από left.gr
Στο σύμπλεγμα Σαμαρά και Βενιζέλου ο φόβος της εκλογικής ήττας παίρνει τέτοιες διαστάσεις, ώστε ο όρος «πανικός» όχι μόνο δεν συνιστά υπερβολή, αλλά και είναι δύσκολο να συγκρατηθεί.
Εξωτερικεύεται και μάλιστα με άγαρμπο τρόπο. Η κρίση αυτοκαταστροφικής πολιτικής υστερίας του Ευ. Βενιζέλου, με το δίλημμα «ή εγώ ή η κυβέρνηση» που έθεσε, το λιγότερο ίσως κακό που θα μπορούσε να του αποφέρει θα είναι ένα κλασικό «μπούμερανγκ» διόγκωσης της λαϊκής αποδοκιμασίας.
Το μείζον είναι πως ήδη κλονίζεται η κυβερνητική συμπαιγνία. Με τις πρώτες δονήσεις, με ορατό το ενδεχόμενο μιας πλειοψηφικής καταδίκης, οι κυβερνητικοί εταίροι παρ’ ότι ενωμένοι στη μάχη κατά του ΣΥΡΙΖΑ ως μέγιστου «εθνικού κινδύνου», δεν διστάζουν να καρφώσουν ανοιχτά ο ένας τον άλλον. Και στις πιο καλοστημένες μπίζνες έρχεται η κρίσιμη στιγμή που η ομερτά σπάει, όταν κυριαρχεί με την πιο χυδαία έννοια το «ο σώζον εαυτόν σωθήτω». Υπάρχει όμως κάτι βαθύτερο από τη διάσωση της κυβερνητικής μάσκας και του πολιτικού προσωπικού του συστήματος. Η διάσωση του ίδιου του… συστήματος.
Μεγάλη δόση γκροτέσκο κατακλύζει το προσκήνιο, από τους θεατρινίστικους περιπάτους Σαμαρά και τις φαντασιώσεις μεγαλείου σε ρόλο «εθνικού αναμορφωτή», έως τις γελοίες απειλές Βενιζέλου. Αλλά τα κρίσιμα είναι όσα μεθοδεύονται στο παρασκήνιο. Η ενεργοποίηση των δοκιμασμένων πολιτικών «τζακιών», ας μην αντιμετωπιστεί υπό το πρίσμα της κλασικής εσωκομματικής μικροπολιτικής.
Η Ντ. Μπακογιάννη και ο Γ. Παπανδρέου, που ανοιχτά υπονομεύουν τα κόμματά τους ενόψει μιας κρισιμότατης εκλογικής μάχης, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, άνθρωποι υπερατλαντικής εμπιστοσύνης. Ίσως, τελικά, οι πιο πολύτιμες εφεδρείες του πολιτικού συστήματος αποδειχτούν όχι οι μαθητευόμενοι κολυμβητές του γλυκού νερού, αλλά οι έμπειροι χειμερινοί κολυμβητές. Το καραμανλικό μπλοκ και οι εφεδρείες εντός της ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να συνυπολογιστούν.
Θα επιχειρηθούν τρόποι. Είτε χωρίς εκλογές. Είτε με εκλογές. Παραμερίζοντας Σαμαρά και Βενιζέλο, αν απαιτείται. Ενώ ήδη επιδιώκεται η κατοχύρωση τετελεσμένων: Σπουδή ξεπουλήματος των τραπεζών, υπερψήφιση Μεσοπρόθεσμου, σειρά «διευθετήσεων» (παραλίες, κολέγια) και η σχεδιαζόμενη πραξικοπηματική τοποθέτηση του Γ. Στουρνάρα ως διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, ώστε να δεσμεύσει και να υπονομεύσει μια πιθανή αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η επίκληση ή η πυροδότηση «εθνικών» ή και εθνικών χωρίς εισαγωγικά κινδύνων και τυχοδιωκτισμών δεν πρέπει να αποκλειστεί. Η «ουκρανική» απειλή ας εξετασθεί και υπό αυτή την έννοια. Τα θεμέλια του πολιτικού συστήματος θα τα κλονίσει ο λαός εδώ. Όμως, τα ξένα αφεντικά προειδοποιούν, αφού πέραν του Μερκελικού κέντρου, το ΔΝΤ από τις ΗΠΑ έσπευσε ήδη να υπερθεματίσει και να φρονηματίσει στην «εθνική» γραμμή της πολιτικής σταθερότητας
Στο σύμπλεγμα Σαμαρά και Βενιζέλου ο φόβος της εκλογικής ήττας παίρνει τέτοιες διαστάσεις, ώστε ο όρος «πανικός» όχι μόνο δεν συνιστά υπερβολή, αλλά και είναι δύσκολο να συγκρατηθεί.Εξωτερικεύεται και μάλιστα με άγαρμπο τρόπο. Η κρίση αυτοκαταστροφικής πολιτικής υστερίας του Ευ. Βενιζέλου, με το δίλημμα «ή εγώ ή η κυβέρνηση» που έθεσε, το λιγότερο ίσως κακό που θα μπορούσε να του αποφέρει θα είναι ένα κλασικό «μπούμερανγκ» διόγκωσης της λαϊκής αποδοκιμασίας.
Το μείζον είναι πως ήδη κλονίζεται η κυβερνητική συμπαιγνία. Με τις πρώτες δονήσεις, με ορατό το ενδεχόμενο μιας πλειοψηφικής καταδίκης, οι κυβερνητικοί εταίροι παρ’ ότι ενωμένοι στη μάχη κατά του ΣΥΡΙΖΑ ως μέγιστου «εθνικού κινδύνου», δεν διστάζουν να καρφώσουν ανοιχτά ο ένας τον άλλον. Και στις πιο καλοστημένες μπίζνες έρχεται η κρίσιμη στιγμή που η ομερτά σπάει, όταν κυριαρχεί με την πιο χυδαία έννοια το «ο σώζον εαυτόν σωθήτω». Υπάρχει όμως κάτι βαθύτερο από τη διάσωση της κυβερνητικής μάσκας και του πολιτικού προσωπικού του συστήματος. Η διάσωση του ίδιου του… συστήματος.
Μεγάλη δόση γκροτέσκο κατακλύζει το προσκήνιο, από τους θεατρινίστικους περιπάτους Σαμαρά και τις φαντασιώσεις μεγαλείου σε ρόλο «εθνικού αναμορφωτή», έως τις γελοίες απειλές Βενιζέλου. Αλλά τα κρίσιμα είναι όσα μεθοδεύονται στο παρασκήνιο. Η ενεργοποίηση των δοκιμασμένων πολιτικών «τζακιών», ας μην αντιμετωπιστεί υπό το πρίσμα της κλασικής εσωκομματικής μικροπολιτικής.
Η Ντ. Μπακογιάννη και ο Γ. Παπανδρέου, που ανοιχτά υπονομεύουν τα κόμματά τους ενόψει μιας κρισιμότατης εκλογικής μάχης, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, άνθρωποι υπερατλαντικής εμπιστοσύνης. Ίσως, τελικά, οι πιο πολύτιμες εφεδρείες του πολιτικού συστήματος αποδειχτούν όχι οι μαθητευόμενοι κολυμβητές του γλυκού νερού, αλλά οι έμπειροι χειμερινοί κολυμβητές. Το καραμανλικό μπλοκ και οι εφεδρείες εντός της ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να συνυπολογιστούν.
Θα επιχειρηθούν τρόποι. Είτε χωρίς εκλογές. Είτε με εκλογές. Παραμερίζοντας Σαμαρά και Βενιζέλο, αν απαιτείται. Ενώ ήδη επιδιώκεται η κατοχύρωση τετελεσμένων: Σπουδή ξεπουλήματος των τραπεζών, υπερψήφιση Μεσοπρόθεσμου, σειρά «διευθετήσεων» (παραλίες, κολέγια) και η σχεδιαζόμενη πραξικοπηματική τοποθέτηση του Γ. Στουρνάρα ως διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, ώστε να δεσμεύσει και να υπονομεύσει μια πιθανή αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η επίκληση ή η πυροδότηση «εθνικών» ή και εθνικών χωρίς εισαγωγικά κινδύνων και τυχοδιωκτισμών δεν πρέπει να αποκλειστεί. Η «ουκρανική» απειλή ας εξετασθεί και υπό αυτή την έννοια. Τα θεμέλια του πολιτικού συστήματος θα τα κλονίσει ο λαός εδώ. Όμως, τα ξένα αφεντικά προειδοποιούν, αφού πέραν του Μερκελικού κέντρου, το ΔΝΤ από τις ΗΠΑ έσπευσε ήδη να υπερθεματίσει και να φρονηματίσει στην «εθνική» γραμμή της πολιτικής σταθερότητας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου