Η Μέλπω Αξιώτη αναμετριέται με τον γενέθλιο τόπο.Τη Μύκονο.Ευρισκόμενη σε αναγκαστικές Υπερ-ορίες μετά το πόλεμο,εκεί γύρω στο 1957 καταγράφει την μνήμη.Θα εκδοθεί μετά την επιστροφή της.
Κυρίως είναι μνήμες του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα,σε μια Μύκονο που δεν έχει καμία σχέση με ότι ακολούθησε μεταπολεμικά. Όμως δε λείπουν οι αναφορές ούτε στα παλιότερα ούτε στα νεότερα.Οι σύνδεσμοι πολλοί και με τέχνη ενταγμένοι.
Το κείμενο εντυπωσιάζει για την γλωσσική κατάκτηση και ισορροπία που το διατρέχει μακριά από παράταιρα τεχνάσματα και εκκεντρικότητες.
Χωρίς συναισθηματικές φορτίσεις,σαν ένας ερημικός βυζαντινός χρονικογράφος καταγράφει,έχοντας βαθιά γνώση της βαρύτητας και του ταπεινού και του εξέχοντος.Σε μικρές σημειώσεις εμφανίζεται η περσόνα Κάδμω που θα γίνει το τελευταίο της έργο.Στο βάθος όμως διακρίνουμε στη ψυχή της την ελεγεία .Για ανθρώπους,χρόνο,τόπο.
Ο τίτλος "Το σπίτι μου" εύστοχος αλλά και παραπλανητικός.Δεν γράφει παρά για την ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ (της),στοιχείο ταυτότητας κάθε ανθρώπου και έξω από την επιλογή του.Πόσο μάλλον η οδυνηρή γεμάτη νόστο ελληνική ιθαγένεια.Γι' αυτό μας αφορά όλους.
Και μας τονίζει κατ' επανάληψη η Μέλπω Αξιώτη ότι για να πεις ότι ξέρεις πραγματικά έναν τόπο πρέπει να δεις τουλάχιστον δύο γενιές να ζουν και να φεύγουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου