Κίτρινη βροχή σε έρημα χωριά θα μπορούσε να είναι ο τίτλος.
Πολλοί έχουμε την εμπειρία των έρημων χωριών και στην Ελλάδα.Το φαινόμενο υπάρχει σε πολλές μεσογειακές χώρες μετά τον Β'π.πόλεμο.Και είναι τα περήφανα ασκητικά ορεινά χωριά που πλήρωσαν κυρίως το τίμημα της επέλασης του κούφιου νέου "εκπολιτισμού"
Η Ισπανία το είχε μετά τον δικό της εμφύλιο.Αρχές του '50 ήδη υπήρχαν πολλά εγκαταλειμμένα χωριά.
Σ' ένα τέτοιο χωριό των Πυρηναίων έχει απομείνει μόνος και τελευταίος ένας μεσόκοπος άντρας.Η σταδιακή φυγή των χωριανών του,ο ξενιτεμός στη Γερμανία του γιου του,ο θάνατος της γυναίκας του,τα παιδικά του χρόνια,ο καθημερινός αγώνας επιβίωσης επανέρχονται.Η μνήμη πρέπει να σωθεί κι ας πονάει.Τα ερείπια πληθαίνουν κι αυτός προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί προσμένοντας τον δικό του μοναχικό θάνατο με μόνη συντροφιά το σκυλί του.
Ναι μόνος βλέπει ένα κόσμο να καταρρέει,ότι αγάπησε να φεύγει όμως μένει, και θυμάται μέχρι να χαθεί κι αυτός.Και δεν έχει καμιά μάταιη ελπίδα,αναγνωρίζοντας την νομοτέλεια.
Με αξιοπρέπεια όμως.
Ένας ψύχραιμος αλλά σπαρακτικός μονόλογος.
Ο Χούλιο Γιαμαθάρες (Julio Llamazares) σχετικά νέος ανήκει στην Ισπανική συγγραφική φουρνιά του '80 που έκανε μια στροφή στη θεματολογία και την έκφραση αφού προηγήθηκε το τέλος του καθεστώτος του Φράνκο.
Υ.Γ. Είναι η δεύτερη φορά που συναντώ σε ισπανικό έργο με ήρωα έναν ημιαγράμματο χωρικό να μπαίνουν στον λόγο του λέξεις που θα έλεγε ένας διανοούμενος μάλλον.Δεν μπορώ να κρίνω όμως-αφού δεν γνωρίζω το πρωτότυπο-αν αυτή η αστοχία οφείλεται στο συγγραφέα ή στο μεταφραστή
Πολλοί έχουμε την εμπειρία των έρημων χωριών και στην Ελλάδα.Το φαινόμενο υπάρχει σε πολλές μεσογειακές χώρες μετά τον Β'π.πόλεμο.Και είναι τα περήφανα ασκητικά ορεινά χωριά που πλήρωσαν κυρίως το τίμημα της επέλασης του κούφιου νέου "εκπολιτισμού"
Σ' ένα τέτοιο χωριό των Πυρηναίων έχει απομείνει μόνος και τελευταίος ένας μεσόκοπος άντρας.Η σταδιακή φυγή των χωριανών του,ο ξενιτεμός στη Γερμανία του γιου του,ο θάνατος της γυναίκας του,τα παιδικά του χρόνια,ο καθημερινός αγώνας επιβίωσης επανέρχονται.Η μνήμη πρέπει να σωθεί κι ας πονάει.Τα ερείπια πληθαίνουν κι αυτός προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί προσμένοντας τον δικό του μοναχικό θάνατο με μόνη συντροφιά το σκυλί του.
Ναι μόνος βλέπει ένα κόσμο να καταρρέει,ότι αγάπησε να φεύγει όμως μένει, και θυμάται μέχρι να χαθεί κι αυτός.Και δεν έχει καμιά μάταιη ελπίδα,αναγνωρίζοντας την νομοτέλεια.
Με αξιοπρέπεια όμως.
Ένας ψύχραιμος αλλά σπαρακτικός μονόλογος.
Ο Χούλιο Γιαμαθάρες (Julio Llamazares) σχετικά νέος ανήκει στην Ισπανική συγγραφική φουρνιά του '80 που έκανε μια στροφή στη θεματολογία και την έκφραση αφού προηγήθηκε το τέλος του καθεστώτος του Φράνκο.
- Ο χρόνος είναι μια υπομονετική και κίτρινη βροχή που σβήνει σιγά-σιγά ακόμα και τις πιο άγριες φωτιές.Αλλά υπάρχουν εστίες που καίνε υπογείως,ρωγμές της μνήμης.....
- Εκείνη η ψυχρή αποδοχή της ήττας με συντάραξε τόσο βαθιά που με το πέρασμα του χρόνου,θα μου χρησίμευε για να αντιμετωπίσω κατά πρόσωπο το θάνατο....
- Όλα αυτά τα χρόνια αρνιόμουν να αποδεχτώ αυτό που η σιωπή και τα ερείπια μου έδειχναν ξεκάθαρα...
- Τι με νοιάζει αν έχουν περάσει εκατό μέρες,εκατό μήνες,ή εκατό χρόνια;Πέρασαν τόσο γρήγορα που δεν είχα το χρόνο να δω πως κύλησαν.
Υ.Γ. Είναι η δεύτερη φορά που συναντώ σε ισπανικό έργο με ήρωα έναν ημιαγράμματο χωρικό να μπαίνουν στον λόγο του λέξεις που θα έλεγε ένας διανοούμενος μάλλον.Δεν μπορώ να κρίνω όμως-αφού δεν γνωρίζω το πρωτότυπο-αν αυτή η αστοχία οφείλεται στο συγγραφέα ή στο μεταφραστή
Γεια σου Lysippe!!!!..Πολύ καλό!...
ΑπάντησηΔιαγραφή"...Τη χειμωνιάτικη ζεστή κάμαρα, το καφενείο με τις πολύχρωμες φωνές.
…Έτσι βρέχει λοιπόν μια κίτρινη βροχή χωρίς τέλος.
Μια κίτρινη παλιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο."
(Μανώλης Αναγνωστάκης)
Το πλέον ακριβές παράλληλο, Γιάννη
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε