Είναι παλιά η ιστορία.
Από την αρχαιότητα που μεγάλοι λυρικοί κατακρίνονταν για τη φιλοχρηματία τους,στους διαφωτιστές που επένδυαν στο δουλεμπόριο και στον 20ο αιώνα για τη συμπόρευση με το φασισμό με ποιο γνωστή την περίπτωση του Έζρα Πάουντ.
Έτσι πέφτουμε στη παγίδα,λόγω προσωπικών επιλογών των πνευματικών δημιουργών και καλλιτεχνών να απορρίπτουμε και το έργο τους. Ένα λάθος,για το οποίο και έχουν γίνει μελέτες και αναφορές-πχ Καίσλερ" η πράξη δημιουργίας"-και έχει τονιστεί ότι η αυτονομία/απελευθέρωση του έργου από τον δημιουργό είναι απαραίτητο στοιχείο της λειτουργίας του ως φορέα πνευματικής κατάκτησης και έκφρασης.
ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ και κανένας ιδιοκτησιακός νόμος δεν μπορεί να αλλοιώσει το περιεχόμενο του.
Ένα σημερινό παράδειγμα που μ' έκανε να γράψω αυτό το σημείωμα είναι η περίπτωση Σαββόπουλου. Μπορεί ο ίδιος με τις επιλογές του,να μη θυμίζει τίποτα από κάποια τραγούδια του που κάποτε αγαπήσαμε.Μπορούμε να συνεχίσουμε να τα αγαπάμε χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουμε απορρίψει τον άνθρωπο δημιουργό τους.
Από την αρχαιότητα που μεγάλοι λυρικοί κατακρίνονταν για τη φιλοχρηματία τους,στους διαφωτιστές που επένδυαν στο δουλεμπόριο και στον 20ο αιώνα για τη συμπόρευση με το φασισμό με ποιο γνωστή την περίπτωση του Έζρα Πάουντ.
Έτσι πέφτουμε στη παγίδα,λόγω προσωπικών επιλογών των πνευματικών δημιουργών και καλλιτεχνών να απορρίπτουμε και το έργο τους. Ένα λάθος,για το οποίο και έχουν γίνει μελέτες και αναφορές-πχ Καίσλερ" η πράξη δημιουργίας"-και έχει τονιστεί ότι η αυτονομία/απελευθέρωση του έργου από τον δημιουργό είναι απαραίτητο στοιχείο της λειτουργίας του ως φορέα πνευματικής κατάκτησης και έκφρασης.
ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ και κανένας ιδιοκτησιακός νόμος δεν μπορεί να αλλοιώσει το περιεχόμενο του.
Ένα σημερινό παράδειγμα που μ' έκανε να γράψω αυτό το σημείωμα είναι η περίπτωση Σαββόπουλου. Μπορεί ο ίδιος με τις επιλογές του,να μη θυμίζει τίποτα από κάποια τραγούδια του που κάποτε αγαπήσαμε.Μπορούμε να συνεχίσουμε να τα αγαπάμε χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουμε απορρίψει τον άνθρωπο δημιουργό τους.
Λύσιππε, δεν μπορώ να αντισταθώ στο θέμα, που, κατά καιρούς, έχει προβληματίσει πολύ κι εμένα. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας πω τη γνώμη μου:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμβαίνει συχνά να κατηγορούμε κάποιον καλλιτέχνη για μια συμπεριφορά/πράξη/στάση του, που μας έχει ενοχλήσει/απογοητέψει/στενοχωρήσει ή έχει έρθει σε ευθεία αντίθεση με τις αντιλήψεις μας. Και συνήθως τον απορρίπτουμε συλλήβδην.
Όσο μεγαλώνει όμως η απόσταση από το κάθε γεγονός -και η ηλικία μας μαζί- καλό θα ήταν να σκεφτούμε ότι κατά βάθος ο κρινόμενος, εν προκειμένω ο Σαββόπουλος, δεν είναι παρά μόνο ένας άνθρωπος, όπως όλοι μας, με τα λάθη του, τις μικρότητές του, τις αδυναμίες του, κλπ. δηλ. μια ολότητα.
Ας γίνουμε λοιπόν λίγο πιο επιεικείς με όλους αυτούς που σημάδεψαν όμορφα τη ζωή μας, κρατώντας μόνο την καλή πλευρά τους. Τα υπόλοιπα θα τα κρίνει η ιστορία (τους).
Ευχαριστώ.
κ.κ.
Φίλε ανώνυμε
ΑπάντησηΔιαγραφήη λέξη κλειδί λοιπόν είναι το "συλλήβδην'.
Το έργο (δημιούργημα) έχει αφενός συγκεκριμένο χρονικό σημείο γέννησης, αφετέρου ως έκφραση ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ πνευματικής κατάκτησης μένει σταθερό-μάλλον παράλληλο-στο χρόνο,πράγμα που δεν συμβαίνει με τον άνθρωπο-δημιουργό.Το αντίστροφο αυτου,ως παράδοξο, ανέπτυξε ο Ουάιλντ στον Ντόριαν Γκρέυ.
Μετά την πράξη δημιουργίας ο δημιουργός κρίνεται ως απλώς άνθρωπος απόλυτα απομονωμένος από ο έργο του.Είναι ξένος ως προς αυτό.Ως εκ τούτου επιμένω ότι και κρίνεται με τα κοινά μέτρα,και δεν χωρεί ούτε επιείκια ή αυστηρότητα περισσότερη από άλλους.
Η ανοχή ή αποσιώπηση είναι συγκατάβαση έως συνενοχή που λειτουργεί αρνητικά και η σταγόνα γίνεται ποτάμι.Αυτό το ζήσαμε και το ζούμε σε πολλές εκφάνσεις του ΔΗΜΟΣΙΟΥ βιου στην Ελλάδα.Και για το δημόσιο λόγο ή πράξεις μιλάμε ΟΧΙ τον ιδιωτικό,ας μη ξεχνάμε και αυτό.