Mε τον Άγιο Αλέξανδρο

Πάνε χρόνια που τις μεγάλες γιορτές Χριστούγεννα, Φώτα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο, μπορώ να τις
νιώσω μόνο μέσα από τον Παπαδιαμάντη.
Γιαυτό και μόνο αξίζει να τον
ανακηρύξω προσωπικό μου Άγιο. Φαντάζομαι ό,τι και άλλοι πολλοί θα το έχουν κάνει.

Ο κόσμος του και το εκκλησίασμα του δεν έχουν μεγάφωνα για τους ψάλτες,προβολείς και πολυελαίους,ψεύτικο χρυσό στολισμό,στόμφο και θόρυβο.Μόνο κεράκια μέλισσας,και καντηλάκια με λάδι,όλα με ανθρώπινο μόχθο και πίστη φτιαγμένα.

Τίποτα φαύλο και χυδαίο δεν μπορεί να εισχωρήσει εκεί.
Ο παπα-Κυριάκος ιερουργεί και προσέρχονται η Μόρφω,η Αφέντρα,ο Ζάχος, η Μαχούλα, ακόμη και ο Αλιβάνιστος ο κεκαυμένος του Έρωτα παλαιόθεν...

Και τα αυγά θα βαφούν με ριζάρι,κιννάβαρι και όξος. Αλλά και από το ψητό αρνί θα υπάρχει ένα κομμάτι και από τη φλάσκα λίγο κρασί για ΟΛΟΥΣ. Δικούς και ξένους. Προπαντός ξένους φτωχούς κι έρημους.

 Τη λαλιά αυτή που δε ξέρει από ψέμα,το κόσμο αυτό που στέκει πέραν του χρόνου,αναζητώ τις χρονιάρες μέρες ως καταφύγιο.Και δε μου αρνήθηκε ποτέ να με δεχτεί.


Θα σημάνουν οι καμπάνες της Ανάστασης