Σαλαντίν σήκω,έρχονται οι σταυροφόροι

Πριν μερικά χρόνια επισκέφτηκα τη Συρία. Δε θα μιλήσω για αξιοθέατα,Παλμύρα κλπ.
Μόνο για τους ανθρώπους σαν τιμή και ανταπόδοση φιλοξενίας,γι' αυτά που ζουν τώρα και τα χειρότερα πιθανόν στο άμεσο μέλλον.
Μπορεί να μην είχε τη ψευτο-δημοκρατία δυτικού τύπου,ούτε όμως ήταν εμφανείς τουλάχιστον κατασταλτικοί μηχανισμοί.
Οι άνθρωποι φιλόξενοι.Οι Έλληνες ιδιαίτερα αγαπητοί.Η ασφάλεια ξένων και γυναικών δεδομένη με ελάχιστη εγκληματικότητα. Μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού χριστιανοί,χωρίς θρησκευτικές συγκρούσεις και μισαλλοδοξίες.
Το σύγχρονο διατηρούσε εντός του μια πνευματική παράδοση σχεδόν αντιστασιακή στη λαίλαπα του δυτικότροπου. Εκεί βρήκα καφενέδες με κλειστή τηλεόραση και  τους παραμυθάδες καθισμένους σε πολυθρόνα-βάθρο να διηγούνται και οι ακροατές με σεβασμό να ακούνε....

Λοιπόν και η κοίλη Συρία των βυζαντινών χρονικογράφων η αιματοποτισμένη είναι η κοιλάδα Μπεκαά....και οι νεκρές πόλεις, πατρίδες αιρετικών και επαναστατών που οι εκάστοτε εναλλασσόμενες εξουσίες βίαια ξερίζωσαν...αλλά πιο πολύ τα περιβόητα κάστρα των Σταυροφόρων Ευρωπαίων πλιατσικολόγων και καθαρμάτων...
Μα καθώς προχωράς προς τη σκεπαστή αγορά της Δαμασκού αντικρίζεις το άγαλμα του Σαλαντίν που σέρνει τους αιχμάλωτους σταυροφόρους.Είναι παρήγορο....

Ποιος Σαλαντίν σήμερα θα νικήσει τους νέους σταυροφόρους...