Πρέπει να καταγγέλονται

Η μόνιμη τακτική της κλίκας του μαυσωλείου Περισσού είναι η εξής:
Μερικές κινήσεις-άσφαιρα πυρά- απόλυτα ελεγχόμενες για ξεκάρφωμα,και ύπουλα,υπόγεια και σιωπηρά υπόσκαψη,διάσπαση και θάψιμο οποιουδήποτε κινήματος που δεν το ελέγχει.

Το ζήσαμε κατ' επανάληψη τα τελευταία χρόνια.Πλατείες,διαδηλώσεις,απεργία ΟΛΜΕ,και τόσα άλλα.
Το ξαναζούμε τώρα με την ΕΡΤ.
Μετά τις πρώτες μέρες-που ήταν για το ξεκάρφωμα-τώρα που είναι και οι κρίσιμες στιγμές έχει αποσυρθεί και ούτε πατάνε ΠΑΜΕ,Κνίτες κλπ

Ακόμη και σε συζήτηση που οργανώθηκε για την δυνατότητα δημιουργίας συντονιστικού και Μετώπου για την αντιμετώπιση των ερχόμενων εξελίξεων και συμμετείχαν πολλοί από πολλά αριστερά σχήματα αρνήθηκε αν και προσκλήθηκε να συμμετέχει στη συζήτηση.
Ας συμμετείχε και ας αρνιόταν.Αυτό όμως θα αποκάλυπτε το ελεεινό ρόλο τους.Αν ήταν κανένα πάνελ με Πρετεντέρη,Βορίδη,Λοβέρδο,Ψαριανό θα συμμετείχε ευχαρίστως στη χορωδία εναντίον του κοινού μεγάλου εχθρού.

Ο Μπογιόπουλος τους είπε "όταν ερχόταν ο Λαός εμείς φεύγαμε" και το πλήρωσε με αποκλεισμό και καραντίνα.

Κατά τ' άλλα μέσα στο ψέμα τους μοστράρουν τη καραμέλα "Λαϊκή συμμαχία" που κανείς τους δεν ορίζει ποιος στο διάολο είναι ο "Λαός" γι' αυτούς.
Εγώ πάντως ξέρω.Λαός  είναι ότι αποφεύγει,δεν ελέγχει,και υπονομεύει η ηγεσία του ΚΚΕ.

Σημ.Μπορεί να είναι σκληρά αυτά,δεν αναφέρονται όμως στον απλό κόσμο του ΚΚΕ που τους θεωρώ περισσότερο εγκλωβισμένους, αλλά στους επαγγελματίες κομματικούς και ιδιαίτερα στις "ηγεσίες" που τα κατορθώματα της είναι γνωστά.

Οι άλλοι τώρα...

Απόσπασμα από άρθρο στο περιοδικό "Δρόμος της Αριστεράς"που υπογράφει ο Στέλιος Ελληνιάδης : 

"Εκλέχτηκα 15ος στην Κεντρική Επιτροπή (του ΣΥΡΙΖΑ), μεταξύ 711 υποψηφίων. Και τώρα προβληματίζομαι εάν θα ξαναθέσω υποψηφιότητα. Ο λόγος είναι ότι δεν έκανα τίποτα σαν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Για την ακρίβεια, δεν μου ζητήθηκε να κάνω τίποτα. Δεν με κάλεσε κανείς από τη γραμματεία, τη μικρή και τη μεγάλη, ούτε μου ανατέθηκε κάποιο καθήκον, κάποια αποστολή, κάποια δουλειά, τέλος πάντων. Ούτε καν ζητήθηκε η γνώμη μου για οτιδήποτε.

Μάλιστα, δεν είχα ούτε την ευκαιρία να μιλήσω στις λίγες συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής, σε αντίθεση με άλλους που μίλησαν σε όλες και μάλιστα, μερικοί, «κληρώνονταν» πάντοτε να μιλήσουν στην αρχή ή στο τέλος που η αίθουσα των συνεδριάσεων ήταν γεμάτη, ενώ στις πάμπολλες ενδιάμεσες ώρες μιλούσαν -κατά κανόνα- οι σύνεδροι από την επαρχία, όταν οι καρέκλες ήταν άδειες.

Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ψηφίζω στο τέλος του διημέρου μια πολυσέλιδη διακήρυξη θέσεων γενικού περιεχομένου. Η αλήθεια είναι ότι νόμιζα ότι η εκλογή στην Κεντρική Επιτροπή ενός αριστερού κόμματος σήμαινε μεγαλύτερη συμμετοχή και περισσότερα καθήκοντα.Δεν ισχύει. Αλλά και η διαδικασία εκλογής των μελών της Κεντρικής Επιτροπής είχε γίνει με παράδοξο τρόπο. Σχεδόν τα μισά της μέλη διορίστηκαν χωρίς να εκλεγούν. Είναι αυτό δημοκρατικό;".

και η πραγματικότητα (Γ.Πήττας tvxs)

....Και, σε όλο αυτό, εκατομμύρια άνθρωποι, κομματάκια. Τα εκατομμύρια των ανέργων. Οι κοινωνικές ομάδες που στρέφονται η μία κατά της άλλης, με τον ίδιο τρόπο που οι πληττόμενες χώρες αδιαφορούν η μία για την άλλη, με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι βάλλουν μεταξύ τους, ενώ τα ανθρωπάκια που δυστυχώς κρατούν την τύχης της Ευρώπης στα χέρια τους χαχανίζουν σε κάθε συνάντηση και μοιράζουν ψιχία για την ανεργία (που προκάλεσαν) που θα τα καταπιούν είτε οι γραφειοκρατίες (που καλλιέργησαν) είτε κάποιοι επιτήδειοι (που δημιούργησαν).

Η κόλαση:

Αθήνα, 28 Ιουνίου 2013, γύρω στις 12 το μεσημέρι. Ο άνθρωπος είναι άστεγος, είναι άνεργος, είναι μουσικός.

Δεν ζητιανεύει, προσφέρει μουσική με το τρομπόνι του ως αντάλλαγμα για λίγα ψιλά.
Κάποιοι καταστηματάρχες ενοχλούνται. Καλούν την αστυνομία, αυτή φτάνει.
Τον αρπάζουν, τον τραβολογάνε, αυτός με όση δύναμη έχει φωνάζει: «Πεινάω! Αυτό μόνο μπορώ να κάνω για να βγάλω μια τυρόπιτα».

Ο σπαραγμός του, κάνει κάποιους περαστικούς να σταματήσουν.

Ο τρομπονίστας αδύναμος, έχασε τις αισθήσεις του για δέκα λεπτά περίπου και γλύτωσε τη σύλληψη.

Όταν συνήλθε, έμαθε πως το τρομπόνι του, είχε κατασχεθεί.

Λόγια, δεν υπάρχουν για να περιγραφτεί η κτηνωδία: Παραπονούμενων καταστηματαρχών και αστυνομικών.

Λόγια, με αφορμή αυτή την ιστορία την τόσο συμβολική, για να περιγράψει κάποιος πως ένας «εμφύλιος», έχει ήδη ξεκινήσει, δεν υπάρχουν.

Τελικά, θα βγάλω το φτυάρι για να θάψω δικαιολογίες  αναλύσεις και ψευδοεκλογικεύσεις . Αυτοί που κυβερνούν την Ευρώπη – όπως ο κος Draghi που φέσωσε την Ιταλία και τώρα μας διασώζει, πρέπει να φύγουν.  Αλλά πως;
Αφού είμαστε όλοι, μύρια κομμάτια και αυτοί ενωμένοι.

Σχόλιο:ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ μύρια ΚΟΜΜΑΤΙΑ,ΜΑΣ ΤΡΩΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ.