Από παλιά μου ήταν συμπαθής ο Πασχάλης Τσαρούχας για πολλούς λόγους.Στην 7ετία των μνημονίων ενώ σιχάθηκα πολλούς "καλλιτέχνες" και "πνευματικούς ανθρώπους" αυτός και ελάχιστοι άλλοι μου έγιναν ακόμη περισσότερο συμπαθείς γιατί ούτε σιώπησαν ούτε δείλιασαν,ούτε εξαργύρωσαν....Μερικά αποσπάσματα από συνέντευξη που έδωσε στο the press project.gr
Στην παράσταση βλέπουμε ανθρώπους ικανούς να ξεπεράσουν κάθε όριο για τα χρήματα. Είναι αλήθεια τόσο εύκολο να συμβεί στην πραγματική ζωή;
Ναι. Φαίνεται και μέσα από τους διαλόγους. Ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει τα πάντα για τα χρήματα. Το βλέπουμε και γύρω μας, το βλέπουμε στην κοινωνία. Ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει τα πάντα για τα χρήματα. Η ανθρώπινη φύση μπορεί να οδηγήσει σε ανελέητες πράξεις.
Δεν υπάρχει μια «νοητή γραμμή» πριν προβεί κάποιος σε ειδεχθείς πράξεις;
Θα πρέπει να ρωτήσεις τον Τσίπρα για αυτό…
Έχει «συνεισφέρει» και η οικονομική κρίση στο να παίρνουν οι άνθρωποι αποφάσεις απόγνωσης που μπορούν να χαρακτηριστούν τρελές;
Την τρέλα την αντιμετωπίζω με το θετικό της πρόσημο. Υπάρχουν ωραίοι τρελοί, υπάρχουν άνθρωποι με φαντασία και δημιουργικότητα που θα βάλουν το κάρο μπροστά από το άλογο. Άνθρωποι που βάζουν τον στόχο και προχωρούν προς την υλοποίηση του, χωρίς να έχουν εξασφαλίσει τις απαραίτητες «ασφάλειες». Έτσι ανοίγουν νέοι δρόμοι. Η κρίση που μαστίζει την κοινωνία έχει επιφέρει μεγάλο πλήγμα σε αυτό το κομμάτι. Βλέπεις ανθρώπους που γίνονται καταθλιπτικοί ή επιθετικοί. Απτό παράδειγμα είναι η Χρυσή Αυγή, δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο στη ζωή. Οι συνθήκες εξαθλίωσης οδηγούν τους ανθρώπους να βγάζουν τα κατώτερα ένστικτά τους και να γίνονται επιθετικοί.
Πώς βλέπεις τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας μετά τα απανωτά χτυπήματα που έχει δεχθεί;
Σπουδαία θα τα χαρακτήριζα. Έχουμε μια τεράστια εισροή προσφύγων και η ελληνική κοινωνία έχει ανταποκριθεί εξαιρετικά. Προφανώς και υπάρχουν και οι φασίστες, όπως και κάποιοι που εκμεταλλεύτηκαν αυτούς τους ανθρώπους. Ωστόσο, στη συντριπτική πλειοψηφία η ελληνική κοινωνία καλύπτει το κενό του κράτους και των χρυσοπληρωμένων ΜΚΟ. Τα λεφτά δόθηκαν και κάποιοι τα «έφαγαν». Οι ξεριζωμένοι αυτοί άνθρωποι βρήκαν αποκούμπι στους απλούς πολίτες που δίνουν κυριολεκτικά από το υστέρημα τους και δείχνουν τι σημαίνει ανθρωπιά. Το ίδιο συμβαίνει και με τους φτωχοποιημένους συμπολίτες μας. Όταν ξέρεις πως ο διπλανός σου πεινάει και ντρέπεται να το πει, πηγαίνεις και του αφήνεις μια σακούλα με τρόφιμα στην πόρτα. Χωρίς να χτυπήσεις το κουδούνι, χωρίς να θελήσεις να δείξεις πως το έκανες εσύ. Αυτό κάνουν οι Έλληνες σε πολλές περιπτώσεις που γνωρίζω. Αυτό δεν συμβαίνει σε άλλες κοινωνίες.
Δεν παρατηρείται όμως μια απάθεια στην κοινωνία μετά από τόσα μνημόνια και εξαθλίωση;
Με την έλευση του «φρούτου» που λεγόταν ΠΑΣΟΚ από το 1981 και μετά, η κοινωνία «εκπαιδεύτηκε» να είναι ανόητη. Απαθής. «Εκπαιδεύτηκε» να μην ψάχνει και να μην προοδεύει. Σε αυτό συνέβαλε πριν δύο χρόνια και η προδοσία του Τσίπρα, που με τη στάση του βοήθησε στην καθήλωση της κοινωνίας, την απάθεια και το μούδιασμα που επικρατεί από τότε. Είναι μεγάλο λάθος να μην παίρνεις μέρος σε όσα συμβαίνουν γύρω σου. Στις εκλογές. Πρέπει να συμμετέχεις στη διαδικασία και να μην επιτρέπεις «άλλοι» να περνάνε ό,τι θέλουν. Αν δεν δείχνεις ενδιαφέρον και δεν συμμετέχεις, δεν έχεις δικαίωμα μετά να διαμαρτύρεσαι. Μέσω της αποχής σου τους «ανοίγεις πόρτες» και τους δίνεις τη θηλιά στο χέρι.
Βλέπεις «παράθυρο» διαφυγής από τα όσα βιώνουμε;
Φυσικά. Όταν καθένας σταματήσει να εναποθέτει τις ελπίδες στον διπλανό του και ξεκινήσει να δρα ο ίδιος, θα βρεθεί δίπλα στον διπλανό του ενισχυμένος. Όταν αντί να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στον διπλανό, βγούμε δυναμικά μπροστά και «γίνουμε ο διπλανός» υπάρχει ελπίδα και κάτι περισσότερο. Το δημοψήφισμα και το «Όχι» έδειξαν πως δεν είμαστε λοβοτομημένος λαός.
Ωστόσο το «όχι» έγινε «ναι» και οδήγησε σε ένα μούδιασμα της ελληνικής κοινωνίας.
Ναι, ο Τσίπρας το έκανε αυτό. Και λοιπόν; Εμείς δεν έχουμε υποχρέωση να στηρίξουμε το «όχι» μας που επικράτησε τόσο λαμπερά μέσα σε συνθήκες τρομοκράτησης του ελληνικού λαού από ΜΜΕ και όχι μόνο; Ο κόσμος από τότε είναι «παγωμένος» και έχει μουδιάσει και αυτό με βρίσκει αντίθετο. Πολλοί σκέφθηκαν πως ό,τι και να γίνει δεν αλλάζει κάτι. Ό,τι και να ψηφίσω, δεν έχει νόημα. «Πάγωσε» η κοινωνία και πλέον κοιτά από απόσταση. Και πως «ξεπαγώνει» η κοινωνία; Με το προσωπικό παράδειγμα. Κάποιοι πρέπει να βγουν μπροστά και να απλώσουν το χέρι στους άλλους. Αυτό βέβαια έχει προσωπικό κόστος και είναι κάτι που το γνωρίζουμε στην Πλεύση Ελευθερίας. Όταν θα βγεις μπροστά ξέρεις πως θα σου κοστίσει και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Ο καθένας θα ήθελε να βγει στην καταιγίδα χωρίς να βραχεί, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση. Σίγουρα το προσωπικό κόστος είναι μεγάλο, όμως δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Από το σπίτι σου δεν αλλάζεις τίποτα. Αν κάνεις το βήμα και συνταχθείς με όσους παλεύουν έχεις ελπίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου