Κομψές λέξεις,politically correct....Όχι φτώχεια,όχι πείνα.όχι εξαθλίωση....Όπως η λεηλασία,το πλιάτσικο,η μνημονιακή κατοχή ονομάζονται Μεταρρυθμίσεις...
Στην Ελλάδα των απατεώνων,στην Ελλάδα των φαφλατάδων,1 στους 4 πεινάει και τον ταΐζουν ψέμα,φόρους και αέρα.
Είναι μελετημένο και γνωστό.Οι εξουθενωμένοι δεν αντιδρούν.Ξέπνοοι δεν απειλούν τις εξουσίες και τους δυνάστες τους.
Eurostat: Σε κατάσταση ένδειας το 22,2% του πληθυσμού στην Ελλάδα
Το 22,2% του πληθυσμού στην Ελλάδα ζούσε σε καθεστώς ένδειας το 2015, έναντι 8,2% του πληθυσμού της Ε.Ε., σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat.
Η Eurostat έδωσε στη δημοσιότητα το ποσοστό του πληθυσμού της Ε.Ε. που στερείται βασικών καταναλωτικών αγαθών ή αδυνατεί να αντεπεξέλθει σε στοιχειώδεις οικονομικές υποχρεώσεις. Βάσει αυτών των στοιχείων, το 2015 στην Ελλάδα ζούσαν σε κατάσταση ένδειας περίπου 2,37 εκατομμύρια άνθρωποι
Παρότι στην Ε.Ε. το ποσοστό του πληθυσμού που ζει σε κατάσταση ένδειας άρχισε να μειώνεται από το 2012 και μετά, στην Ελλάδα κατέγραψε αύξηση.
Οι ακραίες κοινωνικές αντιθέσεις, η τραγωδία του να ζουν εκατομμύρια άνθρωποι σε συνθήκες φτώχειας και απόγνωσης, ενώ στον αντίποδα μια χούφτα να νέμεται τον κλεμμένο πλούτο προκλητικά!
ΑπάντησηΔιαγραφή«Μεγάλη φτώχεια πλάκωσε, παιδί μου»
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη φτώχεια πλάκωσε, παιδί μου,
και το ψωμί το τρώμε με το δράμι.
Πέθανε η κόρη εψές του μπάρμπα Τίμου
-δεκάξι χρονών, σαν το κρύο νερό-
κ’ η σεμνούλα η Πηνιώ του μπάρμπα Τσάμη
την κακιά στράτα πήρε από καιρό.
Η φτώχεια τους ανθρώπους έχει αγριέψει.
Προχτές τη Δημαρχία είχαν κυκλώσει
μάνες, παιδιά, που η πείνα τα ‘χει ρέψει,
κι άλλος ψωμί ζητούσε, άλλος δουλειά,
μ’ αντίς ψωμί- σαν πήρε να σουρουπώσει
-με το ξύλο τους διώξαν τα σκυλιά.
Τα μάτια τους παράξενα σπιθίζαν,
κ’ είχαν σφιχτά τα χείλη. Ακολουθούσα
και γω μαζί, και την καρδιά μου αγγίζαν
τα λόγια τους σα γνώριμη λαλιά,
και πόθησα, δεν ξέρω πώς, να κλειούσα
όλους μ’ ίδια στοργή στην αγκαλιά.
Λες κ’ ήτανε παιδιά μου σαν και σένα
και γω ήμουνα γι αυτούς καλή μητέρα,
κ’ είχα τα μάτια, γιε μου δακρυσμένα
σαν από λύπη, σαν από χαρά,
κ’ ήμουνα νέο πουλί που στον αγέρα
δοκίμαζα πρωτάνοιχτα φτερά.
(Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 1ος)