Ν.Μπογιόπουλος

  Δεν θα μας απασχολούσε το συνέδριο του ΚΚΕ αν δε βλέπαμε να παίζεται για χιλιοστή φορά το γνωστό έργο.Η εξουσία μιας κλίκας να διώκει οποιαδήποτε φωνή  αμφισβητεί τα προνόμια και τις ύποπτες σκοπιμότητες της.

Σ' αυτό το πλαίσιο ΚΑΙ ΜΟΝΟ ως συμπάθεια προς τη ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ άρα και ΗΘΙΚΗ ΘΕΣΗ της προσωπικής άποψης-άσχετα αν συμφωνούμε ή όχι με την άποψη αυτή-αναφερόμαστε στο Ν.Μπογιόπουλο,ο οποίος γνωρίζοντας πολύ καλά τις συνθήκες και τις συνέπειες,τολμά να αντιταχθεί και να διαφωνήσει,όταν οι περισσότεροι σιωπούν και σκύβουν το κεφάλι ή κρύβονται.Τα προειδοποιητικά πυρά εναντίον του ήδη έχουν ριχθεί από το ιερατείο του Περισσού (Παπαρήγα, Μεντρέκας,  Μαϊλης..) και αναμένουμε τη συνέχεια του μάταιου αγώνα.


Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα άρθρου του στον "Ρ" 31/03/2013

...Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Έχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα...

...Όμως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.

..Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει...

«Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».

Σταλινισμός-60 χρόνια από το θάνατο του ιδρυτή-Μπελογιάννης

  Ό,τι και να πει κανείς γι' αυτή την εγκληματική παρένθεση του 20ου αιώνα,δεν αρκεί.Πέραν των ιστορικών ,μεγαλύτερη βαρύτητα έχουν οι μαρτυρίες απλών ανθρώπων,πράξεων και γεγονότων που μένουν στο περιθώριο της ιστοριογραφίας, αλλά ακριβώς επειδή βρίσκονταν εκτός εξουσιαστικών δομών και της γνωστής ψυχοπαθολογίας, εκπροσωπούν και αδιαμφισβήτητες αλήθειες.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο που εκδόθηκε πριν ένα χρόνο θα θυμίσω.
Με ευφυή τρόπο και ενότητες μελετά τα ιστορικά,ψυχολογικά και "ηθικά"παράλληλα του φαινομένου "Σταλινισμός" με τις άλλες θρησκείες,ιδιαίτερα τον εκκλησιαστικό χριστιανισμό που ήταν (και είναι) όπως ξέρουμε εξίσου εγκληματικές.Ας μη ξεχνάμε ότι ο Στάλιν ήταν μαθητής εκκλησιαστικής και θεολογικής σχολής.
Ο Λιβάνιος και η Υπατία έχουν τα παράλληλα τους στον Μαντελσταμ, τον Σαλαμωφ και την Αχμάτοβα.
Η τραγικότητα του φαινομένου,δεν αφαιρεί την υπαρκτή διάσταση του γελοίου στις φαραωνικές, μεσσιανικές και κουτοπόνηρες εκφάνσεις του, που με λεπτό έξυπνο και ειρωνικό χιούμορ διαπραγματεύονται οι συγγραφείς.
Ο Νίκος Μπελογιάννης γιος του εκτελεσμένου Νίκου Μπελογιάννη και της Έλλης Παππά και ανιψιός της Διδώς Σωτηρίου,έχει σαφώς πολλούς και σοβαρούς λόγους να μιλήσει γι' αυτή τη πλάνη, που πλήρωσαν ακριβά οι γονείς του,και ο ίδιος αλλά και όλος ο απλός κόσμος της ελληνικής αριστεράς.

Υ.Γ.Δυστυχώς όπως σε κάθε παρα-θρησκευτική ψύχωση,συνεχίζουν να υπάρχουν οι πιστοί,που πέραν των κραυγαλέων αντιφάσεων τους στη ροή των χρόνων και  οποιασδήποτε λογικής, ιστορικής, θεωρητικής μαρξιστικής, αλλά προπαντός ηθικής  βάσης,δοξολογούν το πατερούλη τους και αναπαύουν έτσι τις απωθημένες θρησκευτικές νευρώσεις τους,όπως βλέπουμε και διαπιστώνουμε συχνά.
Σήμερα 30 Μαρτίου ημέρα εκτέλεσης του Μπελογιάννη η Παπαρήγα βγάζει τιμητικούς λόγους.Ο θύτης τιμά το θύμα του.Ότι οι ίδιοι οδήγησαν στο εκτελεστικό το Μπελογιάννη διαψεύδοντας την επιστολή Πλουμπίδη,ή την συμπεριφορά μετά στη γυναίκα του Έλλη Παππά και τόσα άλλα οφείλουμε να τα ξεχάσουμε.Το ψέμα και η καπηλεία οδηγούν.  

Δύο Σέρβικα τραγούδια

Τα συνάντησα σ'εναν πεζόδρομο στο Βελιγράδι ενώ άρχιζε να χιονίζει. Δε ξέρω σέρβικα κι έτσι δε ξέρω τι λένε οι στίχοι.Αν μπορεί κάποιος να μου δώσει πληροφορίες,θα ήμουν υπόχρεος.Γοητευτικός ο χάλκινος ήχος και ο ρυθμός.
Τα δημοτικά τραγούδια της Σερβίας είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον του Κ.Πασσαγιάννη, που εξέδωσε μερικά το 1925. Έκτοτε ουδέν απ' όσο ξέρω, παρότι επηρεάστηκαν απ' αυτά και διασκεύασαν μερικά κάποιοι νεώτεροι.

Δύο Σέρβικα τραγούδια λοιπόν σε γενική σερβική εικονογράφηση.

Στο κολαστήριο του Αστυνομικού Τμήματος Δραπετσώνας

αναδημοσίευση από pitsiriko

Αγαπητέ Πιτσιρίκο, νιώθω υποχρεωμένος να μιλήσω γι αυτά που είδα χθες στο Αστυνομικό Τμήμα Δραπετσώνας, στον Πειραιά. Δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορώ να βοηθήσω αυτούς τους συνανθρώπους μου και προσδοκώ να συμβάλεις σε αυτό.

Μετά τον ξυλοδαρμό από αστυνομικούς του τμήματος των ανθρώπων, που κρατούνται εκεί, όπως οι ίδιοι μας κατήγγειλαν, ως αντίδραση στην απεργία πείνας που ξεκίνησαν και μετά την απόπειρα αυτοκτονίας του 28χρονου κρατουμένου πρόσφυγα από την Παλαιστίνη Ιμπραχίμ Φαράζ, ενεργοί πολίτες του Πειραιά πραγματοποιήσαμε χθες 27/04/13 πορεία διαμαρτυρίας και συμπαράστασης.

Όταν φτάσαμε έξω από το Α.Τ. Δραπετσώνας ο Διοικητής βγήκε μπροστά από τα ΜΑΤ, που είχαν παραταχθεί, μας ενημέρωσε και επέτρεψε σε μια ομάδα 5 ατόμων να μπούμε και να συνομιλήσουμε με τους ανθρώπους που κρατούνται στα κρατητήρια.

Η εικόνα που αντίκρισα ήταν σοκαριστική. Στο κολαστήριο του Αστυνομικού Τμήματος Δραπετσώνας, 100 άνθρωποι στοιβαγμένοι σε 70 τετραγωνικά, κλεισμένοι στα κρατητήρια για πάνω από 9 μήνες, από την έναρξη του «Ξένιου» Δία. Χωρίς δικαίωμα προαυλισμού (δεν υπάρχει χώρος, μιλάμε για κρατητήρια αστυνομικού τμήματος), χωρίς υγιεινή, να έχουν κολλήσει δερματικές και άλλες ασθένειες λόγω των συνθηκών κράτησης, απελπισμένοι, στα πρόθυρα της αυτοκτονίας.

Ούτε ποντίκια δεν κρατάς σε τέτοιες συνθήκες, τα λυπάσαι. Δεν περιγράφεται η εικόνα. Φανταστείτε τα χειρότερα κρατητήρια που έχετε δει σε ταινία, πολλαπλασιάστε τα επί το άπειρο και πάλι δεν θα έχετε ιδέα.

Δεν θα μπορούσε να μείνει άνθρωπος εκεί μέσα όχι 9 μήνες αλλά ούτε 9 ώρες. Ντρέπομαι και οργίζομαι για το κράτος μου. Ντρέπομαι και οργίζομαι για εκείνους τους αστυνομικούς που τους χτυπάνε, όπως οι κρατούμενοι μας είπαν και φυσικά ο Διοικητής του τμήματος το αρνήθηκε.

Άντεξα σε αυτά που μου έλεγαν τα θλιμμένα και απελπισμένα μάτια τους, άντεξα να συνομιλώ με τον Διοικητή που επιχειρούσε να δικαιολογηθεί, λέγοντας πως προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον ανθρωπισμό του και στις διαταγές του κ. Δένδια, ο οποίος είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος κατ’ εκείνον για την κατάσταση του Α.Τ. Δραπετσώνας και όλων των Τμημάτων της χώρας.

Κατέρρευσα όμως, όταν είδα μπροστά στα μάτια μου έναν άνθρωπο να σκίζει τη σάρκα του και να γεμίζει αίματα από πάνω μέχρι κάτω, ως τη μόνη λύση που ήρθε στο μυαλό του, μόλις μας είδε, για να βγει από το κολαστήριο που τον κρατάνε και τον βασανίζουν επί 9 μήνες.

Δάκρυσα και για να μην με δουν οι κρατούμενοι ( δεν είναι κρατούμενοι αυτοί, αν υπήρχε κόλαση, αυτοί οι άνθρωποι την βιώνουν εν ζωή ), βγήκα έξω από το κελί και, για να μην τους μεταδώσω και τη δική μου θλίψη, άρχισα να φωνάζω στους αστυνομικούς και τους ψυχολόγους, που είχε στείλει το υπουργείο, εξαιτίας της κινητοποίησης μας.

«Δεν είστε άνθρωποι» τους φώναξα. Εδώ καταπατείται κάθε έννοια Ανθρωπίνου Δικαιώματος και εσείς μας μιλάτε για γραφειοκρατία που σας εμποδίζει να φτιάξετε τις τουαλέτες (2 για 100 άτομα) και για προσπάθεια να ισορροπήσετε μεταξύ του «Ανθρωπισμού» σας και των διαταγών που έχετε. «Ποια προσπάθεια ρε» τους είπα, «αν ήσασταν Άνθρωποι, αν είχατε ίχνος ευαισθησίας πάνω σας θα είχατε μιλήσει εσείς για όσα συμβαίνουν εδώ μέσα, αν είχατε στόφα Ανθρώπου με Α κεφαλαίο, θα είχατε παραιτηθεί και θα ανοίγατε το δρόμο για να πάψει αυτό το έγκλημα». Έχανα τον αυτοέλεγχό μου και βγήκα έξω από το τμήμα.

Αν υπάρχουν αστυνομικοί, διοικητικοί, ψυχολόγοι και άλλοι εργαζόμενοι που έχουν κρίση και ανθρωπιά και διαβάζουν αυτά που γράφω, πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες τους. Πρέπει να αντιδράσουν. Εμείς είμαστε το Κράτος. Εμείς το αποτελούμε και όχι αυτοί που δίνουν τις εντολές. Αν όμως τελικά το Κράτος είναι ανάλγητο είναι γιατί εμείς που το αποτελούμε είμαστε απάνθρωποι.

Ο Διοικητής του τμήματος ανακοίνωσε στον κρατούμενο που αυτοτραυματίστηκε, ότι θα αφεθεί ελεύθερος, όπως έγινε και με τον Παλαιστίνιο που προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Το μήνυμα που πέρασε; Από δω μέσα θα βγείτε μόνο αν αυτοκτονήσετε και αν είστε τυχεροί μπορεί να προλάβουν να σας σώσουν στο νοσοκομείο…

Γιώργος Καρυστινός

αναδημοσίευση από pitsiriko

Ο Ρεχάγκελ, Ο Κολλάτος και O Ρούμπι-χωρίς σχόλια

Συνελήφθη ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κολλάτος, για προσβολή εθνικού συμβόλου. Η σύλληψη έγινε ύστερα από καταγγελία ότι ο Κολλάτος είχε κρεμάσει στο μπαλκόνι του σπιτιού του, στην οδό Λουκιανού 8Α στο Κολωνάκι, μια ελληνική σημαία που απεικόνιζε μια γερμανική μπότα που την πατάει και αφήνει ένα αποτύπωμα από αίμα, ενώ φαινόταν και ο αγκυλωτός σταυρός. Περίπου 10μ. από το σπίτι του Δημ. Κολλάτου βρίσκεται η γερμανική πρεσβεία.

Ο ίδιος ανέφερε πως προσήχθη στο Αστυνομικό Τμήμα Συντάγματος γιατί διαμαρτυρήθηκε η γερμανική πρεσβεία.
Ο Δημήτρης Κολάτος κρατείται στο αστυνομικό τμήμα μέχρι να αποφασίσει ο εισαγγελέας εάν θα οδηγηθεί ενώπιόν του ή θα αφεθεί ελεύθερος

-------------------------

Ο Οττο Ρεχάγκελ  ξεκίνησε τις περιοδείες του με τον «τοποτηρητή» της Γερμανίας στη χώρα μας, υφυπουργό Εργασίας της Γερμανίας Χανς Γιοακίμ Φούχτελ. Συναντήθηκε με την Ολγα Κεφαλογιάννη,αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και το περ/χη Σγουρο και τον Αδ.Γεωργιάδη.
Αρνήθηκαν να συναντήσουν τον Ότο Ρεχάγκελ οι ποδοσφαιριστές που συμμετείχαν στην Εθνική Ομάδα του 2004, η οποία κατέκτησε το EURO της Πορτογαλίας.Oι παίκτες δεν θέλησαν να τον συναντήσουν με την σημερινή επίσημη ιδιότητα του απεσταλμένου... της γερμανικής κυβέρνησης.
 Δεν θα συναντηθεί με το Μ.Γλέζο για να μη τεθεί το θέμα των Γερμανικών κατοχικών δανείων και αποζημιώσεων.
--------------------------

Τον λένε Ρούμπι και είναι ο σκύλος που "συνελήφθη" στο Σύνταγμα επειδή ...υποδέχτηκε με γαβγίσματα τους εκπροσώπους της τρόικας, στην τελευταία τους επίσκεψη στην Αθήνα.

Κρίθηκε …επιθετικός και μεταφέρθηκε στα Μέγαρα. "Κρατήθηκε" στην Αστική Πανίδα στο καταφύγιο των Μεγάρων και η κατάληξή του θα ήταν η ευθανασία, αν δεν προέκυπτε θύελλα αντιδράσεων. Το σκυλάκι, ευτυχώς, θα την "γλιτώσει".
Χθες η αρμόδια επιτροπή του δήμου, υπό τη θύελλα των αντιδράσεων υποχρεώθηκε να αποφασίσει την άμεση απελευθέρωση του σκυλιού από το καταφύγιο "Αστική Πανίδα".

Ο Ν.Βαλαωρίτης θυμάται και καταγγέλει

 Αναδημοσίευση από TVXS

«Η Ελλάδα θυμίζει Γερμανία του ’30 την εποχή της ανόδου των ληστρικών ομάδων των ΕΣ ΕΣ. Η κυβέρνηση και η αστυνομία δείχνει ότι τα αγνοεί όλα αυτά. Και τι κάνει; Δέρνει αυτούς οι οποίοι κάνουν διαδήλωση εναντίον της Χρυσής Αυγή.! Μα, δεν είμαστε καλά! Δηλαδή, πάμε προς τον χιτλερισμό; […] Τι θέλουμε να είμαστε; Μια δημοκρατία ή μία δικτατορία εν κρυπτώ, και μάλιστα με τρομοκρατία;» Ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr καταγγέλοντας βίαιες επιθέσεις της Χρυσής Αυγής εναντίον μεταναστών με ένα νεκρό θύμα.

Ν.Β.: Αυτές τις μέρες, έχουν γίνει πολλές επιθέσεις εναντίον Φιλιππινέζων από χρυσαυγίτες οι οποίοι τους έχουν σπάσει στο ξύλο, με αποτέλεσμα μία γυναίκα που την χτύπησαν στην Ομόνοια να έχει ήδη πεθάνει, μία άλλη που την χτύπησαν στο Σύνταγμα να έχει σοβαρό πρόβλημα στα μάτια της(με πολλά ράμματα) και κάποιος άλλος να βρίσκεται σε κώμα στο νοσοκομείο...
Πλέον, έχει εκτραχυνθεί το πράγμα. Δεν είναι μόνο ο χρυσαυγίτης που δεν δίνει φαγητό στη μετανάστρια γιαγιά. Είναι σαν να έχουμε να κάνουμε με ΕΣΑ και ΕΣ ΕΣ, οι οποίοι φέρονται όπως ακριβώς φέρονταν στη Βαϊμάρη τα Τάγματα Εφόδου. Η Ελλάδα θυμίζει Γερμανία του ’30 την εποχή της ανόδου των ληστρικών ομάδων των ΕΣ ΕΣ.

Η κυβέρνηση και η αστυνομία δείχνει ότι τα αγνοεί όλα αυτά. Και τι κάνει; Δέρνει αυτούς οι οποίοι κάνουν διαδήλωση εναντίον της Χρυσής Αυγής. Μα, δεν είμαστε καλά! Δηλαδή, πάμε προς τον χιτλερισμό;

Κρ.Π.: Έχει ειπωθεί ότι στην αστυνομία υπάρχουν πολλοί που είναι υπέρ της Χρυσής Αυγής.

Ν.Β.: Ναι, αυτό το έχουμε δει αρκετές φορές στον Τύπο, και έχουν κάνει δηλώσεις και οι ίδιοι, ότι είναι ένα ποσοστό 60%. Άλλοι λένε 30%, αλλά τι σημασία έχει, αφού φέρονται έτσι;

Η ελληνική αστυνομία, δεν είναι αστυνομία δημοκρατικής χώρας πλέον! Αυτό πρέπει να το δει η κυβέρνηση, ο Σαμαράς, και η ΝΔ, οι οποίοι στις άκρες τους φλερτάρουν με την ακροδεξιά. Τι θέλουμε να είμαστε; Μια δημοκρατία ή μία δικτατορία εν κρυπτώ, και μάλιστα με τρομοκρατία; Διότι σήμερα, χτυπάνε τους μετανάστες αυτά τα ρεμάλια της Χρυσής Αυγής. Αύριο θα χτυπήσουν όλους τους Έλληνες που διαφωνούν μαζί τους. Και ήδη τους χτυπάνε, μέσω και της αστυνομίας!

Κρ.Π.: Πώς αισθάνεστε για όλα αυτά;

Ν.Β.: Αισθάνομαι πολύ άσχημα γιατί είναι η τέταρτη φορά που απειλεί την Ελλάδα ο φασισμός. Πέρασα την σχολική μου ηλικία κάτω από τη δικτατορία του Μεταξά. Αυτή ήταν η πρώτη φορά. Η δεύτερη ήταν η γερμανική και ιταλική κατοχή. Η τρίτη ήταν η χούντα, και τώρα έχουμε την τέταρτη.

Μα, δεν είμαστε καλά! Τρελάθηκαν οι Έλληνες που ψηφίζουν αυτούς τους κόπανους, οι οποίοι είναι και καραγκιόζηδες, αλλά είναι και επικίνδυνοι καραγκιόζηδες, γιατί φέρονται παράνομα και εγκληματικά.
Κρ.Π.: Γι' αυτούς που τους ψηφίζουν, μπορεί να συμβαίνει αυτό που λέγατε πρόσφατα, ότι τελικά στις παράλογες καταστάσεις, οι παράλογες αντιδράσεις είναι αναμενόμενες; Είναι η άγνοια; Τί πιστεύετε;
Ν.Β.: Αυτός ο Κατίδης, ο οποίος χαιρέτησε φασιστικά, ισχυρίζεται ότι δεν ξέρει τι είναι φασισμός. Γεμάτος με απειλητικά τατού και δεν ξέρει τι είναι φασισμός; Αλίμονο, αν κάνουν τους ανήξερους!

Ο φασισμός είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Κι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν επιτρέπει πρώτα πρώτα καμία ελευθερία. Όλα ελέγχονται από την αστυνομία, από το κράτος και από το εκάστοτε φασιστικό ή ναζιστικό κόμμα. Είναι ένας ολοκληρωτισμός, ο οποίος κατά τον Μάρξ είναι μία φάση του καπιταλισμού. Αλλά δεν το πιστεύω αυτό.

Πιστεύω ότι είναι το αποτέλεσμα του αντισημιτισμού ο οποίος ενεδρεύει στις μικροαστικές τάξεις σε όλες τις χώρες, οι οποίοι θεωρούν ότι η δυστυχία τους οφείλεται στους Εβραίους. Δηλαδή, είναι ένα είδος αποδιοπομπαίου τράγου. Λοιπόν, τώρα, αποδιοπομπαίος τράγος έχουν γίνει οι μετανάστες, αντικαθιστώντας τους Εβραίους. Όχι πως τους Εβραίους δεν τους αντιμετωπίζουν ακόμα με τον ίδιο τρόπο, αλλά για προπαγάνδα κατονομάζουν μόνο τους μετανάστες.

Σήμερα επιτίθενται στους Φιλιππινέζους που εργάζονται τόσα χρόνια στη χώρα μας, και μας βοηθάνε και δεν είναι καθόλου όπως τους κατηγορούν, είτε κλέφτες, είτε ναρκέμποροι, είτε οτιδήποτε άλλο. Και αύριο θα αρχίζουν να χτυπάνε εμάς.

Να έχω ζήσει τρεις δικτατορίες, και να βλέπω να γεννιέται μία τέταρτη, και με τρομοκρατία;

Κρ.Π.: Μία κοινωνία, η οποία έχει ως μόνο μέσον την καταστολή και όχι την θεραπεία ή την πρόληψη των προβλημάτων της, είναι κατά βάση φασιστική; Και επίσης η ανοχή της βίας και η απάθεια(νίπτω τας χείρας μου), δεν δείχνει μία ανάλογη κοινωνία;

Ν.Β.: Είναι η χρήση της βίας κατ’ αρχήν. Ότι με τη βία, μπορείς να τιμωρήσεις ή να καλυτερεύσεις την ανθρωπότητα. Κι αυτό το έχουν και τα δύο άκρα. Το είχε και ο Σταλινισμός. Τα δύο άκρα συναντιούνται στη βία και στην αντιδημοκρατική νοοτροπία, η οποία δεν ανέχεται πρώτα πρώτα την ελευθερία του λόγου, δεύτερον την ελευθερία του ατόμου να επιλέξει τον τρόπο της ζωής του, και ούτω κάθε εξής. Δηλαδή, κανενός είδους ελευθερία.

Όλα πρέπει να καθοδηγηθούν από ένα κόμμα το οποίο έχει δόγματα ρατσιστικά, ολοκληρωτικά, και πρέπει να υποταχθούν όλοι στον αρχηγό, σε έναν οποιοδήποτε αρχηγό, τρελό ή ηλίθιο –ανάλογα-, ο οποίος θα τους οδηγήσει στην καταστροφή. 

Εδώ, λοιπόν, πρόκειται περί άγνοιας; Αυτοί οι άνθρωποι που ψήφισαν αυτούς τους μασκαράδες, επιδεικνύουν άγνοια; Όμως, δεν επιδεικνύουν, μόνον, δήθεν – υποτίθεται, οργή απέναντι στο διαφθαρμένο πολιτικό καθεστώς.
Πιστεύω ότι το κάνουν σε μία ψυχολογική κατάσταση, η οποία είναι αντικοινωνική. Υπάρχει πάντοτε μία μνησικακία για τον άλλον, ο οποίος περνάει καλύτερα από εμάς(είτε φανταστικά είτε πραγματικά). Αυτά παίζουν μεγάλο ρόλο σ’ αυτή την ψυχολογία.

Αλλά η θεραπεία μιας τέτοιας ψυχολογίας δεν είναι το να φέρεις στο προσκήνιο ένα τελείως βάρβαρο ιδεολόγημα, το οποίο αποδείχθηκε το πιο καταστροφικό στην ιστορία του ανθρώπου! Ο Χίτλερ ήταν ένας καραγκιόζης κατά βάθος, αλλά πιο επικίνδυνος καραγκιόζης δεν έχει γίνει στην ιστορία, πλην του Καλιγούλα.

Αυτή η τρέλα μεταδίδεται μέσα στην ιστορία από γενεά σε γενεά, με πολύ πιο χαμηλούς τόνους φυσικά, αλλά καμιά φορά ξεσπάνε και πολύ βίαιες καταστάσεις, αναλόγως τον περιστάσεων.

Τώρα οι περιστάσεις στην Ελλάδα είναι αισχρές, βέβαια. Μας έχουν στριμώξει στον τοίχο οι Ευρωπαίοι, κυρίως οι Γερμανοί, οι οποίοι καθοδηγούν την Ευρώπη σήμερα, και τα αποτελέσματα είναι όπως τα βλέπουμε: Ανεργία, απολύσεις, μείωση μισθών και συντάξεων, φτώχεια, ύφεση.

Όλα αυτά, έρχονται κυρίως από τη Γερμανία. Αλλά η οργή, δεν προσανατολίζεται προς τα εκεί που προέρχεται. Μπορεί να υπέβοσκε μία φασιστική νοοτροπία, αλλά όχι κι έτσι. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό φαινόμενο. Είναι πλέον ένα παρακράτος, ένα μιλιταριστικό συγκρότημα.

Κρ.Π.: Τι θα λέγατε για τις αυταρχικές και  φασιστικές νοοτροπίες;

Ν.Β.: Το αυταρχικό στοιχείο στον άνθρωπο το έχει αναλύσει ο Φρόυντ και είναι ο σαδισμός. Το αντίθετό του είναι ο μαζοχισμός. Αλλά αυτά τα δύο πάνε μαζί.
Διότι συνήθως όλοι αυτοί κάνουν τον νταή στους τελείως απροστάτευτους και αδύναμους, οι οποίοι δεν έχουν τα μέσα να αμυνθούν και δεν προστατεύονται από το κράτος και από τη δημοκρατία, που υποτίθεται ότι έχουμε.

Πρόκειται περί αυτού που ονομάζουν οι Άγγλοι, bullies. Δηλαδή, άνθρωποι που αισθάνονται ισχυροί απέναντι στους ανίσχυρους και όταν βρεθούν μπροστά σε πιο ισχυρούς από αυτούς, τότε γίνονται λαγοί και υποτάσσονται. Τρείς αξιωματικοί πέρασαν μέσα από το διαμέρισμά μου σε επιταγμένο δωμάτιο, και τους είδα πως φερόντουσαν. Θυμάμαι έναν από αυτούς που είχε γυρίσει μεθυσμένος μια μέρα, κι έπεσε στα πόδια της μάνας μου(η οποία ήξερε γερμανικά) παρακαλώντας την να μην τον καταδώσει στην Κομαντατούρα, γιατί θα τον έστελναν στη Ρωσία(κι αυτό ήταν που έτρεμαν).

Είμαι πάρα πολύ εξοργισμένος, μ’ αυτά τα τελευταία περιστατικά, και αφορούν πρόσωπα τα οποία εργάζονται και για μένα.
Είναι πολύ κοντά πια. Δεν είναι κάτι το οποίο μπορείς να το εξορίσεις, να πεις ότι συμβαίνει αλλού. Συμβαίνει μέσα στα δικά μας τα σπίτια.

Πάνω σε όλα αυτά που είπα μπορεί να γίνει μεγάλη ανάλυση, διότι αυτά τα θέματα έχουν αναλυθεί με πολύ περισσότερες λεπτομέρειες στο παρελθόν, που εξηγούν πώς γεννιούνται αυτά τα κίνητρα και πως εμφανίζονται στην κοινωνία. Είπα άκρες μέσες, αλλά αρκούν κι αυτές για να καταλάβουν μερικοί οι οποίοι δεν θέλουν να αλλάξουν μυαλά.

Κρ.Π.: Μα, γι αυτό δεν τους ψήφισαν; Το πιθανότερο δεν είναι ότι θα χαρούν;

Ν.Β.: Αυτοί που θα χαρούν ακούγοντας αυτά τα γεγονότα, αύριο θα κλάψουν όταν δούν ότι θα ξεχαρβαλωθούν όλα, και θα έχουμε εμπόλεμη κατάσταση μέσα στην χώρα μας.  Αύριο θα κλάψουν, όπως κλάψαν οι Γερμανοί όταν τους βομβάρδισαν οι σύμμαχοι.

Κρ.Π.: Με τη βία και το έγκλημα δεν κερδίζει αυτός που έχει δίκιο, αλλά εκείνος που ασκεί τη μεγαλύτερη βία. Ο νόμος της ζούγκλας;

Ν.Β.: Η βία είναι απαράδεκτη, εκτός αν πρόκειται περί άμυνας. Είναι έγκλημα να γίνεται με τον τρόπο που βλέπουμε σήμερα, και από όργανα της επίσημης κυβέρνησης αλλά και όργανα παραστρατιωτικά όπως είναι αυτό το υποτιθέμενο κόμμα, το οποίο παρανομεί από κάθε άποψη.
Στις κοινωνίες που έχουν βγει από τέτοιες καταστάσεις, είναι πολύ περίπλοκο το τι γίνεται... Διότι τα ίχνη και τα κατάλοιπα μιας τέτοιας μεγάλης σύγκρουσης είναι τα επακόλουθα μιας πόλωσης φανατισμού και λανθασμένων στρατηγικών.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, ξεκινώντας από τη Γαλλική Επανάσταση(η οποία κατέληξε σε μια φοβερή τρομοκρατία όπου την πλήρωσαν και οι τρομοκράτες), αλλά και τόσες άλλες εμφύλιες συγκρούσεις που έχουν γίνει. Ο Θουκυδίδης λέει, στην αρχή του Πελοποννησιακού πολέμου ότι το πρώτο θύμα του εμφυλίου πολέμου, είναι η αλήθεια. Διότι και οι δύο πλευρές ισχυρίζονται ότι την κατέχουν.

Κρ.Π.: Εννοείτε ότι αυτοί που καταδιώκονται μπορεί να αντισταθούν και να αντιδράσουν και στο τέλος η κοινωνία να χωριστεί στα δύο;
Ν.Β.: Ναι, τέτοιες καταδιώξεις καταλήγουν σε εμφύλιο. Όταν υπάρχει μία ομάδα η οποία καταδιώκει μία άλλη που είναι ανυπεράσπιστη, όπως ήταν οι Εβραίοι στην Γερμανία, δεν μιλάμε για εμφύλιο αλλά για καταδίωξη.
Και όταν ο άλλος δεν μπορεί να αμυνθεί και γίνεται θύμα, η αδικία είναι κατάφορη. Αν όμως μπορέσει να αμυνθεί αυτό είναι άλλη κατάσταση, είναι αντίσταση πλέον σε μία κατάσταση βίας. Αυτό γίνεται με τους αντάρτες σε μία αντίσταση. Να μην μπερδεύουμε τους όρους, γιατί από εκεί ξεκινάνε όλες οι παρεξηγήσεις.

Άλλο είναι η καταδίωξη, και άλλο ο εμφύλιος. Μπορεί λοιπόν, στο τέλος να οδηγηθεί σε εμφύλιο αυτή η κατάσταση, αλλά ο αίτιος θα είναι ο αρχικός διώκτης. Και στον ελληνικό εμφύλιο, τότε, ο αίτιος ήταν η Γερμανία, ο αρχικός διώκτης, και όλοι οι Έλληνες δοσίλογοι και υπερασπιστές τους στη συνέχεια.

Όταν υποτίθεται ότι παίρνει τη «δικαιοσύνη» στα χέρια του κάποιος και καταδιώκει τους αδύναμους... και δυστυχώς, σε ένα κράτος που έχει μία αδύναμη κυβέρνηση που μοιάζει με την κυβέρνηση της Βαϊμάρης… τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα.

Αναδημοσίευση από TVXS

Βιβλίο-«Περπατώντας» σήμερα στην Αθήνα του χθες

Για όσους αγάπησαν ή και για να αγαπήσουν τη βιασμένη πόλη


Μια περιήγηση στους δρόμους και την ιστορία της Αθήνας με όχημα τον χρόνο και παρελθοντικές γραφές, ξεδιπλώνεται στις σελίδες του βιβλίου «Αθήνα. Ιχνηλατώντας την πόλη με οδηγό την ιστορία και τη λογοτεχνία» των Θανάση Γιοχάλα και Τόνιας Καφετζάκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις του βιβλιοπωλείου της Εστίας.
Μνημεία, χώροι, δρόμοι και κτίρια – ακόμα και ορισμένα που πια δεν υπάρχουν – καταγράφονται, και μέσα από την παρουσίασή τους ο αναγνώστης περπατά σε  δρόμους της πόλης - βιώνοντας την ατμόσφαιρα κυρίως του 19ου και του πρώτου μισού του 20ου  αιώνα.

Αποσπάσματα από ιστορικά, λογοτεχνικά, περιηγητικά, αυτοβιογραφικά και  δημοσιογραφικά κείμενα σχετικά με κτίρια και τους ενοίκους τους ή με στιγμιότυπα που έχουν διαδραματιστεί σε σημεία της πόλης  είναι μόνιμοι σύντροφοι του αναγνώστη, με αποτέλεσμα οι βιβλιογραφικές πηγές να αποτελούν έναν  επιπλέον πολύτιμο οδηγό, σε περίπτωση επιθυμίας  περαιτέρω διεισδυτικής ξενάγησης.

Έτσι, ενδεικτικά, μεταξύ άλλων αποσπασμάτων για τον κήπο του Ζαππείου, που υπήρξε πάντα αγαπημένος χώρος περιπάτου των Αθηναίων, διαβάσουμε από τον Β. Κοραχάη («Ο Τύπος (Τα 70 χρόνια της “Ενώσεως Συντακτών”)»): « Ένα φωτεινό δειλινό, λοιπόν, συναντά ο Παύλος Νιρβάνας τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη στην αρχή της οδού Φιλελλήνων.  Τον συναντά να βαδίζει βιαστικά, σχεδόν τρέχοντας προς το Ζάππειο. Ξαφνιάστηκε! Τάχασε. Νόμισε πως κάτι σοβαρό συνέβαινε σ’ αυτόν τον ήρεμο, νηφάλιο και σιγανοπερπατητή της Παλιάς Αθήνας. Επιτάχυνε το βήμα του, διέσχισε την έρημη τότε οδό Φιλελλήνων, τον πλησίασε και τον ρώτησε:
- Πού πας Αλέξανδρε; Τι σου συμβαίνει;
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στράφηκε, είδε τον Νιρβάνα και ατάραχος αλλά με μια πίκρα έντονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του αποκρίθηκε : - Πάω να προφθάσω τον ήλιο…»
Ιστορικές στιγμές δένουν, λοιπόν, αρμονικά με λογοτεχνικές και σκιαγραφούν πρόσωπα του παρελθόντος με φόντο πάντα δρόμους, πλατείες, καφενεία της πόλης. Προσωπικότητες της ιστορίας και λογοτεχνικοί ήρωες  εμφανίζονται στα σπίτια τους ή στους δημόσιους χώρους όπου διαδραματίζονται μεγάλα ιστορικά γεγονότα και μικρές καθημερινές στιγμές.

Στο κεφάλαιο που χαρτογραφεί την περιοχή «Από την πλατεία Συντάγματος έως την πλατεία Ομονοίας» στην οδό Σταδίου συναντούμε το «Βιβλιοπωλείον της Εστίας» και μια υπέροχη περιγραφή ενός στιγμιότυπου που διαδραματίστηκε εκεί, από τον Τάσο Αθανασιάδη (Τα παιδιά της Νιόβης, τ. 4): «Έτσι, μπήκα κάποτε στο “Βιβλιοπωλείοn Ιωάννου Κολλάρου” στην οδό Σταδίου. Σκίρτησα απ’ το ξάφνιασμα. Πίσω απ’ τον πάγκο, που χώριζε τους πελάτες απ’ τα ράφια με τα βιβλία, πλάι στο ταμείο, καθόταν ο Γρηγόριος Ξενόπουλος. Αθέατος για κείνον ανάμεσα σε όσους μπαινόβγαιναν, είχα απομείνει να παρατηρώ τον λιγνό εξηντάρη με τα κατεβασμένα μπορ της γκρίζας ρεπούμπλικας, ατάραχο μέσα στο μεγαλείο του».
Στον ίδιο δρόμο και το «Πατάρι του Λουμίδη»: Δίπλα ακριβώς από το βιβλιοπωλείο, ήταν το καφενείο του Λουμίδη. Ιδρύθηκε το 1938 από τους αδελφούς Λουμίδη. Εκεί εκτός από τον ισόγειο χώρο υπήρχε και το περίφημο «Πατάρι». Αποτελούσε για χρόνια χώρο συνάντησης λογοτεχνών, δημοσιογράφων και καλλιτεχνών. Θαμώνες του υπήρξαν οι Κ. Βάρναλης, Μ. Αυγέρης, Ν. Βαλαωρίτης, Ν. Καρούζος, Δ. Χριστοδούλου, Ελ. Βακαλό, Τ. Σινόπουλος, Μ. Σαχτούρης. Οδ. Ελύτης, Ν. Γκάτσος, Μ. Χατζιδάκις. Αλ. Αργυρίου κ.ά..
Μια  περιγραφή του καφενείου έχει αποτυπωθεί από την περίφημη πένα του Νίκου Τσιφόρου («Η Τέχνη ψηλά στο πατάρι»):  «[…] το μυστικό της επιτυχίας του μαγαζιού. “Σερβίρισμα  στο πόδι”.   Όλοι οι περαστικοί από την οδόν Σταδίου μπαίνουνε “για μια στιγμή”, για ένα φρεσκάρισμα τη γεύσεως. Τώρα αν μένουνε δυόμιση ώρες όρθιοι σαν τους πελαργούς και φλυαρούνε σαν τα “φλαμίνγκο” στις όχθες κάποιας λίμνης, αυτό είναι μια άλλη υπόθεσις».
Πλούσιο είναι και  το Παράρτημα, όπου – μεταξύ άλλων – συναντούμε πληροφορίες για τα συγκοινωνιακά μέσα, τον φωτισμό, την ύδρευση,  τις επιδημίες. Οι περιγραφές του τόμου δημιουργούν φωτογραφικές αποτυπώσεις στο νου, και οι γεμάτες από λάμψη αλλά και σκόνη του παρελθόντος σελίδες καλούν, τελικά,  τον σύγχρονο αναγνώστη – και ιδιαίτερα τον Αθηναίο - να   δει με πιο έμπειρη πλέον ματιά την πολύπαθη, σήμερα, πόλη και να επαναδιαπραγματευθεί τη σχέση οικειότητας  μαζί της.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης

Περιεχόμενα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
1: Η παλαιά πόλη: Πλάκα-Μοναστηράκι-Ψυρρή
2: Η Ακρόπολις, οι γύρω λόφοι και οι γειτονικές συνοικίες
3: Το εμπορικό κέντρο: Αιόλου, Αθηνάς, πλατεία Κοτζιά και οι γύρω δρόμοι
4: Από την οδό Ακαδημίας έως τη λεωφόρο Αλεξάνδρας
5: Το δυτικό τμήμα της πόλης: Από την οδό Πειραιώς έως τον Ελαιώνα
6: Γύρω από την πλατεία Συντάγματος
7: Από την «Παριλίσσια» Αθήνα έως τη θάλασσα
8: Από την πλατεία Συντάγματος έως τους Αμπελόκηπους και του Γουδή
9: Από την πλατεία Συντάγματος έως την πλατεία Ομονοίας
10: Γύρω από την πλατεία Ομονοίας
11: Από τα Χαυτεία έως τα Πατήσια
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Το Λίθινο Χρονικό
Οι εκκλησίες της Αθήνας
Κτίρια της οθωμανικής Αθήνας
Το τείχος της Αθήνας (του Χασεκή)
Η επιλογή της Αθήνας ως πρωτεύουσας
Ο πληθυσμός του Δήμου της Αθήνας
Ο Δήμος Αθηναίων
Οι δήμαρχοι της Αθήνας 1834-2010
Οι δρόμοι
Συγκοινωνιακά μέσα
Φωτισμός
Ύδρευση
Επιδημίες
Απόκριες στην Αθήνα
Περίπατοι και εξοχές των Αθηνών
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ (προσώπων - τοπωνυμίων - οδών - κτιρίων - γλυπτών)


πηγή "Ν"

Ο Μάριους Ζακόμπ (Marius Jacob) το 1905 έλεγε..

Ο Μάριους Ζακόμπ (Marius Jacob 1879-1954) στην απολογία του το 1905 'ελεγε :
"....Η κοινωνία μου αφήνει μόνο τρεις  τρόπους επιβίωσης: την εργασία, την επαιτεία και την κλοπή. 
Η δουλειά, μου είναι αρκετά ευχάριστη. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εργασία-οι μύες και το μυαλό του έχουν ένα κάποιο ποσό ενέργειας που πρέπει να βρει τη χρήση του. 
 Αυτό που με αηδιάζει ήταν ότι έπρεπε να χύνω τον ιδρώτα και το αίμα μου για μερικά ελεεινά ψίχουλα μισθού, και να δημιουργώ μεγαλύτερα κέρδη που θα στρεφόταν και πάλι εναντίον μου.Με λίγα λόγια, με αηδιάζει ο ξεπεσμός στην εργασιακή πορνεία.
 Η επαιτεία είναι εξευτελιστική, και η άρνηση κάθε αξιοπρέπειας.
 Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να χαρεί τη ζωή του.
Δεν ικετεύεις για το δικαίωμα στη ζωή, το παίρνεις....."

Από τότε πέρασαν 108 χρόνια

Η κοινή λογική αναρωτιέται: στο 30% του πληθυσμού επισήμως ανέργων που δεν διαθέτουν ούτε την δυνατότητα εργασιακής πορνείας,ποιοι τρόποι τους απέμειναν να επιβιώσουν?
Την απλή αυτή ερώτηση και την εξίσου απλή απάντηση,την γνωρίζουν πολύ καλά οι εγκληματικές εξουσίες και οι υπάλληλοι της.Και έμπρακτα μας απαντούν:  Να ζητιανέψουν και να κλέψουν ή αλλιώς Ας ψοφήσουν.

"Μάνα μου Ελλάς"...

....το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς....

Τα κατά συνθήκη ψεύδη-1821

Λόγω ημέρας,με τις φρουρούμενες αποκλεισμένες παρελάσεις μπρος σε δοσίλογους,και το κεφάλι της Κύπρου στη λαιμητόμο,θα αναγκαστούμε πάλι να πούμε γνωστά πράγματα που δυστυχώς η απαραίτητη κρατική προπαγάνδα και όχι μόνο τα εξαφανίζει  από τη σχολική και επίσημη ιστορία.

1. Καμία απελευθέρωση δεν έγινε με την επανάσταση του 1821.Άλλαξε απλώς ο ανώτατος αφέντης με την έναρξη διαμελισμού της οθωμανικής αυτοκρατορίας.Η επανάσταση είχε σβήσει και ο Ιμπραήμ έκανε το τελικό καθάρισμα.Τότε με το Ναβαρίνο η Ελλάδα γίνεται ένα προτεκτοράτο ανεπισήμως της Αγγλίας η οποία και με τους ανθρώπους της και τα δάνεια δούλευε το σχέδιο μεθοδικά και για χρόνια.
2. Τα κόμματα φέρουν τους τίτλους Αγγλικό,Γαλλικό Ρωσικό
3. Ξένος βασιλιάς και Βαυαροκρατία με ανεξέλεγκτο πλιάτσικο
4. Σύνταγμα μετά από 15 χρόνια με νέα επανάσταση,που δεν εφαρμόζεται για το λαό.Συντάγματα και μάλιστα εξαιρετικά φιλελεύθερα είχαν ήδη ψηφιστεί στα χρόνια της επανάστασης 1823-24.
5. Αντικατάσταση Όθωνα με επίσης ξένο Βασιλιά....
6. Τα ιστορικά γεγονότα έως σήμερα  δείχνουν,ότι τίποτα δεν άλλαξε και παραμένουμε ένα προτεκτοράτο υφιστάμενοι μόνο τον ανταγωνισμό υπαρκτών και υποψηφίων αφεντών.

σημ.Γνωρίζουμε περί ιμπεριαλισμoύ,αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ-Καραϊσκάκης με αφορμή το τραγούδι με το Β.Παπακωνσταντίνου που απαγόρευσε το ΕΣΡ (από τη ταινία του Καλογερόπουλου "Οι ιππείς της Πύλου")

Θάνατος στη μάχη ή δολοφονία από ελληνικό χέρι. Ο ιατροδικαστής Φ. Κουτσάφτης ανοίγει τον φάκελο Καραϊσκάκη.

......................

....Δευτέρα πρωί και βρίσκομαι σταματημένος στο φανάρι έξω από το κτίριο της Καθημερινής κοντά στις εκβολές του Κηφισού. Τον Απρίλιο του 1827 είχαν στρατοπεδεύσει εδώ ισχυρές δυνάμεις του Κιουταχή. Απέναντί τους, προς την πλευρά της Καστέλας, οι άντρες του Καραϊσκάκη ετοιμάζονταν για μια από τις σημαντικότερες μάχες της ελληνικής επανάστασης. Για πρώτη φορά, ύστερα από σειρά αποτυχιών που κορυφώθηκαν με την πτώση του Μεσολογγίου, ο «γιός της καλογριάς» είχε αρχίσει να αντιστρέφει το αρνητικό κλίμα. Για τη συγκεκριμένη μάχη στο Φάληρο όμως είχε ένα πολύ κακό προαίσθημα Πίστευε ότι οι δυο Βρετανοί αξιωματικοί, που είχαν οριστεί αρχηγοί όλων των δυνάμεων της Αττικής – ο Τσωρτς για τον στρατό ξηράς και ο Κόχραν για το ναυτικό – τον οδηγούσαν σε βέβαιη σφαγή. Αυτοί ήθελαν ολομέτωπη σύγκρουση τακτικού στρατού, όπως τους είχαν μάθει στις στρατιωτικές ακαδημίες της βρετανικής αυτοκρατορίας.

Αυτός, όπως εξηγούσε και ο ιστορικός Τάσος Βουρνάς «ήθελε να εφαρμόσει την δοκιμασμένη παρτιζάνικη τακτική της παρενόχλησης του εχθρού». Τελικά δεν έζησε μέχρι την ημέρα της μάχης για να δει την πανωλεθρία των ελληνικών δυνάμεων. Στις 22 Απριλίου του 1827 μια σφαίρα τον πέτυχε στη βουβωνική χώρα ενώ προσπαθούσε να ελέγξει μια ασήμαντη συμπλοκή με τις τουρκικές δυνάμεις, λίγες ώρες πριν από την προγραμματισμένη μεγάλη επίθεση.

Ποιος τράβηξε όμως τη σκανδάλη αφαιρώντας τη ζωή του αρβανίτη αρχιστράτηγου; Από τις πρώτες ώρες του θανάτου του, κυκλοφόρησε έντονη φημολογία ότι ο δράστης ήταν Έλληνας και τον πυροβόλησε πισώπλατα. Ο Γιάννης Βλοχογιάννης, ο ιστοριοδίφης που επιμελήθηκε τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, υποστηρίζει ότι τον πυροβόλησαν πληρωμένοι μπράβοι του Μαυροκορδάτου. Την ίδια θεωρία φαίνεται να ασπάζεται και ο Δημ. Φωτιάδης ο οποίος όμως εκτός από τον Μαυροκορδάτο βλέπει σαν ηθικούς αυτουργούς τους δυο Βρετανούς αξιωματικούς. Γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του με τίτλο Καραϊσκάκης: «Ο Κόχραν κι ο Τσωρτς μέσα στις λίγες ημέρες που βρίσκονταν στον Πειραιά, κατάλαβαν πως ένας είχε τη δύναμη να αντιταχθεί στα σχέδιά τους, ο Καραϊσκάκης. Η εντολή που είχανε πάρει ήταν να πνιγεί η επανάσταση στη Στερεά, για να μπορέσει η Αγγλία να πετύχει το διπλωματικό της παιχνίδι, τον περιορισμό δηλαδή του απελευθερωτικού κινήματος του Μοριά, για να ‘χει το μικρό, αδύναμο και μισοανεξάρτητο ναυτικό κράτος που θα δημιουργούνταν κάτω από τον έλεγχό της. […]. Ο Καραϊσκάκης έπεσε θύμα της εγγλέζικης πολιτικής στην Ελλάδα και εμπνευστές της σατανικής δολοφονίας του στάθηκαν ο Κόχραν, ο Τσωρτς κι ο Μαυροκορδάτος».

Σύμφωνα μάλιστα με τον αγωνιστή Νικόλαο Κασομούλη ο ίδιος ο Καραϊσκάκης λίγες ώρες πριν πεθάνει άφησε να εννοηθεί ότι γνωρίζει τους δράστες. Δίνοντας μάλιστα ένα από τα γνωστά ρεσιτάλ βωμολοχίας είπε στους συναγωνιστές του: «Γνωρίζω τον αίτιον, και αν ζήσω παίρνομεν όλοι το χάκι (εκδίκηση), ειδέ και πεθάνω ας μου κλάσει τον π***** και αυτός».
Παρόλα αυτά νεότεροι ερευνητές και ιστορικοί είναι πολύ επιφυλακτικοί στο να μιλήσουν για δολοφονία και πολύ περισσότερο να αποδώσουν ευθύνες στο Λονδίνο. Ο «φάκελος Καραϊσκάκης» λοιπόν έπρεπε να ανοίξει και πάλι. Και όπως κάθε καλή αστυνομική έρευνα, ξεκινά από το γραφείο του ιατροδικαστή.

Ο ιατροδικαστής και ο ιστορικός

..................

Στο γραφείο του κοιτάξαμε και πάλι μαζί το κείμενο του Δημ. Φωτιάδη για τις συνθήκες θανάτου του Καραϊσκάκη, το οποίο περιλαμβάνει τις περισσότερες λεπτομέρειες και συνηγορεί με αντίστοιχες αφηγήσεις του Κασομούλη. Αφού μου επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι με τα υπάρχοντα στοιχεία μπορεί να γίνει μόνο μια «ιατροδικαστική προσέγγιση» που θα παρουσιάζει όλες τις πιθανές εκδοχές, ο ιατροδικαστής ανέτρεξε στο κείμενο που είχε ετοιμάσει για εμάς.

Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία γνωρίζουμε ότι ο Καραϊσκάκης ήταν έφιππος ενώ η πύλη εισόδου του τραύματος και η φορά της βολίδας συνηγορούν στο ότι χτυπήθηκε από πίσω ενώ και ο δράστης βρισκόταν και αυτός σε υψηλό σημείο – κατά πάσα πιθανότητα όρθιος επάνω σε άλογο. Κρίνοντας από το γεγονός ότι ο Καραϊσκάκης κατάφερε να ιππεύσει και πάλι, ο Κουτσάφτης υποστηρίζει ότι το τραύμα μπορεί πράγματι να ήταν στην βουβωνική χώρα και να μην ήταν άμεσα θανατηφόρο.

Εάν δεχθούμε λοιπόν ως ακριβείς τις περιγραφές του Κασομούλη και του Φωτιάδη η ιατροδικαστική εξέταση αφήνει πολύ μεγάλες πιθανότητες ο Καραϊσκάκης να δολοφονήθηκε πραγματικά από Έλληνες. Τα στοιχεία όμως, όπως θα έλεγαν και οι ήρωες του CSI, δεν μπορούν ακόμη να σταθούν στο δικαστήριο εάν δεν εντοπίσουμε και το κίνητρο της δολοφονίας. Έπρεπε για άλλη μια φορά να απευθυνθούμε στους ειδικούς. Και ίσως κανένας δεν έχει ασχοληθεί τα τελευταία χρόνια τόσο εντατικά με τη ζωή του Καραϊσκάκη όσο ο Διονύσης Τζάκης, καθηγητής ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συγγραφέας του Λευκώματος με τίτλο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Η λίστα των πιθανών «υπόπτων» που μου παρέθεσε ο Έλληνας καθηγητής, των ανθρώπων δηλαδή που «ευχήθηκαν και ίσως επιδίωξαν τον θάνατο του Καρϊσκάκη στη διάρκεια της επανάστασης» είναι ιδιαίτερα μεγάλη: «Αγραφιώτες που δεν τον ήθελαν στρατιωτικό αρχηγό στην επαρχία τους, ανταγωνιστές στρατιωτικοί και πολιτικοί που αντιπαρατέθηκαν σκληρά μαζί του, ιδίως το 1822-1824. Επίσης, αρκετοί επιθυμούσαν να απομακρυνθεί από την κορυφή της στρατιωτικής ιεραρχίας το 1826-1827. Επειδή διαφωνούσαν με τα πολεμικά του σχέδια, με τον τρόπο που διοικούσε, με τις προτεραιότητες που έθετε, επειδή θεωρούσαν άλλον ως καταλληλότερο ή έτρεφαν προσωπικές φιλοδοξίες». Παρόλα αυτά ο Δ. Τζάκης απεκδύεται πεισματικά το ρόλο του ιστορικού- αστυνόμου.

.......

Ίσως τελικά το μόνο που μπορούμε να πούμε σήμερα με βεβαιότητα είναι ότι οι επιπτώσεις από την αναγγελία του θανάτου του και η στρατιωτική πανωλεθρία στη μάχη του Φαλήρου είναι δραματικές σε όλα τα μέτωπα. «Τη ψυχολογική αυτή στιγμή, που τα πάντα έδειχναν να καταρρέουν μέσα σε ένα κλίμα τρόμου» θα γράψει ο Τάσος Βουρνάς « θέλησε να εκμεταλλευτεί ο Ιμπραήμ για να προσεταιριστεί τους καπεταναίους της Ρούμελης». Και του Μοριά. Με πρώτον τον Δημήτρη Νενέκο, αρκετοί οπλαρχηγοί συνθηκολογούν – προχωρούν σε αυτό που θα μείνει στη λαϊκή συνείδηση σαν «προσκύνημα».
Θα χρειαστεί να ακουστεί βροντερή η φωνή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη για να σταματήσει η ολοκληρωτική συνθηκολόγηση και να σωθεί τελικά η επανάσταση: «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

Ο Καραϊσκάκης και το spread δανεισμού

Ένα από τα σενάρια που επανέρχονται πεισματικά στην επιφάνεια σχετικά με το θάνατο του Καραϊσκάκη αναφέρεται στο ρόλο που έπαιξε το Λονδίνο στα τελευταία χρόνια της Ελληνικής επανάστασης. Ακόμη και ιστορικοί που απορρίπτουν κατηγορηματικά τις εικασίες του Φωτιάδη για σχέδιο δολοφονίας του Έλληνα Ήρωα από τους Κόχραν και Τσωρτς, συμφωνούν ότι η στρατηγική που του πρότειναν στη μάχη του Φαλήρου ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Γιατί όμως ο Καραϊσκάκης, ο οποίος είχε οριστεί αρχιστράτηγος της Στερεάς Ελλάδας με τη σύμφωνη γνώμη ακόμη και ορκισμένων εχθρών του όπως ο Ζαϊμης, υποτάχθηκε στις εντολές των Βρετανών; Στο βιβλίο του «Ο Θάνατος του Καραϊσκάκη» ο δημοσιογράφος Δημήτρης Σταμέλος αναφέρεται μεταξύ άλλων στις σχέσεις υποτέλειας που είχαν δημιουργήσει στην επαναστατημένη Ελλάδα τα δυο δάνεια που τις υποσχέθηκε το Λονδίνο. «Το πρώτο δάνειο» όπως σημείωνε και ο μεγάλος ερευνητής Κυριάκος Σιμόπουλος «τοκογλυφικό και ανήθικο ως συμφωνία, κατασπαταλήθηκε στον εμφύλιο […] Το δεύτερο χάθηκε στις κερδοσκοπικές παραγγελίες φρεγατών που δεν έφθασαν ποτέ στην Ελλάδα».

Ξένα δάνεια, περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας, κερδοσκοπία και… φρεγάτες. Οι λέξεις μοιάζουν βγαλμένες από δημοσιεύματα εφημερίδων των τελευταίων ημερών και όχι από ιστορικά κείμενα για το μακρινό 1821. ........

 Το κείμενο του Δημ. Φωτιάδη στο οποίο στηρίχθηκε η ιατροδικαστική προσέγγιση του Φίλιππου Κουτσάφτη

«Ο Καραϊσκάκης βρισκόταν στο κέντρο της καβαλαρίας μας, περιτριγυρισμένος ολούθε από δικούς μας. Και να, τρώει ένα βόλι στο βουβώνα από τα πλάγια κι ομπρός, από τ’ αριστερά προς τα δεξιά κι από πάνω προς τα κάτω. Πέφτει από τ’ άλογο. Τρέχουν οι καβαλάρηδές μας να τον συντρέξουν.
- Δεν είναι τίποτα! Τους φωνάζει και μ’ όση δύναμη τ’ απόμενε ξανακαβαλικεύει.
Πισωδρομούνε σιγά και μ’ όλη την τάξη. Μα, σαν έφτασαν εκεί όπου έπειτα στήσανε το μνημείο του, πίσω από το σημερινό σταθμό του ηλεκτρικού σιδεροδρόμου στο Νέο Φάληρο, δεν μπορεί πια να κρατηθεί πάνω από το άλογο και ξεπεζεύει. Του λένε να τον πάνε σηκωτό, μ’ αυτός αρνιέται. Δε θέλει να τρομάξει το ασκέρι πως είναι του θανατά.
Αυτός μπροστά κι ολόγυρά του καπεταναίοι, μπουλούξηδες και παλικάρια ξεκινάνε με τα πόδια, όσο που με την απαλάμη του κρατάει τη λαβωματιά του.
Αφού ανέβηκαν τον ανήφορο, τονε συμβουλεύουνε να πάγει πάνω στα καράβια, για να ‘χει πιότερη φροντίδα κι ησυχία να τονε δούνε οι γιατροί.
- Ένα πράμα μονάχα σας παρακαλώ, μην αφήσετε Φράγκο γιατρό να ‘ρθει κοντά μου.
[…] Τούτη τη φορά μονάχα δεν ήθελε να πέσει στα χέρια των Φράγκων γιατρών, γιατί, όπως θα δούμε, σχημάτισε την πεποίθηση πως δεν χτυπήθηκε από τους Τούρκους, μα δολοφονήθηκε και φοβήθηκε μην τον αποτελειώσουν οι γιατροί του Κόχραν και του Τσωρτς».

Το «πόρισμα» του ιατροδικαστή Φίλιππου Κουτσάφτη

Ξεκινώντας θα ήθελα να τονίσω ότι γίνεται μια διάγνωση με πάρα πολλά ιατροδικαστικά κενά. Με κάθε επιφύλαξη, λοιπόν, μπορούμε να εξαγάγουμε τα εξής συμπεράσματα: Πρώτον, η πύλη εισόδου του τραύματος είναι η αριστερή βουβωνική χώρα.
Δεύτερον, η βολίδα είχε φορά από μπροστά αριστερά και άνω, προς τα πίσω δεξιά και κάτω. Τρίτον, το θύμα, σαν στόχος, ήταν πολύ δύσκολος εκ των έξω, καθώς περιστοιχιζόταν από συντρόφους του που ήταν και αυτοί πάνω σε άλογα. Τέταρτον, ο πυροβολισμός πρέπει να έγινε από διαφορετικό ύψος.
Στο σημείο αυτό, διακρίνουμε δύο περιπτώσεις: α) Εάν έγινε από μεγάλη απόσταση, τότε ο σκοπευτής πρέπει να ήταν σε κάποιο δέντρο ή σε κάποια μάντρα, θα λέγαμε δηλαδή σήμερα ότι ήταν ένας ελεύθερος σκοπευτής, β) Εάν έγινε από μικρή απόσταση, πρέπει να τον πυροβόλησε κάποιος από τον περίγυρό του, με την προϋπόθεση κατά τη στιγμή του πυροβολισμού να είχε σηκωθεί όρθιος πάνω στο άλογο. Δηλαδή, δεν πυροβόλησε καθήμενος. Και οι δύο εκδοχές στηρίζονται, δεδομένου ότι δεν γνωρίζουμε την απόσταση του πυροβολισμού. Βέβαια, δεν μπορεί να αποκλειστεί και η εκδοχή του αποστρακισμού της σφαίρας σε κάποια επιφάνεια.
Παρουσιάζουμε τρεις εκδοχές, γιατί δεν γνωρίζουμε την απόσταση και την κατάσταση του πυροβολισμού και, φυσικά, δεν είδαμε το τραύμα. Μου έκανε, πάντως, ιδιαίτερη εντύπωση αυτό ακριβώς που γράφει ο Φωτιάδης, ότι ο Καραϊσκάκης βρισκόταν στο κέντρο και ήταν “περιτριγυρισμένος ολούθε από δικούς μας”.
Θα πρέπει, τέλος, να σημειωθεί το εξής: Το γεγονός ότι ανέβηκε και πάλι στο άλογό του, όπως αναφέρεται, συνηγορεί στο ότι το τραύμα δεν ήταν άμεσα θανατηφόρο, άρα, μπορεί να ήταν πράγματι στη βουβωνική χώρα. Σημειώθηκε, δηλαδή, αιμορραγία για μεγάλο χρονικό διάστημα, πριν πεθάνει, οπότε πράγματι ήταν σε θέση να συζητεί ή ακόμη και να αρνείται να τον δουν ξένοι γιατροί».

Άρης Χατζηστεφάνου

ΕΔΩ όλο το άρθρο-info-war.gr

Η περίπτωση EL PAIS

"Όλα τα'σκιαζε η φοβέρα...."

Η ισπανική εφημερίδα "Ελ Παΐς" απέσυρε σήμερα από τον ιστότοπό της ένα άρθρο πολύ επικριτικό έναντι της Γερμανίας και της Άγγελας Μέρκελ, στο οποίο η καγκελάριος συγκρινόταν με τον Αδόλφο Χίτλερ.

Στο άρθρο, το οποίο δημοσιεύθηκε στην περιφερειακή, ανδαλουσιανή έκδοση της "Ελ Παΐς" και στον ιστότοπό της, ο Χουάν Τόρες Λόπες, καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης, έγραφε πως "η Άγγελα Μέρκελ, όπως ο Χίτλερ, κήρυξε τον πόλεμο στην υπόλοιπη ήπειρο, αυτή τη φορά για να εξασφαλίσει έναν οικονομικό ζωτικό χώρο".

Η Άγγελα Μέρκελ "μας τιμωρεί για να προστατεύσει τις μεγάλες επιχειρήσεις της και τις τράπεζές της και επίσης για να ξεχαστεί από το εκλογικό σώμα της το επαίσχυντο μοντέλο εξαιτίας του οποίου το επίπεδο της φτώχειας στη χώρα της είναι το υψηλότερο των 20 τελευταίων ετών, το 25% των μισθωτών κερδίζουν λιγότερα από 9,15 ευρώ/ώρα ενώ ο μισός πληθυσμός δεν αντιπροσωπεύει παρά μόλις ένα άθλιο 1% του συνόλου του εθνικού πλούτου", συνέχιζε ο συντάκτης του άρθρου.

"Η 'Ελ Παΐς' απέσυρε από τον ιστότοπό της το άρθρο με τίτλο 'Η Γερμανία εναντίον της Ευρώπης' που υπογραφόταν από τον Χουάν Τόρες Λπόπες και δημοσιεύθηκε στην έκδοσή της στην Ανδαλουσία επειδή περιείχε ισχυρισμούς που η εφημερίδα θεωρεί ανάρμοστους", εξηγεί η εφημερίδα σε ανακοίνωση η οποία αντικατέστησε το άρθρο στον ιστότοπό της.

"Η 'Ελ Παΐς' εκφράζει τη λύπη της που ένα λάθος στην επίβλεψη επέτρεψε τη δημοσίευση αυτού του άρθρου. Οι απόψεις που εκφράζονται από τον Τόρες Λόπες δεν αντιπροσωπεύουν παρά τον συντάκτη τους", διευκρινίζεται στην ανακοίνωση.

Η απόσυρση του άρθρου προκάλεσε επίσης αντιδράσεις στο Ίντερνετ, καθώς ορισμένοι χρήστες διαμαρτυρήθηκαν για λογοκρισία.

smile-ρουφιάνοι....

από την ΑΥΓΗ 23/3/2013

Φοίβος Οικονομίδης- ή Η σήμερον,ως αύριον και ως χθες;

Ο ιστορικός Φοίβος Οικονομίδης μιλάει για το σήμερα και το χθες.
Ας τον προσέξουμε,σ'αυτά τα αποσπάσματα λόγου που παραθέτουμε εδώ.

ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

"Σήμερα, έχουμε φτάσει στο εξής σημείο: Δεν υπάρχουν άνθρωποι για να επανδρώσεις αυτή τη χώρα, που από τη μια να έχουν όλα αυτά τα στοιχεία των ικανοτήτων για τις ευθύνες που μπορούν να αναλάβουν, και από την άλλη να έχουν εκείνες τις ηθικές αξίες, ώστε να πραγματοποιήσουν έργο υπέρ της κοινωνίας."
........................................

Υπάρχει μια τάση των εξουσιών στην Ελλάδα, να συντρίβουν και να απομακρύνουν τους ικανούς ανθρώπους για να μείνουν αυτοί που η εξουσία μπορεί να τους διαχειριστεί εύκολα: Τους αυλόδουλους, τους φιλοεξουσιαστές, κλπ. Αυτό είναι νομίζω ένας απ’ τους παράγοντες της σημερινής μας δραματικής κατάστασης. 

Δυστυχώς, δεν χρησιμοποιείται το καλύτερο υλικό που έχει αυτή η χώρα. Τους ικανούς και έντιμους ανθρώπους τους βάζουν στη γωνία, τους διώχνουνε, τους υποχρεώνουν να φύγουν ή να ζουν στην αφάνεια.
.....................................................
ΤΟ ΧΘΕΣ

Όταν μιλάμε, λοιπόν, για ελληνική Εθνική Αντίσταση, όπως έχει πει και ο εκπρόσωπος της Βρετανικής αποστολής εκείνης της περιόδου στη χώρα μας, μιλάμε κυρίως για την Αριστερά, ή την Κεντροαριστερά στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί αυτό; Υπάρχουν πολλοί λόγοι, αλλά εκείνο που έχει σημασία, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι υπήρχε ένα φιλογερμανικό ρεύμα στην Ελλάδα. Ας το πούμε, ευθέως πια.

Γι' αυτό δεν είναι και περίεργο το ότι μετά το τέλος του πολέμου, επανήλθαν στο προσκήνιο της πολιτικής και οικονομικής ζωής της Ελλάδας πολλοί από τους συνεργάτες των Γερμανών. Αυτό και μόνο, όμως, αυτή η δικαίωση της ατιμωρησίας, ήταν ένα ηθικό πλήγμα για τη χώρα. Και το κύριο ζήτημα τότε, φάνηκε να είναι η τυφλή οικονομική «ανάπτυξη», με κάθε μέσον.

ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΘΕΣ

Το ίδιο βλέπουμε να συμβαίνει και σήμερα. Όταν δηλαδή πιστεύεις στον νεοφιλελευθερισμό, είναι μια ιδεολογία, που λέει ότι οι επενδύσεις θα γίνουν κυρίως από τους ιδιώτες. Οπότε αυτούς τους ιδιώτες πρέπει να τους προσέχεις ιδιαίτερα, να είναι τα αγαπημένα σου παιδιά, ώστε να γίνουν αυτές οι επενδύσεις, και άρα δεν τους κυνηγάς, ή δεν τους φορολογείς, και γενικά τους προσέχεις, ανεξάρτητα εάν το χρήμα που κατέχουν είναι χρήμα έντιμο ή… μαύρο.
Και αυτό έγινε ο κανόνας στη χώρα μας, όπως και στην Ευρώπη, που όπως είδαμε, δεν οδηγεί πουθενά.
Γιατί, όσο και να φορολογήσεις τον συνταξιούχο και τον μισθωτό, δεν μπορεί να λυθεί το ελληνικό πρόβλημα. Πρέπει και οι πλούσιοι και όλοι αυτοί που κατέχουν το μαύρο χρήμα να ελεγχθούν και να δώσουν αυτό που τους αναλογεί. Όταν δεν το δίνουν, η χώρα είναι μισή και δεν μπορεί να προοδεύσει.

Είδαμε, λοιπόν, ότι μια χώρα όπου πραγματικά είχε ένα από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα στην Ευρώπη, υποχρεώνεται μεταπολεμικά και βαθμιαία, να δεχτεί ότι οι συνεργάτες του εχθρού θα μείνουν ατιμώρητοι, κι όχι μόνο θα μείνουν ατιμώρητοι, αλλά θα κυριαρχήσουν επί των πραγμάτων, αυτό και μόνο τα λέει όλα.

Είναι ένα στοιχείο, δηλαδή, των αιτιών που μας έφεραν στο σημείο που είμαστε σήμερα, χωρίς βέβαια να είναι το μοναδικό. Αυτό όμως, είναι ένα θέμα τεράστιο. Αν σκεφτούμε, δηλαδή, ότι γνωστοί συνεργάτες των Ναζί, ήρθαν μετά στα πράγματα(από οικονομική και πολιτική άποψη) ατιμώρητοι.
Αναφέρω και στο συγκεκριμένο βιβλίο, ένα μεγάλο αριθμό δοσίλογων -οικονομικών δοσίλογων όπως τους έλεγαν οι Αμερικανοί- οι οποίοι ήταν στις φυλακές Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη, και έλεγαν ότι "ναι, συνεργαστήκαμε με τους Γερμανούς, αλλά τώρα θα… αναπτύξουμε την οικονομία με τις επιχειρήσεις μας και αυτό είναι θετικό για την Ελλάδα". Και οι Αμερικανοί το είδαν ως θετικό γεγονός, αφού τους ενδιέφερε η οικονομική ανοικοδόμηση.

Υπάρχουν πολλοί απ' αυτούς, που τους γνωρίζουμε, και άλλους που δεν γνωρίζουμε. Εν πάση περιπτώσει αυτό είναι ένα τεράστιο σημάδι, ότι τα πράγματα δεν πήγανε καλά αμέσως μετά τον πόλεμο, γιατί έμεινε ανοιχτό ένα πελώριο ηθικό ζήτημα της ατιμωρησίας των ενόχων, που βλέπουμε ότι συνεχίζεται και σήμερα.

Αλλά δεν έπαιξε ρόλο, μόνο αυτό. Πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο και μια γενική ανωριμότητα των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα.............

Αναδημοσίευση από TVXS
Ολόκληρο  ΕΔΩ

Μεγάλα τραγούδια-2

Στου κόσμου την ανηφοριά

είναι και για τη Κύπρο....

Οι παλιές πουτάνες ξέρουν από...μαγκάλι

Γράφαμε χθες για το παιχνίδι που θα κάνει η Ρωσία στο θέμα της Κύπρου εκτιμώντας από την πρόσφατη ιστορία :ΕλεύθερΗ ΠολιορκημένΗ
"Μακάρι να τη βοηθούσε η Ρωσία,αλλά από την ιστορία ξέρουμε ό,τι η τακτική της είναι να μοσχοπουλάει τα τομάρια μας αποκομίζοντας κέρδη σε άλλα πεδία(από τα Ορλοφικά μέχρι τον εμφύλιο)"

 Αυτή η πολιτική-δόγμα είναι σταθερή από την Αικατερίνη στο Στάλιν και έως τον Πούτιν. Και είναι η πολιτική του δειλού ψευτόμαγκα αλλά καλού συφεροντολόγου και καιροσκόπου.Τώρα ένα 24ωρο μετά μαθαίνουμε ότι " Καμία συμμετοχή στο πρόγραμμα διάσωσης της Κύπρου δεν θα έχει η Ρωσία, όπως ενημέρωσε ο κύπριος υπουργός Οικονομικών Μιχάλης Σαρρής τον Νίκο Αναστασιάδη σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν απόψε."(Ναυτεμπορική)
Άλλωστε γιατί πήγε ο Μπαρόζο και το σκυλολόι της Ε.Ε. στη Μόσχα.Είχαν καλύτερες προσφορές και όχι μόνο και ήξεραν πολύ καλά σε ποιους απευθύνονται..

...και το ποιο κυνικό από τον Λιλλήκα  ότι:" η Ρωσία διαμηνύει ξεκάθαρα ότι αν μας βοηθήσει θα διαταράξει τις σχέσης της με την ΕΕ,"
δηλ.θα της χαλάσει το κυνήγι της λείας της...μας λέει.

ΜΕΤΑΞΥ "ΦΙΛΩΝ" ΟΛΑ ΑΥΤΑ,ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΕΧΘΡΟΥΣ

ok-πουλήθηκε το τομάρι της Κύπρου σε καλή τιμή

Βραβείο φωτογραφίας

Ο Έλληνας φωτογράφος Γιώργος Κορδάκης απέσπασε το πρώτο βραβείο στα 6α «Photography Masters Cup Awards» που πραγματοποιήθηκαν στη Νέα Υόρκη,με αυτή τη φωτογραφία

Στον διεθνή αυτό διαγωνισμό,συμμετείχαν συνολικά 8.500 φωτογράφοι.
Αποφάσισε να διερευνήσει το κατά πόσον η περιπλάνηση του - σε νέες, άγνωστες γι’ αυτόν περιοχές και σε νέα εδάφη -θα ήταν δυνατόν να του ανανεώσει  την σκέψη και να τον βοηθήσει στον επαναπροσδιορισμό.

ΕλεύθερΗ πολιορκημένΗ....ες γην εναλίαν Κύπρον

.....πέλαγο μέγα βράζ’ ο εχθρός προς το φτωχό καλύβι».

..........

...Δρόμο αστραφτά να σχίσω τους σ'εχθρούς καλά θρεμμένους,

σ' εχθρούς πολλούς, πολλ' άξιους, πολλά φαρμακωμένους·

να μείνεις, χώμα πατρικό, για μισητό ποδάρι·

η μαύρη πέτρα σου χρυσή και το ξερό χορτάρι.

Δ.Σολωμός "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι"

...................

Γράφτηκαν πολλά αυτές τις μέρες για τη βαρβαρότητα,και απειλές αντιποίνων της Γερμανο-κατεχόμενης Ευρώπης προς τη Κύπρο.

Μόνο κάποιες σημειώσεις και προβληματισμοί λοιπόν.

• Οι Ελλαδίτες πολιτικοί θα λειτουργούν πάντα προδοτικά για τη Κύπρο υπηρετώντας τα μεγάλα τους αφεντικά.

• Μακάρι να τη βοηθούσε η Ρωσία,αλλά από την ιστορία ξέρουμε ό,τι η τακτική της είναι να μοσχοπουλάει τα τομάρια μας αποκομίζοντας κέρδη σε άλλα πεδία(από τα Ορλοφικά μέχρι τον εμφύλιο)

• Ας επικεντρώσει τις προσπάθειες της να συγκεντρώσει μόνη της τις εσωτερικές της δυνάμεις για να παλέψει και να μη περιμένει από άλλους ύποπτης σκοπιμότητας βοήθεια

• Να περιμένει την μανιώδη επίθεση-τιμωρία  από Ευρώπη και από την ξεπουλημένη Ελλαδίτικη πολιτική.

Εμείς με διάφορα μαγικά- αφού δεν έχουμε άλλες ελπίδες-καλούμε το πνεύμα του Σεφέρη που τόσο αγάπησε τη Κύπρο,να κατεβεί και να τσαλακώσει τη μούρη βαρβάρων και προδοτών.

Η μαντάμ Ταπί-Λαγκάρντ σε περιπέτειες..

 Έρευνα στο διαμέρισμα της επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ στο Παρίσι πραγματοποιούν οι γαλλικές αρχές σχετικά με την υπόθεση του γάλλου επιχειρηματία Μπερνάρ Ταπί, σύμφωνα με τον δικηγόρο της.  Η επικεφαλής του ΔΝΤ ήταν υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας το 2008 και είχε εγκρίνει μια τεράστια αποζημίωση ύψους 285 εκ. ευρώ που είχε καταβληθεί στον Ταπί. Για την υπόθεση διεξάγει έρευνα το γαλλικό Ειδικό Δικαστήριο.
Πηγή: Reuters

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΟΣ ΚΑΝ

Κοιμηθείτε..

Αλλά τρία πτώματα μεταναστών ξεβράστηκαν στη θάλασσα της Μυτιλήνης χθες το βράδυ.Οι τρεις συνάνθρωποι μας που χάσανε τη ζωή τους προσπαθήσανε με μια μικρή ομάδα Σύριων προσφύγων να περάσουν από τη Δεκέλεια στη Μυτιλήνη. Εννιά από αυτούς δεν τα καταφέρανε και αγνοούνται, ενώ άλλοι τρεις, μια μητέρα και δύο μικρά παιδιά, έχουν ήδη βρεθεί πνιγμένοι τις προηγούμενες ημέρες. Η τραγωδία αυτή δεν είναι βέβαια αρκετή για να συγκινήσει πια ούτε καν τα ΜΜΕ της χώρας, που το θάνατο έξι ανθρώπων δεν το θεωρούν καν σημαντική είδηση.

Μάνος Ζαχαρίας-3 / Συζητήσεις

 Μάνος Ζαχαρίας      ΕΔΩ το πρώτο μέρος για τον Μάνο Ζαχαρία
 Μάνος Ζαχαρίας       ΕΔΩ το δεύτερο μέρος

Σε δυο συναντήσεις με το Μάνο Ζαχαρία είπαμε αρκετά πράγματα γύρω από τη ζωή του και την τέχνη του στον κινηματογράφο.Κάποια απ' αυτά θα καταγράψουμε εδώ.Δεν θα συμπεριλάβουμε γνωστά από άλλες πηγές όπως βιβλία ή συνεντεύξεις εύκολα προσβάσιμα (βλ.προηγ.αναρτήσεις) για κάποιον που ενδιαφέρεται.

-Βλέπουμε κάποιες επιρροές από ιταλικό Νεορεαλισμό στα πρώτα σας έργα.Ποια η σχέση σας με αυτό το ρεύμα

Μ.Ζ.-Όταν σπούδαζα στο Παρίσι,πριν τον εμφύλιο,ήδη ο Νεορεαλισμός είχε ξεκινήσει το'45 με την"Ρώμη ανοχύρωτη πόλη"του Ροσελίνι και προχωρούσε συγκεντρώνοντας το ενδιαφέρον.Εμείς ως φοιτητές παρακολουθούσαμε και μελετούσαμε αυτό το νέο τότε ρεύμα.

-Στη Σοβιετική Ένωση τις δεκαετίες '50 και '60 είχατε επαφή με τον τότε Ελληνικό κινηματογράφο;

Μ.Ζ. Ναι.Γίνονταν ιδιωτικές-επαγγελματικές προβολές σε αίθουσες της Μοσφιλμ,όχι για το κοινό.Υπήρχε όμως μια χρονική καθυστέρηση σ' αυτή τη διαδικασία.Για παράδειγμα εγώ είδα το "Κορίτσι με τα μαύρα" του Κακογιάννη μετά 4 χρόνια και αφού είχα κάνει ήδη τους "Σφουγγαράδες" το 1960

-Παρουσιάζεστε ως ηθοποιός σε μικρούς ρόλους σε κάποιες ταινίες σας.Ένας πολύ μικρός είναι στο "Σταυροδρόμι" ως αξιωματικός στο καταυλισμό την ώρα του βομβαρδισμού.Ο άλλος ποιο εκτεταμένος στη ταινία "Ένας από το εκτελεστικό απόσπασμα' στο ρόλο του ιερέα που καταφεύγει ο ήρωας.Έχω την εντύπωση ότι ο ρόλος και ο διάλογος σ΄'αυτή τη σκηνή έχουν προσωπική βαρύτητα για σας...

Μ.Ζ Ίσως είναι έτσι.Έχουν σημασία και οι διάλογοι,και ό,τι ο παπάς-όπως παρατηρεί και ο ήρωας-δεν φοράει ράσα.

-Στη "Γωνία Αρμπάτ και Μπουμπουλίνας" υπάρχουν πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία από την κατοχή και το Δεκέμβρη του'44. Η Κάτια όπως έχετε πει είναι η Καίτη Κοσκινά...

"Γωνία Αρμπάτ και Μπουμπουλίνας"

Μ.Ζ ...που σκοτώθηκε μαζί με άλλα παιδιά το Δεκέμβρη όταν μας χτύπησαν οι Εγγλέζοι από το Λυκαβηττό σε σχολείο στη Κυψέλη.Τα θάψαμε τα παιδιά στο πεζοδρόμιο.Λέω ότι γι' αυτό το κορίτσι έκανα τρεις κηδείες.Μία η πραγματική το '44,δεύτερη στη ταινία,και τρίτη της ηθοποιού που έπαιζε την Κάτια στη ταινία και χάθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα όταν κάναμε τα γυρίσματα.'Ετσι σε μια σκηνή αναγκάστηκα να βάλω το δοκιμαστικό που είχαμε κάνει,και λίγοι παρατηρούν ότι σ' αυτή τη σκηνή είναι ξανθιά...

-Στην ίδια ταινία το ζευγάρι των πρωταγωνιστών κάνει ένα ταξίδι στην Αρμενία. Υπάρχει έμμεση αναφορά στον Μαντελστάμ λόγω του βιβλίου του "Ταξίδι στην Αρμενία";

Μ.Ζ.Όχι,καμία.Η Αρμενία με τράβηξε ως πολιτισμός και παράδοση.

-Στη τελευταία ταινία σας το '77 "Ψευδώνυμο Λούκατς" με θέμα τον Ισπανικό εμφύλιο ,γίνεται αναφορά στον ηγέτη των Αναρχικών Μπ.Ντουρρούτι και υπάρχει η πολύ έντονη σκηνή της δολοφονίας του.Για τον θάνατο του όμως υπάρχουν και άλλες εκδοχές με επικρατούσα σήμερα ό,τι ήταν ατύχημα...

"Ψευδώνυμο Λούκατς"

Μ.Ζ.Πράγματι εδώ στην Ελλάδα δέχθηκα κριτική γι' αυτή την σκηνή και εκδοχή. Όμως έχω πει, ότι στη ταινία τον Ντουρρούτι τον παρουσιάζω θετικά και λεβέντη,όπως και ήταν.Αν ήταν δολοφονία,και από ποιους, ακολουθώ μία από τις 4 εκδοχές.(σ.σ.που ήταν και η κρατούσα στη Σ.Ε.)

-Στη Μοσφιλμ το '74-'75 γύρισε ο Κουροσάβα την Ταινία του "Uzala". Εσείς είσαστε τότε καλλιτεχνικός διευθυντής του 3ου στούντιο...

Μ.Ζ. Γνώρισα τότε τον Ακίρα Κουροσάβα.'Ηταν έναν υπέροχος άνθρωπος,ταπεινός,έξυπνος και με εξαιρετικό χιούμορ.

-Το 1968 μια δύσκολη χρονιά,με την διάσπαση του ΚΚΕ και την εισβολή στη Τσεχοσλοβακία όταν εκεί γυρίζατε όπως έχετε πει σκηνές από το "Ένας από το εκτελεστικό απόσπασμα". Επιλέγετε να συνταχθήτε με το ΚΚΕ Εσωτερικού.Υπήρχαν συνέπειες απ' αυτή την επιλογή;

Μ.Ζ.Αυτοί που έμειναν ως ΚΚΕ υπό τον Κολιγιάννη προσπάθησαν να κάνουν τα γνωστά. Θυμάμαι τον Κ.Τσολάκη να ασκεί πιέσεις και να κάνει διαβήματα να διωχθώ από τη Μοσφιλμ. Όμως και οι εποχές έχουν αλλάξει,και εγώ είμαι γνωστός και οι άνθρωποι της Μοσφιλμ με προστατεύουν,αλλά και οι Σοβιετικοί δεν τους δίνουν καμιά σημασία σε τέτοιες απαιτήσεις.

-Είχατε κοινωνικές σχέσεις με άλλους Έλληνες που ζούνε στη Μόσχα εκείνη τη εποχή;

Μ.Ζ. Βλεπόμαστε με τους συγγραφείς Πέτρο Ανταίο και Μήτσο Αλεξανδρόπουλο.Μετά τη διάσπαση παρόλο που ο Μήτσος έμεινε στο ΚΚΕ και εγώ και ο Πέτρος στο ΚΚΕ Εσωτερικού συνεχίσαμε να βρισκόμαστε και να συζητάμε.

-Ποιο ήταν το πλαίσιο συνεργασίας με τη Μοσφίλμ;

Μ.Ζ. Δουλεύαμε ως μισθωτοί και χωρίς ποσοστά στις εισπράξεις της ταινίας.Στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ανατολικές χώρες μια καλή ταινία μπορούσε να κάνει 15-20 εκατομμύρια εισιτήρια, απλησίαστα νούμερα ακόμη και για το Χόλιγουντ τότε.Επίσης τα πνευματικά δικαιώματα ανήκαν εξολοκλήρου στην Μοσφιλμ. Ακόμη και σήμερα δεν έχω κανένα δικαίωμα πάνω στις ταινίες που έκανα και η Μοσφιλμ ανήκει σε ιδιώτες σήμερα.

-Παρόλο που σεναριακά σε κάποιες ταινίες θα μπορούσαν με τα δυτικά δεδομένα και εν πολλοίς για εμπορικούς λόγους να υπάρχουν"ερωτικές-αισθησιακές"σκηνές εσείς δεν το κάνετε

Μ.Ζ.Η κοινωνία δεν ήταν σεμνότυφη,και η εμπορικότητα δεν ήταν το ζητούμενο.Ούτε κανενός είδους λογοκρισία υπήρχε σ' αυτά τα θέματα. Εγώ ως δημιουργός που με απασχολεί η ηθική θέση και πορεία του ήρωα,το θεωρούσα περιττό,ανούσιο και έξω από το πλαίσιο του έργου μου.

-Επαναπατρισμός το 1979.Απ' ότι ξέρω οι επαναπατριζόμενοι αντιμετώπισαν αρκετές δυσκολίες

Μ.Ζ. Πολλές.Υπήρχε περιορισμός στα χρήματα που μπορούσαμε να φέρουμε μαζί μας. Επαγγελματικά σχεδόν θα έπρεπε να αρχίσεις απ' την αρχή και εγώ ειδικά ως σκηνοθέτης κινημ/φου, μόνο στη τηλεόραση με τις εντελώς ξένες απαιτήσεις απ' ότι έκανα μέχρι τότε. Έπειτα τα παιδιά που θα πήγαιναν Πανεπιστήμιο και δεν είχαν καμιά σχέση μέχρι τότε με τα δεδομένα της χώρας....

-Από το 1982 συνεργάζεστε στο υπουργείο πολιτισμού υπό την Μελίνα Μερκούρη ως υπουργό. Γνωρίζεστε από παλιότερα;

Μ.Ζ. Με την Μελίνα είχαμε γνωριστεί στη Ρωσία το καιρό της Χούντας.Έκαναν με τον Ντασέν γυρίσματα στην Πετρούπολη για κάποια ταινία που νομίζω ότι δεν ολοκληρώθηκε.Τους είχα βοηθήσει σε κάποια πράγματα και τους είχα φιλοξενήσει μερικές μέρες στη Μόσχα.

-Πως βλέπετε τον Ελληνικό κιν/φο ;

Μ.Ζ. Τώρα τελευταία υπάρχει μια πολύ ελπιδοφόρα στροφή από τους νέους,όπως ο "κυνόδοντας" του Λάθιμου κ.α. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί αφού παίζουν ρόλο και άλλοι παράγοντες εκτός των καλλιτεχνικών.Οι παλιότεροι όπως ο Αγγελόπουλος,ο Κούνδουρος,κ.α. έδωσαν και αυτοί σημαντικό έργο,αλλά δεν κατάφεραν να αποφύγουν κάποιες παγίδες.Ο Δαμιανός έκανε το εξαιρετικό "Μέχρι το πλοίο"που νομίζω είναι καλύτερο από την "Ευδοκία"

-Ξέρω ότι είναι δύσκολη η απάντηση,αλλά από τις δικές σας ταινίες,θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε κάποιες;

Μ.Ζ.Δύσκολο πράγματι.Όμως μπορώ να πω ό,τι για προσωπικούς λόγους έχουν ένα ειδικό βάρος η"Ένας από το εκτελεστικό απόσπασμα" και η "Γωνία Αρμπάτ και Μπουμπουλίνας"

Μ.Ζαχαρίας με τη σύζυγο Όλγα

 -Κύριε Ζαχαρία πέστε μας την ημερομηνία γεννήσεως σας η οποία δεν αναφέρεται πουθενά

Μ.Ζ. Αλήθεια; Είναι  9/7/1922 (σ.σ.με το τότε ισχύον παλαιό ημερολόγιο).Είμαι λοιπόν 91 ετών.
-Ακμαιότατος όμως και φαίνεστε πολύ μικρότερος.Να σας ευχηθούμε να τα εκατοστήσετε είναι λίγο. Να εκατοπενηνταρίσετε λοιπόν.

Μιά δήλωση πριν 34 χρόνια του Οδ.Ελύτη και η ελπίδα

Η υπενθύμιση  έγινε από roadartist 18/3/2013 όπου αφιερώνουμε και το τραγούδι του Οδ.Ελύτη "του Σωτήρος" που ακολουθεί.

19 Οκτωβρίου 1979, με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Διαβάστε τη διορατική και επίκαιρη δήλωση του μεγάλου μας ποιητή :

«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του. 

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ' αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι' αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό. Εκείνοι βλέπουν το τίποτα.Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ' όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.» 

"Του Σωτήρος" έως τέλος....αφιέρωση σε  roadartist 

Γιατί ο έρωτας είναι επαναστάτης,και τυραννοκτόνος...