Μια κοινωνική επίσκεψη σε νοσοκομείο παιδιών.
Χτυπάει το καμπανάκι αυτών των παιδιών των εγκαταλειμμένων και άρρωστων.Είναι πάρα πολλά.
Δε μπορείς να κρυφτείς πάλι.
Κλείνουμε μάτια κι αυτιά.Δε θέλουμε να ξέρουμε.
Ευθύνες και πίκρα δεν αντέχονται πια.
Το "κράτος" δολοφόνος.H τύχη τους στα νύχια του αρμόδιου φασίστα υπουργού Γεωργιάδη.
Εμάς δε μας περισσεύει τίποτα.Ούτε χαμόγελο.
Αλλά μια κοινωνία τόσο υποκριτική,αδιάφορη,και ανάλγητη προς τα παιδιά δεν αξίζει να υπάρχει.
Φωτιά έστω και "εξ ουράνω"μόνο της πρέπει.
Χτυπάει το καμπανάκι αυτών των παιδιών των εγκαταλειμμένων και άρρωστων.Είναι πάρα πολλά.
Δε μπορείς να κρυφτείς πάλι.
Κλείνουμε μάτια κι αυτιά.Δε θέλουμε να ξέρουμε.
Ευθύνες και πίκρα δεν αντέχονται πια.
Το "κράτος" δολοφόνος.H τύχη τους στα νύχια του αρμόδιου φασίστα υπουργού Γεωργιάδη.
Εμάς δε μας περισσεύει τίποτα.Ούτε χαμόγελο.
Αλλά μια κοινωνία τόσο υποκριτική,αδιάφορη,και ανάλγητη προς τα παιδιά δεν αξίζει να υπάρχει.
Φωτιά έστω και "εξ ουράνω"μόνο της πρέπει.
Ο μικρούλης Α θέλει να ακούσει ένα παραμύθι,θέλει με κάθε ευκαιρία αγκαλιά,λέει ότι ο μπαμπάς του είναι φυλακή,θέλει περισσότερο απ'ολα ένα κομμάτι πίτσα.
O Aλμπερ Καμύ έλεγε πώς, αν για κάθε πονεμένο ή άδικα φυλακισμένο ,κοιμόμασταν μία ώρα κάθε βράδυ στο πάτωμα,τούτος ο κόσμος θα ήταν πιο όμορφος και σίγουρα πιο δίκαιος.Ο Έλληνας επέλεξε να τον εκπροσωπεί ο κάθε Γεωργιάδης γιατί δυστυχώς ακολουθεί το ρητό -πρόσωπό σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω-.Λία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛία,μπορεί να είναι κι έτσι...
ΔιαγραφήΗ εποχή απαιτεί πράξεις,κι εμείς αδυνατούμε για πολλούς λόγους.