Δημήτρης Ψαθάς-Για το ψωμί

Ο Δημήτρης Ψαθάς,παρεξηγημένος αλλά αξιόλογος γραφιάς που αναλώθηκε στο βιοπορισμό.
Ένα από τα πλέον δυσεύρετα βιβλία του είναι το "Ο χειμώνας του '41".Εκδόθηκε το '45 και επανεκδόθηκε το 1973.
Κατά ειρωνεία ενώ σ' αυτές τις ιστορίες του βιβλίου χλευάζει τους ελεεινούς μαυραγορίτες,το βιβλίο 167 σελίδων βρίσκεται στα παλαιοβιβλιοπωλεία σε τιμή 30-50 ευρώ.Τελικά όπως λέει και ο ίδιος,οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες ποτέ δε θα φύγουν από τούτο το τόπο.

ΓΙΑ ΤΟ ΨΩΜΙ

Εν αρχή ήν εξήντα δράμια.Ύστερα έγινε σαράντα.Ύστερα έγινε τριάντα.Για το ψωμί λέω.Στο μεταξύ άλλαξε χρώματα.Στους προπολεμικούς καιρούς ήτανε άσπρο. Ύστερα έγινε μαύρο. Ύστερα κιτρινόμαυρο.Ύστερα κίτρινο.Και τώρα τελευταία άλλαξε και η γεύση και το σχήμα του....

Ψωμί λέγεται. Αλλά ψωμί δεν είναι. Για ψωμί δίνεται. Τι είναι; Αίνιγμα δύσκολο....

..Κι επειδή πότε το δίνουν και πότε δε το δίνουν κάθε πρωί αγωνιάς:

-Θά'χει σήμερα ψωμί;

-Λένε ότι θα' χει.

Πηδάς και τρέχεις σα παλαβός στο φούρναρη. Βρίσκεις το κόσμο μαζεμένο να διαβάζει με τη χολή κομμένη τη μοιραία επιγραφή "ΤΑ ΑΛΕΥΡΑ ΔΕΝ ΗΛΘΑΝ".

 

Ένα πρωί βούιξε η γειτονιά:

-Ήρθαν τα άλευρα!!

-Μοιράζει ο φούρναρης!!

-Τρεχάτε να πάρετε!!

Τρέχαν όλοι προς το φούρνο και σχηματίστηκε ουρά από το πάγκο του φούρναρη έως έξω στο δρόμο και φύσαγε παγωμένος αέρας και να πέφτουν πάλι πυκνές οι νιφάδες του χιονιού

Εκεί έγινε η σκηνή.Καθένας που έπαιρνε τα τριάντα δράμια του, έβγαινε από το φούρνο.Και ήταν το ψωμί ένα είδος πίτας κίτρινης που το κρατούσαν όλοι από κάτω με λαιμαργία και κατάνυξη μη διαλυθεί.

.......................................

. Kι ήταν ή χαρά ζωγραφισμένη στα. μούτρα όλων. "Άλλοι φεύγαν βιαστικοί, άλλοι κοντοστέκονταν, άλλοι' τσιμπούσαν λίγο άπ'την άκρη — οι πιο  λαίμαργοι, πού δεν μπορούσαν να κάνουν λίγο κουράγιο υπομονής να φτάσουν  ως το σπίτι. Μπροστά στον φούρνο κι έξω απ'την oυρά ήταν, όπως πάντα, και μερικά παιδιά ξυπόλυτα:

—     Πεινάω, γιαγιά!

—"Ένα ψιχουλάκι  δώστε μου!

—Για την ψυχή των πεθαμένων σας!

—Τρεις μέρες έχω νηστικό, κυρία!

Βρισκόταν που και που καμιά γυναικούλα του λαού, που, επάνω στην χαρά του μεγάλου γεγονότος, έκοβε μία γωνίτσα και μοίραζε από κανένα ψίχουλο στα παιδάκια, όσα ακριβώς δίνει ή μάνα των σπουργιτιών στα πεινασμένα σπουργιτάκια. Ευλογημένη η χειρονομία της. Συμβολική, βέβαια, μονάχα, αλλά χρήσιμη, για να μας θυμίζει τουλάχιστο την κίνηση του χεριού που απλώνεται χριστιανικά στον πλαϊνό.

Κάτι άλλο:

'Ήταν εκεί — το πιο ενδιαφέρον πράμα απ' όλους και απ' όλα — Ένας σκύλος. Kι αυτόν δα είναι πού δεν πρόσεχε κανένας. Αλλά ένας σκύλος, φίλε μου, τραγικός — τι λέω; — ο τραγικότερος σκύλος πού υπήρξε ή θα υπάρξει επάνω στο φλοιό της γης. Μα ένα πράγμα απερίγραπτο. Για την ακρίβεια, δηλαδή, δεν ήταν σκύλος. Ήταν ένας σκελετός σκύλου, ολόρθος, όπου μπορούσες να μετρήσεις όλα του τα κόκαλα, γιατί ήταν ολόκληρος Ένα δραματικό άθροισμα κοκάλων. "Έβλεπες την σπονδυλική του στήλη, κι απ' αυτή να ξεκινούν μία μία οι καμπύλες των πλευρών, κι ένα κρανίο κολλημένο στην άκρη ενός λαιμού λιγνού. Το δέρμα του; Μα όχι, δεν μπορούσε να ήταν δέρμα εκείνο, μια ύλη τόσο τρανσπαράν — σαν κάλτσα κομψής κυρίας του παλιού καιρού — που σου επέτρεπε να βλέπεις και να παρακολουθείς όλη την συναρμογή της άθλιας εκείνης μηχανής. Εκ πρώτης όψεως, θα στοιχημάτιζες πώς είναι ένα μουσειακά δείγμα κάποιου τετράποδου πού έλειψε ή πήγαινε να λείψει.Κι όμως, άμα τον καλοκοίταζες, θ' ανακάλυπτες κατάπληκτος, από το μάτι του ότι αυτό το πράγμα αντιπροσώπευε ζωή. 'Ήταν ένα μάτι θλιβερό, υγρό, πού στα τρίσβαθά του αντιφέγγιζε ή αγωνία και ή διψά της ζωής.

Ήταν τόσο δυστυχής. Ήταν ο πιο δυστυχισμένος, ο πιο άθλιος κι ο πιο αξιοθρήνητος σκύλος του κόσμου. Αν έβλεπες με τι τρόπο κοιτούσε το ψωμί στα χέρια των ανθρώπων, αν έβλεπες πώς μισόκλεινε ο φουκαράς το ένα μάτι, αν έβλεπες πόση προσπάθεια κατέβαλλε για κουνήσει την ουρά του, θα ραγιζόταν ή ψυχή σου. Κι όμως κανείς δεν τον πρόσεχε, κι αυτό ήταν το πιο φοβερό. Μια ικεσία βουβή έβγαινε από τα βάθη της ψυχής του κι έλεγες πώς δάκρυζε το μάτι του. Νόμιζες πώς μιλούσε. Πώς παρακαλούσε. Kι ήταν ολόκληρος ικεσία, Καλοσύνη, υποταγή στην μοίρα του και αγωνία, Πρόθυμος ήταν να γλείψει τα πόδια όλων, άλλα δεν τον έφταναν για τόσο μεγάλη διαδικασία οι δυνάμεις του. Στην αρχή, Έκαμε μερικά βήματα Παρακολουθώντας τους ανθρώπους, και κουνιόταν ολόκληρος ο σκελετός του κι μπορούσες να δεις τον μηχανισμό πού κινούσε και το τελευταίο «κοκαλάκι του. "Έλπιζε Ίσως πώς θα βρισκότανε κανένας χριστιανός να τον προσέξει και να του ρίξει λίγη ψίχα. Ύστερα είδε κι απόειδε κι έμεινε καρφωμένος εκεί, με το μάτι να δακρύζει — από το κρύο ή απ' τη θλίψη — και κουνούσε λίγο την ουρά του με τραγική απογοήτευση. "Ήθελε να ζήσει, ο φουκαράς, να ζήσει Και δεν έβρισκε έλεος κι ελπίδα πουθενά.

Κι έπειτα...

Έπειτα έγινε κάτι πού το θυμάμαι ακόμα κι απορώ: Αυτός ο φουκαράς, ό πεινασμένος, ο αξιοδάκρυτος, αυτός ο εξουθενωμένος σκύλος πού λίγο δυνατότερα να φύσαγε ô αέρας θα τον έπαιρνε, βλέποντας πώς άλλη ελπίδα δεν υπήρχε να βρει την σωτηρία της ζωής του απ'άλλού, την ζήτησε μέσα στον ίδιο τον Εαυτό του! Και σε μια στιγμή έξαλλης αγωνίας, συγκέντρωσε όλα τα ράκη των δυνάμεών του, έδωσε ένα σάλτο ύστατης απόγνωσης, ρίχτηκε σαν φριχτή  σαΐτα, με τα μάτια φλογισμένα και το στόμα ορθάνοιχτο, στα χέρια ενός ανθρώπου κι άρπαξε το ψωμί,

Τρόμος. Φωνές:

—Βοήθεια!

—Λύσσαξε το παλιόσκυλο!

—Θεέ μου!  Παναγία μου!

—Tοv δάγκωσε! Tοv δάγκωσε!

Σαν αστραπή γινήκαν όλα. Σαν τρελός έπεσε επάνω στο φάντασμα του σκύλου ο άνθρωπος να σώσει το ψωμί του. Αλλά ο σκύλος, με το κλείσιμο της μασέλας του, κατάπιε το μισό. Το άλλο μισό ψιχουλιάστηκε και σκόρπισε στον δρόμο. Μια φοβερή κλωτσιά έδωσε ο άνθρωπος μες στα πλευρά του σκύλου. Κρακ έκαμαν τα κόκαλά του και σωριάστηκε, ένα κουρέλι, με το στόμα του μισάνοιχτο και το -μάτι του σβησμένο — γεμάτο με παράπονο. Πτώμα.Κι από πάνω του πιο πτώμα ο άνθρωπος.

 Είπαν οι άλλοι:

—      Βρε τον καημένο!

Για τον άνθρωπο. Κι άλλοι:

 —"Α, το φουκαρά!

Για τον σκύλο. Κι άλλοι:

—      Πάει το ψωμί του!

Για τον άνθρωπο. Κι άλλοι:

—      Το πλήρωσε ακριβά.

Για τον σκύλο. 

Και δεν ήξερες, αλήθεια, ποιόν απ' τούς δυο  να κλάψεις: τον σκύλο ή τον άνθρωπο...

Ερρίκο Μαλατέστα: Έρωτας και ελευθερία

από ΔΗΘΕΝ

Μαλατέστα: Έρωτας και ελευθερία «Θέλουμε οι άνδρες και οι γυναίκες να μπορούν να ερωτεύονται και να ενώνονται ελεύθερα, χωρίς άλλο κίνητρο εκτός από τον έρωτα» 

ΚAT’ ΑΡΧΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ το ότι το ζήτημα του έρωτα, καθώς και όλα τα συναφή με αυτό, απασχολεί τόσο πολύ έναν μεγάλο αριθμό ανδρών και γυναικών, τη στιγμή που υπάρχουν άλλα προβλήματα πιο επείγοντα, αν όχι πιο σημαντικά, τα οποία θα έπρεπε να συγκεντρώνουν όλη την προσοχή και όλη την ενεργητικότητα εκείνων οι οποίοι αναζητούν τρόπους προκειμένου να θεραπεύσουν τα δεινά τα οποία ταλανίζουν την ανθρωπότητα.
 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΘΛΙΒΟΝΤΑΙ υπό το βάρος των θεσμών της εποχής μας· ανθρώπους υποχρεωμένους να διατρέφονται άσχημα· ανθρώπους που ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν να βυθιστούν στην έσχατη εξαθλίωση, επειδή δεν έχουν εργασία ή εξαιτίας κάποιας αρρώστιας· ανθρώπους που στερούνται τα ευεργετήματα και τις απολαύσεις των τεχνών και των επιστημών, ανθρώπους καταδικασμένους να περάσουν όλη τους τη ζωή χωρίς να μπορούν ούτε μια μέρα να είναι αφέντες του εαυτού τους, πάντοτε εξαρτημένους από τα αφεντικά ή την αστυνομία· ανθρώπους για τους οποίους το δικαίωμα να έχουν οικογένεια δεν είναι παρά μια αιματοβαμμένη φάρσα. 
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΥΤΟΙ ΩΣΤΟΣΟ, ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΝ τα μέσα που τους προτείνουμε για να απαλλαγούν από την πολιτική και οικονομική σκλαβιά, εάν προηγουμένως δεν μπορέσουμε να τους εξηγήσουμε με ποιον τρόπο, μέσα σε μια ελευθεριακή κοινωνία, θα μπορέσει να ικανοποιηθεί η ερωτική ανάγκη και πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε την οργάνωση της οικογένειας. 
ΚΑΙ, ΦΥΣΙΚΑ, ΑΥΤΗ Η ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΕΝΤΕΙΝΕΤΑΙ και οδηγεί στην παραμέληση -συχνά δε- ακόμη και στην περιφρόνηση των υπόλοιπων προβλημάτων, ιδιαίτερα από άτομα τα οποία έχουν επιλύσει το πρόβλημα της πείνας και βρίσκονται στη φυσιολογική κατάσταση να μπορούν να ικανοποιούν τις πλέον επιτακτικές ανάγκες τους, εφ’ όσον ζουν σε ένα περιβάλλον σχετικής ευμάρειας.

 ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ, εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν τον τεράστιο ρόλο που παίζει ο έρωτας στην ηθική και υλική ζωή του ανθρώπου, δεδομένου ότι η εστία, η οικογένεια, είναι ο χώρος στον οποίο ο άνδρας και η γυναίκα περνούν το μεγαλύτερο και καλύτερο μέρος της ζωής τους. Εξηγείται επίσης από μια τάση προς το ιδανικό, η οποία διαποτίζει το ανθρώπινο πνεύμα από τη στιγμή που αυτό αποκτά αυτοσυνείδηση. 
ΟΣΟ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ, χωρίς να συνειδητοποιούν τα βάσανά τους, χωρίς να προσπαθούν να απαλλαγούν από αυτά, χωρίς να επαναστατούν, θα ζουν όπως τα κτήνη που δέχονται τη ζωή όπως τη βρίσκουν. 
ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΜΗ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ και να κατανοούν ότι τα βάσανά τους δεν οφείλονται σε κάποιες ανυπέρβλητες φυσικές αντιξοότητες, αλλά σε ανθρώπινες αιτίες, τις οποίες οι άνδρες και οι γυναίκες μπορούν να εξαλείψουν, αισθάνονται συνακόλουθα την αναγκαιότητα μιας τελειοποίησης, και θέλουν -αυτό είναι, τουλάχιστον, το ιδανικό τους- να απολαύσουν τα αγαθά μιας κοινωνίας στην οποία θα βασιλεύει η απόλυτη αρμονία και στην οποία ο πόνος θα έχει εντελώς και για πάντα εξαλειφθεί. 
ΑΥΤΗ Η ΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΗ, εφ’ όσον μας ωθεί να βαδίσουμε προς τα εμπρός. Μπορεί, ωστόσο, να αποδειχθεί επιζήμια, εάν, υπό το πρόσχημα ότι κανείς δεν μπορεί να φθάσει στην τελειότητα και ότι είναι αδύνατον να εξαλειφθούν όλοι οι κίνδυνοι και όλα τα ελαττώματα, μάς ωθεί να παραμελούμε όλα όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε, συνεχίζοντας να ζούμε όπως μέχρι τώρα. 
ΤΩΡΑ ΛΟΙΠΟΝ, ΚΑΙ ΑΣ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΕΥΘΕΩΣ, δεν διαθέτουμε καμία λύση για να αντιμετωπίσουμε τα βάσανα που προέρχονται από τον έρωτα, εφ’ όσον αυτά δεν μπορούν να εξαλειφθούν με κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, ούτε καν με μια αλλαγή των συνηθειών μας. Τα βάσανα αυτά είναι ήδη προκαθορισμένα από κάποια βαθιά αισθήματα, θα μπορούσαμε να πούμε έμφυτα, του ανθρώπου, και μεταβάλλονται, όποτε μεταβάλλονται, μόνο μέσω μιας βραδείας εξέλιξης και κατά τρόπο που δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε. 
ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. ΘΕΛΟΥΜΕ οι άνδρες και οι γυναίκες να μπορούν να ερωτεύονται και να ενώνονται ελεύθερα, χωρίς άλλο κίνητρο εκτός από τον έρωτα, χωρίς καμία νομική, οικονομική και φυσική βία. Η ελευθερία όμως, έστω και αν είναι η μοναδική λύση που μπορούμε και οφείλουμε να προτείνουμε, δεν επιλύει ριζικά το πρόβλημα, δεδομένου ότι για να ικανοποιηθεί ο έρωτας έχει ανάγκη από τη συμφωνία δύο ελευθεριών, οι οποίες συχνά δεν εναρμονίζονται διόλου, και ότι η ελευθερία να κάνει κανείς ό,τι θέλει, δεν είναι παρά μια φράση κενή νοήματος, όταν κάποιος δεν μπορεί να θέλει κάτι. 
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΠΟΥΜΕ: όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα ερωτεύονται, ενώνονται, ενώ χωρίζουν όταν πάψουν να είναι ερωτευμένοι. Για να μπορέσει, ωστόσο, αυτή η αρχή να μετατραπεί σε πάγιο και γενικό κανόνα της ευτυχίας, θα πρέπει να ερωτεύονται και να παύουν να είναι ερωτευμένοι και οι δύο ταυτοχρόνως. Και αν κάποιος αγαπά χωρίς να αγαπιέται; Και αν κάποιος εξακολουθεί να αγαπά, ενώ ο άλλος δεν τον αγαπά πλέον και προσπαθεί να ικανοποιήσει κάποιο καινούργιο πάθος; Και αν κάποιος αγαπά ταυτοχρόνως περισσότερα του ενός άτομα, τα οποία δεν μπορούν να συμβιβασθούν με μια τέτοια κατάσταση; 
«ΕΙΜΑΙ ΑΣΧΗΜΟΣ» ΕΛΕΓΕ ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ. «Τι θα κάνω αν καμία δεν θέλει να μ’ ερωτευθεί;» Όσο αστεία και αν ακούγεται μια τέτοια ερώτηση, δεν μπορεί κανείς να μη διακρίνει πίσω από αυτά τα λόγια κάποιες πραγματικές τραγωδίες. Και κάποιος άλλος, ο οποίος αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα, μας έλεγε: «Για την ώρα, όταν δεν μου προσφέρεται ο έρωτας, τον αγοράζω, έστω και αν είμαι αναγκασμένος να κάνω αιματηρές οικονομίες για να τα φέρω βόλτα. Τι θ’ απογίνω, όταν δεν θα υπάρχουν κοινές γυναίκες;» Το ερώτημα είναι φρικτό, εφ’ όσον αποκαλύπτει την επιθυμία να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι να εξωθούνται από την πείνα στην πορνεία. Είναι φρικτό, αλλά και συνάμα... τρομερά ανθρώπινο.
 ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ θα μπορούσε να βρεθεί στην οριστική κατάργηση της οικογένειας, στην κατάργηση τού, λίγο-πολύ, μόνιμου σεξουαλικού ζεύγους, καθιστώντας έτσι τον έρωτα μια απλή φυσική πράξη ή, καλύτερα, μεταμορφώνοντάς τον -μέσω της σεξουαλικής ένωσης- σε ένα αίσθημα παρόμοιο με τη φιλία, που θα αναγνωρίζει το δικαίωμα στις πολυγαμικές σχέσεις, στην ποικιλία, στη διατήρηση πολλών ερωτικών δεσμών ταυτοχρόνως. Και τα παιδιά; ...Παιδιά όλων. 
ΜΠΟΡΕΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ; Θα πρέπει να ευχόμαστε κάτι τέτοιο; Αυτή αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα ανάπτυξης του ανθρώπου, εφ’ όσον μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας ο άνθρωπος θυσιάζεται για τον άνθρωπο και ανταποδίδει το καλό με καλό, χωρίς να ζητά άλλη ανταμοιβή πέραν της αγάπης του συντρόφου και των παιδιών του.
 ΟΜΩΣ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΤΗ ΣΤΙΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΟΥΝ τα προβλήματα που γεννούν τα συμφέροντα, όλοι οι άνθρωποι θα είναι αδέλφια και θα αγαπούν ο ένας τον άλλον. Οπωσδήποτε αν δεν θα μισεί ο ένας τον άλλον είναι βέβαιο ότι το αίσθημα της συμπάθειας και της αλληλεγγύης θα αναπτυσσόταν σε μεγάλο βαθμό και ότι το γενικό συμφέρον των ανθρώπων θα αναδεικνυόταν ως σημαντικός παράγων στον καθορισμό της συμπεριφοράς κάθε ατόμου. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι έρωτας. Το να αγαπάς όλο τον κόσμο μοιάζει με το να μην αγαπάς κανέναν. 
ΚΑΙ ΑΝ ΥΠΟΤΕΘΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ περισσότερο από τους άλλους, εάν δεν υπάρχει ένα και μόνο άτομο, για το οποίο να είμαστε περισσότερο διατεθειμένοι να θυσιαστούμε απ’ ό,τι για τους άλλους, εάν δεν γνωρίζαμε άλλον έρωτα εκτός από αυτόν τον μέτριο, τον αφηρημένο, τον σχεδόν θεωρητικό, που μπορούμε να αισθανθούμε για τους πάντες, δεν θα ήταν η ζωή μας λιγότερο πλούσια, λιγότερο γόνιμη, λιγότερο όμορφη; Δεν θα μειώνονταν αυτές οι ωραιότερες παρορμήσεις της ανθρώπινης φύσης; Άραγε δεν θα ήμαστε στερημένοι από τις βαθύτερες απολαύσεις μας; Δεν θα ήμαστε πιο δυστυχισμένοι; 
ΚΑΤΑ Τ’ ΑΛΛΑ, Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ. Όταν μας χτυπούν τα βέλη του έρωτα, νιώθουμε την ανάγκη της επαφής, της αποκλειστικής κατοχής της αγαπημένης ύπαρξης. Η ζήλια, με την καλύτερη δυνατή έννοια της λέξης, φαίνεται να αποτελεί -και γενικώς αποτελεί- μια αναπόφευκτη πραγματικότητα. Το γεγονός μπορεί να είναι θλιβερό, δεν μπορεί ωστόσο να αλλάξει κατά βούληση, ούτε καν κατά τη βούληση εκείνου που βασανίζεται από τη ζήλια. 
ΓΙΑ ΜΑΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΘΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ από μόνο του γεννά τραγωδίες. Οπωσδήποτε, αυτές οι τραγωδίες δεν θα μεταφράζονταν πλέον σε πράξεις βίαιες και κτηνώδεις, αν ο άνδρας και η γυναίκα διέθεταν το αίσθημα του σεβασμού της ελευθερίας του άλλου, αν διέθεταν αρκετή εξουσία πάνω στον ίδιο τον εαυτό τους, ώστε να αντιλαμβάνονται πως ένα κακό δεν θεραπεύεται με κάποιο άλλο μεγαλύτερο, και αν η κοινή γνώμη δεν ήταν τόσο ανεκτική απέναντι στα εγκλήματα πάθους, όσο είναι σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, οι τραγωδίες δεν θα ήταν λιγότερο οδυνηρές.
 ΑΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ανθρώπου από άνθρωπο. Ας καταπολεμήσουμε την κτηνώδη παρόρμηση του αρσενικού που πιστεύει πως πρέπει να κυριαρχεί πάνω στο θηλυκό· ας καταπολεμήσουμε τις θρησκευτικές, κοινωνικές και σεξουαλικές προκαταλήψεις· ας εξασφαλίσουμε σε όλους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, την ευημερία και την ελευθερία· ας διαδώσουμε τη μόρφωση και, τότε, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση λογικά, εάν δεχθούμε ότι δεν θα υπάρχουν πλέον άλλα βάσανα, εκτός από εκείνα του έρωτα.

 ΕΝ ΠΑΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙ, ΟΣΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΟΙ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, θα μπορούν να βρουν άλλες απολαύσεις, εφ’ όσον η κατάσταση δεν θα είναι όπως η σημερινή, στην οποία ο έρωτας και το αλκοόλ αποτελούν τη μοναδική παρηγοριά του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας.

 Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ερρίκο Μαλατέστα, Προς μια ελεύθερη κοινωνία, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος. Ο Ερρίκο Μαλατέστα (14 Δεκεμβρίου 1853-22 Ιουλίου 1932) ήταν Ιταλός αναρχικός. Πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του εξόριστος από την Ιταλία και πάνω από μια δεκαετία στη φυλακή για τις απόψεις του. Έγραψε και επιμελήθηκε μια σειρά από ριζοσπαστικές εφημερίδες της εποχής, ενώ ήταν επίσης φίλος του Μιχαήλ Μπακούνιν.

Ένα ταξί για το Τομπρούκ ( Un taxi pour Tobrouk-1960-a taxi for Tobruk)

Β' παγκόσμιος πόλεμος,Βόρειο-αφρικανικό μέτωπο.Στη κορύφωση των επιχειρήσεων μεταξύ Συμμαχικών στρατευμάτων και Ρόμελ,σ' ένα ρευστό μέτωπο μια παράταιρη ομάδα ανδρών και από τα δύο στρατόπεδα χαμένοι στην έρημο προσπαθούν να επιβιώσουν και να φτάσουν στην πόλη Τομπρούκ της Λιβύης....
Όλα θα δοκιμαστούν:
Συντροφικότητα,ανθρωπιά,εχθρότητα,αλληλεγγύη σ' έναν αγώνα ζωής και θανάτου.
Αντιπολεμική ευρωπαϊκή ταινία με τους Lino Ventura,Hardy Krüger,Charles Aznavour 



Η ταινία ....ΕΔΩ (το ΥΤ το μπλόκαρε-θα αναζητ'ησω εναλλακτικές και θα ενημερώσω)

Υ.Γ. Το όνομα του ήταν "Τομπρούκ".Μα από τότε.....

Πρίμο Λέβι-Η μοίρα του ευνοημένου και το ψέμα του

Σε κάποιες σελίδες αυτού του βιβλίου του o Primo Levi, καταφέρεται με δριμύτητητα στην αλαζονική και  συνειδητή παραποίηση εγκλημάτων και τραγικών γεγονότων από αυτούς που ευνοημένοι λόγω χρήματος, θέλουν να τα υποβαθμίσουν ή διαστρεβλώσουν, αδιάφοροι για το κόστος που πλήρωσαν και το βάρος που φέρουν τα πραγματικά θύματα που είναι πάντα οι αδύναμοι και ευάλωτοι.

Λέει
"Διέφυγε επειδή πλήρωσε.Κι αυτή η μοίρα του ευνοημένου εκδηλώνεται πολύ έντονα .. ..Η έπαρση του,η ικανότητα να εξηγεί τα πάντα...Σα να σε πιάνει απ'το γιακά και να σου λέει,εγώ θα στα εξηγήσω όλα...."

Το Φεστιβάλ Τ.Μ.Μ.Δράμας κατεβαίνει στην Αθήνα

Ο κινηματογράϕος Τριανόν θα ϕιλοξενήσει τις ταινίες του.

Για άλλη μια χρονιά ϕέτος, ο κινηματογράϕος Τριανόν θα ϕιλοξενήσει τις ταινίες του 37ου Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, καθώς και αυτές του αντίστοιχου 20ού διεθνούς. Η Αθήνα θα είναι η πρώτη στάση του ταξιδιού του φεστιβάλ, που θα προσϕέρει στους σινεϕίλ την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τις ταινίες του σε διάϕορες πόλεις της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού από τον Οκτώβριο έως και τον Σεπτέμβριο του 2015.

23 έως 29 Οκτωβρίου 2014. Κινηματογράφος Τριανόν.

Διαβάστε το πλήρες πρόγραμμα των προβολών στο pdf που ακολουθεί.

Πρόγραμμα-από tospirto.net

Το δάνειο του Όθωνα για το παλάτι του που το πληρώνεις ακόμη..

Όθωνας

Τα μαθητικά βιβλία της ιστορίας στα χρόνια τα δικά μου -δε ξέρω για σήμερα-πέρναγαν στο ντούκου την εποχή της Βαυαροκρατίας,όχι αθώα.Κι όμως ούτε μικρή είναι-κράτησε πάνω από 30 χρόνια-ούτε ασήμαντη.Είναι η περίοδος που στήθηκε η παράγκα-προτεκτοράτο που λέγεται Ελληνικό κράτος.Και παράγκα παραμένει πού όποτε θέλουν τη ξηλώνουν όποτε θέλουν τη μερεμετίζουν.Ουσιαστικά πάντα οι ίδιοι και οι κληρονομικώ δικαίω εγχώριοι συνεργοί τους.

To 1837 ο Όθωνας έχτιζε το παλάτι του (σημερινή Βουλή), τα δάνεια εξωτερικού είχαν ξεκοκαλιστεί από τη Βαυαροκρατία και τους λακέδες της και το μόνο που είχαν καταφέρει ήταν το καθάρισμα του χώρου.
Τότε ο Όθωνας ζήτησε δάνειο 1.670.000 φιορίνια περίπου 3.900.000 δραχμές από τον πατέρα του Λουδοβίκο Α' της Βαυαρίας.
Ο μπαμπάς όμως δεν ήθελε να βάλει το χέρι στη δική του τσέπη αλλά να το δώσει από ξένα.Έτσι του δάνεισε το ποσό από τα χρήματα που προέρχονταν από την αποζημίωση της Γαλλίας σύμφωνα με τη συνθήκη  της Βιέννης προς τα γερμανικά κρατίδια.Αυτά είχαν δώσει τα χρήματα στο Λουδοβίκο για να χτίσει αμυντικό κάστρο στο Γερμερσχάιμ στο Ρήνο.

Το δάνειο αυτό δεν το πλήρωσε ποτέ ο Όθωνας.

Το πληρώνει όμως η Ελλάδα.
Πώς?

Λουδοβίκος Α' Βαυαρίας

Το 1848 ο Λουδοβίκος εκθρονίστηκε και το 1849 ο διάδοχος του και γιος του Μαξιμιλιανός και η νέα κυβέρνηση του ζητούσαν τα ξένα λεφτά και αυτός τα ζητούσε από τον Όθωνα βασιλιά μιας χρεοκοπημένης-μόνιμα-χώρας.

Το 1867 πέθανε ο έκπτωτος Όθωνας και λίγο μετά ο Λουδοβίκος Α'.

Το δάνειο είχε ξεχαστεί? Όχι βέβαια.

Στη συνθήκη του Βερολίνου που ξαναχάραζε σύνορα μετά το Ρωσο-τουρκικό πόλεμο του 1878,ο Μπίσμαρκ έθεσε όρο ότι για να πάρει η Ελλάδα τη Θεσσαλία έπρεπε να πληρώσει το δάνειο στους κληρονόμους του Λουδοβίκου.
Το 1883 τους πλήρωσε η Ελλάδα-αφού δανείστηκε-το δάνειο του Όθωνικού παλατιού του 1837.
Και πληρώνει και πληρώνει και ποτέ δε ξεχρεώνει το Παλάτι-Βουλή.Είναι κυλιόμενα τα δάνεια και καθώς κυλούν δολοφονούν....σαν τις χιονοστιβάδες

Αυτά για να ξέρεις γιατί χρωστάς της Μιχαλούς.
Και για τις Γερμανικές αποζημιώσεις
Φτωχέ μου Ραγιά...Το δίκαιο του αφέντη πάνω στο ξεσκισμένο προτεκτοράτο Ελλάδα.

Ο Μανώλης Γλέζος μιλάει για τις οφειλές της Γερμανίας

Παλιές φωτο-Ελλάδα 1961

"αγορές" και πρόβα τρόμου,

Ακούσαμε και διαβάσαμε τα παπαγαλάκια με τη καθεστωτική προπαγάνδα τους που ήταν από χοντρά ψέματα και καθαρή τρομοκρατία.

Παραθέτουμε τρείς άλλες απόψεις

-------------------
....Βέβαια αυτή η εξήγηση δεν απαντά στο γιατί ανέβηκαν χθες τα αμερικανικά junk ομόλογα και γιατί σήμερα ανεβαίνουν ταυτόχρονα όλα τα junk περιουσιακά στοιχεία διεθνώς ούτε, βέβαια, αγγίζει το ερώτημα γιατί μετά από πέντε χρόνια λιτότητας, μνημονίων και αναδιαρθρώσεων η πιστοληπτική αξιολόγηση της Ελλάδας παραμένει στην κατηγορία junk (σκουπίδια) και η χώρα εξακολουθεί να έχει το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ διεθνώς, τη μεγαλύτερη ανεργία μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών, το μεγαλύτερο ποσοστό κόκκινων δανείων ως ποσοστό του ΑΕΠ διεθνώς και το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην ευρωζώνη.

Αλλά αυτά δεν έχουν καμία σημασία.

Σημασία έχει πως όταν τα σπρεντ πέφτουν ευθύνεται ο Σαμαράς και όταν ανεβαίνουν ο Τσίπρας, τελεία και παύλα.

---------------------------

Της πλάκας*

by Sotos

Η ελληνική Οικονομία είναι μια Οικονομία της πλάκας. Οι δυνατότητές της είναι τεράστιες, ναι. Η ίδια, όμως, είναι μια Οικονομία της πλάκας. Βρίσκεται σε στοχευμένη σχέση βαθειάς και μεγάλης εξάρτησης από πολύ ισχυρότερες Οικονομίες. (Εσχάτως κι ευθείας εξάρτησης.) Εννοείται, σε σχέση εξάρτησης όχι απλώς στο βαθμό, που γενικά οι Οικονομίες αλληλεξαρτώνται μεταξύ τους στη διεθνή οικονομική σφαίρα. Όχι, πολύ περισσότερο –πολύ, πολύ περισσότερο. Και τούτο ακριβώς είναι που την κάνει Οικονομία της πλάκας. Όλες αυτού του τύπου οι Οικονομίες είναι Οικονομίες της πλάκας.

Μια Οικονομία της πλάκας, δεν μπορεί παρά να έχει και Χρηματιστήριο της πλάκας. Για να μην το κουράζουμε, όταν λέμε «Χρηματιστήριο της πλάκας», εννοούμε Χρηματιστήριο ξηρών καρπών Καρδασιλάρη… Εξ ου και οι γνωστές συνέπειες (μεταξύ άλλων και για τον ίδιο το φουκαρά τον Καρδασιλάρη…)…

Όταν ένα Χρηματιστήριο της πλάκας πάρει την κατηφόρα, τότε ακόμα και μια κυβέρνηση της πλάκας, όπως η δική μας, είχε ανά πάσα στιγμή τη δυνατότητα να το στηρίξει και να μην το αφήσει να πάρει τη νέα πρόσφατη κατηφόρα του. Ειδικά στα σημερινά χάλια του ελληνικού Χρηματιστηρίου αυτή η δυνατότητα της κυβέρνησης είναι μεγάλη. (Σημειώνω ότι οι τράπεζες που παίζουν στο Χρηματιστήριο είναι κρατικές με διορισμένες διοικήσεις, πράγμα που σημαίνει ότι σπεύδουν ν’ ανταποκριθούν ασμένως στο πρώτο τηλεφώνημα που θα λάβουν. Σημειώνω επίσης ότι η πτώση των τελευταίων ημερών σημειώθηκε με πολύ χαμηλό Όγκο Συναλλαγών, πράγμα που σημαίνει ότι, συν τοις άλλοις, θα ήταν μικρό και το καθαυτόν κόστος μιας στήριξης.) Κι επειδή ακριβώς είναι μεγάλη η δυνατότητα της κυβέρνησης να στηρίξει το Χρηματιστήριο –έστω αυτό το Χρηματιστήριο της πλάκας– η στήριξή του από την κυβέρνηση ήταν κι επιβεβλημένη. Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν το στήριξε.

Όταν η κυβέρνηση της πλάκας δεν στηρίζει το Χρηματιστήριο της πλάκας, δεν το κάνει όχι επειδή δεν μπορεί, αλλά επειδή τη συμφέρει ή νομίζει ότι τη συμφέρει να μην το στηρίξει.

Αντιθέτως, όταν μια κυβέρνηση δεν είναι της πλάκας και μια Οικονομία δεν είναι της πλάκας, άρα, και το Χρηματιστήριο εκεί δεν είναι της πλάκας, και συμβεί το Χρηματιστήριο που δεν είναι της πλάκας να πέφτει σαν να είναι Χρηματιστήριο της πλάκας, τότε η κυβέρνηση που δεν είναι της πλάκας, πέφτει πολύ πιο απότομα από το Χρηματιστήριο που δεν είναι της πλάκας, ακριβώς επειδή δεν στήριξε ή δεν μπόρεσε να στηρίξει το Χρηματιστήριο που δεν είναι της πλάκας. Κατανοητό;

Αφελείς και μίσθαρνοι παπαγάλοι έπαιξαν το παιγνίδι της κυβέρνησης, που άφησε το Χρηματιστήριο να κατρακυλήσει για να μας φοβίσει και να… συνετιστούμε, στο πνεύμα Γεωργιάδη-Βούλτεψη περί απόσυρσης καταθέσεων και άδειων ΑΤΜ.

Όλο τούτο το παιγνίδι, όμως, είχε αυτόματο αντίκτυπο στη διεθνή αγορά ομολόγων, όπου τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά. Εκεί γνωρίζουν ότι η δική μας κυβέρνηση είναι κυβέρνηση της πλάκας κ.τ.λ. Γι αυτό και θα παραμείνουν θορυβημένοι, έως ότου αυτή η κυβέρνηση της πλάκας κόψει τελείως την πλάκα ότι τάχα σκίζει τα μνημόνια «μέρα τη μέρα σελίδα-σελίδα» και μας βγάζει από το Μνημόνιο –αυτά δε την ώρα, παρακαλώ, που, και με την ευκαιρία αυτή, το νέο Μνημόνιο ήδη βαφτίστηκε «απαίτηση για ένα ολοκληρωμένο πακέτο φιλόδοξων μεταρρυθμίσεων».

Στο μεταξύ, ο πολύς κόσμος ούτε παίζει Χρηματιστήριο, ούτε κοιτάει τα σπρεντ. Δεν έχει δεκάρα, χρωστάει παντού τόσα που έφτασε να χρωστάει ως και της Μιχαλούς, δεν παίζει Χρηματιστήριο, δεν ασχολείται με τέτοια πράγματα και, όσο φοβήθηκε, φοβήθηκε, όταν φοβήθηκε, τότε που φοβήθηκε. (Το δε πόσο είχε φοβηθεί, όταν φοβήθηκε, πάει, μετρήθηκε, κι έχει πια περάσει πολύς καιρός από τότε –πολύς καιρός με πολύ σοβαρότερες σκοτούρες να τον βασανίζουν.)

Ε, τώρα λοιπόν, στον πολύ αυτόν κόσμο προσθέστε και τους χαμένους από το Χρηματιστήριο των τελευταίων ημερών οι οποίοι μπορούν και καταλαβαίνουν τι ακριβώς συνέβη. Κι, εκτός απ’ όσους ανάμεσά τους δεν έχουν καμία γιατρειά, θα της το φυλάνε στο εξής της κυβέρνησης οι χαμένοι το χουνέρι που τους έκανε. Θα της το φυλάνε ακόμα και αφού ρεφάρουν, αν ρεφάρουν. Θα της το φυλάνε, όπου αλλού και αν ρίχνει πολύ πρόστυχα το φταίξιμο η κυβέρνηση.

* «Της πλάκας» δεν σημαίνει ακίνδυνο. Ίσα-ίσα, όσο πιο πολύ εξουσία, τόσο πιο επικίνδυνο.

----------------------------------------

....εκτός και αν όλα όσα συνέβησαν κατά τις προηγούμενες συνεδριάσεις σε ομόλογα και Χ.Α. δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία κίνηση πίεσης προς την Ελληνική Κυβέρνηση (!) (Εuro2day)

----------------------------------------

Όταν πέφτουν τα spread φταίει ο Σαμαράς, όταν ανεβαίνουν ο Τσίπρας

Εξήγηση

Πάνος Παναγιώτου

Σε προηγούμενα άρθρα μου υποστήριξα ότι το επιχείρημα Ελλήνων κυβερνητικών αξιωματούχων πως οι ελληνικές μετοχές και τα κρατικά ομόλογα ξεπουλιούνται εξαιτίας της πολιτικής αστάθειας που προκαλεί η αντιπολίτευση, υποδεικνύει πως η κυβέρνηση είτε πάσχει από αδυναμία κατανόησης του τρόπου που λειτουργούν οι αγορές είτε απλά ότι εφαρμόζει μία μονότονη πολιτική στρατηγική, η βάση της οποίας είναι η προς πάσα κατεύθυνση και με κάθε ευκαιρία μεταφορά του μηνύματος πως για ό,τι θετικό συμβαίνει ή θα συμβεί στη χώρα ευθύνεται ο Σαμαράς και για ότι αρνητικό ο Τσίπρας.

Στην αναζήτηση ενός ορθολογικού αντίβαρου στις πολιτικά βολικές αλλά λογικά αδύναμες εξηγήσεις της κυβέρνησης, πρότεινα ως πραγματική αιτία για τα αρνητικά χρηματοοικονομικά τεκταινόμενα του τελευταίου διαστήματος, τη διεθνή απομάκρυνση των επενδυτών από επενδύσεις χαμηλής πιστοληπτικής αξιολόγησης και υψηλών αποδόσεων, παραθέτοντας ως πειστήριο την ταυτόσημη και 100% θετικά συσχετισμένη πορεία των αμερικανικών εταιρικών ομολόγων χαμηλής βαθμολογίας (junk) με αυτήν του ΓΔ του χρηματιστηρίου μετοχών και των 10ετών ελληνικών ομολόγων που επίσης βρίσκονται στην κατηγορία junk (σκουπίδια).

Διαβάστε επίσης: Κραχ στα junk εταιρικά ομόλογα ΗΠΑ λόγω Τσίπρα

Αν η εξήγηση της κυβέρνησης ήταν η σωστή τότε θα έπρεπε τα ελληνικά ομόλογα και οι ελληνικές μετοχές να καταρρέουν όσο ο παράγοντας "Τσίπρας" παρέμενε στην εξίσωση. Αν πάλι ήταν σωστή η εναλλακτική, πολιτικά άβολη, ερμηνεία, ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι μία χώρα ίδιας αξιολόγησης με τις εταιρίες junk και γι’ αυτό οι μετοχές και τα ομόλογα της ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με τα παιχνίδια των πιο κερδοσκοπικών διεθνών κεφαλαίων, τότε θα έπρεπε οι ελληνικές μετοχές και τα ελληνικά ομόλογα να αντιδράσουν ανοδικά μόλις αυτό συμβεί και σε άλλα περιουσιακά στοιχεία υψηλού ρίσκου όπως τα αμερικανικά εταιρικά ομόλογα junk.

Στην εικόνα που συνοδεύει το διάγραμμα αποτυπώνεται η πορεία τιμών του ΓΔ του χρηματιστηρίου Αθηνών (πάνω μέρος – άσπρες μπάρες), των αμερικανικών εταιρικών ομολόγων junk (πάνω μέρος – κίτρινες μπάρες) και των επιτοκίων των 10ετών ομολόγων (κάτω μέρος – γαλάζια καμπύλη).

Μέσα στο άσπρο περίγραμμα πάνω από το κίτρινο βέλος φαίνεται η άνοδος που κατέγραψαν τα αμερικανικά εταιρικά ομόλογα junk στη συνεδρίαση του αμερικανικού χρηματιστηρίου το βράδυ της Πέμπτης, καθώς μετά από μία παρατεταμένη πτώση οι διεθνείς επενδυτές αναζήτησαν ένα εύκολο κέρδος σε τιμές πολύ χαμηλότερες απ’ ότι πριν από λίγες μόλις εβδομάδες.

Όπως ακριβώς προέβλεπε το εναλλακτικό σενάριο, στην αμέσως επόμενη συνεδρίαση, δηλαδή τη σημερινή, της Παρασκευής, το διεθνές αγοραστικό ενδιαφέρον μεταφέρθηκε και σε άλλα junk περιουσιακά στοιχεία, με τους κερδοσκόπους επενδυτές να αγοράζουν φθηνά, μεταξύ άλλων και ελληνικές μετοχές και ελληνικά ομόλογα.

Αυτό αποτυπώνεται στην άνοδο κατά 7% (ώρα 15:00) του ΓΔ του χρηματιστηρίου Αθηνών (η λευκή μπάρα πάνω από το άσπρο βέλος) και στην υποχώρηση των επιτοκίων των 10ετών ελληνικών ομολόγων από το 9% της Πέμπτη στο 8,28% (ώρα 15:00) την Παρασκευή (το πτωτικό τμήμα της γαλάζιας καμπύλης κάτω από το γαλάζιο βέλος).

Ας ξεχάσουμε, όμως, τώρα την παραπάνω ορθολογική εξήγηση και ας υιοθετήσουμε αυτήν που η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ θα προωθήσουν σήμερα, ότι δηλαδή τα σπρεντ υποχώρησαν και οι μετοχές ανέβηκαν χάρη στις κινήσεις Σαμαρά που πέτυχε να αποσπάσει τις διαβεβαιώσεις των εταίρων μας πως θα μας "στηρίξουν" και την ανακοίνωση της ΤΤΕ ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα μειώσει το ‘κούρεμα’ που επιβάλλει στα ελληνικά ομόλογα που λαμβάνει ως εγγυήσεις από τις ελληνικές τράπεζες.

Βέβαια αυτή η εξήγηση δεν απαντά στο γιατί ανέβηκαν χθες τα αμερικανικά junk ομόλογα και γιατί σήμερα ανεβαίνουν ταυτόχρονα όλα τα junk περιουσιακά στοιχεία διεθνώς ούτε, βέβαια, αγγίζει το ερώτημα γιατί μετά από πέντε χρόνια λιτότητας, μνημονίων και αναδιαρθρώσεων η πιστοληπτική αξιολόγηση της Ελλάδας παραμένει στην κατηγορία junk (σκουπίδια) και η χώρα εξακολουθεί να έχει το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ διεθνώς, τη μεγαλύτερη ανεργία μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών, το μεγαλύτερο ποσοστό κόκκινων δανείων ως ποσοστό του ΑΕΠ διεθνώς και το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην ευρωζώνη.

Αλλά αυτά δεν έχουν καμία σημασία.

Σημασία έχει πως όταν τα σπρεντ πέφτουν ευθύνεται ο Σαμαράς και όταν ανεβαίνουν ο Τσίπρας, τελεία και παύλα.

*Ο Πάνος Παναγιώτου είναι οικονομικός αναλυτής και διευθυντής του ΕΚΤΑ  (TVXS)

Κίτρινη βροχή

Κίτρινη βροχή σε έρημα χωριά θα μπορούσε να είναι ο τίτλος.

Πολλοί έχουμε την εμπειρία των έρημων χωριών και στην Ελλάδα.Το φαινόμενο υπάρχει σε πολλές μεσογειακές χώρες μετά τον Β'π.πόλεμο.Και είναι τα περήφανα ασκητικά ορεινά χωριά που πλήρωσαν κυρίως το τίμημα της επέλασης του κούφιου νέου "εκπολιτισμού"

Η Ισπανία το είχε μετά τον δικό της εμφύλιο.Αρχές του '50 ήδη υπήρχαν πολλά εγκαταλειμμένα χωριά.

Σ' ένα τέτοιο χωριό των Πυρηναίων έχει απομείνει μόνος και τελευταίος ένας μεσόκοπος άντρας.Η σταδιακή φυγή των χωριανών του,ο ξενιτεμός στη Γερμανία του γιου του,ο θάνατος της γυναίκας του,τα παιδικά του χρόνια,ο καθημερινός αγώνας επιβίωσης επανέρχονται.Η μνήμη πρέπει να σωθεί κι ας πονάει.Τα ερείπια πληθαίνουν κι αυτός προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί προσμένοντας τον δικό του μοναχικό θάνατο με μόνη συντροφιά το σκυλί του.
Ναι μόνος βλέπει ένα κόσμο να καταρρέει,ότι αγάπησε να φεύγει όμως μένει, και θυμάται μέχρι να χαθεί κι αυτός.Και δεν έχει καμιά μάταιη ελπίδα,αναγνωρίζοντας την νομοτέλεια.
Με αξιοπρέπεια όμως.
Ένας ψύχραιμος αλλά σπαρακτικός μονόλογος.


Ο Χούλιο Γιαμαθάρες (Julio Llamazares) σχετικά νέος ανήκει στην Ισπανική συγγραφική φουρνιά του '80 που έκανε μια στροφή στη θεματολογία και την έκφραση αφού προηγήθηκε το τέλος του καθεστώτος του Φράνκο.

• Ο χρόνος είναι μια υπομονετική και κίτρινη βροχή που σβήνει σιγά-σιγά ακόμα και τις πιο άγριες φωτιές.Αλλά υπάρχουν εστίες που καίνε υπογείως,ρωγμές της μνήμης.....

• Εκείνη η ψυχρή αποδοχή της ήττας με συντάραξε τόσο βαθιά που με το πέρασμα του χρόνου,θα μου χρησίμευε για να αντιμετωπίσω κατά πρόσωπο το θάνατο....

• Όλα αυτά τα χρόνια αρνιόμουν να αποδεχτώ αυτό που η σιωπή και τα ερείπια μου έδειχναν ξεκάθαρα...

• Τι με νοιάζει αν έχουν περάσει εκατό μέρες,εκατό μήνες,ή εκατό χρόνια;Πέρασαν τόσο γρήγορα που δεν είχα το χρόνο να δω πως κύλησαν.

Υ.Γ. Είναι η δεύτερη φορά που συναντώ σε ισπανικό έργο με ήρωα έναν ημιαγράμματο χωρικό να μπαίνουν στον λόγο του λέξεις που θα έλεγε ένας διανοούμενος μάλλον.Δεν μπορώ να κρίνω όμως-αφού δεν γνωρίζω το πρωτότυπο-αν αυτή η αστοχία οφείλεται στο συγγραφέα ή στο μεταφραστή