Δεν ξέρω γιατί αλλά μου ήρθε στο μυαλό το ποίημα Invictus του William Ernest Henley που κράτησε στη ζωή τον Μαντέλα στα χρόνια της φυλακής. Invictus William Ernest Henley (1849-1903) Out of the night that covers me, Black as the pit from pole to pole, I thank whatever gods may be For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance I have not winced nor cried aloud. Under the bludgeonings of chance My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears Looms but the Horror of the shade, And yet the menace of the years Finds and shall find me unafraid.
It matters not how strait the gate, How charged with punishments the scroll, I am the master of my fate: I am the captain of my soul.
Αήττητος Πέρα από την νύχτα που με σκεπάζει, κατάμαυρη απ΄ακρη σε άκρη ευχαριστώ τους θεούς όποιοι και νάναι για την ακατανίκητη ψυχή μου.
Κι αν έπεσα θύμα των περιστάσεων ούτε δείλιασα ούτε έκλαψα γοερά. Κάτω απ΄ τα χτυπήματα της τύχης το κεφάλι μου είναι ματωμένο αλλά δεν προσκυνά.
Πέρα απ αυτό τον τόπο της οργής και των δακρύων κι απ' τη βαριά του σκιά ακόμα κι απ την απειλή του χρόνου είμαι και θα παραμείνω ατρόμητος.
Δεν με ενοχλεί που είναι τόσο στενή η πύλη ούτε η γεμάτη με καταδίκες περγαμηνή εγώ είμαι ο κυρίαρχος της μοίρας μου εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου.
Δεν ξέρω γιατί αλλά μου ήρθε στο μυαλό το ποίημα Invictus του William Ernest Henley που κράτησε στη ζωή τον Μαντέλα στα χρόνια της φυλακής.
ΑπάντησηΔιαγραφήInvictus William Ernest Henley (1849-1903)
Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.
Αήττητος
Πέρα από την νύχτα που με σκεπάζει,
κατάμαυρη απ΄ακρη σε άκρη
ευχαριστώ τους θεούς όποιοι και νάναι
για την ακατανίκητη ψυχή μου.
Κι αν έπεσα θύμα των περιστάσεων
ούτε δείλιασα ούτε έκλαψα γοερά.
Κάτω απ΄ τα χτυπήματα της τύχης
το κεφάλι μου είναι ματωμένο αλλά δεν προσκυνά.
Πέρα απ αυτό τον τόπο της οργής και των δακρύων
κι απ' τη βαριά του σκιά
ακόμα κι απ την απειλή του χρόνου
είμαι και θα παραμείνω ατρόμητος.
Δεν με ενοχλεί που είναι τόσο στενή η πύλη
ούτε η γεμάτη με καταδίκες περγαμηνή
εγώ είμαι ο κυρίαρχος της μοίρας μου
εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου.
Σουμέλα
Αχ, Λύσιππε, τι στίχος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την ευκαιρία, χαίρομαι ιδιαίτερα για το ποίημα που σκέφτηκε συνειρμικά και παρέθεσε η Σουμέλα.
Ο δικός μου συνειρμός:
Ἐπίλογος
Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τό πολύ-πολύ νά τούς ἐκλάβεις σά δυό θαμπούς
προβολεῖς μές στήν ὁμίχλη
Σάν ἕνα δελτάριο σέ φίλους πού λείπουν μέ τή μοναδική λέξη: ζῶ.
«Γιατί», ὅπως πολύ σωστά εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«Κανένας στίχος σήμερα δέν κινητοποιεῖ τίς μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δέν ἀνατρέπει καθεστῶτα»
Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τά χέρια σου. Κρίνε γιά νά κριθεῖς.
Μανόλης Ἀναγνωστάκης, (Ὁ στόχος, 1970)