Όχι δάκρυα για τον Στάλιν,αλλά για τον Προκόφιεφ

Σαν σήμερα το 1953 άφησε το μάταιο τούτο κόσμο ο Στάλιν.Ο βίος,η πολιτεία του,τα εγκλήματα και τα ξεπουλήματα  γνωστά.Από τη τεράστια βιβλιογραφία,η περισσότερο λεπτομερής, τεκμηριωμένη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα βιογραφία που κυκλοφορεί και στα ελληνικά είναι του Ρατζίνσκι εκδ.Νάρκισσος και είδα ότι αυτή την εποχή υπάρχει σε πολύ καλή προσφορά (από 35 σε 12 ευρώ).

Όμως

Ακριβώς την ίδια μέρα 5/3/1953 με το Στάλιν πέθανε και ο μεγάλος συνθέτης Σεργκέι Προκόφιεφ,ο οποίος από τον επαναπατρισμό του δεχόταν από συγκαλυμμένες πιέσεις έως απροκάλυπτους διωγμούς.

Οι σκηνές υστερικού θρήνου και οδυρμού για τους διάφορους Κιμ στη Β.Κορέα δεν είναι μοναδικό φαινόμενο.Το ίδιο γινόταν και για το Στάλιν.
Όλοι ΈΠΡΕΠΕ να κλαίνε με ζήλο.Ο Μπέρια τους παρακολουθούσε άγρυπνα.
Και ΟΛΕΣ οι ορχήστρες είχαν διαταχθεί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην ατραξιόν της πένθιμης τελετής του Στάλιν.
Οι μαέστροι στις ορχήστρες είχαν μεγάλο πρόβλημα με τους μουσικούς τους που θρηνούσαν ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΑ.
Ο Σοστακόβιτς κατάφερε κάποια στιγμή να ησυχάσει την ορχήστρα του για να μπορέσει να παίξει.Μια μουσικός όμως σε λίγο άρχισε πάλι να θρηνεί.Απελπισμένος διέκοψε,την πλησίασε και προσπάθησε να την ηρεμήσει.Τότε αυτή άγρια του είπε:
Mα τι νομίζετε,ότι κλαίω για τον Στάλιν.Για τον Προκόφιεφ κλαίω.Εδώ δίπλα είναι.

(Το σπίτι του Προκόφιεφ ήταν κοντά στη κόκκινη πλατεία και λόγω του πλήθους για τον Στάλιν δεν μπορούσε να γίνει ταφή για τρεις μέρες.Όταν έγινε δυνατό αυτό, δεν υπήρχε ούτε μια ορχήστρα διαθέσιμη για συνοδεία-όλες ήταν για τον Στάλιν- και η μουσική του που τον συνόδεψε παίχτηκε από φωνόγραφο)  

Υ.Γ.Πρίν λίγες μέρες είχαμε τα λόγια του Αλμπέρ Καμύ "Μπορούμε να ελπίζουμε πως οι άοπλοι καλλιτέχνες θα νικήσουν,παρά το τίμημα που θα καταβάλουν"