Το σπίτι μου

Η Μέλπω Αξιώτη αναμετριέται με τον γενέθλιο τόπο.Τη Μύκονο.
Ευρισκόμενη σε αναγκαστικές Υπερ-ορίες μετά το πόλεμο,εκεί γύρω στο 1957 καταγράφει την μνήμη.Θα εκδοθεί μετά την επιστροφή της.
Κυρίως είναι μνήμες του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα,σε μια Μύκονο που δεν έχει καμία σχέση με ότι ακολούθησε μεταπολεμικά. Όμως δε λείπουν οι αναφορές ούτε στα παλιότερα ούτε στα νεότερα.Οι σύνδεσμοι πολλοί και με τέχνη ενταγμένοι.
Το κείμενο εντυπωσιάζει για την γλωσσική κατάκτηση και ισορροπία που το διατρέχει μακριά από παράταιρα τεχνάσματα και εκκεντρικότητες.
Χωρίς συναισθηματικές φορτίσεις,σαν ένας ερημικός βυζαντινός χρονικογράφος καταγράφει,έχοντας βαθιά γνώση της βαρύτητας και του ταπεινού και του εξέχοντος.Σε μικρές σημειώσεις εμφανίζεται η περσόνα  Κάδμω  που θα γίνει το τελευταίο της έργο.Στο βάθος όμως διακρίνουμε στη ψυχή της την ελεγεία .Για ανθρώπους,χρόνο,τόπο.
Ο τίτλος "Το σπίτι μου" εύστοχος αλλά και παραπλανητικός.Δεν γράφει παρά για την ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ (της),στοιχείο ταυτότητας κάθε ανθρώπου και έξω από την επιλογή του.Πόσο μάλλον η οδυνηρή γεμάτη νόστο ελληνική ιθαγένεια.Γι' αυτό μας αφορά όλους.

Και μας τονίζει κατ' επανάληψη η Μέλπω Αξιώτη ότι για να πεις ότι ξέρεις πραγματικά έναν τόπο πρέπει να δεις τουλάχιστον δύο γενιές να ζουν και να φεύγουν.  

Μα από τότε μέχρι εδώ

από Το Περιοδικό

75 χρόνια από το κατέβασμα της σβάστικας

 "Και τότε ανεβήκαμε επάνω από τα σκαλιά, λύσαμε το συρματόσκοινο και προσπαθήσαμε να την κατεβάσουμε. Αυτή η σημαία είχε τρία μεγάλα σύρματα τα οποία είχαν στρόφιγγες από έξω από το βράχο και κρατάγανε τη σημαία η οποία όταν είχε αέρα, ήταν μια τεράστια σημαία έτρεμε όλος ο ιστός. Η σημαία λοιπόν κατέβαινε μέχρι το τελευταίο, εκεί στον κόμβο που ήταν τα τρία σύρματα, και από εκεί δεν κατέβαινε. Φτάναμε μέχρι εκεί, σκαρφαλώναμε, την πιάναμε, την τραβάγαμε, τίποτα. Ο μόνος τρόπος για να κατεβεί η σημαία ήταν να ανοίξουν τα τρία σύρματα, όπως είναι στο γαϊτανάκι. Ο μόνος τρόπος λοιπόν ήταν ή θα φεύγαμε και θα την αφήναμε έτσι, ή θα έπρεπε να βγάλουμε τα σύρματα. Και αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό».

»Και πήγαμε στη Μπενάκειο Βιβλιοθήκη, ανοίξαμε την εγκυκλοπαίδεια στη λέξη “Ακρόπολις” και πήραμε όλα τα σχεδιαγράμματα και διαβάσαμε τα πάντα. Είδαμε λοιπόν την ιστορία, πότε γκρεμιστήκανε, πότε ξαναφτιαχτήκανε, πότε την καταλάβανε οι Τούρκοι, πότε οι Έλληνες, πότε έτσι, πότε αλλιώς.

»Καταλήξαμε λοιπόν στο σημείο ότι το μόνο μέρος στο οποίο υπήρχε μια ρωγμή, το μέρος αυτό, η σπηλιά της Ανάγνου το οποίο είχε μια ρωγμή από ένα βάθρο που ήταν στο βορινό μέρος του Ερεχθείου μέχρι κάτω και από ένα σημείο και μετά είχε ένα ξεροπήγαδο εις το οποίο κατά τη μυθολογία ήταν το άνδρο, η φωλιά του Εριχθόνιου, ο οποίος ήταν ο ιερός όφις της Αθηνάς, ο φύλακας της Ακρόπολης, ήταν αυτός που φύλαγε τους ιερούς ναούς της Ακρόπολης, αυτό το φίδι που έχει στην ασπίδα της η θεά Αθηνά, και ο οποίος κατά τη μυθολογία οι ιέρειες των ναών του ρίχνανε μελόπιτες μια φορά το μήνα για να διατηρείται, να τρώει και να φυλάει τα ιερά. Αυτό ήταν μια μεγάλη ρωγμή η οποία είχε ένα άνοιγμα όμως στη βορινή πλευρά προς τη μεριά των Αέρηδων, τη βορινή πλευρά. Το θέμα ήταν ότι από το βάθρο, από τη οπή που είχε στη βορινή πλευρά στο τείχος της Ακροπόλεως μέχρι επάνω οπυ ήταν το βάθρο στη βάση του Ερεχθείου, εάν μπορούσαμε να φτάσουμε μέχρι εκεί.

»Είχαμε δει λοιπόν ότι εκεί είχαν κάνει ανασκαφές οι Γάλλοι αρχαιολόγοι. Πήγαμε λοιπόν και αρχίσαμε να κάνουμε κατόπτευση το απογευματάκι. Είχε ένα αλσύλιο, δεντράκια, από έξω ένα συρματόπλεγμα με μια πόρτα και επάνω ήταν ο τοίχος. Σε μια στιγμή είχαμε μια ξύλινη παλιά πόρτα σα σανίδες, η οποία ήταν κλεισμένη επάνω σε ένα μέρος του βράχου. Και καταλάβαμε ότι εκεί υπήρχε μια οπή. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε την ίδια μέρα, καθίσαμε εκεί, είχε ένα καφενεδάκι στον περίγυρο της Ακρόπολης, παρακάτω είναι και μια εκκλησία που λέγεται “η Σταύρωση του Χριστού”, κάπως έτσι, και πήγαμε λοιπόν εκεί, καθίσαμε, πέρασε η ώρα, πηδήξαμε τα συρματοπλέγματα, ανεβήκαμε μέσα από τα δέντρα και φτάσαμε στην πόρτα αυτή. Εκεί είδαμε ότι υπάρχει ένα λουκέτο σκουριασμένο το οποίο προσπαθήσαμε και του βγάλαμε τις στρόφιγγες, ανοίξαμε την πόρτα και είδαμε μια οπή. Δεν είχαμε όμως μαζί μας φανάρι για να δούμε, μέσα ήταν σκοτάδι, υπήρχαν και κάτι νυχτερίδες κτλ., την κλείσαμε πάλι την πόρτα, φύγαμε και πήγαμε την άλλη μέρα πάλι αργά το βράδυ.

»(…) Πήγαμε λοιπόν, πήγαμε σιγά σιγά όταν δε μας παρακολουθούσε κανένας προς το Ερεχθείο, πήγαμε προς τα κάτω και είδαμε το βάθρο, τα σκαλιά που κατεβαίνουν και είδαμε την οπή πάλι. Πήγαμε λοιπόν εκεί, κατεβήκαμε στα σκαλιά σιγά, σιγά και κοιτάξαμε και είδαμε ότι τα μαδέρια αυτά ήταν μισό μέτρα από το τελευταίο σκαλί. Και είδαμε ότι μπορούσαμε να φτάσουμε μέχρι εκεί. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε ότι από εκεί θα ανέβουμε. Το θέμα είναι ότι μπροστά από το στρογγυλό το μπελβεντέρε που επάνω στον μεγάλο αυτό ιστό υπήρχε η γερμανική πολεμική σημαία, για το κάτω υπήρχε μια σκοπιά ξύλινη η οποία έμπαινε ο σκοπός όταν έβρεχε ή είχε άσχημο καιρό».

Οταν αποφάσισαν να βγάλουν τα σύρματα «πήγαμε λοιπόν και σιγά, σιγά, κατορθώσαμε και ξεμπλέξαμε τα σύρματα αλλά εν τω μεταξύ είχε περάσει μιάμιση ώρα και είχε περάσει η κυκλοφορία, είχε φτάσει 00.30 η ώρα και στο τέλος κατέβηκε η σημαία, την κόψαμε με ένα μαχαιράκι που είχα εγώ, κόψαμε από ένα κομμάτι από τον αγκυλωτό σταυρό, το βάλαμε στον κόρφο μας και τη μαζέψαμε κι έγινε ένας μπόγος τέτοιος, τον οποίο μπόγο όμως δε μπορούσαμε πλέον να τον πάρουμε μαζί μας που θα φεύγαμε, διότι πώς θα τον παίρναμε μαζί μας; Θα μας βλέπανε. Πού να τον πάμε; Και σκεφτήκαμε ότι το μόνο μέρος που μπορούσαμε να το πάμε είναι κάτω στο ξεροπήγαδο να το ρίξουμε και μάλιστα κάναμε και καλαμπούρι για να το φυλάει ο Εριχθόνιος.

»Αφήσαμε εν τω μεταξύ, για να δείτε ότι ήμαστε πολύ ώριμοι για την ηλικία μας τότε, επειδή ξέραμε ότι οι Γερμανοί είναι μεθοδικός λαός και είναι άνθρωποι της λεπτομέρειας και μεθοδικοί, βάλαμε τα αποτυπώματά μας και ο ένας και ο άλλος επάνω στον ιστό της σημαίας. Άσε που σκαρφαλώνοντας προηγουμένως οπωσδήποτε θα υπήρχαν τα αποτυπώματα. Αυτό όμως έσωσε τους φύλακες και τους αρχαιολόγους της Ακροπόλεως, τους οποίους τους συλλάβανε όλους την άλλη μέρα. Αλλά επειδή ήταν τέτοιοι ακριβώς, καλέσανε και τον έλληνα Εισαγγελέα των Πρωτοδικών τότε ο οποίος λεγόταν Μικρουλέας.

»(…) Οι Γερμανοί όμως ανακριτές ήταν τυπικοί, είδαν ότι τα αποτυπώματα δεν ταιριάζανε και αφού τους κρατήσανε τους φύλακες και τους αρχαιολόγους, τους αφήσανε. Τους δικούς τους όμως τους τουφεκίσανε. Φεύγουμε λοιπόν, κατεβαίνουμε, ρίχνουμε τη σημαία, ρίχνουμε από πάνω πέτρες και χώματα, ανοίγουμε την πόρτα και φεύγουμε. Και πάμε τώρα τοίχο, τοίχο, είναι η ώρα 1.30, τοίχο, τοίχο περνάμε από την Αδριανού κάτω, πάμε Μητροπόλεως, μόλις μπαίνουμε στην πλατεία που είναι η Μητρόπολη, εκεί αριστερά, ήταν ένα Ταμείο Δημόσιο και το φύλαγε ένας Αστυφύλακας.

»Και ξαφνικά όπως περπατάγαμε τοίχο, τοίχο, στο φανάρι με το πιστόλι μας λέει «ψηλά τα χέρια, ποιοι είσαστε;» Αλλά ελληνικά. Είδαμε λοιπόν ότι είναι Έλληνας. Τον είδαμε μετά, ήρθε κοντά, είδαμε ότι είναι Αστυφύλακας. Εγώ ευτυχώς είχα την ταυτότητα της Νομικής στην τσέπη μου. Ο Μανόλης δεν είχε τίποτα. Βγάζω λοιπόν την ταυτότητα, «ποιοι είσαστε;» μας λέει. Του λέμε «είμαστε φοιτητές και είχαμε πάει σε ένα γλέντι και πέρασε η ώρα και τώρα επειδή οι δικοί μας ανησυχούν, πάμε..» Λέει, «καλά, δεν ξέρετε ότι οι Γερμανοί, οι Γερμανοί θα σας σκοτώσουν. Στο δρόμο τέτοια ώρα; Πού είναι τα σπίτια σας;» «Εδώ κοντά είναι, παρακάτω». «Μπορείτε να πάτε; Προσέξτε καλά. Για να δω». Τους κάνω έτσι λοιπόν, δεν την πήρε την ταυτότητα, είδε όμως τη λέξη «Πανεπιστήμιο» και μου λέει «καλά, εντάξει, φύγετε και να προσέχετε άλλη φορά» (…)».

Η γενναία πράξη του κατέβασματος της σβάστικας λειτούργησε καταλυτικά στο ηθικό του ελληνικού λαού. Ο οποίος, πολύ σύντομα, θα συνέχιζε την Αντίσταση με το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ. Ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα είχε φυσικά στους ναζί κατακτητές. Στις 31 Μάη 1941 η γερμανική Κομαντατούρ εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

«Κατά τη νύκτα της 30ής προς την 31η Μαΐου υπεξηρέθη η επί της Ακροπόλεως κυματίζουσα γερμανική πολεμική σημαία παρ” αγνώστων δραστών. Διενεργούνται αυστηραί ανακρίσεις. Οι ένοχοι και οι συνεργοί αυτών θα τιμωρηθώσι διά της ποινής του θανάτου».

Αλλά και στους ντόπιους φίλους και συνεργάτες τους: «Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τας φρένας αυτοί που υπεξήρεσαν την γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν επί της Ακροπόλεως, παραπλεύρως της Εθνικής μας Σημαίας. Πάντως δεν είναι δυνατόν να ήσαν Ελληνες που αγαπούν το Εθνος τους. Διότι μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μίαν τόσον επαίσχυντον, αλλά και τόσον επικίνδυνον, ως προς τας συνεπείας της, πράξιν» έγραφε, μεταξύ άλλων, το δοσιλογικό, παραληρηματικό άρθρο της «Βραδυνής».

Παραλήρημα που δεν σταμάτησε ποτέ, με το μίσος, την συκοφαντία και την οργή ενάντια στην Αντίσταση του ελληνικού λαού να έχουν «παραλάβει» και να διατηρούν οι πολιτικοί επίγονοι των συνεργατών των ναζί.

...ευγένεια ξύλου παλαιού

Μυρίζει ευγένεια ξύλου παλαιού
Ή ζώου ταπεινωμένου. Και βέβαια
Κάπου εδώ πρέπει να υπήρξα· τόσο γρήγορα
Που ξημερώνει και σας ξαναβρίσκω

(Οδυσσέας Ελύτης "Τα Ελεγεία της Οξώπετρας "1991)

Οι κρεμάλες ήρθαν,αλλά όχι για τους ενόχους

Κρεμάστηκε στο κέντρο της Λάρισας μετανάστης που είχε να φάει πέντε μέρες

Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όταν περαστικοί, σε απόσταση αναπνοής 

από έναν από τους πιο  κεντρικούς δρόμους της Λάρισας, τη Βενιζέλου, 

αντίκρυσαν κρεμασμένο σε δέντρο στην αρχή του πεζοδρόμου της Λαπιθών

 τον νεαρό άντρα. 

Είχε πατήσει όπως φαίνεται στο παγκάκι που βρίσκεται κάτω από το δέντρο, 

έδεσε τη θηλειά και έδωσε τέρμα στη ζωή του.

Λίγες ώρες νωρίτερα, όπως λένε περίοικοι, ο νεαρός άντρας τριγυρνούσε 

στη γειτονιά και ζητούσε να του δώσουν κάτι να φάει γιατί είχε πέντε μέρες νηστικός.

Αμέσως ειδοποιήθηκε η αστυνομία και το ΕΚΑΒ, ενώ σύμφωνα με τις πληροφορίες 

που υπάρχουν πρόκειτα μάλλον για πρόσφυγα, ασιατικής καταγωγής. 

Ερευνα για το συμβάν διενεργεί η Αστυνομική Διεύθυνση Λάρισας.

Πηγή:Άνεμος Αντίστασης

Μη κουμπάρα τον κουμπάρο....

Κεν Λόουτς: Η Ε.Ε. έχει προκαλέσει δεινά σε εκατομμύρια ανθρώπους

Ο Κεν Λόουτς μίλησε κατά τη βράβευση του στις Κάννες με το χρυσό φοίνικα για την ταινία του "Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ"  που αφηγείται την ιστορία ενός μεσήλικα ανέργου, πρώην ξυλουργού του Νιούκασλ, που αγωνίζεται να έχει κοινωνική πρόνοια μετά το οξύ καρδιακό επεισόδιο που υπέστη.

Όταν ο Λόουτς ρωτήθηκε σε συνέντευξη Τύπου αν βλέπει την ταινία του ως κατηγορητήριο της ΕΕ, εκείνος απάντησε: "Νομίζω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εκφράζει τον νεοφιλελευθερισμό. Το βλέπετε αυτό στον τρόπο με τον τρόπο που ταπείνωσαν τον ελληνικό λαό. Έχει προκαλέσει δεινά και φτώχεια σε εκατομμύρια ανθρώπους και μεγάλη δοκιμασία σε πολλούς ακόμη ανθρώπους που δεν είναι απελπισμένοι, αλλά περνούν δύσκολα".

"Έτσι μπορείτε απλά να διηγηθείτε μια μικρή ιστορία, μία από τις συνέπειες σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπους, πείτε μια μικρή ιστορία, και απλά να ελπίζετε ότι αυτή συνδέει τους ανθρώπους".

I, Daniel Blake

Ο Λόουτς ίδρυσε το αριστερό κόμμα Left Unity το 2013 σε μια προσπάθεια να αντικαταστήσει το Εργατικό Κόμμα και να προκαλέσει τον "νεοφιλελευθερισμό" του.
Όταν ρωτήθηκε για τα σχέδιά του για το μέλλον στη συνέντευξη Τύπου, ο Λόουτς απάντησε: "Όταν αρχίζετε να γερνάτε πολύ, νιώθετε απλά τη χαρά να βλέπετε την ανατολή του ηλίου την επόμενη μέρα, έτσι απλά θα ζείτε την κάθε μέρα όπως αυτή έρχεται".

Μόνο ντροπή νιώθω που κάποτε...

Σε σκληρή δήλωση κατά της κυβέρνησης προέβη η ευρωβουλευτής Σοφία Σακοράφα, μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή.

«Η σημερινή ημέρα θα στιγματίζει για πάντα την ιστορία της πατρίδας μας. Μόνο ντροπή νιώθω που κάποτε ήλπισα μαζί σας. Μόνο ντροπή που προέτρεψα και το λαό μας να ελπίσει μαζί σας. Και μόνο μια πολιτική υπόσχεση: Κάποτε –και παλεύω ώστε αυτό το κάποτε να μην είναι μακρινό- τα όνειρα θα πάρουνε εκδίκηση» σημειώνει και προσθέτει: 

«Η κυβέρνηση σας, αλλά κι εσείς που, θριαμβολογώντας ή με "βαριά καρδιά", βάζετε την ταφόπλακα στο λαό μας και βγάζετε την Ελλάδα στο σφυρί, θα λογοδοτήσετε παρέα με όλους όσους μετέτρεψαν την πατρίδα μας σε αποικία και το λαό μας σε υποτελή.
Είναι μεγάλη η οδύνη του λαού μας, είναι τεράστιο το πολιτικό σοκ που έχετε προκαλέσει. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χυδαιότητα από το να αξιοποιείτε αυτή την οδύνη, αυτό το σοκ, προκειμένου να περάσετε όλα όσα δεν μπορούσε να περάσει κανείς άλλος.
Ο καιρός όμως είναι μπροστά μας. Η οδύνη θα υποχωρήσει. Τα τραύματα θα επουλωθούν. Ο λαός μας θα ανασυγκροτηθεί.
Τότε θα τα πούμε!».

"...μας σέρνουν όλους μαζί μια φούχτα σαϊνια στο σφαγείο."

Ο Μίκης Θεοδωράκης στη προσωπική του ιστοσελίδα σε νέα ανάρτηση λέει:


Το γεγονός ότι σήμερα έχει καθήσει στην πλάτη μας ένα αριστεροδεξιό πολιτικό μόρφωμα συντριπτικής εκλογικής και λαϊκής μειοψηφίας, το οποίο υπακούοντας στις εντολές των ξένων καταστρέφει το παρόν και το μέλλον της χώρας μας αδίστακτα, άβουλα, υπεροπτικά και χωρίς ντροπή και έχοντας -όπως φαίνεται- συνείδηση, δηλαδή γνωρίζοντας απολύτως το κακό που προκαλεί, το γεγονός αυτό βασίζεται πάνω σε μια  πρωτοφανή στρέβλωση της κοινοβουλευτικής τάξης.
..............

Τελειώνοντας θέλω να υπογραμμίσω ότι ναι μεν σιωπώ, όμως και η σιωπή έχει τα όριά της. Ομολογώ ότι είμαι έτοιμος να εκραγώ, γιατί έχω την αίσθηση ότι με έχουν δέσει (μαζί με όλο το κοπάδι) με μια τριχιά σάπιων και παράνομων νόμων και μας σέρνουν όλους μαζί μια φούχτα σαϊνια στο σφαγείο.

ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Όλα χάθηκαν-2013-All Is Lost

Ιστιοπλόος μόνος στον ωκεανό,παλεύει να επιζήσει.
Συμβολικά, η Ζωή κάθε ανθρώπου και ο αγώνας της.
Προσπάθειες,ελπίδες,κίνδυνοι,απογοητεύσεις και συντριβές,καταποντισμοί και ανάδυση.
Τα πάντα έως το τέλος.
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ μόνος του για έναν μοναδικό ρόλο.

Η ταινία ΕΔΩ

Όσο μείνει.

Θα υπάρχει κάτω δεξιά στη Ταινιοθήκη

Μαντρόσκυλα

από zoornalistas

ο Βουλέλης έκοψε το σκίτσο του Ζερβού

Αντιδράσεις προκαλεί η δημοσίευση σκίτσου του Πέτρου Ζερβού στην Εφημερίδα των Συντακτών. Η διεύθυνση της εφημερίδας αποφάσισε να «κόψει» το σκίτσο (αριστερά) του Ζερβού από το φύλλο της περασμένης Παρασκευής (13/5).
Το γεγονός γνωστοποίησε ο ίδιος ο σκιτσογράφος στο fb δημοσιεύοντας το «λογοκριμένο» σκίτσο αναφέροντας: «Αν προσβάλλει "την αισθητική, το ήθος και τις ευαισθησίες της εφημερίδας" ή πρόκειται περί λογοκρισίας, η επιλογή δικιά σας»...

από lefteria-news & εργατικό δελτίο

Η Παναγιωταρέα, το Ερρίκος Ντυνάν και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι

Η Παναγιωταρεα έπαιρνε 8.000 ευρώ το μήνα από το ερρικος Ντυνάν … και γιατροί και νοσηλευτές έμεναν απλήρωτοι.

Μετά τα 18.000 ευρώ που λάμβανε επί σειρά ετών η γενική διευθύντρια του νοσοκομείου όπως δήλωσε στοiatropedia.gr ο μέχρι πρότινος διαχειριστής του Ντυνάν, Λυκούργος Λιαρόπουλος, μια γνωστή καθηγήτρια, που δεν είναι γιατρός, εισέπραττε 8.000 μηνιαίως και μάλιστα χωρίς να είναι διευκρινισμένες και οι … αρμοδιότητές της.

Οπως σημειώνει ο καθηγητής κ.Λιαρόπουλος:

«Θεωρώ αυτονόητη την ολοκλήρωση της αναμόρφωσης του μισθολογίου σύμφωνα με τις προτάσεις που έχω υποβάλει, που σε μικρό βαθμό άρχισαν να υλοποιούνται.
Θα πρέπει να αποφεύγονται εξωφρενικές περιπτώσεις όπως γνωστής καθηγήτριας η οποία όχι μόνο εισέπραττε εξωφρενικές αμοιβές, για έργο που δεν μπόρεσε να μου εξηγήσει αλλά επιμένει και στην αποζημίωσή της».

Να σημειωθεί ότι της συγκεκριμένης καθηγήτριας της έγινε πρόσφατα μείωση μισθού κατά 50% και οι αμοιβές της περιορίσθηκαν στα 4000 ευρώ.
Ωστόσο όπως σημειώνει και ο καθηγητής, όταν της ζητήθηκε να αποχωρήσει ζητούσε επιμόνως και να …αποζημιωθεί.
Πρόκειται για γνωστή στα δημόσια πράγματα καθηγήτρια σε μεγάλο πανεπιστήμιο της χώρας, η οποία είναι ευρέως γνωστή και στο κοινό.

Πολλοί τη συζητούν και για τις υψηλές γνωριμίες της που συχνά της έδιναν την ευκαιρία να εισέρχεται σε διάφορους ισχυρούς κύκλους.
Πάντως η κατασπατάληση των χρημάτων του ερρικος Ντυνάν δεν περιορίζεται στους μισθούς. Στο παρελθόν, όπως έχει καταγγείλει ο κ.Λιαρόπουλος, η διοίκηση του νοσοκομείου προέβαινε σε πανάκριβα δώρα στα στελέχη του νοσοκομείου όπως τσάντες …Louis Vuitton, ρολόγια cartier και άλλα ανάλογα πολυτελή είδη, γεγονός που εξόργισε τους εργαζόμενους.
Εξάλλου παραμένουν απλήρωτοι και με ένα αβέβαιο εργασιακό μέλλον.

Την ίδια ωρα μαθαίνουμε πως :

Με μια αιφνιδιαστική και πραξικοπηματική διάταξη περνάει την Τετάρτη 29/2/2012, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στον Εφαρμοστικό Νόμο για την Υγεία, η εφαρμογή της πρώτης ιδιωτικοποίησης δημόσιου νοσοκομείου του ΕΣΥ.

Με το προτεινόμενο άρθρο 33 του Σχεδίου Νόμου, επιχειρείται η συνένωση του δημόσιου Γενικού Νοσοκομείου «Κοργιαλένειο Μπενάκειο – Ερυθρός Σταυρός» με το Ιδιωτικού Δικαίου ίδρυμα «Ερρίκος Ντυνάν», κάτω από μία ενιαία διοίκηση, η οποία θα ορίζεται αποκλειστικά από το σωματείο «Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός».

Με τη σκανδαλώδη αυτή διάταξη, ανοίγει ο δρόμος του διοικητικού και επιχειρησιακού ελέγχου των δημόσιων νοσοκομείων του ΕΣΥ από τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Συγκεκριμένα, μέσω αυτής της συνένωσης, από τη μια πλευρά, το Δημόσιο αναλαμβάνει την ενίσχυση και τη χρηματοδότηση των ιδιωτικών νοσοκομείων (εν προκειμένω το τεράστιο χρέος εκατοντάδων εκατομμυρίων του «Ερρίκος Ντυνάν») και από την άλλη πλευρά, συντελείται η απώλεια δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και δημόσιων επενδύσεων. Η συνένωση καταργεί άμεσα τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της υγείας, αίρει τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων και αποτελεί βόμβα στα θεμέλια του ΕΣΥ.

Τούτο το ρατσιστόμουτρο πού τό ενοχλούν οι πρόσφυγες το πλήρωνε χρυσό ο λαός

Μέ αφορμη τήν σύλληψη Μαρτίνη αναδημοσιεύουμε τό άρθρο από τό Εργασιακό δελτίο

Τα 3Μ

Η Άννα Αχμάτοβα γράφει τις μνήμες και τις σκέψεις της από τρεις σημαντικούς φίλους που γνώρισε καλά και χάθηκαν νέοι ,αφήνοντας όμως έργο δυνατό που ακόμη συγκινεί.
Τους ποιητές Αλεξάντρ Μπλοκ,  Οσίπ Μαντελστάμ ,και τον ζωγράφο Αμαντέο Μοντιλιάνι.

• Στον Οσίπ δεν άρεσε καθόλου η πολυκοσμία,είχε μια σχεδόν μεταφυσική σχέση με τον Πούσκιν.Ήταν εναντίον των ποιητικών μεταφράσεων γιατί γνώριζε ότι χάνεται η δημιουργική ενέργεια.Δεν είχε με τι να ζήσει,έκανε κάποιες μεταφράσεις.Όταν του διάβασα το ποίημα μου "Σε πήραν το ξημέρωμα..." ,είπε:"Σας ευχαριστώ".Ο Πάστερνακ τον απέφευγε με διάφορα προσχήματα.Στη φυλακή Λιουμπλιάνκα, ώρα πολύ περιμέναμε τον Οσίπ.Ήταν σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορούσαν να τον βάλουν να καθίσει στη κλούβα.Εξόριστος στο Βορονέζ,το 1937,με ύποπτους σκοπούς τον υποχρέωσαν να δώσει μια διάλεξη.Είπε τότε:'Δεν αρνούμαι ούτε τους ζωντανούς ούτε τους πεθαμένους".Κάποιος του είπε ότι ο γέρος πατέρας του δεν είχε ζεστά ρούχα.Ο Οσίπ έβγαλε τη μπλούζα που φορούσε κάτω από το σακάκι του και του την έδωσε να την πάει στον πατέρα του.

• Ο Αμαντέο δεν μου είχε πει ότι έγραφε και στίχους.Είχε το κεφάλι του Αντωνίου και μάτια με χρυσές σπίθες,δεν έμοιαζε με κανέναν στο κόσμο τούτο. Δεν παραπονιόταν ούτε για την ανέχεια,ούτε για τη μη αναγνώριση,περιβεβλημένος με το γόνιμο δακτύλιο της μοναξιάς. Εκείνη την εποχή ασχολούνταν με την γλυπτική και είχε γοητευτεί από την Αίγυπτο.Δε με ζωγράφισε ενώ πόζαρα,αλλά στο σπίτι του και τα σχέδια αυτά μου τα χάρισε.Ήταν 16 συνολικά.Χάθηκαν στα πρώτα χρόνια της επανάστασης,σώθηκε μόνο ένα.

• Ο Μπλοκ επέστρεψε και είπε για τον Σεβεριάνιν "Έχει την λιπαρή φωνή των δικηγόρων". Όταν το 1914 ο ποιητής Γκουμιλιόφ στάλθηκε στο μέτωπο τις πρώτες μέρες του πολέμου μου είπε "Είναι το ίδιο με το να ψήνεις τ' αηδόνια".Μετά τη επανάσταση το 1919 τον συνάντησα στο εστιατόριο ενός θεάτρου,αδυνατισμένο,με βλέμμα παραφρονημένο και μου λέει:"Εδώ συναντιούνται όλοι,θαρρείς κι είναι στον άλλο κόσμο".

Μάνες...και Μήδειες-"η γιορτή της μητέρας"

Θα σας έχει τύχει κάτι άσχετο με τη φάση σας να το συναντάτε σε πολύ μικρό διάστημα κατ' επανάληψη παρόλο που πιθανό να μη σας ενδιαφέρει (συνειδητά)
Το φαινόμενο είναι γνωστό από παλιά,και μαζί με τις λεγόμενες "συμπτώσεις"έχει μελετηθεί εκτενώς και ιδιαίτερα με μαθηματικά μοντέλα των Σειρών και των Πιθανοτήτων.

Μου συνέβη τελευταία ενώ βρισκόμουν αλλού κι αλλούτερα και πυρήνα είχε τη μητέρα.Μέσα σε 24 ώρες παρέλασαν
-ένα δημοτικό τραγούδι
-ένα γράμμα του Φρόυντ
-ο Χαλεπάς και οι Μήδειες του
-μελέτη φύλων και η προσπάθεια αποφυγής της "κατασπάραξης" του αρσενικού από το θηλυκό
-Ο Χέμινγουεϊ με τη περιβόητη φράση του "άσε με με τη βρώμα" για τη μάνα του η οποία κατά τη γνώμη του κατασπάραξε και τον ίδιο όπως και το πατέρα του

και το κερασάκι.Στο δίκτυο πέφτω πάνω στο ακόλουθο


Η μητρική αγάπη δεν είναι πάντα δεδομένη και ανιδιοτελής. Δεν είναι πάντα τρυφερή, γλυκιά και αφοσιωμένη, δεν περιλαμβάνει πάντα αυτοθυσία. Το συγκλονιστικό project της Ρωσίδας φωτογράφου Anna Padchenko προβάλλει για πρώτη φορά, την «άλλη» πλευρά της μητρότητας. Αυτήν που αφορά μητέρες χειριστικές, εξουσιαστικές, τρομερά καταπιεστικές, οι οποίες παραμελούν τα παιδιά τους, προκαλώντας τους σοβαρά ψυχολογικά τραύματα που, δυστυχώς, τα στοιχειώνουν για πάντα.

Με σκοπό να προκαλέσει τις μαμάδες να αντικρίσουν κατάματα τα τεράστια σφάλματα που μπορεί να κάνουν με τα παιδιά τους, η Padchenko μας καλεί να δούμε (και να σκεφτούμε σοβαρά), την άλλη, άκρως ρεαλιστική πλευρά της μητρότητας.

Η μάνα που νομίζει ότι έτσι προστατεύει το παιδί της από τον "κακό κόσμο που θέλει να το βλάψει"

Η μάνα που είναι ικανή να πνίξει το παιδί της, για να το κρατήσει ασφαλές

Η μάνα που χειραγωγεί το παιδί της, σαν να είναι μαριονέτα

Η μάνα που θέλει την κόρη της οσία-παρθένα (για να μην έχει να λέει ο κόσμος)

Η μάνα που επιβάλλει στο παιδί να την υπηρετεί...

...για πάντα

Η μάνα που θα κρατήσει το παιδί δίπλα της, με κάθε κόστος

Η μάνα που δεν επιτρέπει στο παιδί καμία ιδιωτικότητα

Η μάνα που θα επιβάλλει στο παιδί να κάνει όσα δεν κατάφερε εκείνη

Οι μάνες που χειρίζονται τα παιδιά τους σα να είναι τηλεκατευθυνόμενα

Η μάνα που απαιτεί να της φέρονται σαν να είναι βασίλισσα

Η κλασική Ελληνίδα μάνα! (κι ας είναι Ρώσοι οι εικονιζόμενοι...)

Η μάνα που νομίζει ότι αρκεί το παιχνίδι στην φύση...

Και η μάνα που ψάχνει τρόπο για να ξεφορτωθεί το παιδί 

Πηγή: artnaz.com

Άργησαν να καταλάβουν...τα ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Η ομάδα που έκανε τα "ΕΝΘΕΜΑΤΑ" της "ΑΥΓΗΣ" ανακοίνωσε την αποχώρηση της,Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Η απορία όμως παραμένει.Μετά από ενάμιση χρόνο,ψέματα,απάτες,δημοψηφίσματα,2 μνημόνια,και αθλιότητες αμέτρητες,ξαφνικά ξύπνησαν?
Όσο τα περί "φίλων" που λέει ο Μπουρνάζος,ισχύει το "δείξε μου το φίλο σου....",να τους χαίρεται αφού δεν μπορεί (ούτε του επιτρέπουν μάλλον) να τους ασκεί κριτική.

Η ανακοίνωση αποχώρησης από enthemata.wordpress

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

ΦΕΡΝΑΝ ΛΕΖΕ, «Ο ΜΕΓΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ», 1945

Με το σημερινό φύλλο, η Συντακτική Ομάδα που έβγαζε τα «Ενθέματα» τα τελευταία χρόνια (ο Μάνος Αυγερίδης, η Μαρία Καλαντζοπούλου, η Ιωάννα Μεϊτάνη, και ο επιμελητής Στρατής Μπουρνάζος) σας αποχαιρετάμε. Τα «Ενθέματα» θα συνεχίσουν στην «Αυγή», με άλλον επιμελητή και ομάδα. 

.....

«Σας αποχαιρετάμε, γιατί η καθεμιά και ο καθένας από εμάς με τον τρόπο του, και όλοι μαζί, νιώθουμε ότι δεν μπορούμε πια να συνεχίσουμε αυτό που κάναμε: ότι δεν έχουμε  τη ζωτικότητα, την όρεξη, τη δύναμη να δημιουργούμε  (τουλάχιστον με τον τρόπο που το επιχειρούσαμε στα «Ενθέματα»)  ένα  χώρο όπου οι ιδέες και οι απόψεις συνυπάρχουν, αναπνέουν, συγκρούονται, και, μερικές φορές, συντίθενται. Μέσα στη δίνη του τελευταίου χρόνου, με τις σταθερές μας κλονισμένες και τις ισορροπίες ακόμα δυσκολότερες, η προσπάθεια μας,  παρόλο που γινόταν ολοένα και πιο αγωνιώδης, έδειχνε στα μάτια μας όλο και πιο αναντίστοιχη ως προς το συλλογικό της αποτύπωμα».

Ο Στρατής Μπουρνάζος εξηγεί γιατί εγκαταλείπει μια δουλειά τόσο συναρπαστική και παραιτείται από την «Αυγή»: «Νιώθω πια πολύ μακριά από τον Σύριζα και την κυβέρνηση,  πιστεύω ότι ο κορμός της πολιτικής τους είναι λάθος  και –κάτι ακόμα πιο βαρύ– δεν νιώθω πλέον πολιτική εμπιστοσύνη  απέναντί τους. Την ίδια στιγμή, ενώ είμαι βέβαιος για το λάθος, δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό, τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση. Νιώθω κάθε μέρα να με πνίγουν  πολλά […] Κι όμως, στους φίλους μου που έγιναν υπουργοί ή ό,τι άλλο δεν μπορώ να κουνήσω το δάχτυλο, να τους βαράω ή να τους οικτίρω – ακόμα κι όταν τους αξίζει· δεν το έκανα ποτέ  αυτό στους φίλους μου. Και αν πάω παραπέρα, το κουβάρι μπλέκεται περισσότερο. Όταν βλέπω συντρόφους με τους οποίους συμπορεύτηκα χρόνια, όχι μόνο να αυτοακυρώνονται πολιτικά μιλώντας για “φασιστερά”, αλλά –κάτι που με τσακίζει– να επιχαίρουν ηδονικά για την κατάντια της κυβέρνησης, ποντάροντας στο μίσος (όπως έκανε κι ο Σύριζα παλιότερα, βέβαια). Αλλά ούτε αυτούς έχω το κουράγιο να τους κοπανάω.  Και ξέρω όμως ότι όταν νιώθεις έτσι, όντας σε μια θέση δημόσιας παρέμβασης, δεν κάνεις πια για  τούτη τη δουλειά: αν δεν μπορείς να μιλάς για τα «οικεία κακά», ήρθε η ώρα να αποσυρθείς από το πόστο αυτό.  […]

Τα κείμενα δεν είναι μόνο (άψυχες) λέξεις, σελίδες στο χαρτί και την οθόνη. Είναι οι άνθρωποι που τα γράφουν και τα διαβάζουν· είναι οι σχέσεις, τα συναισθήματα οι ιδέες, οι σκέψεις  που  τα παράγουν και τις οποία παράγουν, με τη σειρά τους. Δεσμοί, σχέσεις, διαδρομές ανθρώπων.  “Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου”. Αυτό  είναι, για μένα, το μάθημα των δεκάξι χρόνων».

.......