Τα καλά παιδιά

από Μήνυμα στο μπουκάλι

ευτυχώς που κανείς δεν είπε ποτέ για μένα πως είμαι καλό παιδί...

γιατί...

τα "τα καλά παιδιά" είναι όντως παιδιά μάλαμα

Έμαθαν από την οικογένεια να είναι καθώς πρέπει.

Να  είναι ευγενικά, να μιλούν με το "σεις και με το σας", να είναι κόσμια, να μην διαπληκτίζονται, να μην εκνευρίζονται, να μην κάνουν ρήξεις.

'Εμαθαν πιο πολύ να νοιάζονται για τη γνώμη των που έχουν οι απέξω και ας τρώνε τις σάρκες τους στο σκοτάδι. Έμαθαν να σέβονται την κοινωνία, τους θεσμούς, τη δημοκρατία.

Έχουν κουλτούρα, επίπεδο κάτω του οποίου αρνούνται να πέσουν, έχουν ήθος, έχουν ποιότητα, έχουν στυλ, έχουν γνώσεις.

Τα καλά παιδιά...

συζητούν, ανταλλάσουν απόψεις, οραματίζονται ιδανικές κοινωνίες και κόσμους αγγελικά πλασμένους.

Τα καλά παιδιά δεν ξεπέφτουν, δεν ξεφεύγουν.

'Όταν τα προσβάλουν, όταν τα θίγουν είναι υπεράνω.

Για ένα "κούτελο" ζουν άλλωστε.

Είναι καλά βολεμένα στο μικρόκοσμο των καλόπαιδων.

Κοιτάζονται αναμεταξύ τους και αλληλοεπιβεβαιώνονται. 

Και νοιώθουν ιδιαίτερα ξεχωριστά.

Τα καλά παιδιά σπανίως παίρνουν αποφάσεις.

Και αν πάρουν, οι αποφάσεις είναι έτσι διατυπωμένες ώστε να δέχονται πολλές ερμηνείες.

Για να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Άλλωστε σπάνια χρειάζεται να πάρουν αποφάσεις.

Τις παίρνουν άλλοι για κείνα.

Γιατί τα καλά παιδιά φοβούνται.

Φοβούνται μήπως διαρραγεί η ηρεμία, μήπως διαταραχτούν οι ισορροπίες, μήπως θιγούν πρόσωπα,

μήπως τα «κακοχαρακτηρίσουν» και τους αφαιρεθεί ο τίτλος του καλού παιδιού που με τόσο κόπο κατέκτησαν μέσα από προσωπικές αγωνίες και πάλη με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Γι αυτό το λόγο τα καλά παιδιά ζουν εκτός τόπου και χρόνου.

Τα καλά παιδιά δεν αντέχουν τον πραγματικό χρόνο, δεν αντέχουν τον υπαρκτό χώρο της κοινωνικής διαπάλης, της ασχήμιας του καθημερινού βίου και του αδιέξοδου μέλλοντος.

Κλείνουν μάτια και αυτιά, καταπιέζουν τις κραυγές, σφραγίζουν το στόμα και σέρνουν το σώμα.

Ίσως κρυφά αφήνουν το σκοτάδι να ρουφήξει τα δάκρυα που χύνουν, ίσως κλαίνε γοερά σε μια ερημιά, ίσως βασανίζονται από τη δική τους εικόνα που  εσαεί αποφάσισαν να φορούν για τους απέξω.

Τα καλά παιδιά κινδυνεύουν αλλά δεν διακινδυνεύουν.

Ο κίνδυνος ολοένα μεγαλώνει.

Έξω η κοινωνία είναι γεμάτη πληγές.

• Τα καλά παιδιά  σιωπούν.

 Έξω το σύστημα στήνει φυλακές.

Τα καλά παιδιά δεν αντιδρούν.

Έξω  ξεχειλίζει ο πόνος και τα ουρλιαχτά.

• Τα καλά παιδιά δεν ακούν

Έξω  η εξουσία διαφθείρει, διαπομπεύει, δυναστεύει.

• Τα καλά παιδιά δεν βλέπουν.

Έξω υπάρχει μια ευθύνη για κάθε καλό παιδί......

• Κάθε καλό παιδί διαλέγει το θάνατο παρά να την αναλάβει.

Ενταφιάζεται με τον παντοτινό τίτλο "Καλό παιδί"

Στους συντρόφους και φίλους μου (παλούς και νέους) - αντί ουρλιαχτού

της Μαρίας Φουργιώτη

ΜΑΓΙΑ ΦΟΥΡΓΙΩΤΗ

δημοσιεύτηκε στη σφεντόνα