Μίμης ο Σιδεράς (MIMI METALLURGΙCO..)

H Λίνα Βερτμίλερ το 1972 δίνει σ' αυτή την κωμωδία , τη ζωή ενός εργάτη όπου μπερδεύονται η πολιτική,η μαφία,ο έρωτας,ο πουριτανισμός,η οικογένεια, για να φτιάξουν την αλλοτρίωση και το συμβιβασμό,του απλού και ευάλωτου ανθρώπου.
Κλείνουμε λοιπόν την τριλογία της Βερτμίλερ με αντίστροφη χρονολογική σειρά δημιουργίας.
 Έχουμε 

 Η κυρία και ο ναύτης 1974

Μια ιστορία Έρωτα και Αναρχίας 1973

και τώρα ..Μίμης ο σιδεράς-1972

Θα υπάρχει κάτω δεξιά στη Ταινιοθήκη.

upd-Όλα τα σκυλιά στη πίστα...

Οι εφεδρείες τους είναι ατέλειωτες...

STAYROS by sp.Derveniotis

upd

ο αστείρευτος Πάγκος by ioannou

Η εξορία της Ελένης

Είναι ο λόγος του Albert Camus για την ομορφιά.
Γράφτηκε το 1948 και εκδόθηκε το 1954.Στην Ελλάδα εκδόθηκε το 1983 από την ΑΓΡΑ σε μετάφραση Χριστόφορου Λιοντάκη, στη σειρά των φυλλαδίων με την έξυπνη και πρωτότυπη μορφή του "βιβλίου-φυσαρμόνικα".Δε νομίζω ότι κυκλοφορεί πλέον.

-Σ' αυτούς τους τόπους μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες μόνο με την ομορφιά και το δυναστευτικό της στοιχείο κατόρθωσαν να αγγίξουν τα όρια της απελπισίας..όπου η τραγωδία κορυφώνεται.Αντίθετα,η εποχή μας έθρεψε την απελπισία της μέσα στην ασχήμια και το σπαραγμό.

-Εμείς εξορίσαμε την ομορφιά,οι Έλληνες πολέμησαν γι' αυτήν.Πρώτη αλλά θεμελιώδης διαφορά.Η ελληνική σκέψη κατέφευγε στην ιδέα του μέτρου.Δεν εξώθησε τίποτα ως την υπερβολή,ούτε το θείο ούτε το λόγο,επειδή δεν αρνήθηκε τίποτε,ούτε το θείο ούτε το λόγο.Αγκάλιασε τα πάντα
εξισορροπώντας τη σκιά με το φως. Αντίθετα η Ευρώπη μας,ριγμένη στην κατάκτηση των πάντων,είναι κόρη της Ύβρεως.Αρνιέται την ομορφιά,όπως αρνιέται ότι δεν εξυμνεί.....Παιδαριώδη οίηση που δικαιολογεί γιατί λαοί ανώριμοι,κληρονόμοι της αφροσύνης μας,κατευθύνουν σήμερα την ιστορία μας.

-Προτιμήσαμε τη δύναμη που πιθηκίζει το μεγαλείο

-Στρέφουμε τα νώτα στη φύση,το ωραίο μας προκαλεί ντροπή.Οι άθλιες τραγωδίες μας αποπνέουν οσμή γραφείου και το αίμα που στάζουν έχει χρώμα πηχτής μελάνης.

-Ενώ στον Πλάτωνα περιέχονται τα πάντα,το ά-λογο,ο λόγος και ο μύθος,οι φιλόσοφοι μας αγκαλιάζουν μόνο το ά-λογο ή μόνο το λόγο,γιατί έχουν κλείσει τα μάτια στα υπόλοιπα.Ο τυφλοπόντικας στοχάζεται.

-Όσοι πολεμούν σήμερα για την ελευθερία,αγωνίζονται για το ωραίο.Το ωραίο δε μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άνθρωπο,και μόνο αν συμπαρασταθούμε στην ανθρώπινη δυστυχία θα αποδώσουμε στην εποχή μας τη γαλήνη της.

-Στο νησί της Καλυψώς ο Οδυσσέας μπορεί να διαλέξει ανάμεσα στην αθανασία και την πάτρια γη.Διαλέγει τη γη του και μαζί το θάνατο.Μια τόσο απλή μεγαλοσύνη μοιάζει στις μέρες μας ξένη.

-Θα αγωνιστούμε για την αρχέγονη αρετή μας.Ποια αρετή;Τα άλογα του Πάτροκλου θρηνούν αλλά η μάχη ξαναρχίζει με τον Αχιλλέα,γιατί η φιλία δέχτηκε φονικό πλήγμα: η φιλία είναι αρετή.

-Μπορούμε να ελπίζουμε πως οι άοπλοι καλλιτέχνες θα νικήσουν,παρά το τίμημα που θα καταβάλουν.

Και ο Μάνος Χατζιδάκις ψάχνοντας την ομορφιά έκανε ένα κύκλο τραγουδιών για την Ελένη και στο ομώνυμο τραγούδι οι στίχοι είναι δικοί του.Με τη Μαρία Δημητριάδη

Ετοιμαστείτε,έγινε «copy – paste» του DNA σε μακάκους(πρωτεύοντα θηλαστικά όπως ο άνθρωπος)

Παλέψανε γενιές και γενιές να διαιωνίσουν τα λαμπρά γονίδια τους και τα χαρίσματα τους και έρχεται τώρα ο κινέζος επιστήμων με το μακάκο του και τα κάνουν αγνώριστα...

Γενετική «επανάσταση» μέσω «copy – paste» του DNA

Το δρόμο σε μια νέα εποχή γενετικής ιατρικής ενδεχομένως να ανοίγει μία μέθοδος ταχείας «χειραγώγησης» του DNA κατά βούληση, η οποία αποτελεί ένα είδους «copy- paste» των γονιδίων.

Η εν λόγω τεχνική επιτυγχάνει την ακριβέστερη τροποποίηση (κατευθυνόμενη μετάλλαξη) του γενετικού υλικού ενός ζωντανού οργανισμού.

Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά σε μαϊμούδες από κινέζους επιστήμονες, με επικεφαλής τον αναπαραγωγικό βιολόγο Τζιαχάο Σα του Ιατρικού Πανεπιστημίου της Ναντζίνγκ. Όπως αναφέρεται σε σχετικά δημοσιεύματα των Science, Nature και του Guardian, η τεχνική, με την ονομασία Crispr/ Cas9 επιτρέπει την προσθήκη νέων γονιδίων, τη διαγραφή υπαρχόντων ή την τροποποίησή τους.

Οι μακάκοι στην Κίνα είναι τα πρώτα στον κόσμο πρωτεύοντα θηλαστικά (όπου ανήκουν και οι άνθρωποι), των οποίων το γονιδίωμα τροποποιήθηκε με τη νέα γενετική τεχνική μεγάλης ακρίβειας. Οι κινέζοι επιστήμονες μετάλλαξαν με απολύτως στοχευμένο τρόπο δύο γονίδια σε γονιμοποιημένα ωάρια των μακάκων, τα οποία στη συνέχεια μετέφεραν σε παρένθετες μητέρες, από τις οποίες μερικές γέννησαν και άλλες απέβαλαν.

Γενετιστές από όλο τον κόσμο χαιρέτισαν το νέο βήμα στο πεδίο της γενετικής μηχανικής, λόγω των τρομερών δυνατοτήτων που ανοίγει.

πηγή ΑΜΠΕ-Ναυτεμπορική

ο Βασιλιάς κι αυτός-φωτο 1920

Το 1920 ο βασιλιάς της Αγγλίας Γεώργιος ο Ε' με το λαντώ του κατευθύνεται σε κοσμική εκδήλωση στο Derby στο Epsom χωρίς αστυνομική συνοδεία.
Ένας βετεράνος στρατιώτης του Α' παγκοσμίου πολέμου (διακρίνονται τα μετάλλια στο στήθος) τρέχει δίπλα από την άμαξα και βάζει την τραγιάσκα του κάτω από το πρόσωπο του πρίγκηπα Henry,γιου του βασιλιά.

Ζητάει ελεημοσύνη.Απ' αυτούς που τον έστειλαν να σκοτωθεί και τώρα τον αφήνουν να πεθάνει της πείνας.

."Αν ξυπνήσεις μονομιάς,θά'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς..."

Α'Παγκόσμιος πόλεμος,Γερμανία και σήμερα

από Λεωνίδα Βατικιώτη
Αθώα του αίματος δηλώνει η Γερμανία για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (Επίκαιρα, 23-29/1/2014)

Πρόκληση απέναντι στην ιστορική μνήμη συνιστά η επιδεικτική αδιαφορία με την οποία αποφάσισε να αντιμετωπίσει η Γερμανία την συμπλήρωση 100 χρόνων από την έναρξη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και τις εκδηλώσεις μνήμης που οργανώνονται σε πολλές χώρες της Ευρώπης φέτος και τα επόμενα χρόνια με αφορμή την επέτειο. Με βάση ανακοινώσεις που έγιναν στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου την προηγούμενη Πέμπτη στο Βερολίνο η κυβέρνηση συνεργασίας Δεξιάς – Σοσιαλδημοκρατών θα βγάλει την υποχρέωση με μια …έκθεση φωτογραφίας που θα αποτελείται από 26 αφίσες και θα παραθέτει την ιστορία της Ευρώπης από το 1914 μέχρι την επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τα ανατολικά… Το υπονοούμενο είναι σαφές: οι πόλεμοι κι οι περιπέτειες που ξεκίνησαν το 1914 έλαβαν τέλος με την ίδρυση και την διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Βερολίνο έτσι πετυχαίνει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Από την μια αποφεύγει να αναλάβει τις ευθύνες του για το σφαγείο του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου κι από την άλλη ζητάει να προσκυνήσουν την ΕΕ, ως το αντίθετο του πολέμου, την ώρα που αυξάνεται η δυσφορία απέναντι στις Βρυξέλλες για την πολιτική εξοντωτικής λιτότητας που επιβάλλουν και την μετατροπή τους σε δούρειο ίππο της νέας γερμανικής επέκτασης στην Ευρώπη. Το …πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα εορτασμών στη Γερμανία περιλαμβάνει επίσης τον διορισμό ενός αξιωματούχου που θα συντονίζει την παρουσία εκπροσώπων της Γερμανίας σε αντίστοιχες τελετές στο εξωτερικό. Η μοναδική εκδήλωση που έχει ανακοινωθεί στην οποία θα παραβρεθεί ο πρόεδρος της Γερμανικής δημοκρατίας, Χοακίμ Γκάουγκ, θα πραγματοποιηθεί στο εξωτερικό, στις 3 Αυγούστου συγκεκριμένα στην Αλσατία, όπου θα παρευρεθεί κι ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ. Είναι κάτι που προφανώς δεν μπορούσαν να αποφύγουν…

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Αναμφισβήτητα πίσω από τα σχέδια κάθε χώρας για τις εκδηλώσεις μνήμης εύκολα ανιχνεύονται πολιτικές επιδιώξεις. Παρίσι και Λονδίνο, για παράδειγμα, δράττονται της ευκαιρίας να τονίσουν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια τους απέναντι στο Βερολίνο και την γερμανική ΕΕ, αντίστοιχα. Σε καμιά περίπτωση όμως η στάση τους δεν συνιστά αμφισβήτηση και εν τέλει κατάφωρη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων, όπως συμβαίνει με την στάση της κυβέρνησης Μέρκελ, η οποία υποβαθμίζει την επέτειο, αρνούμενη να αναλάβει την τεράστια ευθύνη που της αναλογεί για τα 8,5 εκατομμύρια νεκρών του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Πίσω από την δήλωση του Στέφεν Σάιμπερτ, εκπροσώπου Τύπου της Άνγκελα Μέρκελ, ότι δεν υπάρχει μια κρατική πολιτική για ιστορικά θέματα, κρύβεται η προσπάθεια του Βερολίνου να εξωραΐσει τον αρνητικό του ρόλο στην ευρωπαϊκή ιστορία και να γίνει πιο «φιλικό προς τον χρήστη».

Φταίνε όλοι για να αθωωθεί η Γερμανία!

Η στάση του Βερολίνου είναι προκλητική γιατί ενθαρρύνει ένα νέο κύμα πολιτικά υποκινούμενου ιστορικού αναθεωρητισμού που ως έπαθλο έχει να υποβαθμίσει την απειλή που συνιστά και σήμερα η Γερμανία για την Ευρώπη. Η επίσημη γραμμή της Γερμανίας θέλει την ευθύνη για το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου να διαχέεται σε όλους τους εμπλεκόμενους, ακόμη και αναλογικά: Γερμανία, Αυστρο-Ουγγαρία, Ρωσία, Γαλλία, Αγγλία, ακόμη και στους Σέρβους που με την δολοφονία του Αρχιδούκα Φρανζ Φερδινάρδου στο Σεράγεβο έδωσαν την αφορμή για τα ποτάμια αίματος που πότισαν επί χρόνια το χώμα της κεντρικής Ευρώπης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Γερμανία διακηρύσσει σχεδόν την …αθωότητά της για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πρώτη φορά ήταν με αφορμή την Συνθήκη των Βερσαλλιών, το 1919. Ο όρος της «ενοχής του πολέμου» που περιγραφόταν με σαφήνεια στο άρθρο 231 ποτέ δεν έγινε δεκτός στην Γερμανία και με μια ανατριχιαστική συναίνεση εκ μέρους όλων σχεδόν των γερμανικών κομμάτων σύντομα αποδόθηκε στον ρεβανσισμό των νικητών, ενώ στη συνέχεια θεωρήθηκε σχεδόν κι ως αιτία για το αίσθημα ταπείνωσης των Γερμανών που τροφοδότησε την άνοδο του Ναζισμού. Εν ολίγοις, τα θύματα του πρώτου έφταιγαν για το ξέσπασμα του δεύτερου…

Η προσπάθεια της Γερμανίας να επιβάλει την συλλογική ευθύνη για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε συντρίμμια και θρύψαλα από τον διακεκριμένο καθηγητή Ιστορίας Φριτζ Φίσερ τον Οκτώβριο του 1961 με αφορμή την κυκλοφορία του πολυσυζητημένου βιβλίου του Αγώνας για παγκόσμια εξουσία (Griff nach der Weltmacht, στα γερμανικά). Η θέση του βιβλίου ήταν πως η ευθύνη του πολέμου βάραινε πρώτα και κύρια την Γερμανία, η οποία μέσω του πολέμου επεδίωκε να επεκτείνει την κυριαρχία της όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Αφρική και την Μέση Ανατολή, προσαρτώντας επιπλέον εδάφη. Το Δεύτερο Ράιχ ευθυνόταν για το ξέσπασμα του πολέμου, σύμφωνα με τον Φίσερ, ο οποίος μάλιστα ήταν οργανωμένος στο Ναζιστικό κόμμα μέχρι το 1942, ενώ μέχρι το 1947 ήταν κρατούμενος σε στρατόπεδο με αιχμάλωτους πολέμου. Το γεγονός ότι το βιβλίο του Φίσερ αξιοποίησε στο έπακρο τα αρχεία της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας, που για πρώτη φορά ήταν προσβάσιμα στο κοινό και τους ερευνητές (φέρνοντας για παράδειγμα στην δημοσιότητα το λεγόμενο “πρόγραμμα του Σεπτέμβρη” που κατέγραφε με λεπτομέρεια τις ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις της Γερμανίας), καθόλου δεν πτόησε τους πολέμιους του που τον αποδοκίμαζαν δημόσια διακόπτοντας συχνά ομιλίες του και προέβαιναν σε απειλητικά τηλεφωνήματα, χαρακτηρίζοντάς τον εχθρό της Γερμανίας. Η σφοδρότητα των επιθέσεων που δέχτηκε, εύκολα καταλαβαίνουμε, ότι ήταν συνάρτηση της σοβαρότητας του αποδεικτικού του υλικού. Αν επρόκειτο για αθεμελίωτες κατηγορίες, ιδεολογικού περιεχομένου, εύκολα θα είχαν ανασκευαστεί. Ο Φίσερ όμως δεν έκανε τίποτε άλλο από το να προσφέρει την απαραίτητη τεκμηρίωση σε μια βαθιά εδραιωμένη άποψη. Γι’ αυτό και μισήθηκε τόσο σφοδρά στην μεταπολεμική Γερμανία.

Ο Φριτζ Φίσερ όμως δεν ήταν κι ο μοναδικός ιστορικός που περιέγραψε και κατέδειξε την πρωταρχική ευθύνη της Γερμανίας για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Έρικ Χομπσμπάουμ το έπραξε εξ ίσου πειστικά χωρίς να καταφεύγει σε εύκολους χαρακτηρισμούς. Αναφέρει συγκεκριμένα στο σπουδαίο του βιβλίο Η εποχή των αυτοκρατοριών 1875-1914 (εκδόσεις Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, 2000): «Το πρόβλημα με τα αίτια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου δεν είναι να ανακαλύψουμε “τον επιτιθέμενο”. Έγκειται στη φύση μιας διεθνούς κατάστασης που επιδεινωνόταν προοδευτικά και ξέφευγε συνεχώς από τον έλεγχο των κυβερνήσεων. Η Ευρώπη βρέθηκε βαθμιαία μοιρασμένη σε δύο αντίθετους συνασπισμούς μεγάλων δυνάμεων. Τέτοιοι συνασπισμοί, εκτός πολέμου, αποτελούσαν καινούργιο στοιχείο και οφείλονταν ουσιαστικά στην εμφάνιση επί της ευρωπαϊκής σκηνής μιας ενοποιημένης γερμανικής αυτοκρατορίας που εγκαθιδρύθηκε με τον πόλεμο και την διπλωματία εις βάρος άλλων, μεταξύ των ετών 1864 και 1871, και η οποία επιζητούσε να προστατευτεί από τον βασικό ηττημένο, τη Γαλλία, με συμμαχίες εν καιρώ ειρήνης, οι οποίες αργά ή γρήγορα οδήγησαν σε αντίπαλη συμμαχία».

Και τότε λοκομοτίβα της Ευρώπης, η Γερμανία

Την βασική ωστόσο ώθηση ώστε η Γερμανία να εκμεταλλευτεί μια ασήμαντη αφορμή, την δολοφονία από έναν 17χρονο του αρχιδούκα Φερδινάρδου τον Ιούλιο του 1914 στη Βοσνία Ερζεγοβίνη, και να προκαλέσει τον Μεγάλο Πόλεμο, έδωσε η ραγδαία οικονομική της άνθηση. Μέσα σε λίγες δεκαετίες, όπως φαίνεται στον πίνακα που παραθέτουμε, η Γερμανία μετατράπηκε το 1910 στην κορυφαία βιομηχανική δύναμη. Καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν επιδείκνυε τέτοιο δυναμισμό.

Μερίδια % του εθνικού προϊόντος κατά τομέα δραστηριότητας, 1850/1910

                        Γεωργία             Βιομηχανία         Μεταφορές-Εμπόριο

Αγγλία               21/6                     35/34                           19/29

Γαλλία               45/35                   29/36                             7/7

Γερμανία            47/25                   21/43                             8/15

Ρωσία                75/60                   10/29                           12/12

Ιταλία                57/42                   19/22                           17/23

Πηγή: The Oxford illustrated history of modern Europe, edited by C.W.Blanning, Oxford, 1996

Γράφει ο βρετανός ιστορικός, συνδέοντας τα δύο γεγονότα: «Μήπως οι μεταστροφές στην οικονομική ισχύ, οι οποίες αυτομάτως τροποποιούσαν την ισορροπία των πολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων, έπρεπε λογικά να προκαλέσουν την αναδιανομή των ρόλων στην διεθνή σκηνή; Η άποψη αυτή ήταν σαφώς δημοφιλής στη Γερμανία, που η πρωτοφανής βιομηχανική της ανάπτυξη τής προσέδιδε ασύγκριτα μεγαλύτερη διεθνή βαρύτητα από όση είχε παλιότερα η Πρωσία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το παλιό στρατιωτικό άσμα “Η σκοπιά στον Ρήνο”, που απευθυνόταν αποκλειστικά κατά των Γάλλων, γρήγορα άρχισε να αντικαθίσταται στις προτιμήσεις των γερμανών εθνικιστών, την δεκαετία του 1890, από το “Deutschland ?ber Alles”, με τις πλανητικής εμβέλειας φιλοδοξίες του, το οποίο στην πράξη, αν και όχι ακόμη επισήμως, έγινε ο γερμανικός εθνικός ύμνος».

Σε αναζήτηση ζωτικού χώρου

Εξ ίσου αποκαλυπτικός για την σχέση μεταξύ ραγδαίας οικονομικής ανάπτυξης της Γερμανίας και του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου είναι και ο ιστορικός Έντζο Τραβέρσο στο βιβλίο του Οι ρίζες της ναζιστικής βίας (εκδόσεις του Εικοστού πρώτου, 2013): «Η έννοια του “ζωτικού χώρου” δεν είναι ναζιστική επινόηση… Η έκφραση Lebensraum κατασκευάστηκε το 1901, επί Κάιζερ, από το γερμανό γεωγράφο Φρίντριχ Ράτσελ, και ανήκε στο λεξιλόγιο του γερμανικού εθνικισμού πολύ πριν την γέννηση του ναζισμού. Συγχώνευση του κοινωνικού δαρβινισμού με την ιμπεριαλιστική γεωπολιτική, απέρρεε από μια θεώρηση του εξωευρωπαϊκού κόσμου ως αποικίσιμου χώρου για τις βιολογικά ανώτερες ομάδες. Για τον Ράτσελ, ο “ζωτικός χώρος” ήταν μια ανάγκη για να αποκατασταθεί η ισορροπία στη Γερμανία, ανάμεσα σε μια μη αναστρέψιμη πια βιομηχανική ανάπτυξη και μια απειλούμενη γεωργία. Στις αποικίες οι Γερμανοί θα αποκαθιστούσαν μια αρμονική σχέση με τη φύση και θα διατηρούσαν την έφεσή τους να είναι αγροτικός λαός. Στην αυτοκρατορία του Κάιζερ Γουλιέλμου του Β’, η ιδέα του Lebensraum ενέπνευσε το πανγερμανικό ρεύμα και στήριξε τη διάχυτη απαίτηση για μια Weltpolitik (παγκόσμια πολιτική) που θα παραχωρούσε στη Γερμανία μια διεθνή θέση συγκρίσιμη με της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας».

Την γερμανική οικονομία υποδεικνύει ως υπαίτια του πολέμου και ο ιστορικός Νόρμαν Στόουν στο κατατοπιστικό βιβλίο του Συνοπτική ιστορία του πρώτου παγκόσμιου πολέμου (εκδόσεις Ψυχογιός, 2010): «Η ιδέα για μια γερμανική Ευρώπη έμοιαζε επίσης πολύ λογική και είχε μια αμυδρή συγγένεια με τη σημερινή κατάσταση. Ένας ευρωπαϊκός οικονομικός χώρος, ο οποίος θα ήταν προστατευμένος από τον βρετανικό ή αμερικανικό ανταγωνισμό και ο οποίος θα περιλάμβανε τα μεταλλεύματα της Σουηδίας και της Γαλλίας, τις βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα της Γερμανίας και θα επεκτεινόταν στη Βόρειο Αφρική ή ακόμη και στη Βαγδάτη, μια και το πετρέλαιο είχε ήδη αρχίσει να παίζει σημαντικό ρόλο. Γιατί όχι; Το 1915, ένας από τους πιο φωτισμένους Γερμανούς, ο Φρίντριχ Νάουμαν, έγραψε ένα μπεστ σέλερ με το τίτλο Mitteleuropa στο οποίο δεν υποστήριζε τόσο τη δημιουργία μιας γερμανικής αυτοκρατορίας, όσο ένα είδος γερμανικής κοινοπολιτείας… Η αυτοπεποίθηση των Γερμανών ενισχυόταν καθώς άνθιζε η βιομηχανία στη χώρα τους και η επιτυχία τούς πήρε τα μυαλά»!

Τέλος, ξεχωριστή σημασία έχει η άποψη του Τζον Μέιναρντ Κέινς, όπως κατατίθεται στο μνημειώδες βιβλίο του, Οι οικονομικές συνέπειες της ειρήνης (εκδ. Παπαζήσης, 2009). Η βαρύτητα της άποψης του βρετανού οικονομολόγου απορρέει αρχικά από το γεγονός ότι στο εν λόγω βιβλίο, που γράφτηκε το 1919, αποδοκίμασε την Συνθήκη των Βερσαλλιών ως τιμωρητική κι ανήμπορη να οδηγήσει στην επούλωση των πληγών του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. Δεν μπορεί επομένως να χαρακτηριστεί αντι-Γερμανός. Η θέση του έχει όμως σημασία για έναν επιπλέον λόγο: λόγω των ομοιοτήτων που αναδεικνύει με το σήμερα η περιγραφή του! Αναφέρει λοιπόν ο Κέινς: «Γύρω από την Γερμανία, σαν κεντρικό υποστύλωμα, συναθροίστηκε το υπόλοιπο του ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος και από την ευημερία και την επιχειρηματικότητα της Γερμανίας, εξαρτιόταν κυρίως η ευημερία των υπόλοιπων της ηπείρου. Ο αυξανόμενος βηματισμός της Γερμανίας έδωσε στους γείτονές της μια διέξοδο για τα προϊόντα τους, σε αντάλλαγμα για την οποία η επιχειρηματικότητα του Γερμανού εμπόρου τους εφοδίαζε για τις βασικές ανάγκες σε χαμηλή τιμή. Τα στατιστικά στοιχεία για την οικονομική αλληλεξάρτηση της Γερμανίας και των γειτόνων της είναι συντριπτικά»! Συντριπτική επίσης είναι ακόμη μία πληροφορία που ξεχνιέται απ’ όσους εμφανίζουν την σημερινή ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και το κοινό νόμισμα ως εγγυητές της ειρήνης: Ό,τι και τότε η Ευρώπη είχε μια μορφή κοινής αγοράς κι ένα σταθερό νομισματικό σύστημα. Παρόλα αυτά η Γερμανία δεν τιθασεύτηκε!

Αναφέρει ο Κέινς στο ίδιο, το δεύτερο κεφάλαιο, με τίτλο «Η Ευρώπη πριν τον πόλεμο»: «Η παρεμβολή των συνόρων και των δασμών μειώθηκε στο ελάχιστο και όχι πολύ λιγότερο από τρεις εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων ζούσαν εντός των τριών αυτοκρατοριών της Ρωσίας, της Γερμανίας και της Αυστρο-Ουγγαρίας. Τα διάφορα νομίσματα, τα οποία διατηρούνταν όλα σε μια σταθερή βάση σε σχέση με το χρυσό και αναμεταξύ τους, διευκόλυναν την εύκολη ροή του κεφαλαίου και του εμπορίου σε μια έκταση, την πλήρη αξία της οποίας συνειδητοποιούμε μόνο τώρα που στερούμαστε τα οφέλη της».

Συνεχής των γερμανικών ελίτ

Με βάση τα παραπάνω μπορούμε πλέον καλύτερα να καταλάβουμε γιατί το Βερολίνο, λες και θέλει να πείσει για την αδιατάρακτη συνέχεια των γερμανικών ελίτ, επιλέγει να σιωπήσει όταν όλη η υπόλοιπη Ευρώπη θα θυμάται με περίσκεψη και συγκίνηση το σφαγείο του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν είναι μόνο οι ευθύνες της Γερμανίας στο ξέσπασμά του. Πολύ περισσότερο, το Βερολίνο επιλέγει να σιωπήσει λόγω των ομοιοτήτων που έχει η σημερινή εποχή με το τότε χωρίς φυσικά να υποστηρίζουμε ότι είμαστε στα πρόθυρα ενός νέου πολέμου στη γηραιά ήπειρο. Γίνεται όμως φανερό πως η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας σε βάρος άλλων χωρών δεν εξασφάλισε ούτε ευημερία, ούτε ειρήνη, τότε. Το πλεόνασμα μετατράπηκε σε αιτία δεινών. Ούτε καν μάλιστα στον δικό της πληθυσμό δεν εξασφάλισε ευημερία η Γερμανία που πλήρωσε εξ ίσου βαρύ φόρο αίματος με τον φόρο που πλήρωσαν στρατιώτες και άμαχοι των αμυνόμενων χωρών. Υπ’ αυτό το πρίσμα το Τέταρτο Ράιχ που έχει ξεκάθαρο στόχο να θέσει υπό την κατοχή του χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας όπως η Ελλάδα, αξιοποιώντας την κρίση χρέους, επωμίζεται τεράστια ευθύνη σήμερα που επιλέγει να αποσιωπήσει το θέμα το θέμα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου δημοσίως, ενώ εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι με την στάση του, σιωπηρά, εκκολάπτει έναν νέο εθνικισμό που αποτυπώνεται για παράδειγμα στην πλημμυρίδα βιβλίων που κατακλύζουν την γερμανική αγορά με θέμα τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (109 το 2012 και 175 το 2013) σε ένα ιδεολογικό περιβάλλον που η κυρίαρχη απολογητική ιδεολογία σκοτίζει τις αιτίες του πολέμου. Η αναβίωση του γερμανικού εθνικισμού αποτυπώνεται επίσης και στις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Όπως για παράδειγμα αυτή που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Στερν στα μέσα Ιανουαρίου, βάσει της οποίας μόνο το 19% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η Γερμανία φέρει την βασική ευθύνη για τον πόλεμο, ενώ ένα ποσοστό της τάξης του 58% δηλώνει ότι η ευθύνη ανήκει σε όλους τους εμπλεκόμενους.

            Ας ελπίσουμε η απο-ενοχοποίηση που μεθοδικά καλλιεργεί το Βερολίνο, για δεύτερη φορά μετά την περίοδο του μεσοπολέμου, να μην αποδειχθεί κακός οιωνός για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και τους ίδιους τους Γερμανούς…

Ενθύμιον-Βάσω Κατράκη

Σημείωση από την επίσκεψη στην έκθεση στην "Έκφραση"

Πέτρινη μήτρα χαρακτικού

Ειρηνικό

Άρης Βελουχιώτης ή Ύστατο χρέος (Δεν περιλαμβάνεται στην έκθεση)

Ένας κόσμος ανάποδα

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ

• Οι αρχηγοί των κρατών ξεπουλούν τα ρετάλια των χωρών τους σε τιμές εκποίησης
• Όποιος δεν είναι δέσμιος της ανάγκης, πρέπει να είναι δέσμιος του φόβου
• Θα σε αφήσουν να ζήσεις ή δε θα σε αφήσουν?ιδού το ερώτημα
• Η μεσαία τάξη ζει συνεχώς με αυταπάτες,ασφυκτιά από τα χρέη και έχει παραλύσει από το πανικό
• Το ίδιο το σύστημα που έχει ανάγκη να πουλάει ολοένα περισσότερο,έχει ανάγκη να πληρώνει ολοένα λιγότερο
• ένα κράτος δικαστής και χωροφύλακας και τίποτα άλλο
• Η φτώχεια σκοτώνει στο κόσμο κάθε χρόνο περισσότερους απ'οσους σκοτώθηκαν στο Β' παγκόσμιο πόλεμο.
• Η εξουσία ευλογεί τη διαιώνιση των προνομίων ως κληρονομικό δικαίωμα

• όταν μιλάμε δημοσίως :

ο καπιταλισμός λέγεται οικονομία της αγοράς
ο ιμπεριαλισμός λέγεται παγκοσμιοποίηση
η προδοσία λέγεται ρεαλισμός
η φτώχεια λέγεται στέρηση,στενότητα,ανεπαρκείς πόροι
το δικαίωμα να απολύεις χωρίς αποζημιώσεις λέγεται ευελιξία της αγοράς εργασίας
τα βασανιστήρια λέγονται σωματικές και ψυχολογικές πιέσεις
η λεηλασία λέγεται αθέμιτος πλουτισμός
οι μαύροι λέγονται έγχρωμοι

• Φτωχοί δέχονται τα χτυπήματα άλλων φτωχών
• Οι νόμοι τους σαν μαχαίρι,ποτέ δεν χτυπάει αυτόν που το κρατάει
• Το κράτος τα ξεφορτώνεται όλα εκτός από τη καταστολή και είναι χρήσιμο για να πληρώνει το εξωτερικό χρέος.
• Τι μέλλον μπορεί να έχει το ανθρώπινο πλεόνασμα?
• Τι να σημαίνει άραγε για έναν άρρωστο λαό το υγιές νόμισμα?
• Η Ελβετία δε συμμετείχε στο πόλεμο.Συμμετείχε όμως στις συναλλαγές του πολέμου.Μετατράπηκε σε σπηλιά του Αλή Μπαμπά για κάθε είδους κλέφτη.
• Ό,τι αγοράζει ο νότος ακριβαίνει και ότι πουλάει φθηναίνει.
• Ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη και κοινωνικοποιούνται οι ζημιές.
• Όποιος δουλεύει δεν έχει χρόνο να βγάλει λεφτά.
• Η ιστορία κάνει ένα άλμα δυο αιώνων αλλά προς τα πίσω.
• Η ψυχή του λαού μου πεθαίνει κι εγώ,ως αυτόπτης μάρτυρας το καταγγέλλω.
• Όταν η μνήμη είναι στ'αλήθεια ζωντανή δεν κάθεται να ρεμβάζει,αλλά μας καλεί να γράψουμε ιστορία.
• Η Βία της αγοράς είναι αόρατη.
• Τα αφεντικά του κόσμου χρησιμοποιούν τον κόσμο ως αναλώσιμο.
• Δεν είναι τυχαίο που σε όλο το κόσμο οι πρώτες ιδιωτικοποιήσεις αφορούσαν το κλάδο των τηλεπικοινωνιών.Ο έλεγχος και εκμετάλλευση του κυβερνοχώρου το απαιτεί.
• Είμαστε ενήμεροι για όλα αλλά δε μας ενδιαφέρει τίποτα..
• Σε όλες τις χώρες το άγχος των πολιτικών είναι μήπως τους τιμωρήσει και τους αποκλείσει η τηλεόραση.
• βρίθει ο κόσμος από επιθετικά κοκόρια που έχουν μετατραπεί σε πουλερικά
• Όταν θα βρούμε τις απαντήσεις θα μας αλλάξουν τα ερωτήματα
• κι ύστερα ως συνήθως κάποιοι από τους αρχηγούς πρόδωσαν την ελπίδα με τα λόγια και τα έργα τους.
• Δεν έχουμε κανένα λόγο να ταυτιζόμαστε με το δεσποτισμό μιας μειοψηφίας που καταπατούσε την ελευθερία,δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν,θεωρούσε το λαό ανήλικο και μπέρδευε την ενότητα με την ομοιομορφία και τη διαφορετικότητα με τη προδοσία.
• οι νέοι είναι το κυριότερο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας

Ας αφήσουμε το πεσιμισμό για καλύτερες μέρες...

Επετειακή έκθεση για τη χαράκτρια Βάσω Κατράκη

Η τολμηρή και αποφασιστική μαχήτρια των κοινωνικών αγώνων, που μετέφερε στην πέτρα όλα τα θεμελιώδη θέματα, το ιδεώδες της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, χαράζοντας σπαράγματα μνήμης, θρήνους και ελεγείες γι’ αυτούς που θυσιάστηκαν, ζωντανεύει την Ιστορία μας μέσα από τη μαρτυρία των έργων της.

Γιορτάζοντας τα 100 χρόνια από τη γέννηση της Βάσως Κατράκη (1914 - 1988), η οποία υπηρέτησε την ελληνική χαρακτική με αφοσίωση και γνώση, ήθος και αξιοπρέπεια, η αίθουσα τέχνης «Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου» εγκαινιάζει ατομική έκθεση της σπουδαίας χαράκτριας, σήμερα, Τρίτη 18 Φεβρουαρίου, στις 7.30 το απόγευμα.

Η έκθεση - που θα διαρκέσει έως τις 15 Μαρτίου - περιλαμβάνει εμβληματικά, μνημειακά, σύγχρονα έργα, αντιπροσωπευτικά της  Βάσως Κατράκη, χαραγμένα στο ξύλο, αλλά κυρίως στην πέτρα,  το υλικό που της επέτρεψε να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της παραδοσιακής χαρακτικής και του μικρού μεγέθους, που της έδωσε τη δυνατότητα για μεγάλες φόρμες και ξεχώρισε το έργο της, δίνοντάς της διεθνή φήμη και αναγνώριση όχι μόνο για  την αισθητική των έργων της, αλλά και για τα μεγάλα πανανθρώπινα μηνύματα τους.

Ένας χαιρετισμός προς τη ζωή

Η Βάσω Κατράκη φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Ξεκίνησε με τη ζωγραφική, αλλά γρήγορα φάνηκε η κλίση της στη χαρακτική. Η καταγωγή της από το νησάκι του Αιτωλικού τη σημάδεψε ανεξίτηλα στη ζωή της, αλλά και στο έργο της. Τα έργα της απεικονίζουν, κυρίως, τη λιμνοθάλασσα, τους ψαράδες με τις βάρκες τους και τα σταφνοκάρια, τα «Γιοφύρια» του Αιτωλικού, αλλά και μορφές της επαρχίας, ανθρώπους του μόχθου και απλοϊκές γυναίκες. Επίσης, σκηνές από την Κατοχή, τον Εμφύλιο και, αργότερα, τη δικτατορία. Μάλιστα, λόγω των πολιτικών της θέσεων, εξορίστηκε κατά την περίοδο του Εμφυλίου και της δικτατορίας. Οι ξυλογραφίες της χαρακτηρίστηκαν υποδειγματικές. Ως χαράκτρια, δούλεψε σε μεγάλο βαθμό το υλικό του ψαμμίτη, που λίγοι χαράκτες έχουν δουλέψει, γεγονός που της χάρισε διεθνή φήμη.

Η ίδια τόνιζε: «Δε θέλω παρά να εκφράσω την αγάπη και τον ενθουσιασμό μου προς της ζωή. Κάθε στιγμή που μου ανήκει δε θα ήθελα να είναι παρά ένας χαιρετισμός προς αυτήν. Να εκφράσω την αγάπη μου προς τον άνθρωπο και τη δικιά του ζωή, με τις χαρές, τα βάσανα και τον μόχθο της. Προσπαθώ να εκφραστώ με τον πιο σαφή τρόπο. Αυτό το κάνω, γιατί έτσι νιώθω. Με ενδιαφέρει να έρθω σε όσο γίνεται πληρέστερη επικοινωνία με τους ανθρώπους, να μιλήσω με τη γλώσσα τους. Αυτό είναι η πιο μεγάλη καταξίωση ενός καλλιτέχνη. Δε διαλέγω ορισμένα θέματα, μα βιώματα. Και αυτά μπορεί να έρχονται είτε από τη χώρα που ζεις, είτε από έξω, φτάνει να είναι ανθρώπινα».

Αδύναμο να αντισταθεί στο πέρασμα των χρόνων

Το 2006, κατασκευάστηκε προς τιμήν της από την πολιτεία το Κέντρο Χαρακτικών Τεχνών και Μουσείο Βάσω Κατράκη, στην πατρίδα της, το Αιτωλικό Αιτωλοακαρνανίας, τη μικρή Βενετία, όπως την ονόμαζαν τότε, όπου εκτίθεται μόνιμα όλο το έργο της. Εκεί, βρίσκεται και το πατρικό της σπίτι, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια με τους γονείς και τα τέσσερα αδέρφια της και εμπνεύστηκε τις πρώτες έγχρωμες ξυλογραφίες της από τα πρωινά, τα δειλινά και τα νυχτερινά χρώματα της ήρεμης λιμνοθάλασσας.

Σήμερα, αυτό το σπίτι καταρρέει, αδύναμο να αντισταθεί στο πέρασμα των χρόνων. Παρότι έχει χαρακτηρισθεί διατηρητέο μνημείο, η πολιτεία δεν μπόρεσε να βοηθήσει, παρά τις μελέτες που κατατέθηκαν στην Εφορεία Νεότερων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού για τη διάσωσή του. Η έκθεση αυτή έχει κύριο σκοπό να επικοινωνήσει το έργο της με τους ανθρώπους, αυτό που ήθελε πάντα και η ίδια. Όμως, για πρώτη φορά μετά το 1994, τα έργα που εκτίθενται θα είναι προς πώληση, με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για την αναστήλωση του πατρικού της σπιτιού, με την ελπίδα να γίνει χώρος υποδοχής και φιλοξενίας των φοιτητών της χαρακτικής από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που επιθυμούν να μελετήσουν το έργο της και να μπορούν να δουλεύουν ελεύθερα στα εργαστήρια χαρακτικής του Μουσείου.

Αίθουσα τέχνης «Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου»: Βαλαωρίτου 9α - Αθήνα, τηλ.: 210 3607598. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Παρασκευή: 11.00 - 20.00, Σάββατο: 11.00 - 15.00, Κυριακή και Δευτέρα: κλειστά.

από Ναυτεμπορική

ante portas

Κ.Σακκάς-λόγος διωκόμενου

Αποσπάσματα από την επιστολή του Κ.Σακκά, έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο indymedia.

...........
''Στη δημοκρατία η προπαγάνδα είναι ότι το ρόπαλο σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς'', έχει διατυπώσει ο Ν. Τσόμσκυ.
 
Σήμερα οι ακραίες αντιλαϊκές πολιτικές επιταγές που καλούνται οι κυρίαρχοι να επιβάλλουν, απαιτούν τόσο το ρόπαλο, όσο και την κατασκευή της συναίνεσης απ'την τέταρτη εξουσία. Την εποχή του πρώτου μνημονίου, μεγαλοεκδότες συσκέφτηκαν με τον πρωθυπουργό για τον τρόπο που θα προπαγανδίζονταν τα επαχθή οικονομικά μέτρα ως αναγκαία και για το πώς αυτά θα είχαν τις μικρότερες κοινωνικές αντιδράσεις. Usb stick στάλθηκαν σε μεγαλοδημοσιογράφους με οδηγίες προκειμένου να ευθυγραμμιστούν οι θέσεις τους με την κυβερνητική πολιτική, ενώ είναι γεγονός ότι κάποιοι απομακρύνθηκαν από τις καρέκλες τους, επειδή δεν υπήρξαν όσο αποτελεσματικοί απαιτούσαν οι πολιτικές περιστάσεις.
 
Η αντικειμενικότητα και ο έγκυρος χαρακτήρας της ενημέρωσης των καθεστωτικών μέσων σήμερα, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στους ''εκβιασμούς'' της κυβέρνησης προς τους ιδιοκτήτες τους για τη δημοπράτηση των συχνοτήτων και την απελευθέρωση των αδειών εκπομπής -μνημονιακός όρος-, την παύση της χορήγησης Δανείων χωρίς εγγυήσεις και φυσικά τα κοινά συμφέροντα που έχουν από την εργασιακή αποσάθρωση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως και οι τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις, σκανδαλωδώς έχουν απαλλάξει τους καναλάρχες από τις φορολογικές τους οφειλές τη στιγμή που ο λαός στενάζει από τα χαράτσια και τη λιτότητα. 

......
Κατασκευάζουν ένα τεχνητό κλίμα ανασφάλειας ώστε τα μνημόνια και τα μέτρα της νέας εξαθλίωσης να εφαρμόζονται αναντίρρητα.
Χαρακτηρίζουν τους αναρχικούς αγωνιστές τρομοκράτες και λογοκοπούν σε μια προσπάθεια να πείσουν την κοινή γνώμη πως απειλείται από τη δράση τους.
 
Πόσο αποτελεσματική όμως μπορεί να είναι αυτή η προπαγάνδα απέναντι στη σημερινή πραγματικότητα;
 
Αν ερωτηθούν οι πάνω από 4 εκατομμύρια ανθρώποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ποιος ευθύνεται για την ανέχεια που βιώνουν...
 
Αν ερωτηθούν οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι ποιος ευθύνεται για τον αποκλεισμό τους από τη σύγχρονη μισθωτή σκλαβιά...
 
Αν ερωτηθούν οι 20 χιλιάδες άστεγοι ποιος ευθύνεται για την εξαθλίωση τους...
Αν αναρωτηθούν ποιος ευθύνεται για τις πάνω από τρεις χιλιάδες αυτοκτονίες που έχουν καταγραφεί στα χρόνια των μνημονίων...
 
Αν αναρωτηθούν ποιος ευθύνεται για την τεράστια αύξηση της χρήσης ψυχοφαρμάκων -φαινόμενο απόλυτα συνδεδεμένο με την σημερινή οικονομική και υπαρξιακή ανέχεια- και για ένα σωρό άλλα δείγματα κοινωνικής παρακμής,μήπως η απάντηση που θα πάρουν είναι ''ο Σακκάς'' ή κάποιος από αυτούς που τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης χαρακτηρίζουν ''τρομοκράτη'';
 
Δεν νομίζω...
 
Όποιος θέλει να βρει τους πραγματικούς τρομοκράτες, ας ψάξει στο υπουργείο οικονομικών και το υπουργείο εργασίας το οποίο ευθύνεται για την οικονομική εξαθλίωση του λαού.
Ας ψάξει στο λογιστήριο του κράτους και τα ασφαλιστικά ταμεία που τζογάρανε τα λεφτά των φορολογουμένων στο καζίνο του χρηματιστηρίου.
 
Ας ψάξει στο ΤΑΙΠΕΔ και στις επιτροπές ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.
Ας ψάξει στα κόμματα και τα λογιστήριά τους που χρεώνουν με τεράστια δάνεια τον λαό για τις προεκλογικές τους εκστρατείες.
 
Ας ψάξει στο υπουργείο δημόσιας τάξης και το υπουργείο ναυτιλίας που εκτελεί συμβόλαια θανάτου στο όνομα της ''μεταναστευτικής πολιτικής''.
 
Τρομοκρατικές ενέργειες για το λαό είναι το ξεπούλημα των ναυπηγείων, των αεροδρομίων, των λιμανιών, του ΟΣΣΕ, της ΕΥΑΘ, των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
 
Τρομοκρατικές ενέργειες είναι οι ολυμπιακοί αγώνες και οι μίζες,
 
είναι οι φοροαπαλλαγές και τα δάνεια στους έκδοτες και τους καναλάρχες,
 
είναι η διάλυση της υγείας και της εκπαίδευσης,
 
είναι η υποθήκευση της ζωής και των ονείρων των επόμενων γενεών...

.......
Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που παρουσίασαν τα καθεστωτικά μέσα την ''είδηση'' της φυγοδικίας μου.
 
Ενώ δεν έχω καταδικαστεί από κανένα δικαστήριο μέχρι σήμερα, για τα δημοσιογραφικά κοράκια είναι αρκετό πως η αντιτρομοκρατική με έχει κρίνει ένοχο. Έχουν ανάγει την ΔΑΕΕΒ σε μια ανώτερη θεσμική αρχή η οποία κρίνει και αποφαίνεται, ενώ η υπόλοιπη πολιτεία ως παρεκτρέπουσσα, αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τα συμπεράσματά της (''η αντιτρομοκρατική τους πιάνει και οι δικαστές τους αφήνουν''...). Σωρεία άθλιων ρεπορτάζ που κάνουν λόγο για υποτιθέμενη ευνοϊκή μεταχείρισή μου από τους δικαστικούς μηχανισμούς, για σκόπιμη αναλγησία, μέχρι και για αριστερό παρακράτος(!), που άνοιξε τη πόρτα της φυλακής και έφυγα...
 
Η γελοιότητα και η σκοπιμότητα κονταροχτυπιούνται με την κοινή λογική...
Για την ιστορία να θυμίσω πως εγώ, είμαι αυτός που το 2010 προφυλακίστηκε για συμμετοχή σε ''άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση''.
 
Είμαι αυτός που μετά από έξι μήνες προφυλακίστηκα εκ νέου για συμμετοχή στη ΣΠΦ, παρ'όλο που από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου έχω αρνηθεί τόσο εγώ όσο και η ίδια η οργάνωση ότι είμαι μέλος της.
 
Είμαι αυτός που όταν έληξε η δεκαοκτάμηνη προφυλάκισή μου και έπρεπε να αφεθώ ελεύθερος, προφυλακίστηκα εκ νέου για τις ενέργειες της ίδιας οργάνωσης(!).
Είμαι αυτός που όταν έληξε και η δεύτερη δωδεκάμηνη προφυλάκιση, παρέτειναν την κράτησή μου κατά έξι μήνες ακόμα εντελώς παράτυπα.
 
Είμαι αυτός που έκανε 38 μέρες απεργία πείνας για να αποφυλακιστώ με απόφαση του δεύτερου συμβουλίου μετά από ανακοίνωση στους αρμόδιους ότι σκόπευα να προχωρήσω σε απεργία δίψας σε περίπτωση που θα μου απέρριπταν για δεύτερη φορά το αίτημα.
 
Είμαι αυτός που είχα τη χαρά να νιώσω τι σημαίνει αλληλεγγύη και τι σημαίνει να έχεις συντρόφους... Είμαι αυτός που είχα την πολιτική ικανοποίηση να συσπειρωθεί με αφορμή την υπόθεσή μου ένα πραγματικό κίνημα αλληλεγγύης, γεγονός που καθόρισε και τη νίκη του συγκεκριμένου αγώνα και αυτό, το γνωρίζουν πολύ καλά οι δικαστές και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι.
 
Είμαι αυτός που πέντε μήνες μετά την αποφυλάκισή μου, με συνέλαβε εκ νέου η αντιτρομοκρατική γιατί δεν κοιμήθηκα σπίτι μου(!), ασχέτως αν δεν είχα περιοριστικό όρο που να με υποχρέωνε να διανυκτερεύω στον τόπο διαμονής μου.
Παρ' όλα αυτά, αν και το δικαστήριο έκρινε ότι δεν έπρεπε να καταδικαστώ, τα δημοσιογραφικά κοράκια είχαν άλλη άποψη...
 
Ευτυχώς που δεν έχουν δικαίωμα -ακόμα- να ασκούν έφεση στις αποφάσεις των δικαστηρίων ο Πρετεντέρης, η Κοσιώνη, η Μίνα Καραμήτρου και οι λοιποί εγκάθετοι σφουγγοκωλάριοι του συστήματος... Το πλημμελειοδικείο κατ' αυτούς, θα έπρεπε να με στείλει στη φυλακή αφού έτσι αποφάσισε η αντιτρομοκρατική υπηρεσία, αφού το αποφάσισε ο Δένδιας, αφού για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, την προηγούμενη μέρα παραβίασε ο Χ.Ξηρός την άδειά του και αυτό έπρεπε επικοινωνιακά να απαντηθεί.
 
Είμαι αυτός που μια εβδομάδα αργότερα ξανασυλλαμβάνομαι επειδή η αντιτρομοκρατική, υποτίθεται οτι ταυτοποίησε αποτυπώματά μου στο σπίτι της 25ης Μαρτίου στο Χαλάνδρι, τα οποία είχε συλλέξει το 2009, με το γελoίο πρόσχημα ότι δεν είχα σημανθεί το 2010 όταν με συνέλλαβε, παρ' όλο που υπάρχει έκθεση της ΔΑΕΕΒ -η οποία δημοσιοποιήθηκε- που επιβεβαιώνει το αντιθετο.
 
Μετά την απολογία μου σε ανακριτή και εισαγγελέα αφήνομαι τελικά ελεύθερος.
Και πάλι όμως τα δημοσιογραφικά κοράκια είχαν διαφορετική άποψη.
Και πάλι οι δικαστικές αρχες ''δεν ενήργησαν ως όφειλαν''...
 
Για τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους, σωστά ενεργούν οι δικαστές μόνο όταν αφήνουν ελεύθερους τους διεφθαρμένους κρατικούς αξιωματούχους. Όταν αφήνουν ελεύθερους τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Όταν αφήνουν ελεύθερους τους καναλάρχες και τους εκδότες...
 
Για ακόμα μια φορά επιστράτευσαν τη βρώμικη προπαγάνδα τους για να κατασκευάσουν κλίμα τρομοϋστερίας και να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.
Αυτή ήταν, αυτή είναι και αυτή θα είναι πάντα η δουλειά τους.
.....

ο αγώνας ενάντια στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, αποτελεί σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι για την κοινωνική απελευθέρωση. 
.......

Αγάπα τα παιδάκια σου

Απολύθηκε, οριστικά και αμετάκλητα, η εκπαιδευτικός Ευφροσύνη Μπουλούτα από το Κολέγιο Αθηνών, ως τιμωρία για το εγκληματικό παράπτωμα της να πιάσει επ’ αυτοφώρω τον γιο του Αντώνη Σαμαρά να αντιγράφει. Ο δε περήφανος ελληνικός λαός αποδέχτηκε την είδηση ξύνοντας αδιάφορα τα νύχια του, καθώς σε τούτη τη χώρα κανείς μέσος γονιός δεν θέλει να του πειράζουν τα λατρεμένα του παιδάκια – είναι άλλωστε ένα προνόμιο που το κρατάει μόνο για τον εαυτό του.

Η υπόθεση της απόλυσης της εκπαιδευτικού ολοκληρώθηκε στο Κεντρικό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, όπου οι άτεγκτοι και ευσυνείδητοι σφουγγοκωλάριοι του Αρβανιτόπουλου ξεμπέρδεψαν άμεσα με την υπόθεση, ξεπερνώντας τάχιστα τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που χρόνια τώρα χαρακτηρίζουν τη Σοβιετία του ελληνικού κράτους. Κάπως έτσι αποκατέστησαν την τάξη σχετικά με το δίκαιο του σαμαρέικου (τόσο με τον γιόκα, όσο με τον αδελφό που τυγχάνει πρόεδρος του Κολεγίου, όσο βέβαια και με τον ίδιο τον πρωθυπουργό-σωτήρα μας), αλλά πάνω απ’ όλα με το δίκαιο της αγίας ελληνικής οικογένειας.

Της αγίας ελληνικής οικογένειας, όπου τα παιδάκια της είναι κορώνα στο κεφάλι της. Όπου ο μπαμπάς και η μαμά, ο παππούς και η γιαγιά, θείοι, μπατζανάκια και παρατρεχάμενοι, πορεύονται δια βίου με ένα σλόγκαν στα χείλη: «για τα παιδιά τα κάνω όλα» (ξεχάστε το ελαφρολαϊκό «για τα λεφτά τα κάνεις όλα», τα «μαρούλια» άλλωστε είναι είδος υπό εξαφάνιση)

Της αγίας ελληνικής οικογένειας που προσέχει, σαν τα μάτια της, τα ιερά και τα όσια, έχοντας τα παιδάκια εσαεί υπό τις φτερούγες της. Φροντίζοντας το παρόν τους και σχεδιάζοντας το μέλλον τους, όταν θα έρθει η ώρα να παραλάβουν την πελατεία της οικογενειακής επιχείρησης. Είτε πρόκειται για ένα περίπτερο, είτε για ένα δικηγορικό γραφείο, είτε για μια βουλευτική έδρα.

Γι’ αυτό και ψοφάμε για επιχειρηματικά και πολιτικά τζάκια, γι’ αυτό και θέλουμε δυναστείες με γόνους όπως ο Μίλτος Βαρβιτσιώτης, που συνεχίζει την παράδοση του παππού του (εξέχων πολιτικό στέλεχος που επί γερμανικής κατοχής υπερασπίστηκε τη νομιμότητα, την τάξη και την ασφάλεια) στα σκυλάδικα της Πειραιώς, έστω κι αν του χαλάνε το λουλουδοπόλεμο κάτι πρόσφυγες που πάνε και πνίγονται στα γαλανά νερά του Αιγαίου. Σ’ αυτές τις δυναστείες η ελληνική μικροαστίλα αναγνωρίζει το ιδεατό και για την δική της φαμίλια.

Και να μην δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στις βλακειούλες περί «αξιοκρατίας», αυτές είναι για να σερβίρονται στην καθημερινή ταΐστρα των τηλεθεατών χαχόλων. Εδώ χάμω επικρατεί το κληρονομικό δίκαιο: μετά τα βλαστάρια μας, το χάος. Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ανακόψει την προκαθορισμένη πορεία των βλασταριών μας.

Εκτός βέβαια από τους φιλήσυχους, νομοταγείς, μπουρζουάδες γονιούς. Μόνο αυτοί μπορούν να ποδοπατήσουν τα λατρεμένα τους βλαστάρια, όπως αποδείχτηκε σ’ αυτά τα χρόνια της κρίσης. Μόνο αυτοί, αγκιστρωμένοι στην μικροβόλεψη τους, τις καταθεσούλες τους, τα ευρουλάκια τους, μπορούν να χέσουν στο μέλλον των παιδιών τους. Να υπερασπίζονται, τρομοκρατημένοι μέχρι τέλους, ένα κουφάρι που ζέχνει αποσύνθεση, μόνο και μόνο για να παραδώσουν στα παιδάκια τους έναν κόσμο χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα, ζόφου και μαυρίλας, έναν κόσμο που οι βρικόλακες βγήκαν από τους τάφους και διεκδικούν δημαρχιακούς θώκους.

Να ξεμπερδεύουμε λοιπόν με τις Μπουλούτες που επιμένουν να απλώνουν χέρι στα παιδιά μας. Υπάρχει άλλωστε το δικό μας, που κάνει μια χαρά τη δουλειά του.

από canivalos