Με διαφορά 2-3 ημερών συνάντησα την απόλυτη ταύτιση γνώμης δυο μεγάλων κλασσικών για το αληθινό και το ψεύτικο.Αναφέρεται βέβαια κυρίως στη λογοτεχνία αλλά ταιριάζει πιστεύω σε κάθε ανθρώπινη πράξη δημιουργίας π.χ. Αρχιτεκτονική,ή....μαγειρική.Ο Γκαίτε στις συνομιλίες με τον Έκερμαν και ο Τσέχωφ ως μαρτυρία φιλικού του προσώπου συμφωνούν ότι πρέπει πάντα να ξεκινάμε από το Πραγματικό και να φτάνουμε στην Ιδέα που εμπεριέχει αυτό αν θέλουμε να είμαστε αληθινοί και ποτέ το αντίστροφο δηλ.την εγκεφαλική σύνθεση να την ντύνουμε μετά με ψευδή ανύπαρκτη πραγματικότητα.
Η άποψη αυτή νομίζω είναι ιδιαίτερα σημαντική και βαρύνουσα για δύο κυρίως λόγους:
- Περιέχει αυστηρό κριτήριο για την αισθητική
- Θα μπορούσε να είναι η Λυδία λίθος της αλήθειας για κάθε είδους τέχνη ή πράξη
Προσεγγίζω διά της ποίησης το θέμα και δη, διά του στοχαστικού και φιλοσοφημένου Παπατσώνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχήμα
Δὲν εἶναι φωτεινότερο πρᾶγμα ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια•
ψάχνεις μ' ἔρωτα καὶ μανία νὰ τήνε βρεῖς;
εἶναι ἡ ἔρευνά σου σὰν τὴ Νύχτα καρποφόρα,
ποὺ ἔχει ἀσφαλές, ὅτι θὰ σκάσει ὁ Ἥλιος πομπωδῶς•
ἡ ἔρευνά σου σὰν τὴ Νύχτα, ποὺ ὅσα ἐρέβη
καὶ ἂν δέρνουν, κάτι σιγολάμπει, εἴτε ἡ πληθώρα
τῶν ἄστρων, εἴτε, ἔστω, ἡ ἀγωνιώδης μέσῳ συγνέφων
θολὴ ἐκείνη φωταύγεια ποὺ ὁδηγάει.
Ἀντίθετα, ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τὴν Ἀλήθεια,
εἶναι τῆς ἀμεριμνησίας του ἡ δῆθεν γαλήνη
σὰν τὴν αἰώνια νύχτα τοῦ κακοῦ θανάτου,—ἄκαρπη,
δίχως οὐδενὸς πράγματος φόβο ἢ ἐλπίδα, δίχως ἀρχή,
δίχως τέλος, ἀσυνείδητη, σὰν τὴν ψιλὴ ἔννοια
θανάτου δίχως τρόπαια χρωμάτων, δίχως κὰν τὴν στιλπνότητα
Κρίσεως μελλοντικιᾶς μετὰ σαλπίγγων.
Τάκης Παπατσώνης -Ἀπὸ τὴ Συλλογὴ «ΕΚΛΟΓΗ Α’, URSA MINOR, ΕΚΛΟΓΗ B’».
Ἔκδ. ΙΚΑΡΟΣ Ἀθήνα 1988.
Καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ ωραίο το ποίημα Ρόζα, ομολογώ ότι δεν γνωρίζω τον Παπατσώνη!
Ένα ποίημα του Σεφέρη μου ήρθε στο μυαλό "Ένας γέροντας στην ακροποταμιά" από την συλλογή "Ποιήματα" εκδ. Ίκαρος
παραθέτω ένα απόσπασμα
Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιλήσω ἁπλά, νὰ μοῦ δοθεῖ
ἐτούτη ἡ χάρη.
Γιατί καὶ τὸ τραγοῦδι τὸ φορτώσαμε μὲ τόσες μουσικὲς
ποὺ σιγά-σιγὰ βουλιάζει
καὶ τὴν τέχνη μας τὴ στολίσαμε τόσο πολὺ ποὺ φαγώθηκε
ἀπὸ τὰ μαλάματα τὸ πρόσωπό της
κι εἶναι καιρὸς νὰ ποῦμε τὰ λιγοστά μας λόγια γιατί ἡ
ψυχή μας αὔριο κάνει πανιά.
Σουμέλα