηση η ετήσια ανάπτυξη όλο αυτό το διάστημα πολύ δύσκολα θα ξεπεράσει το 2%.

Παράλληλα η χώρα θα δοκιμάσει να δανείζεται τακτικά από τις ανοιχτές αγορές. Για τα πρώτα δύο περίπου χρόνια το ‘μαξιλάρι’ προσφέρει μια κάλυψη, αλλά τα επιτόκια παγκοσμίως είναι στην ανοδική φάση του κύκλου, ο δανεισμός των αναπτυσσομένων χωρών είναι και πάλι τεράστιος και τα χρηματιστήρια είναι σε έξαρση. Για μια χώρα με την αναπτυξιακή δυναμική της Ελλάδας και με χρέος περίπου 180% του ΑΕΠ, η έξοδος στις συνθήκες αυτές είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένη. Ανά πάσα στιγμή τα επιτόκια μπορεί να γίνουν απαγορευτικά και ο δανεισμός να καταστεί ανέφικτος.

Μακροπρόθεσμα, τέλος, η εικόνα είναι τελείως απογοητευτική. Το πολυθρύλητο ‘ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης’ ήταν μια άσκηση επί χάρτου για να πειστούν οι δανειστές ότι η κυβέρνηση θα είναι πολύ αυστηρή στα δημοσιονομικά με την ελπίδα ότι κάτι θα μας δώσουν στο χρέος, ώστε να υπάρξει κάποια μακροπρόθεσμη προοπτική ανάπτυξης. Δεν έγινε απολύτως τίποτε και η προοπτική που εμφανίζεται είναι τραγική. Η Ελλάδα έχει αρνητική καθαρή αποταμίευση και ένα τραπεζικό σύστημα που μειώνει τις πιστώσεις κάθε χρόνο. Οι επενδύσεις δεν έχουν καμία δυναμική, ενώ η ελπίδα ότι θα έρθουν ξένες επενδύσεις που θα αλλάξουν τα πράγματα είναι απλώς ευχολόγιο. 

Πάνω απ’ όλα, η χώρα χάνει συνεχώς το καλύτερα εκπαιδευμένο κομμάτι του εργατικού της δυναμικού, ιδίως τη νεολαία. Η Ελλάδα μετατρέπεται σταθερά σε χώρα γερόντων, με τεράστιο χρέος και εξαιρετικά αντιαναπτυξιακές πολιτικές που πηγάζουν από την εξυπηρέτηση του χρέους.

Ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε στην εξουσία καταγγέλοντας τα μνημόνια και το χρέος, αποδέχθηκε και τα μνημόνια και το χρέος για να παραμείνει στην εξουσία. Σε τρία χρόνια ολοκλήρωσε το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων και έφτιαξε μια μνημονιακή πραγματικότητα για τη χώρα. Μετά έβαλε γραβάτα για να πανηγυρίσει. Ας μην έχει ψευδαισθήσεις για το τι θα πει η ιστορία.