Συμμετοχή,πάθος και αυτοκτονία

Ο γνωστός κοινωνιολόγος Εμιλ Ντιρκάιμ (Emile Durkheim) στις αρχές του 20ου αιώνα είχε διαπιστώσει ότι τόσο οι οικονομικές κρίσεις όσο και οι περίοδοι οικονομικής ευημερίας είχαν αποτέλεσμα την αύξηση των αυτοκτονιών.

Το πρώτο συμπέρασμα λοιπόν ήταν ότι η αύξηση δεν οφείλεται στην αρνητική κρίση που οι άνθρωποι φτωχαίνουν,αφού και η ευημερία αυξάνει τις αυτοκτονίες,αλλά επειδή και στις δυο περιπτώσεις έχουμε διαταραχές της συλλογικής τάξης.Κάθε ρήξη ισορροπίας,ακόμη κι αν είναι θετική ως προς την ευημερία,οδηγεί μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στον εθελούσιο θάνατο.

Όμως αν κάθε είδους σοβαρές  ανακατατάξεις στο κοινωνικό σώμα οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα σχετικά με τις αυτοκτονίες,αυτό  θα έπρεπε να παρατηρείται στις περιόδους επαναστάσεων και πολέμων με τα σύμφυτα τους οικονομικά προβλήματα και συνέπειες.
Εδώ όμως βρίσκουμε το παράδοξο,παρατηρεί.
Όλες οι επαναστάσεις που συνέβησαν τον 19ο και αρχές του 20ου αιώνα κυρίως στην Ευρώπη με επιδείνωση των οικονομικών όρων του πληθυσμού δεν επέφεραν αύξηση αλλά μείωση των αυτοκτονιών.

Διαφοροποίηση αύξηση ή μείωση παρατηρείται και στους πολέμους ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.
Κατέληξε λοιπόν ότι δεν ήταν λάθος υπολογιστικής εκτίμησης,αλλά ένα φαινόμενο κοινωνικής ψυχολογίας,που απαιτούσε μία εξήγηση.

Το κλειδί ήταν η διέγερση του πάθους κοινωνικά.

Δηλαδή,δεν έχουμε αύξηση αλλά μείωση των αυτοκτονιών όταν συμβαίνουν ανακατατάξεις στις οποίες ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΊΤΑΙ Ο ΛΑΟΣ, και προσπαθεί να γίνει κύριος της τύχης του ακόμη και σε εξαιρετικά αρνητικούς οικονομικούς όρους (πχ ευρωπαϊκές επαναστάσεις 1848, Ρωσικές επαναστάσεις 1905,1917)

Αντίθετα έχουμε αύξηση των αυτοκτονιών όταν ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ή κοινωνική συλλογικότητα τόσο σε περιόδους κρίσης,όσο και σε περιόδους ευημερίας.

Μετά το θάνατο του Emile Durkheim το 1917 η μαζική ψυχολογία και η ιστορία επιβεβαίωσαν αυτή τη διαπίστωση.

Στα δικά μας αυτό βεβαιώνει ότι η τεράστια αύξηση των αυτοκτονιών δεν οφείλεται τόσο στις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες,αλλά στην απουσία συλλογικής κοινωνικής κίνησης αντίστασης.

Δικό μας λοιπόν ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης,και όχι των κατοχικών σωμάτων.

Όταν διαβάζουμε για αυτοκτονίες ας σκεφτούμε ως υπεύθυνους τους αδρανείς,τους εαυτούληδες,τους προπαγανδιστές του ήσυχου ανθρωπάκου,τα κούφια λόγια των φλύαρων ξεπουλημένων πολιτικάντηδων...και τα πληκτρολόγια και οθόνες.Αυτά δεν επιτρέπουν τη δημιουργία συλλογικής μαζικής ελπίδας και δράσης και αυξάνουν την μοιραία απόγνωση του αυτόχειρα.