Ο τζίτζικας του Lacarriere

Κλείνω το τηλέφωνο.
Σκέφτομαι ότι πολλοί είναι οι εργατικοί και προκομμένοι ακόμη και στην εποχή μας.
Τόσο προκομμένοι και δραστήριοι που ΔΕΝ τους περισσεύει χρόνος να μάθουν αν γνωστοί και φίλοι ζούνε ή πέθαναν.Ναι ο χρόνος είναι χρήμα και αυτό το ξέρουν καλά.Τα άλλα περιττά....

Ανοίγω το βιβλίο να συνεχίσω το διάβασμα.Δυο σελίδες μετά,αυτό:

1952-Άθως

".....Το να μιλώ για τραγούδι και για τζίτζικα με αφορμή τη συγγραφή δεν είναι, λοιπόν, για μένα μια βουκολική εικόνα, αλλά μια δέσμευση σε μια πορεία συγκεκριμένη, αποκλειστική κάθε άλλης, που θα προσδιορίσω εδώ, για να μείνω στο μύθο, ως πορεία αντι-μέρμηγκα.
                                         

Ανέκαθεν «απεχθανόμουν εκείνον τον Μέρμηγκα, τον εγωιστή και άπληστο νοικοκύρη, που δεν έχει άλλη έγνοια από την άνεση και την επιβίωσή του, και ανέκαθεν αποστρεφόμουν το πρότυπο που αντιπροσώπευε — και ακόμη αντιπροσωπεύει — στις συμβουλές τις επιδαψιλευόμενες στα παιδιά.

 Το πρότυπο αυτά είναι πολύ απλό. Να προνοείς, να εργάζεσαι, ν' αποταμιεύεις. 

Το να τραγουδείς, να ονειρεύεσαι, να μιλάς για την ομορφιά του κόσμου — με άλλα λόγια το να είσαι ποιητής — είναι ανοησία, αν δεν είναι αντικοινωνική δραστηριότητα. Με διαφορετικές λέξεις, ο Μέρμηγκας είναι το τέλειο πρότυπο όλων των κοινωνιών, καπιταλιστικών και σοσιαλιστικών, αντιπροσωπεύει θαυμάσια τον φιλόπονο, σιωπηλό και πειθήνιο εργάτη, που και τα δύο αυτά καθεστώτα χρειάζονται. Από τη δική μου. επομένως, πλευρά, παρά τις νουθεσίες και ύστερα τις διαταγές και ύστερα τις απειλές, πάντοτε ήθελα να είμαι Τζίτζικας. Όχι γιατί αρκείται να τραγουδά χωρίς να νοιάζεται για το αύριο, αλλά γιατί, αντίθετα από τον μέρμηγκα που μαζεύει μόνο για τον εαυτό του, ο Τζίτζικας τραγουδά για όλους.

Ας συνοψίσουμε: ο τζίτζικας ζει μόνος του μέσα στα δέντρα στον ήλιο. Το μυρμήγκι ζει μέσα στην κοινωνία, κάτω από τη γη στο σκοτάδι. Αυτοί οι δυο τρόποι ζωής, αυτοί οι δυο δρόμοι είναι εντελώς ασυμβίβαστοι. Αλλά όλη η αγωγή, όλη η παιδεία που δεχόμαστε τείνουν προς την κατεύθυνση του Μέρμηγκα. Ως προς εμένα, έμαθα αρκετά νωρίς ν' αντιστέκομαι στην ένταξή μου στις μυρμηγκιές, γιατί από παλιά η φλαμουριά μου είχε πει: Εσύ θα γίνεις Τζίτζικας...."

Ηλικιωμένος πια ο Jacques Lacarriere σ' αυτό το βιβλίο "Συγγραφική πορεία"κοιτάζει πίσω,θυμάται και κάνει τον απολογισμό του.Αγάπησε την Ελλάδα,έζησε εδώ,και στη διάρκεια της χούντας συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα στη Γαλλία.
Και μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι το έργο του τζίτζικα είναι επίκαιρο και σημαντικότερο από αυτό των λογής-λογής μερμήγκων. 

Υ.Γ.Για το "Ελληνικό Καλοκαίρι" στον απολογισμό του λέει ότι όταν με τη μεταπολίτευση κατάφερα να ξανάρθει στην Ελλάδα,ούτε το ελληνικό καλοκαίρι υπήρχε ούτε η Ελλάδα που γνώριζε.Η καταστροφή ανθρώπων,τόπων,καθημερινού τρόπου ζωής και πολιτισμού αιώνων, ήταν απόλυτη στη διάρκεια της χούντας.